ตอนที่แล้วตอนต่อไปครึ่งปีก่อนถ้าหากมีหญิงสาวร้องไห้ต่อหน้า’หยางเฉิน’ล่ะก็ เขาจะเข้าใจทันทีว่า เป็นเพราะระเบิดควันเข้าตา หรือพยามหันเหความสนใจให้เสียสมาธิ
แต่ตอนนี้ สาวสวยตรงหน้ากำลังร้องไห้เพราะคำพูดของเขา เขารู้สึกเสียใจแต่ไม่อาจช่วยอะไรได้ ถึงแม้เขารู้สึกรู้ว่าไม่ได้พูดอะไรผิด แต่สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังคงรักษาความบริสุทธิ์ของเธอมานานกว่า 20 ปี มันค่อนข้างเป็นเรื่องโหดร้ายทีเดียว
“เอาล่ะ อย่าร้องไห้อีกเลย ผมขอโทษได้ไหม”
‘หยางเฉิน’หงุดหงิดเล็กน้อยพลางล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อ……….แต่มันว่างเปล่า
เขานึกขึ้นได้ว่าไม่ได้หยิบบุหรี่มาด้วย ใบหน้าที่งดงามของ’หลินรั่วซี’เต็มไปด้วยความน่าสงสารที่ใครเห็นก็ต้องยอม แต่เธอเป็นผู้หญิงปากแข็ง เธอหยิบทิชชู่ซับน้ำตา พยายามข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แล้วจ้องเขม็งไปที่’หยางเฉิน’ กล่าวว่า
“ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้าย นายจะแต่งกับฉันไหม”
“ผมบอกคุณแล้วคุณหลิน ยุคนี้คุณไม่สามารถบังคับใครให้มาเป็นสามีคุณได้ ผมบอกอย่างชัดเจนไปแล้ว ผมจะไม่เล่นเกมน่าเบื่อนี้ตลอดสามปีแน่ๆ”
‘หยางเฉิน’ถอนหายใจ พลางยืนขึ้นเตรียมตัวจากไป ‘หลินรั่วซี’ไม่พูดอะไรอีก แววตาเธอแสดงความโศกเสร้าเล็กน้อย เธอยืนขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ระเบียงของร้าน ระเบียงร้านนี้ค่อนข้างกว้าง ตกแต่งด้วยโต๊ะเล็กๆ พร้อมร่มคันใหญ่ และกระถางบอนไซ ให้บรรยากาศสดชื่นกรุ่มกริ่ม
‘หยางเฉิน’เห็นท่าไม่ดี เขาสูดหายใจด้วยความหนาบเหน็บ กล่าวว่า
“คุณหลิน อย่ากระโดนลงไปแค่เพราะผมปฏิเสธคุณเลย”
‘หลินรั่วซี’แสร้งทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งใด เธอยังคงเดินไปที่ระเบียง หยิบเก้าอี้มาวางเตรียมปืนขึ้นขอบระเบียง ‘หยางเฉิน’เริ่มเหงื่อตก ความมุ่งมั่นตั้งใจของเธอทรงพลังจริงๆ เธอควรจะรู้ไว้ว่าตกลงไปมีแต่ตายไม่ก็พิการ (ชั้นสองนะไม่ขนาดนั้นมั้งหยาง)
‘หลินรั่วซี่’หันไปจ้องมองที่’หยางเฉิน’ ดวงตาของมีแต่ความปวดร้าว เศร้าโศก ความเกลียดชัง ความเจ็บปวด ดั่งต้องการหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมาน เมื่อสองตาสบผสาน ‘หยางเฉิน’รู้สึกปวดร้าวในหัวใจ เขาคุ้นเคยกับภาพนี้ยิ่งนัก เป็นความคุ้นเคยที่ฝังลึกในความทรงจำของเขา
ในครึ่งปีก่อนที่เขาหลุดพ้นจากโซ่ตรวน ที่ฉุดรั้งเขาไว้ถึง 10 ปีก่อนที่จะกลับมายังที่นี่ แต่มาวันนี้เมื่อ’หยางเฉิน’เห็นแววตา’หลินรั่วซี’ ภาพความทรงจำเก่าเก็บได้หวนกลับมาอีกครั้ง ทั้งที่เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะลืมมันไป เมื่อ’หลินรั่วซี’มอง’หยางเฉิน’ซึ่งไม่มีท่าทีใดๆ เธอไม่ต้องการแสดงความปวดร้าวในใจเธออีก
ถึงแม้ว่าเธอจะกระโดนลงไป’หยางเฉิน’ก็คงไม่สนใจเธออยู่ดี เป็นอีกครั้งที่’หลินรั่วซี’นึกถึงความปวดร้าวที่เสียความบริสุทธ์ให้’หยางเฉิน’ ความกดดันและความเครียดในชีวิตส่วนตัวของเธอ ชีวิตการทำงาน เธอรู้สึกเหมือนตัวเองจะแตกสลาย ไม่มีเหตุผลที่ต้องมีชีวิตอีกต่อไป ความตายจะยุติทุกสิ่ง
ตอนนั้นเองบริกรที่หายไปนานขึ้นบันไดมาพร้อมถาดกาแฟ ทันใดนั้นเขาเหลือบไปเห็น’หลินรั้วซี’กำลังจะกระโดนลงจากระเบียง
“คุณหลินนน….. คุณกำลังทำอะไรเนี่ย มันอันตรายรีบลงมาเถอะครับ”
ในขณะนั้นเองภาพตรงหน้าของเขาก็ปรากฏคลื่นโซนิกบูมเลือนรางดั่งในภาพยนต์ไซไฟ ในขณะ’หลินรั่วซี’กลั้นน้ำตาของเธอตระเตรียมกระโดนลงไป แต่แล้วจู่ๆ ปรากฏแขนคู่หนึ่งรวบเอวเธอไว้หยุดยั้งการกระโดดของเธอ ทุกสิ่งเกิดขึ้นในพริบตา บริกรเองก็เห็นไม่ถนัดตาว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เขาก็สามารถเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกอดเอวของสาวสวยอย่างสงบ บนระเบียง แสงแดดสาดส่องใบอ่อนแมกไม้สะท้อนไปที่ระเบียง ตกกระทบร่างหนุ่มสาว ให้ความรู้สึกอบอุ่นกระชุ่มกระชวยดั่งอยู่ในทะเลแสนสดใส บริกรรู้สึกผ่อนคลาย เขาแอบอิจฉาชายซึ่งสามารถโอบกอดสาวงามเช่นคุณหลิน
เขาเดินไปที่โต๊ะอย่างเงียบ ๆ ส่งกาแฟวางที่โต๊ะจากนั้นเดินจากไปอย่างเลื่อนลอย ‘หลินรั้วซี’รู้สึกเหมือนตัวเองกลับมาสู่สรวงสวรรค์ชั้นเจ็ด เธอไม่รู้ว่า’หยางเฉิน’มาปรากฏตัวด้านหลังเธอได้ยังไง เธอไม่มีอารมณ์จะคิดถึงมัน รู้สึกเพียงแขนอันแข็งแกร่งกอดเอวเธอให้ความรู้สึกอึดอัด
แต่สิ่งที่ทำให้เป็นปัญหาที่สุดกลับเป็นลมหายใจอันหนักหน่วงด้านหลัง
“ปล่อยฉัน นายหยุดฉันได้ตอนนี้เท่านั้นน ยังไงฉันก็จะฆ่าตัวตายอีก”
‘หลินรั้วซี’ยังคงดื้นรั้น ‘หยางเฉิน’สูดหายใจเข้าเต็มปอด เขากำลังดื่มด่ำกับกลิ่นหอมจากกาย’หลินรั่วซี’ เขาได้กลิ่นมะลิอ่อน น้ำหอมราคาแพงหลากชนิด แน่นอนว่า’หยางเฉิน’รู้สึกว่ากลิ่นหอมเหล่านี้ชนะทุกสิ่ง
“หลินรั่วซี คุณชนะ ผมจะแต่งงานกับคุณ”
‘หยางเฉิน’ถอนหายใจกล่าวเสียงนุ่ม ‘หลินรั่วซี’ตัวสั่นสะท้านตกอยู่ในความเงียบ
‘ฉันชนะ? ทำไมไม่รู้สึกดีใจเลยหละ……เพราะฉันใช้ผู้ชายคนนี้มาเป็นโล่กำบัง อีกทั้งเขายังขโมยความบริสุทธ์ของฉันไปอีก ฉันเกลียดเขา ฉันจะรักเขาได้อย่างไร แค่ถ้าหากฉันไม่ได้รักเขา ทำไมฉันต้องรู้สึกดีที่ได้แต่งกับเขาด้วยล่ะ’
ขณะนั้นเองผู้คนที่สัญจรไปมาบริเวณถนนก็สังเกตเห็นคู่หนุ่มสาวยืนอยู่บนระเบียง หลายคนสนใจจับจ้องมาที่พวกเขา
“ที่รัก พวกเขากำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ?”
หญิงสาวถามขณะดึงแขนเสื้อชายหนุ่ม
“อืมม ผมก็เห็นไม่ถนัดนะ พวกเขากำลังเลียนแบบไททานิกหรือเปล่า”
บนระเบียง ‘หลินรั่วซี’ไม่อาจทนต่อสายตาที่จับจ้องมาได้อีกต่อไป เธอกระโดดลงเก้าอี้ในทันใด ผละตัวออกจากอ้อมกอด’หยางเฉิน’ แล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน พวกเขานั่งลงที่โต๊ะอย่างเงียบๆ จิบกาแฟโดยปราศจากคำพูดใดๆ
เวลาล่วงเลยผ่านไปในที่สุด’หลินรั่วซี’ก็วางแก้วกาแฟของเธอล้วงมือหยิบเอกสารและปากกายื่นให้’หยางเฉิน’
“มันคือ?”
‘หยางเฉิน’ถามอย่างสงใส
“ข้อตกลง……สัญญาการแต่งงาน”
เธออายเล็กน้อยไม่สบสายตา’หยางเฉิน’ ‘หยางเฉิน’ยิ้มพลางเซ็นสัญญาทันทีโดยไม่อ่านเนื้อหาข้างใน
“ไม่อ่านข้อตกลงหน่อยเหรอ?”
‘หลินรั่วซี’ขมวดคิ้วงาม ‘หยางเฉิน’ส่ายหัวกล่าวยิ้มๆ
“ผมไม่จำเป็นต้องอ่านผมก็รู้ว่า มันจะต้องเป็น ห้ามเข้าห้องของคุณ ห้ามแตะต้องตัวคุณ และรบกวนความเป็นส่วนตัวของแต่ละคน แล้วผมก็ต้องทำหน้าที่ของผมในฐานะสามีปลอมๆ ไปอีกสามปีคุณถึงจะให้รางวัลกับผมใช่ไหม”
“อย่าลืมทำตามนั้นด้วยล่ะ”
เธอเริ่มกลับเข้าสู่สภาวะสาวเย็นชา
“ฮ่า ฮ่า รั่วซีน้อย ถ้าหากคุณต้องการ’ทำมัน’ ด้วยตัวคุณเองล่ะ จะให้ผมทำยังไง”
‘หยางเฉิน’ถามติดตลก
“นายมัน……”
‘หลินรั่วซี’หน้าแดงด้วยความโกรธ
“ความอัปยศนั้น ครั้งเดียวในชีวิตก็เกินพอ”
‘ครั้งหนึ่งก็เกินพอ คนครึ่งโลกต่างทำกิจกรรมนั้นราวกับเป็นกิจวัตประจำวัน แต่เธอกลับคิดว่ามันเป็นความอัปยศในชีวิต’
‘หยางเฉิน’ไม่อาจกลั้นเสียงหัวเราะได้อีกต่อไป
“ดีมาก ผมมีนัดกับเพื่อนคืนนี้ ผมขอตัวก่อนล่ะ”
“เดี๋ยวก่อน ฉันจะติดต่อคุณได้ยังไง เบอร์โทรคุณล่ะ?”
‘หยางเฉิน’เกาหัวกล่าวอย่างเชื่องช้า
“คุณตรวจสอบผมมาแล้วนี่ ผมไม่มีโทรศัพท์หรอก มันต้องจ่ายรายเดือนผมไม่มีเงินมากขนาดนั้น คุณไปหาผมที่บ้านพรุ่งนี้แล้วตะโกนเรียกชื่อผมก็พอ”
พูดจบก็เดินจากไปทันที
“เฮ้….เดี๋ยว”
“หืม?”
‘หยางเฉิน’หันกลับมา
“ฉันไม่อนุญาตให้คุณเรียกชื่อนั้น”
‘หลิวรั่วซี’รู้สึกอายหลังจากได้ยินชื่อนั้น มันน่าขยะแขยงอย่างมาก (หมายถึงชื่อ รั่วซีน้อย)
‘หยางเฉิน’แปลกใจเล็กน้อยทำหน้าจริงจังพร้อมกล่าวเสียงเครียดว่า
“ครับ! นายหญิง”
‘หลินรั่วซี’หัวหมุนติ้ว เธอจะบ้าตาย เธอคิดว่าเธอจะอยู่กับชายคนนี้ต่อไปอย่างไรดี
//////////////////////
เรื่องนี้้แฟนตาซีนะมิตรรัก แต่ต้องอดทนรอซักนิดหนึ่ง มีเพื่อน ๆ บอกให้ทำบล็อกด้วย ยังไงก็คุยกันได้ในเพจนาจา(ฮา) อยากเล่นบ้าง 5555
พูดคุยได้ที่เพจ :
ที่มา: