ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘หยางเฉิน’เดินออกจากสถานีตำรวจด้วยใบหน้าที่สับสน เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอัยการคนนั้นถึงช่วยเขาทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน และดูเหมือนว่าคนคนนี้จะมีอิทธิพลพอสมควร หน้าสถานีตำรวจ อัยการจางผู้มีผมขาวโพลนสวมแว่นตากรอบทอง กำลังจับมือขอบคุณสารวัตไช่อยู่
“ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะครับ หายากมากนะครับที่คนอายุน้อยอย่างคุณ ได้รับตำแหน่งใหญ่โตถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังใจกว้างอีกด้วย”
อย่างไรก็ตาม ‘ไซ่หยาน’ยังคงแสดงท่าทางเข้มงวดอย่างอหังการ ใบหน้าที่เย็นชาของเธอปรากฏรอยยิ้มเย็นเหยียบ
“อัยการจางเป็นผู้ใหญ่ที่คว่ำหวอดในวงการกฏหมายนี้มานาน พวกเราเป็นแค่คนรุ่นหลัง ต้องให้ความเคารพต่อผู้หลักผู้ใหญ่อยู่แล้ว”
ถึงแม้เธอจะพูดกับ’อัยการจาง’ แต่สายตาเหลือบมองไปยัง’หยางเฉิน’ ที่ยืนบิดขี้เกียจอย่างสบายอารมณ์ ‘ไซ่หยาน’คิดไม่ถึงว่า’อัยการจาง’จะมาประกันตัวให้’หยางเฉิน’ ถึงแม้ว่า’อัยการจาง’จะไม่ได้บอกว่าใครอยู่เบื้องหลังของเขา แค่คนคนนั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
ถึงขนาดให้’อัยการจาง’ผู้ซึ่งมีชื่อเสียงลื่นลั่นมาประกันตัวด้วยตัวเองเช่นนี้ ‘ไซ่หยาน’ลี่ตาลงเล็กน้อยดูเหมือนว่าเธอจะเดาได้ถูกต้อง เบื้องหลัง’หยางเฉิน’ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน หลังจากเดินออกมาจากสถานทีตำรวจไม่นาน ‘หยางเฉิน’ยิ้มอย่างสุภาพกล่าวกับ’อัยการจาง’ว่า
“เอ่อ….ผมขอบคุณอัยการจางมากเลยนะครับ ไม่งั้นล่ะก็ผมต้องติดแหง่กอยู่ในนั้นตลอดสองวันแน่ๆ ผมมีนัดกับเพื่อนคืนนี้ซะด้วยสิ แถมยังปวดหัวอยู่ด้วย”
มองดู’หยางเฉิน’ยิ้มอย่างเคอะเขิน ‘อัยการจาง’เปลี่ยนเป็นอย่างรู้อยากเห็นในทันที ก่อนหน้านี้เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมต้องมาประกันตัวชายผู้นี้ด้วย แต่หลังจากพี่พบ’หยางเฉิน’ เขารับรู้ได้ว่าชายคนนี้ต้องไม่ธรรมดา ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในสถานนีตำรวจแน่ๆ
เขากลับเดินออกมาด้วยท่าทางปลอดโปร่ง พูดคุยกับเขาอย่างสบายๆ บรรยากาศรอบกายเขารู้สึกไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง ปลาสจากสายตาดูถูกอีกต่อไป ‘อัยการจาง’หัวเราะร่วนพลางกล่าวว่า
“คุณหยาง ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกผมแค่ได้รับไหว้วานจากคนคนหนึ่งน่ะ หากคุณอยากจะขอบคุณเขาล่ะก็ เขาอยู่ตรงหน้าคุณแล้วหละ”
‘หยางเฉิน’กวาดสายตาไปทางที่’อัยการลี’ส่งซิกให้ เขาสังเกตเห็นรถถลีมูลสีสีแดงจอดอยู่ข้างฟุตบาท ‘หยางเฉิน’จ้องมองอย่างสนใจ รถ Bentley นั้นหายากที่เดียวในประเทศนี้ มันเปรียบดั่งเป็นสัญลักษณ์ของอังกฤษ ในประเทศจีนนั้นราคาต่ำสุดอยู่ที่สี่ล้านดอลลาร์
แน่นอนว่าไอ้บ้าคนนั้นเห็นเงินหนึ่งร้อยดอลลาร์เป็นเพียงเศษเงิน หลังจากล่ำลากับ’อัยการจาง’แล้ว ‘หยางเฉิน’ก้าวเดินไปที่รถคันนั้นอย่างเชื่องช้า แล้วจึงหยุดก้มลงมองที่นั่งคนขับ เขาตะลึงไปในทันทีไม่อาจละสายตา ยิ้มพลางกล่าวว่า
“คุณนั่นเอง”
เธอสวมชุดวันพีชสีขาวบริสุทธิ์ ผมสีดำเรียบถูกรวบไว้อย่างเป็นระเบียบ พร้อมแว่นตากันแดดขนาดใหญ่ยักษ์ปกปิดใบหน้าที่งดงามเข้ากันกับรูปลักษณ์อันเย็นชา ทุกอย่างนี้มากพอที่จะทำให้ใจทุกคนสั่นไหว กระจกรถเลื่อนลง พร้อมเสียงเย็นชาดังออกมา
“ขึ้นรถ”
เธอไม่แม้แต่จะมองหน้า’หนางเฉิน’
‘หยางเฉิน’เข้าไปในเบาะหลังอย่างไม่เกรงใจ ปรับที่นั่งให้ขยายออกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดั่งเจอสหายเก่า
“เมื่อเช้านี้คุณรีบออกไปจัง ผมยังคิดอยู่เลยว่าจะได้เจอคุณอีกหรือเปล่า แต่ผมคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอคุณเร็วขนาดนี้แถวคุณยังประกันตัวผมออกมาด้วยอีกต่างหาก มันเป็นโชคชะตาใช่ไหม ?”
หญิงสาวแปลกหน้านี้เองที่ใช้เวลากับ’หยางเฉิน’ทั้งคืน ด้วยสายตาเย็นชาที่มองมาแล้ว ทำให้’หยางเฉิน’นึกถึงเรื่องเมื่อคืน เธอเหมือนเป็นคนละคนกันโดยสิ้นเชิง เขานึกอย่างขบขัน
“นายไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่านายเป็นใบ้หรอกนะ”
เมื่อปราศจากเสียงใดๆ อีก หญิงสาวก็ออกรถจากสถานีตำรวจไปในทันที 10 นาทีผ่านไป เธอจอดรถที่ร้านกาแฟใกล้ๆ กับสวนสารธณาใจกลางเมือง ‘หยางเฉิน’ตามเธอเข้าร้านกาแฟอย่างเงียบๆ บรรยากาศที่นี้เงียบสงบดั่งหลุดออกสู้ลุ่มน้ำอเมซอน ตามที่บริกรแนะนำพวกเขาเลือกที่นั่งบนชั้นสองซึ่งตกแต่งด้วยเหล่าแมกไม้ใหญ่หลายสายพันธ์ ให้ความรู้สึกสงบอย่างยิ่ง
“คุณหลิน และท่านนี้ ไม่ทราบว่าจะรับเครื่องดื่มอะไรดีครับ”
บริกรชายยิ้มถามอย่างสุภาพ ดูเหมือนว่าเธอจะมาที่นี่บ่อยๆ หญิงสาวถอดแว่นตาออกเผยให้เห็นใบหน้าที่สามารถทำให้ชายทุกคนร้อนระอุ
“บลูเมาท์เทน ไม่ใส่นมและน้ำตาล”
‘หยางเฉิน’ขมวดคิ้ว คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนยิ้มกว้างบอกกับบริกรว่า
“ขอชาดอกเบญจมาศ แบบไม่ร้อนนะครับ ไม่ต้องเอาอย่างดีก็ได้ เอาที่ถูกที่สุด”
ใบหน้าของบริกรเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อทันที กล่าวออกมาเชื่องช้าว่า
“คุณครับ เราเป็นร้านกาแฟเราไม่มีน้ำชาครับ แม้แต่ชาชาดอกเบญจมาศ”
“งั้นเปลี่ยนเป็นน้ำแก้วหนึ่งละกัน ว่าแต่น้ำเปล่าคิดเงินหรือเปล่า?”
‘หยางเฉิน’ถามด้วยความรำคาญ
“เอ่อ……. เรามีน้ำเปล่าครับ ว่าแต่คุณต้องการแค่น้ำเปล่าหรือครับ”
บริกรมอง’หยางเฉิน’ด้วยความงุนงง เขาไม่สามารถเข้าใจได้ เหตุใดสหายของ’ท่านหลิน’นั้น จึงสั่งแค่น้ำเปล่า ในที่สุดหญิงสาวก็หมดความอดทน เธอบอกบริกรไปว่า
“เอากาแฟเนเปิ้ล ให้เขาทีหนึ่ง แบบอเมริกันสไตล์นะ”
“ครับคุณหลิน”
บริกรหนุ่มหายลับไปอย่างว่องไว ใบหน้า’หยางเฉิน’เปลี่ยนเป็นเศร้าหมองทันที พร้อมกล่าวว่า
“คุณหนูหลิน? ใช่หรือไม่ ผมไม่มีเงินจะจ่ายแล้วทำไมคุณยังจะสั่่ง….. เนเปิ้ล มันราคาสูงถึงร้อยดอลลาร์ รู้ไหมผมต้องขายแพะทอด เป็นพันไม้ถึงจะมีเงินจ่าย”
“ฉันจ่ายเอง”
เธอหมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงใกล้หมดความอนทน
“ผมไม่สนว่าใครเป็นคนจ่าย ผมมีมือมีเท้า เกียรติและศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของผมจะไม่ยอมให้คุณมาทำลายมันด้วย กาแฟแก้วเดียวแน่ๆ คุณควรรู้ไว้นะว่าถึงผมจะจน ผมก็จะทำอาชีพสุจริต ถ้าผมต้องการดื่มกาแฟ ผมจะใช้เงินของผมจ่ายมันเอง อีกอย่าง ผมก็ไม่ชอบดื่มกาแฟด้วย”
“ฉันไม่ได้พานายมาเพราะว่านายชอบหรือไม่ชอบ”
หญิงสาวมีโทสะเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจจริงว่าแค่กาแฟถ้วยเดียวจะอะไรนักหนา กลับกันท่าทางของ’หยางเฉิน’ซีเรียสเป็นอย่างมาก
“คุณหลิน อย่างที่ผมได้พูดไป สุภาพบุรุษนั้น ไม่เคยกินขอใครกิน คุณอาจมองว่าเลี้ยงกาแฟเแก้วเดียวเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่คุณลองนึกถึงฐานะของผมสิ ถึงผมจะเป็นแค่พ่อค้าขายแพะทอด แต่คุณก็ไม่ควรดูถูกผมอย่างนี้”
“พอกันที!”
หญิงสาวลุกขึ้นทุบไปที่โต๊ะอย่างแรง จนชุดวันพีชสีขาวส่ายไปมา
“พูดจบแล้วใช้มั้ย ฉันไม่ว่างมาฟังเรื่องไร้สาระของนายหรอกนะ”
‘หยางเฉิน’เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตูด เขายิ้มออกมาทันที
“คุณหลิน ท่าทางในตอนนี้ของคุณน่ารักมาก คุณยังสาวสมควรที่จะมีอารมณ์ร้อนเปลี่ยนแปลผัน มากกว่าเย็นชาดุจน้ำแข็ง ผมคิดว่าท่าทางในตอนนี้ของคุณน่าดูเอามากๆ”
“นี่นาย….”
หญิวสาวนั่งลงโดยพลัน แววตาสีส้มจ้องมองที่’หยางเฉิน’
“ฉันไม่มีเวลาว่างมาคุยเรื่องไร้สาระหรอกนะ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับนาย”
__________________________________
ขอบคุณทุกที่แก้คำผิดให้นะ เราแปลจนเบลอไปหมดแว้วววว
ที่มา: