ตอนที่แล้วตอนต่อไปเนื่องจากหญิงสาวทั้ง 2 คนที่ขนาบอยู่ด้านข้างของซวนหยวน ทำให้เขารู้สึกเขินอายอย่างมากและถอนหายใจออกมา “ได้โปรดตั้งสติก่อน”
“แต่ข้ากลัวถ้าไม่ทำแบบนี้” ม่อโฉวกล่าวอย่างไร้เดียงสา
“ใช่ ข้าก็กลัวเช่นกันถ้าไม่ทำแบบนี้” ไป๋ยิ้มกว้าง นางดูเหมือนไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย
“พี่ซวนหยวน นางโกหก! นางไม่ได้กลัว” ม่อโฉวย่นจมูก ร่างกายพันวิญญาณสามารถแยกแยะความจริงและเรื่องโกหกได้อย่างรวดเร็ว
“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าเพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น อย่าได้อารมณ์เสียไปเลย” ไป๋ปล่อยแขนของซวนหยวนด้วยความเขินอาย
“ข้าไม่ได้อารมณ์เสีย” ม่อโฉวปล่อยแขนของซวนหยวนด้วยเช่นกัน นางนั่งอยู่ข้างๆซวนหยวนราวกับว่าเป็นที่เดียวที่นางรู้สึกปลอดภัย ซวนหยวนทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น ในบรรดาพวกเขาทั้ง 3 คน ม่อโฉวถือว่าแข็งแกร่งที่สุดและยังขี้ขลาดที่สุดอีกเช่นกัน แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของนาง แม้ว่านางจะมีรูปโฉมงดงามแต่ความจริงแล้วภายในยังเป็นเพียงแค่เด็กเท่านั้น ส่วนไป๋นางคือสาวงามอย่างแท้จริง ความงดงามและขี้เล่นของนางทำให้ซวนหยวนหวั่นไหวอยู่หลายครั้งดังนั้นซวนหยวนจึงต้องพยายามบังคับให้ตัวเองมุ่งความสนใจไปที่เรื่องของดินแดนฝันร้ายเท่านั้น
“พวกเราควรจะจริงจังให้มากกว่านี้… ไป๋กลับไปที่นกจิตวิญญาณเจ็ดสีและอยู่ใกล้มันไว้ พวกเราจะเข้าไปในดินแดนฝันร้าย” ซวนหยวนสงบใจลง “ถ้าพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บ ข้าคงจะต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิต”
“ซวนหยวน ท่านคิดมากเกินไป” ไป๋ยิ้มกว้างและกระโดดขึ้นไปบนหลังของนกจิตวิญญาณเจ็ดสี
ซวนหยวนจ้องมองไปยังกลุ่มของยักษ์และภูตผี พวกมันเต็มไปด้วยปราณหยิน ปราณผีและปราณแห่งความตาย ถ้านักสู้ที่อ่อนแอบางคนก้าวเข้าไป พวกเขาอาจจะเป็นบ้าเพราะกลิ่นเหม็นเน่าเหล่านี้
ซวนหยวนและไป๋กำลังเข้าใกล้พวกมันอย่างช้าๆ พวกเขาระมัดระวังตัวอย่างมาก เหล่าภูติผีต่างเงยหน้าขึ้นและเริ่มหัวเราะเยาะพวกเขา บนกิ่งไม้มีอีกาที่มีใบหน้าเป็นมนุษย์กำลังส่งเสียงร้อง ในเวลาเดียวกันอีกาเหล่านี้ก็กระโจนเข้าหาซวนหยวนและไป๋ พวกมันทุกตัวมีความแข็งแกร่งอย่างน้อยเทียบเท่ากับมังกร 100 ตัว
ซวนหยวนยืนกอดอกโดยปราศจากความกลัว แม้ว่าไป๋จะกระวนกระวานเล็กน้อยแต่นางก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา โหย่วเสวี่ยคำรามออกมาจากนั้นลูกศรที่ทำจากปราณจำนวนมากก็ถูกยิงออกมาจากเกล็ดของมันและพุ่งเข้าใส่ฝูงอีกา นกจิตวิญญาณเจ็ดสีก็ไม่น้อยหน้า มันเองก็เริ่มลงมือโจมตีเช่นกัน ไม่นานนักฝูงอีกาทั้งหมดก็ถูกสังหาร
“ไปกันเถอะ” ซวนหยวนกล่าว มังกรและนกบินเคียงข้างกัน
ตลอดทาง พื้นที่รอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย มันเงียบสงบอย่างมาก ไม่มีแต่แม้เสียงสัตว์ตัวเล็กๆ
“นี่มันผิดปกติ มันเงียบเกินไป” ไป๋กล่าวอย่างแผ่วเบา
“ นั่นสิ… ม่อโฉวลองค้นหาปฐพีต่อสู้ด้วยเนตรพันวิญญาณของเจ้า” ซวนหยวนกล่าว
ทันใดนั้นก็เกิดเสียงกรีดร้องเต็มไปทั่วท้องฟ้า ฝูงอีกาจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาพวกเขา ซวนหยวนมองไปยังด้านล่างและต้องตกใจที่เห็นรูปแบบอยู่ตรงนั้น
“เร็วเข้า! พวกเราต้องออกจากที่นี่ในตอนนี้ พวกเรากำลังอยู่ในรูปแบบไร้ที่สิ้นสุด ถ้าไม่รีบออกไป พวกเราจะถูกฝูงอีกาจำนวนนับไม่ถ้วนโจมตี!” ซวนหยวนกล่าวอย่างจริงจัง
รูปแบบไร้ที่สิ้นสุดเป็นรูปแบบที่ลึกลับอย่างมาก มีน้อยคนนักที่รู้จักมัน หากใครก็ตามติดอยู่ในรูปแบบนี้จะต้องถูกฆ่าตาย
สายฟ้าได้เข้าปกคลุมตัวของนกจิตวิญญาณเจ็ดสี ทั้งนกและมังกรต่างก็บินด้วยความเร็วสูงสุด ด้านหน้าของพวกเขามีฝูงอีกาหน้ามนุษย์จำนวนมาก ไม่นานพวกมันก็ถูกฉีกกระชากด้วยพลังปราณ แต่ละตัวมีใบหน้าที่ต่างกันเหมือนกับมนุษย์จริงๆ
“อีกาหน้ามนุษย์เหล่านี้สามารถได้รับใบหน้าใหม่หลังจากที่มันกินมนุษย์เข้าไป แต่ละใบหน้าสามารถบ่งบอกได้ถึงหนึ่งชีวิตที่ถูกพวกมันสังหาร” เฒ่าโลภมากกล่าว มันน่ากลัวอย่างมาก ใครจะรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมามีผู้คนจำนวนเท่าไหร่ที่ถูกพวกมันสังหาร? ซวนหยวนเองก็ไม่มีพลังเพียงพอที่จะสังหารพวกมันทั้งหมด
จากนั้นซวนหยวนก็เห็นการเปลี่ยนแปลงของรูปแบบไร้ที่สิ้นสุด เหล่าอีกากลายเป็นเงาดำล้อมรอบซวนหยวน ทันใดนั้นเขาก็เห็นตัวเองถูกทำร้ายโดยอีกา กระดูกของเขาหัก ลำไส้ของเขาถูกลากออกมากองกับพื้น ศีรษะของเขาถูกแยกออกจากร่าง…
ทันใดนั้นไป๋ก็กรีดร้องออกมา ทำให้ซวนหยวนตื่นขึ้น เขารีบคว้าแขนของนางและกอดนางไว้ “นี่มันคือภาพลวงตา อย่ากลัว ตั้งสติไว้”
ม่อโฉวเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบจากภาพลวงตา นางรับรู้ถึงความกลัวของไป๋ ม่อโฉววางมือไว้บนร่างของไป๋และทำสัญลักษณ์ จากนั้นไม่นานความกลัวของไป๋ก็ถูกกำจัดออกไป จิตใจของนางถูกชำระล้างแต่ดวงตาของนางก็ยังเต็มไปด้วยน้ำตา
“ซวนหยวน ข้าเห็นท่านตาย!”
“ข้าสบายดี มันเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น พวกเราจะผ่านมันไปให้ได้” ซวนหยวนกล่าวอย่างจริงจัง มังกรวารีและนกจิตวิญญาณเจ็ดสีคำรามออกมาและพุ่งทะยานไปข้างหน้า
ฝูงอีกาที่ตามมาถูกขยี้เป็นชิ้นๆ อย่างไรก็ตามรูปแบบยังสร้างอีกาออกมาอีกมากมาย พวกมันยังคงไล่ตามพวกเขามาเรื่อยๆ….
มังกรและนกโจมตีฝูงอีกาด้วยปราณของพวกมันอีกครั้ง เกิดแสงสว่างขึ้นในความมืดและทำลายอีกาทั้งหมด
“ไป!” ซวนหยวนตะโกนขึ้นอีกครั้ง มังกรวารีปลดปล่อยปราณจำนวนมหาศาลออกมาและพุ่งไปข้างหน้า ไม่นานพวกเขาก็สามารถรับรู้ได้ถึงแสงจากด้านนอก ตอนนี้พวกเขาหนีพ้นจากรูปแบบไร้ที่สิ้นสุดแล้ว
เมื่อพวกเขาออกมาได้ ทั้งหมดต่างตระหนักได้ว่าที่นี่เป็นสถานที่ใหม่โดยสมบูรณ์ พวกเขาไม่คุ้นเคยกับทิวทัศน์นี่เลยแม้แต่น้อย
มีลมหนาวกำลังพัดอยู่รอบตัวพวกเขา เสียงกรีดร้องของเหล่าภูตผียังคงดังอย่างต่อเนื่อง มันทำให้พวกเขาสั่นเทาไปถึงกระดูกสันหลัง เงาร่างของภูตผีปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราวด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด
“พวกเราอยู่ที่ไหน?” ไป๋ถาม สถานที่นี้ทำให้นางรู้สึกไม่ดีอย่างมาก
“พวกเราสมควรอยู่ด้านในของดินแดนฝันร้าย” ซวนหยวนกล่าวขณะเหลือบมองไปข้างล่าง สถานที่นี้เต็มไปด้วยปราณแห่งความมืด มีหินที่บิดเบี้ยวอยู่มากมาย
“เดี๋ยวก่อน! พวกเรากำลังอยู่ในรูปแบบปีศาจหยิน!” ซวนหยวนกล่าวอย่างตื่นตระหนก จากนั้นเสียงกรีดร้องของเหล่าภูติผีก็เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างเงาของภูตผีเริ่มมองเห็นชัดขึ้น พวกมันกำลังตรงเข้ามาใกล้
ติดตามได้ที่ –