ตอนที่แล้วตอนต่อไปเมื่อ’หยางเฉิน’รับปากใครแล้วเขาจะต้องทำตามคำสัญญานั้น มันเป็นหนึ่งในหลักการของเขา ที่ช่วยขับเน้นความยิ่งใหญ่ให้แก่ตัวเขาเอง สืบเนื่องจาก’หยางเฉิน’ไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้ๆ กับหญิงสาวที่เย็นชาอย่าง’หลินรั่วซี’อีกต่อไป เขาเลือกที่จะเดินกลับบ้าน อีกทั้งระยะทางก็ไม่ไกลมาก บวกกับสมรรถภาพทางร่างกายของเขาไม่อาจเปรียบเทียบกับคนธรรมดา
เขาสามารถกลับถึงบ้านได้อย่างรวดเร็วโดยไม่เหน็ดเหนื่อย ‘หยางเฉิน’กลับถึงบ้านในตอนเย็น หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาเปิดกล่องไม้มองหาเสื้อเชิ้ดสีขาวลายสีฟ้าอ่อน และกางเกงขาสั้นสีขาว หลังจากติดกระดุมบางจุดสลับกันแล้ว ‘หยางเฉิน’มองตัวเองในกระจกแตกบนผนัง
เรียกได้ว่าเขาค่อยข้างดูดีที่เดียว ‘หยางเฉิน’สูดอากาศเข้าเต็มปอด กลิ่นมะลิของ’หลินรั่วซี’ยังไม่จากหายไปจากห้อง พลางคิดถึงความสนุกในวันพรุ่งนี้ที่เขาจะต้องแต่งงานกับ’หลินรั่วซี’ หญิงสาวที่เขารู้จักยังไม่ถึงหนึ่งวัน อย่างไรก็ตามแววดาที่เด็ดเดี่ยวของเธอก็ทำให้’หยางเฉิน’เริ่มรู้สึกถึงหัวใจที่เย็นชาของเขาเริ่มร้อนขึ้นมาบ้าง
แท้จริงแล้วที่’หยางเฉิน’ตัดสินใจแต่งกับ’หลินรั่วซี’ เหตุเพราะเขาอยากจะชดใช้ให้เธอ หรือเป็นเพราะว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น เขาเองก็ยังไม่ทราบคำตอบ ได้แต่ปล่อยให้เวลาตัดสิน บ้านของ’ลุงหลี่’อยู่ไม่ไกลนัก แต่เนื่องจากไม่มีรถประจำทาง ‘หยางเฉิน’จึงจำต้องเดินเท้า อึดใจเดียวเขาก็เห็นสิ่งก่อสร้างเลือนลาง
บริเวณแถบนี้เป็นแหล่งคนยากจนที่ไม่ค่อยมีเงินนักมารวมตัวกัน หลังจากเดินผ่านบ้านเรือนหลายหลัง ในที่สุดเขาก็เห็นควันไฟลอยออกจากบ้านหลังหนึ่ง เขาเคาะไปที่ประตูไม้เก่าๆดีแดง ประตูไม้เปิดออกหลังจากหยางเฉินเคาะประตูไม่นาน ด้านหลังประตูเป็นใบหน้าเยาวัย
“พี่ใหญ่หยาง มาแล้วเหรอค่ะ”
“จิงจิง ไม่เจอกันนานนะ”
‘หยางเฉิน’ยิ้มมองไปที่หญิงสาวซึ่งเปลี่ยนไปมากในครึ่งปีนี้ ใบหน้าของนางยังคงงดงามสละสลวยเหมือนเดิม ขนตางอน จมูกน้อยๆ ปากเรียวเล็กตามแบบฉบับของสาวภาคใต้ เธอสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวและกางเกงยีนขาสั้นสีฟ้าเผยให้เห็นขาขาวคู่งาม เมื่อเธอมอง’หยางเฉิน’กวาดสายตาขึ้นลง พร้อมรอยยิ้มทำให้เธอรู้สึกอาย แต่ในเวลาเดียวกันเธอแอบรู้สึกยินดี
กล่าววอย่างเอียงอายว่า
“พี่ใหญ่หยางหยุดจ้องซะที เข้ามาข้างในได้แล้ว”
‘หยางเฉิน’หัวเราะพลางกล่าวว่า
“จิงจิง เธอเขินงั้นหรือ กลัวแฟนเธอจะหึงใช่ไหม?”
“พี่พูดอะไรน่ะ ฉันไม่มีแฟนซักหน่อย”
‘หลี่ จิงจิง’รีบปฏิเสธในทันทีขณะหมวดคิ้วเล็กน้อย
“โอเค โอเค แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง”
‘หยางเฉิน’กำพร้าตั้งแต่เด็ก เขาพยายามรักษาระยะห่างกับเธอ และเตือนเธออยู่เสมอว่าเขาเป็นได้เพียงพี่และเพื่อนเท่านั้น ภายในห้องนั่งเล่นเก่าๆ ‘ลุงหลี่’ดีใจอย่างมากที่เห็น’หยางเฉิน’มา
“หยางน้อย จิงจิงของลุงพอได้ยินว่าเอ็งมาเคาะประตูก็รีบวิ่งหน้าตั้งไปหาเอ็งในทันที”
‘หยางเฉิน’หัวเราะ นั่งลงข้างๆ’ลุงหลี่’ เฟอร์นิเจอร์ในบ้านถึงแม้จะเก่าแต่ให้อารมณ์คลาสสิคไปอีกแบบ ขณะกำลังดื่มชาที่จิงจิงนำมาให้นั้น’หยาง’รู้ถึงอะไรบ้างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน ขณะมองออกไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน แสงจันทร์ส่องสว่างมากขึ้น
“หยางน้อย หยุดแสดงท่าทีไม่อินังขังขอบเสียที อนาคตที่สนใจรอเอ็งอยู่นะ”
‘ลุงลี’กล่าวเบาๆ ติดตลกขณะจิบน้ำชา ‘หยางเฉิน’ดึงสติกลับมา ยิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า
“ลุง ผู้หญิงทุกคนชอบผู้ชายลึกลับนะ ลุงคิดว่าผมแสดงทาทีแบบนั้นหรือ?”
“ฮ่า ฮ่า คนอื่นอาจไม่สังเกตุ แต่ข้าอยู่กับเอ็งมาครึ่งปี ข้ารู้ว่าเอ็งเป็นคนยังไง เอ็งไม่ได้เสเแสร้งแกล้งทำ ถ้าหากว่าไม่ใช้เพราะเรื่องราวในอดีตล่ะก็ ทำไมเอ็งต้องการขายแพะทอดโดยไร้เหตุผลล่ะ”
‘หยางเฉิน’ไม่สามารถจะพูดอะไรได้อีก เขาไม่อาจดูถูกประสบการณ์ของชายแก่คนนี้ได้เลย อย่างไรก็ตามสิ่งที่’ลุงหลี่’จินตนาการนั้นก็ห่างไกลจากความเป็นจริงมาก คนบางคนนั้นใช้ชีวิตอยู่ลำพังตัวคนเดียว เพราะไม่มีใครที่สามารถเข้ากันได้กับพวกเขา อาหารมื้อนี้ค่อนข้างหรูทีเดียว
หนึ่งในไก่ที่พวกเค้าเลี้ยงไว้ถูกนำมาทำเป็นซุป ปลาและปูจากตลอดสด ดังนั้นอาหารมื้อนี้นับได้ว่าดีกว่าการฉลองในช่วงปีใหม่เสียอีก
“หยางน้อย กินเยอะๆเลยนะ ถึงแม้ว่ามันจะเล็กน้อย แต่พวกเราก็อยากจะตอบแทนบุณคุณของหลาน”
‘ป้าหลี่’ยิ้มมอง’หยางเฉิน’เปรียบเหมือนลูกตัวเองคนหนึ่ง ‘หยางเฉิน’ไม่ได้พูดอะไรมากระหว่างทาน เขาตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารอย่างอเรดอร่อย เขารู้ว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พวกเขามีความสุข ‘หลี่ จิงจิง’ยังคงตักอาหารให้’หยางเฉิน’อย่างต่อเนื่อง เธอยังแอบมองที่’หยางเฉิน’ในตอนที่พ่อแม่เธอเผลอ
หัวใจของเธอพองโต เมื่อ’หยางเฉิน’ชมว่าอาหารอร่อย เพราะอาหารส่วนใหญ่เธอเป็นคนทำนั่นเอง ในตอนแรก’หยางเฉิน’ไม่ต้องการที่จะดื่ม แต่เมื่อกลางวันเขาไม่ได้สูบบุหรี่ และยังมีการแต่งงานหลอกๆ นั่นอีก เขาตัดสินใจลืมทั้งหมดแล้วดื่มกับ’ลุงหลี่’ ความร้อนจากสุราเผาใหม่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย
“หนางน้อย ถ้าไม่ได้เงินของหลานนั้นครอบครัวเราคงลำบากกันมาก ปีนี้จิงจิงหางานทำได้แล้ว ต่อไปหลานสามารถมาทานข้าวกับพวกเราได้มากขึ้น”
‘ป้าหลี่’กล่าวอย่างมีความสุข ใบหน้า’หยางเฉิน’เปลี่ยนเป็นสีแดงไปเรียบร้อยแล้ว ยิ้มถามว่า
“โอ้ จิงจิงได้งานแล้วเหรอ งานอะไรน่ะ”
“ฉันบรรจุให้เป็นครูสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนมัธยมยีจง เพราะว่าครูคนเตรียมตัวคลอดลูก ฉันเลยได้เป็นครูสอนชั่วคราว”
‘หลี่จิงจิง’กล่าวยิ้มๆ
“คุณครู และยังเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ จิงจิงของเราไม่ธรรมดาจริงๆ แฮะ “
‘หยางเฉิน’พยักหน้าอย่างพอใจ
“เงินเดือนของครูนั้นไม่น้อยทีเดียว ยังไงก็อย่าลืมพี่ใหญ่คนนี้ซะล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
สองสามีภรรยาหัวเราะอย่างภูมิใจไปด้วย ลูกสาวของพวกเขาสามารถมีอนาคตที่ดี นี่เป็นข่าวดีที่สุดในรอบหลายปี ‘หลี่จิงจิง’เบ้ปาก กล่าวอย่างเอียงอาย
“พี่ใหญ่หยาง ต้องไปหาฉันที่โรงเรียนเมื่อพี่ว่างนะ ไม่เช่นนั้นล่ะก็ฉันจำพี่ไม่ได้แน่ๆ”
“ได้เลย พี่ต้องไปแน่ๆ ยีจงเป็นโรงเรียนชื่อดัง และพี่ก็ไม่เคยไปมาก่อน”
‘หยางเฉิน’ตอบอย่างยิ้มแย้ม หลังจากมื้ออาหารไม่นาน ‘ลุงหลี่’ดึง’หยางเฉิน’มาดื่มน้ำชาเล่นหมากรุกต่อ สกิลหมากรุกของ’ลุงหลี่’เหนือกว่า’หยางเฉิน’ เหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็ก ขณะที่ ‘หลี่จิงจิง’ ช่วยป้าหลี่เก็บโต๊ะ
หลังจาก’หยางเฉิน’พ่ายแพ้หมากรุกไปอย่างน่าเสียดาย ‘หยางเฉิน’รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน สุรา น้ำชา และซุปดูเหมือนจะไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ในท้อง’หยางเฉิน’ เขาบอก’ลุงหลี่’ให้รอสักครู่ จากนั้นวิ่งไปน้ำน้ำโดนพลัน ห้องน้ำบ้าน’ลุงหลี่’นั้นอยู่ทางด้านหลังของบ้าน
หลังจากที่เดินผ่านตรอกเล็กอย่างงงงวยแล้ว ‘หยางเฉิน’พลักประตูห้องน้ำในทันที
“ว๊ายยยย”
เสียงแหลมเล็ก ดูตื่นตระหนกกระแทกเข้าหู’หยางเฉิน’ เขาเงยหน้าขึ้นใบหน้ากลับกลายเป็นตื่นตะลึง ตรงหน้า’หยางเฉิน’ปรากฏร่าง’หลี่จิงจิง’ ซึ่งดูเหมือนว่ากำลังเสร็จจากการอาบน้ำ ในเวลานี้สาวน้อยไม่มีอะไรปกปิด ถึงแม้ว่าหลอดไฟ 40 วัตต์ไม่สว่างมากพอที่จะทำให้’หยางเฉิน’เห็นถนัดตา
สองมือของเธอเลื่อนปิดจุดสำคัญยิ่งขับเน้นความทรงเสน่ห์ ‘หลี่จิงจิง’ไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอเพิ่มเสนห์ของเธอเข้าไปอีก ‘หยางเฉิน’ แต่เดิมรู้สึกวิงเวียนจากฤทธิ์แอลกอฮอร์อยู่แล้ว หลังจากที่ได้รับการกระตุ้นฮอร์โมน จาก’หลี่จิงจิง’เข้าไปอีก เขากลืนน้ำลายอยากยากเย็นความปรารถนาเริ่มก็ตัวรุนแรงขึ้น
ที่มา: