ตอนที่แล้วตอนต่อไป(ผู้แปล: ความเทพของตัวเอกของเราเพิ่มขึ้นอีกแล้วครับ ฮาๆ)
แปลโดย SanaKunG
เรียบเรียงโดย Kradiz
“ดิ้ง!”
[เสียงแจ้งเตือนจากระบบ] ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเซียวเหยาจื่อไจ๋สำหรับการพิชิต [City of the Ancients] (เมืองป๋าฮวง) บอสลำดับสุดท้าย(ผู้ทำลายความหวัง-หลี่จิ้ง) ได้รับรางวัล +15 ค่าเสน่ห์ ค่าประสบการณ์ +150% ขึ้นกับระดับพื้นฐานของผู้เล่น และ หนังสือทักษะระดับ SSS (เสียงกู่ร้องของมังกรแห่งสายฟ้า)!
ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น เซียวเหยาจื่อไจ๋ ที่ได้รับตำแหน่งผู้เล่น MVP ของเมืองป๋าฮวง [เมืองโบราณ] ได้รับรางวัล +7 ค่าเสน่ห์และเนื่องจากผู้เล่นจบภารกิจได้อย่างยอดเยี่ยมเมืองจะถูก ปรับเป็นสถานะปลอดภัยเป็นเวลา 1 ชั่วโมงผู้เล่นจะไม่สามารถโจมตีใส่กันได้และอีก 10 ชั่วโมงต่อจากนี้เมืองนี้จะหายไป
“ชรึบ ชรึบ!”
ระดับของผมเพิ่มขึ้นสองระดับ นั้นหมายความว่าตอนนี้ผมมีระดับ 70 แล้ว ผมเป็นผู้เล่นในเมืองป๋าฮวง คนแรกที่ได้ระดับ 70!
ผมรีบกระชับดาบแห่งจักรพรรดิฉิน พร้อมกับตะโกนขึ้นมา
“ฝันไปเถอะ!”
“บึ้ม!”
แรงระเบิดทำให้ผู้เล่นอื่นๆ ที่พยายามจะขโมยของที่บอสดรอป ผมก้มลงไปเพื่อที่จะหยิบพวกมันขึ้นมาแสงสว่างของอุปกรณ์สามชิ้นลอยอยู่เหนือร่างของหลี่จิ้ง พร้อมกับกับ ตราการค้าแห่งพระเจ้าแต่ ไม่มี หินจิตวิญญาณ หรือ การ์ดอภัยโทษ ดรอปลงมาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว!
หลังจากดื่มน้ำยาเลือดเข้าไปอึกใหญ่ ผมมองไปที่ไอเทมที่ดรอปจากเจี้ยนเฟิงฮานมันเป็น สนับแข้งระดับจักรพรรดิ อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ดีไปกว่าสนับแข้งอัศวินมังกรของผม ผม เก็บพวกมันลงไปในกระเป๋า ผมคิดว่าจะมอบมันให้กับ หรั่นหมิน หรือ หลี่มู่ อย่างไรก็ตามผมคิดว่าจะให้
มันกับ หรั่นหมิน ก่อน เพราะถึงแม้พละกำลังเขาจะอยู่ในระดับสุดยอด แต่ระดับเลือดของเขามันต่ำไป
“ติ๋ง ติ๋ง”
เลือดไหลลงจากดาบแห่งจักรพรรดิฉิน ลงสู่พื้นทรายภารกิจ [เมืองโบราณ] เข้าสู่ขั้นตอนสุดท้าย เมืองในตอนนี้เต็มไปด้วยซากศพ และถัดจากเศษซากปรักพังก็เป็นกำแพงที่เรียงรายไปด้วยร่างของผู้คนจำนวนมาก
[เมืองโบราณ] ได้เชื้อเชิญคนจำนวนเกือบๆล้านจากเมืองป๋าฮวงมายังที่นี่ มีผู้คนมากมายที่จมอยู่ในกองซากศพ แต่ในขณะเดียวกันก็มีผู้คนที่กำลังดีใจจากรางวัลที่ตนเองได้ อย่างไรก็ตามความสุญเสียที่เกิดขึ้นมีมากมายจริงๆ
……
“นี่ พวกเราแพ้จริงๆ งั้นเหรอ?”
นักธนูตำแหน่งผู้นำธงแห่งกิล [Vanguard] พูดขึ้น อย่างตกตะลึงเขาจับธนูของเขาไว้แน่น
“[Vanguard] พ่ายแพ้ต่อ [Zhan Long] จริงๆ…”
ผมยกดาบแห่งจักรพรรดิฉิน ของผมขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป
ท่ามกลางผู้คน เหยียนจ้าวอู๋ซวงผู้ที่มีเลือดมากมายเปราะเปื้อนอยู่เต็มตัว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนล้า เขาเดินตรงมาที่ผม แล้วยิ้ม
“ยินดีด้วย หลี่เซียวเหยาในท้ายที่สุด[Zhan Long] ก็เป็นผู้ชนะของ [เมืองโบราณ]”
ผมตอบกลับไป
“ขอบคุณ แต่ราคาที่ [Zhan Long] ต้องจ่ายก็สูงมาก นอกจากผมทุกๆคนต่างตายหมด”
“มงกุฎแห่งราคาคงไม่ได้ ได้มาโดยไม่มีอะไรแลกเปลี่ยนหรอก นี่แหละคือสัจจะธรรม!”
“ครั้งหน้ามันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีกแน่!”
ผมกำหมัดแน่น
“ผมยังไม่แข๊งแกร่งพอ แต่อีกไม่นานหรอกจนกว่า [Zhan Long]จะแข๊งแกร่งพอ ครั้งหน้าพี่น้องของผมจะต้องรอดไปพร้อมกับผมจนจบ!”
เหยียนจ้าวอู๋ซวง นิ่งเงียบไม่พูดอะไร
……
ในขณะนั้น เสียงของ เย่วชิงเชียน ดังมาจากช่องสนทนากิล
“ยินดีด้วยคะพี่เซียวเหยา ที่ได้รับ [ตราการค้าแห่งพระเจ้า]! พี่สุดยอดมากเลยคะ ฉันรักพี่ที่สุดเลย!”
มัทฉะพูดขึ้นเช่นกัน
“บอสเยี่ยมไปเลย ที่สามารถแย่ง [ตราการค้าแห่งพระเจ้า] มาจาก เจี้ยนเฟิงฮานได้!”
หลี่มู่ยิ้ม
“นี่เป็นบทสรุปของการทำงานหนักของ [Zhan Long] และดูเหมือนว่าผู้เล่นที่เหลือรอดคนเดียวคือหัวหน้ากิล?”
“ช่าย”
เย่วชิงเชียน พูดขึ้น
“หนูเป็นคนสุดท้ายที่ตาย เหลือแค่พี่เซียวเหยา คนเดียวที่เหลืออยู่ในเมือง [เมืองโบราณ]”
ซงฮานหัวเราะ
“พี่เซียวเหยา ของที่บอสดรอปลงมามีอะไรบ้าง จะไม่โชว์ให้พวกเราดูหน่อยเหรอ?”
“ได้เลย”
ผมมองไปรอบๆกระเป๋าของผม ของสามอย่างที่ผมได้มาอยู่ที่ริมขอบของกระเป๋า ชิ้นหนึ่งเป็นรองเท้าสีส้มที่ดูสง่างาม ถัดจากนั้นเป็นเสื้อเกราะสีดำที่ส่องประกายสีครามออกมารอบๆ
และท้ายที่สุดค้อนซึ่งแผ่รังสีฆ่าฟันออกมา รอบๆ ค้อนตัวนี้เต็มไปด้วยหนามแหลม แค่มองผมก็รู้แล้วว่ามันเกิดมาเพื่อการฆ่าโดยแท้ ผมยกรองเท้าขึ้นและเปิดสถานะของมันให้ทุกๆ คนเห็น เมื่อสถานะของมันถูกส่งไปในแชท ทุกๆคนต่างน้ำลายไหล….
[รองเท้าเทพนักรบ](ระดับจักรพรรดิ)
ชนิด : เกราะหนัก
พลังป้องกัน : 400
ความแข็งแกร่ง : +52
ความอดทน : +49
ความว่องไว : +47
ผลเพิ่มเติม : เพิ่มพลังป้องกันของผู้สวมใส่ 16%
ผลเพิ่มเติม : เพิ่มพลังป้องกันเวทของผู้สวมใส่ 26%
ผลเพิ่มเติม : เพิ่มความเร็วของผู้สวมใส่ 11%
ระดับที่ต้องการ : 70
………
“ว้าว มันเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่ 11% และยังเพิ่มพลังป้องกันขึ้นอีก 16% มันเป็นรองเท้าที่สุดยอดจริงๆ และมันยังมีพลังป้องกัน และต้านทานเวทมนต์ที่น่าเหลือเชื่อ…”
มัทฉะ หัวเราะเบาๆ
“รองเท้าระดับ 70… ยินดีด้วยคะพี่ เซียวเหยา!”
เย่วชิงเชียน พูดขึ่้น
หลี่มู่ อ้าปากค้าง
“บอสช่างโชคดีจริงๆ…”
ผมแทนที่รองเท้าเดิมของผมพลางกล่าวขึ้น
“แถวๆนี้ยังไม่มีคนที่อยู่ในระดับ 70 ดังนั้น ผมขอเก็บมันไว้เองก็แล้วกัน…”
หวางเจี้ยนหัวเราะ
“แต่สถานะมันช่างเกินจะรับได้จริงๆ!”
ผมยิ้มแห้งๆ และหยิบเสื้อเกราะสีดำออกมา จากนั้นก็แชย์สถานะของมันเข้าไปในแชทของกิล หวางเจี้ยน หลี่มู่ หรั่นหมิน มัทฉะ และพวกสายแทงค์คนอื่นๆ ต่างเงียบกันทั้งหมด…..
[เกราะมนต์ตราแห่งความพิโรธ] (ระดับวาลคิรี่)
ชนิด: เกราะหนัก
พลังป้องกัน : 570
ความแข็งแกร่ง : +70
ความแข็งแรง : +68
ความว่องไว : +65
ผลเพิ่มเติม : เพิ่มพลังป้องกันของผู้สวมใส่ 20%
ผลเพิ่มเติม : เพิ่มพลังโจมตีของผู้สวมใส่ 15%
ผลเพิ่มเติม : เพิ่มเลือดของผู้สวมใส่ 1200 หน่วย
ผลเพิ่มเติม : มนต์ตราแห่งความพิโรธ มีโอกาส 30% ที่จะสามารถหลบเวทมนต์ได้
ระดับที่ต้องการ : 70
……
“บ้าไปแล้ว!”
หรั่นหมินทิ้งตัวลงกับพื้น
“เกราะมนต์ตราแห่งความพิโรธนี่มันบ้าไปแล้ว สถานะมันจะโรคจิตเกินไปไหม!! ชั้นไม่มีอะไรจะพูดเลยวะ…”
ซงฮานหัวเราะขึ้น
“หรั่นหมินบ่นออกมาไม่หยุดเลย แต่มันก็จริง สถานะของเกราะมนต์ตราแห่งความพิโรธนี่มันยอดเยี่ยมจริงๆ…”
หลี่มู่ พูดขึ้นเบาๆ
“เพิ่มพลังป้องกัน 20% เพิ่มพลังโจมตี 15% 1200 พลังชีวิต และโอกาส 30% ที่จะรอดจากการโจมตีด้วยเวทมนต์ มันจะโรคจิตกันเกินไปไหม?”
มือของผมสั่นเมื่อถือชุดเกราะนี้ขึ้นมา มันเป็นชุดเกราะระดับวาลคิรี่บางทีมันอาจจะเป็นชุดเกราะชิ้นแรกที่อยู่ในระดับวาลคิรี่ บอสตัวสุดท้ายของ [เมืองโบราณ] มันช่างน่าประทับใจอย่างที่
หวังไว้จริงๆ
ผมเปลี่ยนไปใส่มันทันทีตัวของผมตอนนี้ดูเหมือนนักฆ่าจากนรกก็ไม่ปาน เมื่อมองไปที่สถานะของผมหลังจากใส่เจ้าอุปกรณ์พวกนี้ ตาของผมเบิกกว้างเหมือนลูกบอล
[เซียวเหยาจื่อไจ๋] (ผู้ตรวจการเมืองมังกร)
Lv: 70
Attack: 2914 – 3878
Defense: 2824
Health: 6545
Mana: 2696
Charm: 109
CBN Battle Ranking: 22
หลังจากแชร์สถานะของผมลงไปในช่องกิลด์ ก็มีเสียงอุทานออกมาเต็มไปหมด—
หรั่นหมิน “บ้าไปแล้ว นักดาบที่มีพลังป้องกันมากกว่า 2800 นี่ยังเป็นนักดาบอยู่จริงๆหรือเปล่า? บอกฉันหน่อยผู้เล่นที่มีพลังป้องกันมากกว่า 2800 และมีเลือด 6500 ยังเป็นนักดาบจริงๆเหรอ นี่มันอยู่ในระดับเดียวกับพวกพระแล้วนะ”
มัทฉะหัวเราะ
“สถานะของบอสทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนถูกกดจนติดดินจริงๆ คงไม่มีใครยอมรับมันได้…”
หลี่มู่ หัวเราะ
“หวางซีเฉิงบางทีคงรู้สึกว่าพลังป้องกัน 2900 ของเขาเป็นอันดับ 1 ของเมืองป๋าฮวง แต่ในตอนนี้บอสของเราสามารถกดดันเขาได้ไม่ยากเลย!”
เย่วชิงเชียน หัวเราะ
“พี่เซียวเหยา ได้ยินว่าหลังจากผ่านภาระกิจ [เมืองโบราณ] อันดับใน CBN Ranking ของพี่เลื่อนจาก 26 เป็น 22 หรอคะ? ความเร็วในการก้าวหน้าขนาดนี้พี่จะต้องเข้าไปติดในระดับ Top 10 ภายใน 3 เดือนแน่ๆ…”
ผมยิ้ม
“แน่นอน!”
หลังจากนั้นผมตัดสินใจที่จะจัดการกับ ค้อน ระดับ 70 ระดับจักรพรรดิ หลังจากถกเถียงกันอยู่นานเราตัดสินใจว่าจะมอบมันให้ตงเฉิงเหล่ยเนื่องจากเราคงไม่สามรถมอบทุกๆอย่างให้กับ หรั่นหมินได้และมันก็เป็นการกระทำที่จะเสริมจุดอ่อนของพวกเรา
……
ในท้ายที่สุด ผมมองไปที่หนังสือทักษะในกระเป๋ามันเป็นทักษะระดับ SSS ซึ่งเป็นรางวัลของผมหลังจากที่ผมสังหาร หลี่จิ้ง หลังจากแชย์มันลงไปในช่องสนทนากิลทุกๆคนต่างอ้าปากค้างอีกครั้ง
[เสียงกู่ร้องของมังกรแห่งสายฟ้า] (SSS): พละกำลังแห่งมังกรโบราณที่กลายเป็นจริง มันส่งเสียงร้องออกมาและเพิ่มพลังโจมตีและพลังป้องกันของพันธะมิตรที่อยู่รอบๆในรัศมี 10 หลา
40% โดยใช้ Mp 100 เป็นเวลา 30 นาที และมี คูลดาว 20 นาที จำกัดระดับ 70 อาชีพที่สามารถใช้ได้นักดาบ,อัศวิน และ พระ การเรียนรู้ต้องใช้ค่าเสน่ห์ 10
…….
“เพิ่มพลังโจมตีและพลังป้องกัน 40%…”
หลี่มู่ กลืนน้ำลาย
“ช่างเป็นทักษะที่น่าไม่อายจริงๆ ทักษะนี้มัน บ้าไปแล้ว บ้าเป็น 1000 เท่า ของMagic Spite!!”
ผมพูดต่อ
“ครั้งต่อไปที่เราออกไปลุยกัน พวกนายเองก็จะได้บัฟเพิ่มพลังโจมตีและพลังป้องกัน 40%พวกนี้ด้วย”
หลี่มู่ ยิ้มขึ้น
“ทักษะ [เสียงกู่ร้องของมังกรแห่งสายฟ้า] นี้ออกแบบมาได้ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังเป็นทักษะลำดับที่ 35 ถึงแม้ว่าการเพิ่มพลังป้องกันและพลังโจมตีอีก 40%มันจะสุดยอดแล้วก็ตาม…”
ทุกๆคน
“….”
…….
“ฟุบบบ!”
เจ้าทักษะระดับ SSS นี้ใช้ค่าสเน่ห์ของผมไป 10 แต้ม แต่ผลของมันทำให้ผมสามารถมองข้ามมันไปได้เลย หลังจากนี้ไม่ว่าผมจะออกไปตะลุยที่ไหนมันคงจะง่ายขึ้นมาก มองไปรอบๆเมืองป๋าฮวง ตอนนี้ไม่มีใครที่คิดจะดวลกับผมอีกต่อไป เป็นไปได้ว่าหลังจากเราเพิ่มจำนวนสมาชิกของ [Zhan Long]มากขึ้นเราจะสามารถแพร่ขยายชื่อเสียงของเราไปยังเมืองอื่นๆ
ผมหยิบ [ตราการค้าแห่งพระเจ้า] ออกมา แสงสว่างสีทองแผ่ออกมา ตรานี่เป็นรางวัลอันยิ่งใหญ่ของ [Zhan Long] จาก [เมืองโบราณ] และตอนนี้เราจะไปเข้าพบผู้คุมกฏของที่นี่และเริ่มการเปิดร้านค้า!
กลับเมือง!
“ฉับ!”
ผมปรากฏตัวขึ้นภายในเมืองป้าฮวง และซ่อมแซมอุปกรณ์ทั้งหมด จากนั้นผมก็เดินตรงไปยังพระรางวังซึ่งเจ้าเมืองหลัวเหล่ยกำลังรอผมอยู่!
“บี๊ป!”
ผมได้รับข้อความมาจากสุดยอดสาวสวยของผม หลินว่านเอ๋อ
“ยินดีด้วย! นายจะตองเลี้ยงข้าวฉัน~”
ผมยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
“ว่านเอ๋อ…”
“เกิดอะไรขึ้น…”
“ผมคิดถึงคุณ…..”
“เวอร์ไปหน่อย พูดอีกครั้งซิ!”
“ผมอยากให้คุณเลี้ยงข้าวผมจัง…”
“จะไปไหนก็ไปไป…”
ผมพูดไม่ออก จากนั้นก็ถามขึ้น
“ว่านเอ๋อใครเป็นผู้ที่ได้ครอบครอง [ตราการค้าแห่งพระเจ้า] ของเมือง ฟานซู?”
หลินว่านเอ๋อ ยิ้มอย่างภูมิใจและพูดขึ้น
“ตงเฉิงและฉันช่วยกันโจมตี ในขณะที่ Q-Sword เป็น คนที่เก็บมันได้ ซึ่งทั้งหมดนี้อยู่ในการคาดการณ์ของพวกเราไว้แล้ว แต่ความเสียหายที่เกิดขึ้นนั้นรุนแรงมากในท้ายที่สุด [Hero’s Mound] เหลือคนแค่ไม่ถึง 400 คน…”
“นั้นไม่เท่าไหร่ [Zhan Long] เหลือแต่ผมคนเดียว…”
“ก็ได้ ครั้งนี้ฉันยอมแพ้ เราจะออกจากเกมกันเมื่อไหร่จะได้ไปหาอะไรทานกัน?”
“รอซักครู่ ผมจะไปยื่นเรื่องขอเปิดร้านค้าก่อน”
“โอเค ฉันกับตงเฉิงจะรอนายโทรมา”
“โอเค!”
…….
ผมเดินตรงไปยังที่พักของ เจ้าเมืองหลัวเหล่ย ผมยื่นมือที่ถือ [ตราการค้าแห่งพระเจ้า] ไว้ตรงหน้าโค้งลงเล็กน้อยและพูดขึ้น
“เจ้าเมืองหลัวเหล่ยผู้ยิ่งใหญ่ ได้โปรดอนุญาติให้ผมสามารถซื้อที่ดินภายในเมืองป๋าฮวงแห่งนี้และสร้างร้านค้าของผู้เล่นขึ้นเถิด ได้โปรดอนุญาติคำขอของผม!”
หลัวเหล่ยมองไปยัง [ตราการค้าแห่งพระเจ้า] และพูดขึ้น
“นี่เป็นสมบัติแห่งอดีตที่สุญหายไปนานก็ได้ข้าอนุญาติให้เจ้าสามารถเปิดร้านค้าขึ้นในเมืองป๋าฮวง แต่หนุ่มน้อยเจ้าจะต้องจ่ายเงินเป็นการแลกเปลี่ยน…”
“โฮ่? เท่าไหร่?”
——
2,000,000 หยวน
……
“บ้าไปแล้ว 2 ล้าน ท่านกำลังปล้นผมหรือไง?!”
ผมตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
……
(ผู้แปล: สวัสดีครับไม่ได้เจอกันนานเลย พอดีพึ่งว่าง ต่อจากนี้ไปเนื้อเรื่องจะเข้มข้นและสนุกขึ้นมากๆขอให้ทุกท่านรอติดตามกันนะครับ … ถึงเวลาแห่งการประกาศตัวแล้ว อิอิน์)
ที่มา : https://readzl.wordpress.com/2016/08/07/%E0%B8%9A%E0%B8%97%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88-299-%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%A1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B9%8C%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B9%81%E0%B8%AB%E0%B9%88/