ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘ถังหว่าน’ส่งเสียงเย็น ‘ฮื้มม’ แล้วยื่นแขนสบัดอย่างรวดเร็วเข้าที่ปกเสื้อของ’หยางเฉิน’
“เสื้อสั่งตัดจากอิตาลี ออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับเชื้อพระวงศ์ ไม่มีแบรนหรือโลโก้ กระดุมเสื้อคือบลูไดมอนด์จากแอฟริกาใต้ เจียระไนด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง ราคาขั้นต่ำสมควรอยู่ที่ 10 ล้านหยวน คุณคิดจริงๆหรือว่าไม่มีใครรู้จัก”
‘หยางเฉิน’เสียหน้าเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าจะมีใครรู้จักเสื้อตัวนี้ หัวเราะกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า
“คุณนายถังช่างมีสายตาที่ยอดเยี่ยมนัก แต่่คุณก็ยังคงผิด กระดุมนี้ผลิตที่นามิเบีย ไม่ใช่แอฟริกาใต้”
“แล้วคุณจะยังคงปฏิเสธอีกหรือ? มีพียงไม่กี่คนเท่านั้นในซงไห่นี้ที่สามารถใส่เสื้อตัวนี้ได้ ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ”
‘ถังหว่าน’ชำเลืองมอง เธอไม่มีอะไรจะพูดอีก ‘หยางเฉิน’ไม่พูดพร่ำโยนมวลบุหรี่ทิ้งลงน้ำ พร้อมกล่าวเสียงเศร้า
“คุณนายถัง คุณเป็นคนสวย ถ้าหากผม หยางเฉินอยากจะนอนกับคุณล่ะก็ ไม่มีเหตุผลเลยที่จะเสแสร้งหลอกคุณว่าเป็นแค่คนขายแพะทอด ผมบอกไปแล้วว่าผมมันแค่คนขายแพะทอด ใครบอกว่าคนขายแพะทอดใส่เสื้อราคา 10 ล้านไม่ได้? ถ้าหากคุณไม่เชื่อล่ะก็ เปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ “
“นั่นเป็นคำพูดที่หยาบคายมาก “
‘ถังหว่าน’ไม่ลังเลเลยที่จะต่อว่า’หยางเฉิน’ แต่ใบหน้าเธอนั้นยิ้มแย้มปานดอกไม้บาน
“แต่ฉันชอบความตรงไปตรงมาของคุณ เอาล่ะ ฉันจะคิดว่าคุณเป็นคนขายแพะทอดชั่วคราวก็แล้วกัน คุณหยาง ฉันไม่เคยคิดจะนอนกับคุณ และด้วยกับคนขายแพะทอด ฉันไม่มีอารมณ์แม้แต่น้อย”
“แล้วทำไมคุณถึงคุยกับผมนานนักล่ะ”
‘หยางเฉิน’รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เขาคิดว่าเจอเหยื่อสุดเชื่องเข้าให้แล้ว แต่ใครจะรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย ‘ถังหว่าน’หัวเราะเบาๆ แต่ก็ทำให้ภูเขาขนาดย่อมสั่นไหว
“คุณหยาง คุณนี่มันบ้าบิ่นจริงๆ มากกว่าผู้ชายหลอกลวงพวกนั้นอีก น่าสงสารจริงๆ ฉันไม่ใส่ผู้หญิงแบบที่คุณคิด ส่วนเหตุผลที่ฉันยืนคุยกับคุณเนิ่นนานนั้นเพราะว่าฉันรู้สึกอึดอั้นตันใจเล็กน้อย”
“แล้ว?”
“ตอนนี้อารมณ์ฉันดีชึ้นแล้ว ต้องขอบคุณคุณเช่นกัน ไว้คราวหน้าที่เราเจอกันฉันจะเลี้ยงน้ำชาคุณเอง”
เธอไม่พูดอะไรอีก พลางเดินตรงไปยังรถ แล้วหันกลับมายิ้มกล่าวว่า
“ฉันขอแนะนำคุณซักหน่อยว่าอย่าสูบบุหรี่ต่อหน้าผู้หญิงอีก ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นเป็นผู้หญิงอย่างนั้น พวกเธอคงไม่ชอบแน่ๆที่คุณทำตัวไม่สุภาพ”
พูดจบก็เดินขึ้นรถไป หลังจากรถ Land Rover หายลับไปจากสายตา ‘หยางเฉิน’พึมพำกับตัวเอง
“หรือว่าขายแพะทอดนั้นไม่ดีอย่างที่เขาว่าจริงๆ ฉันต้องเปลี่ยนงานไหมนะ”
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากตื่นนอน’หยางเฉิน’ได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้อง ‘ปัง ปัง ปัง’ ให้ความรำคาญอย่างยิ่ง
เขาลุกจากเตียงตรงไปยังประตูห้องด้วยบ็อกเซอร์ตัวเดียว เขาเปิดประตูทันที เป็นไปตามคาดเจ้าของใบหน้าอันเย็นชาเธอคือ’หลินรั่วซี’ เมื่อเห็นร่างเปลือยท่อนบนของ’หยางเฉิน’ ‘หลินรั่วซี’ก็หน้าขึ้นสี แต่เธอพยายามเก็บอาการของเธอและพูดออกไปว่า
“ใส่เสื้อเร็วๆ เข้า ฉันรีบ”
‘หยางเฉิน’เกากัวแกรกๆ กล่าวว่า
“จดทะเบียน ทำไมคุณรีบนักล่ะ รอผมอาบน้ำแต่งตัวกินข้าว ประเดี๋ยวสิ”
“ไม่ได้ ฉันมีประชุมตอนสิบโมง”
“อย่าลืมบัญชีธนาคารกับบัตรประชาชนด้วยล่ะ”
เธอไม่อนุญาตให้’หยางเฉิน’ปฏิเสธ ‘หยางเฉิน’ใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินตาม’หลินรั่วซี’ขึ้นรถ Bentley คันแดง เธอหยิบกระเป๋าใบใหญ่สองอันโยนให้’หยางเฉิน’โดยไม่แม้แต่จะหันมอง
“ใส่ซะ แล้วอย่าทำอะไรให้พวกเราขายหน้าล่ะ”
‘หยางเฉิน’สังเกตชุดที่’หลินรั่วซี’ใส่อยู่ เป็นชุดสูทสั่งตัดพิเศษด้วยฝีมือผู้เชี่ยวชาญ พร้อมกับลายเสื้อตามส่วนเว้าโค้งของร่างกาย ด้วยลักษณะอันเย็นชาแสดงให้เห็นความงามอีกระดับ ในสายตาชายหนุ่มทุกคน ความงามของเธอเป็นความงานล่มเมืองอย่างแท้จริง
“เฮ้ ที่รัก เรายังไม่ได้แต่งงานกันอย่างเป็นทางการเลย ทำไมรีบซื้อชุดให้สามีเร็วนักล่ะ”
‘หยางเฉิน’จัดแจงสวมชุดในกระเป๋าเป็นเสื้อสูท Armani นอกจากนี้ยังมีรองเท้า Pierre Cardin ในขณะที่’หลินรั่วซี’ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงใด เธอขี้เกียจจะตอบโต้ความไร้ยางอายของ’หยางเฉิน’ ร่างหายของ’หยางเฉิน’หยืดหยุ่นอย่างมาก แม้จะนั่งในที่แคบเขาก็สามารถแต่งตัวด้วยชุดใหม่ได้อย่างง่ายดาย
เขาให้กระจกรถเป็นกระจกหวีผม ลักษณะของเขาตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถึงแม้ว่าสายตา’หลินรั่วซี’จะจับจ้องอยู่ที่ด้านหน้า แต่เธอก็แอบชะเลืองมอง’หยางเฉิน’เป็นบางครั้ง
‘หยางเฉิน’ในชุดสูทตะวันตก ทำให้หัวใจเธอเต้นรัว สิ่งนี้ให้เธออายเล็กน้อย ด้วยท่าทีไม่อินังขังขอบ พร้อมกับสายสาเศร้าเล็กน้อย ทั้งหมดนี้เพิ่มความดึงดูดให้เขา ‘หลินรั้วซี’รู้สึกสบายใจขึ้น อย่างน้อยด้วยรูปลักษณ์ของเขาก็ไม่ทำให้เธอขายหน้า
ไม่นานทั้งคู่ก็ถึงที่ว่าการอำเภอ ‘หลินรั้วซี’เดินลงจากรถเธอกัดฟันควงแขน’หยางเฉิน’พร้อมใบหน้ายิ้มแย้มไร้เดียงสา ‘หยางเฉิน’ไม่สามารถกลั้นหัวเราะอีกต่อไป เขาหัวเราะและกล่าวว่า
“ที่รัก คุณแสดงได้มืออาชีพจริงๆ”
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้ เรากำลังเป็นที่สนใจอยู่นะ ทำหน้าที่ของนายไปได้แล้ว”
‘หลินรั่วซี’ส่งสายตาให้’หยางเฉิน’ หยางเฉินถอนหายใจอย่างช่วยไมได้ บางครั้งเขารู้สึกได้ถึงความนุ่มนิ่งสัมผัสที่แขนของเขา อย่างน้อยเขาก็ยังได้ประโยชน์อยู่บ้าง ‘หลินรั่วซี’รูสึกตัวเป็นอย่างดี แต่เธอก็ได้แต่อดทนและกัดฟันแน่น หลังจากนี้เราต้องแสดงกันอีกหลายครั้ง
เธอยกประโยชน์เรื่องเล็กๆน้อยๆนี้ให้’หยางเฉิน’ไป เมื่อเดินเข้ามาให้ประตูหลัก ทั้งสองคนเป็นที่ดึงดูดของทุกคน ‘หยางเฉิน’ดูสง่าแม้จะถูกปกปิดด้วยเสื้อผ้า ในขณะที่ความงามของ’หลินรั่วซี’มากพอที่จะทำให้ปลาลืมว่ายน้ำนกลืมวิธีบิน
ในสายตาของทุกคนแล้ว คู่นี้เป็นดั่งสวรรค์สร้าง พนักงานของสำนักงาน เพียงตรวจสอบเอกสารของพวกเขาอย่างรวดเร็ว และดำเนินขั้นตอนต่างๆ ด้วยรอยิ้มแสดงความยินดี พร้อมกล่าวกับทั้งสองว่า
“ขอแสดงความยินดีกับคุณทั้งสองด้วยค่ะ นี่เป็นหนังสือรับรองการสมรส คุณทั้งสองทำให้ผู้คนอิจฉาจริงๆ ขอให้รักและอยู่ด้วยกันไปนานๆนะคะ”
‘หลินรั่วซี’ยังคงจับมือ’หยางเฉิน’อยู่ จากการถูกจ้องจากคนรอบข้างทำให้หน้าเธอแดงเป็นลูกตำลึง หลังจากรับทะเบียนสมรสแล้ว เธอรู้สึกเหมือนฝันไปในดินแดนเวทมนต์
‘ฉันแต่งงานแล้วจริงๆ กับชายที่เพิ่งรู้จักได้วันเดียว’
‘หลินรั่วซี’ใช้สายตาอันสับสนมองไปยัง’หยางเฉิน’ ซึ่งตอนนี้จับจ้องอยู่ที่ทะเบียนสมรสอย่างเคลิบเคลิ้ม เขารู้สึกยังไงกันนะ? เขากำลังคิดอะไรอยู่ รู้สึกดีหรือรู้สึกแย่กันแน่? ‘หลินรั่วซี’ถามตัวเอง
ไม่นานเธอก็ถามตัวเองอีกครั้ง ทำไมฉันต้องสนใจหมอนั่นด้วย? จู่ๆ’หยางเฉิน’ ก็หันศีรษะเผชิญหน้ากับ’หลินรั่วซี’ พร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย
“เป็นอะไรหรือที่รัก คุณรู้สึกเสียใจอย่างนั้นหรือที่จดทะเบียนสมรสกับผม คุณบังคับผมมาที่นี่เองนะ”
“นายคิดว่าฉันจะแต่งกับตายจริงๆ อย่างนั้นหรือ?”
เธอพูดเสียงแผ่วเบา
“นายควรจะรู้ไว้ด้วยว่าฉัน หลินรั่วซีเมื่อตัดสินใจอะไรแล้วไม่เคยเปลี่ยนใจ และนายก็ต้องแสดงอย่างนี้ไปอีกสามปี หวังว่านายจะไม่สร้างปัญหาอะไรให้ฉัน”
หลังจากออกจากที่ว่าการ ‘หลินรั่วซี’ชักมือกลับอย่างรวดเร็ว แล้วเปลี่ยนเป็นใบหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็งทันที
“เอาล่ะ ฉันจะไปประชุมต่อ นายกลับบ้านไปก่อน”
“กลับบ้าน? อย่าบอกนะว่าจะให้ผมเดินกลับ”
‘หยางเฉิน’รู้สึกขมในปาก หลังจากจดทะเบียนไม่นาน ภรรยาอันประเสริฐของเขาจะให้เขาเดินกลับบ้านที่ห่างออกไป 10 กิโลเมตร ‘หลินรั่วซี’นำการ์ดใบหนึ่งออกจากกระเป๋ายื่นให้’หยางเฉิน’ ด้านบนของการ์ดมีอักษรสวยงามเขียนอยู่
“89 สวนมังกร ถนนวัฒนธรรม”
“เราแต่งงานแล้วก็ควรจะมาอยู่ด้วยกัน เพื่อไม่ให้เป็นที่สงใส แต่ถึงอย่างนั้นนายก็ห้ามเล่นตุกติกเด็ดขาด ย้ายจากบ้านซอมซ่อนั่นมาให้ไว”
จบคำเธอก็สะบัดตูดจากไปอย่างรวดเร็ว ‘หยางเฉิน’หัวเราะอย่างสง่างาม พึมพำกับตัวเองว่า
“สุดท้ายก็ต้องเดินไปสินะ”
ที่มา: