ตอนที่แล้วตอนต่อไปบริเวณพื้นที่สวนมังกรเต็มไปด้วยหมู่บ้านอันหรูหรา โดยบ้านแต่ละหลังห่างกันเป็นไมล์ ล้อมรอบด้วยน้ำใสสะอาด และทัศนียภาพที่เขียวชอุ่ม ลักษณะบ้านเป็นสไตล์ยุโรปหรูหราให้บรรยากาศสง่างามน่าหลงใหล เมื่อผู้รักษาความปลอดภัยของหมู่บ้านเห็น’หยางเฉิน’ เขาเกิดความสงสัยขึ้นทันที ทำไมเขาไม่ขับรถเข้ามา?
แต่เนื่องจากชุดที่’หยางเฉิน’สวมใส่เป็นเสื้อผ้าสุดหรูเนื้อดี เขาจึงไม่ได้หยุด’หยางเฉิน’เพื่อซักถาม ‘หยางเฉิน’เดินเป็นระยะทางมากกว่า 2 กิโลเมตร กว่าจะหายูนิตที่ 89 เจอ ด้วยพื้นที่กว่า 400 ตารางเมตร สระน้ำขนาดใหญ่ ที่จอดรถกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา ส่วนแบบบาร็อคสไตล์ที่ทำขึ้นจากหินขนาดใหญ่
จินตนาการไม่ออกเลยราคาของบ้านหลังนี้นั้นเป็นเท่าใด ‘หยางเฉิน’กดกริ่งที่ประตู ไม่นานประตูไม้ฮ็อกกานีที่แกะะสลักอย่างปรานิตก็เปิดออก ปรากฏหญิงวัยกลางคนในชุดผ้ากันเปื้อนพร้อมริ้วรอยบนใบหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะดูแลรักษาใบหน้าอยู่เสมอ
ขณะนั้นเอง เธอมองมาที่’หยางเฉิน’ดวงตาปรากฏความยินดีกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า
“คุณต้องเป็นคุณชายน้อยแน่ๆ คุณหนูบอกว่าคุณจะมาในวันนี้ เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ”
‘หยางเฉิน’รู้สึกผ่อนคลายที่หญิงวัยกลางคนคนนี้ไม่ได้สนใจประวัติของเขา เขาเดินเข้าบ้านไปพร้อมรอยยิ้มสดใส
“พี่สาว ชื่ออะไรเหรอครับ”
“ฉันชื่อ หวังยู่หลาน คุณเรียกฉันว่าหวังหม่าก็ได้ค่ะ”
เธอตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“และไม่อนุญาตให้คุณเรียกฉันว่าพี่สาวนะคะ ฉันเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่เล็ก คุณควรเรียกฉันว่าป้านะ”
“คุณยังไม่แก่เลยซักนิด แค่เดินออกไปนอกบ้านชายหลายคนก็วิ่งเข้าใส่คุณแล้วนะครับ”
‘หยางเฉิน’ตอบเสียงนุ่ม ผู้หญิงทุกคนต่างรักสวยรักงาม ไม่เว้นแม่แต่หวังหม่าที่เป็นสาววัยกลางคนแล้ว เธอชวน’หยางเฉิน’นั่งพลางกล่าวว่า
“นั่งพักซักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมอาการกลางวันก่อน น่าเสียดายจริงๆ ที่คุณหนูติดประชุม ไม่มีเวลากลับมาบ้านเลย”
“ป้าหม่า ป้ากับหลิน…..เอ่อ….. รั่วซีอยู่ที่นี่กันสองคนหรือ?”
‘หยางเฉิน’กวาดสายตาไปรอบๆ บ้านหลังนี้มีสามชั้นภายในบ้านตกแต่งไว้อย่างหรูหรา ทั้งเครื่องใช้ไฟฟ้า ชุดโซฟาหนังสีขาว เฟอร์นิเจอร์จากไม้ฮ็อกกานี รูปภาพของจิตกรชื่อดังน้อยใหญ่ เมื่อมองขึ้นไปยังห้องใหญ่บนชั้นสองและสาม
‘หยางเฉิน’รู้สึกเหมือนมุ่งสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น ป้าหวังถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย
“ใช่แล้วค่ะ มันอาจดูประหลาดที่พวกเราอยู่กันแค่สองคน คุณหนูมักจะงานยุ่ง บ่อยครั้งที่ปล่อยฉันไว้ตามลำพังในบ้านหลังนี้ แต่นับจากนี้ในที่สุดคุณหนูก็มีคุณเคียงข้าง บ้านเราจะได้มีผู้ชายให้พึงพาเสียที”
“ป้าหวัง ป้าไม่สงสัยหรือว่าทำไมรั่วซีถึงตัดสินใจแต่งกับผม”
“ฮิฮิ”
“คุณชายหยาง ฉันเห็นคุณหนูโตมากับตา ป้าก็เป็นห่วงอยู่ที่คุณหนูไม่มีแฟนเสียที ถึงแม้จะมีคนตามจีบมากมายก็ตามคุณหนูก็ยังไม่สนใจ แต่ตอนนี้คุณหนูแต่งกับคุณแล้ว นั่นหมายความว่าคุณเป็นนคนพิเศษ คุณหนูเป็นคนฉลาด ป้าเชื่อในการตัดสินใจของคุณหนู”
‘หยางเฉิน’แอบโล่งอก ดูเหมือนป้าจะไม่เรื่องข้อตกลงของเขากับ’หลินรั่วซี’ หลังจากทานมือเที่ยงสุดหรูเสร็จ ‘หยางเฉิน’ลูบท้องเขาของแล้วหัวเราะกล่าวว่า
“ฝีมือป้าหวังสุดยอดไปเลยครับ อร่อยกว่าภัตตาคารใหญ่ๆอีก”
“จริงหรือค่ะ คุณชายน้อยต้องกลับมากินข้าวที่บ้านบ่อยๆนะ คุณหนูมักติดงานและไม่ได้กลับมาบ้าน มันน่าเสียดายที่ป้าจะต้องทิ้งอาหารเหล่านั้้นไป”
‘ป้าหวัง’หัวเราะอย่างมีความสุข
“ยัยนั้นกล้าทำอย่างนั้นได้ยังไง! ช่างเธอเถอะครับ ป้าหวังทำกับข้าวอร่อยๆให้ผมคนเดียวก็พอ”
‘หยางเฉิน’ยืดอกบอก’หวังหม่า’ ‘ป้าหวัง’รู้ดีกว่า’หยางเฉิน’พูดล้อเล่น เธอยิ้มพยักหน้าเห็นด้วย
“คุณชายหยาง ฉันจะพาคุณไปดูห้องของคุณ ถ้าขาดเหลืออะไรบอกฉันได้เลยนะคะ”
“ห้องของผม?”
‘หยางเฉิน’นึกขึ้นได้ว่าข้อตกลงนั้นไม่อนุญาตให้นอนร่วมห้อง
“คุณหนูเลือกห้องนี้ให้คุณเองเลยนะคะ คุณหนูบอกว่าคุณเลยนอนคนเดียว เธอจึงเตรียมห้องใหญ่ไว้สำหรับคุณ และยังซื้อเสื้อไว้ให้คุณหลายชุดด้วย”
‘ป้าหวัง’พูดขณะนำทาง’หยางเฉิน’ไปยังห้องของเขา
“อย่างนั้นหรือครับ……รั่วซีนี่น่ารักจริงๆ”
‘หยางเฉิน’ย่นจมูกเขารู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาดูเสแสร้ง
“ใช่มั้ยล่ะคะ เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นคุณหนูทำอย่างนี้ คุณหนูบอกว่าคุณว่างงานอยู่ตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงจดทะเบียนก่อน แล้วค่อยจัดงานแต่งในภายหลัง เธอใส่ใจคุณมากจริงๆ”
‘หยางเฉิน’เหงื่อแตกพลัก ‘อะไรอีกละเนี่ย ยัยนั่นดันผลักปัญหาทั้งหมดว่า ถ้าเราว่างงานแล้วจะไปขายแพะทอดได้ยังไงกัน’
‘หยางเฉิน’เดินเข้ามาในห้อง เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ห้องนี้ใหญ่เอามากๆ หน้าต่างมีผ้าม่านสีขาวผืนใหญ่ พร้อมเตียงขนาดยักษ์ ทีวี LED 42 นิ้ว คอมพิวเตอร์แอปเบิ้ล ข้างๆเตียง โคมไฟคลาสสิกส่องแสงไปยังพื้นไม้ปาร์เก้ ด้านผนังห้องมีตู้ใหญ่ของตู้พร้อมเสื้อผ้า เนกไท และรองเท้า แบรนเนม
‘หยางเฉิน’หัวเราะในลำคอ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ภรรยาสุดสวยทำได้ดี
“เป็นอย่างไรบ้างคะ หวังว่าคุณชายน้อยจะชอบมัน”
เธอกล่าวอย่างกระตือรือร้น
“ผมชอบมากครับ ดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก ขอบคุณมากนะครับ”
‘หยางเฉิน’ตอบอย่างสุภาพ
“ไปขอบคุณคุณหนูเถอะค่ะ ฉันแค่วิ่งไปวิ่งมานิดหน่อยเอง”
‘ป้าหวัง’พยายามเชื่อมความสัมพันธ์ของคู่แต่งงานใหม่คู่นี้ ‘หยางเฉิน’เข้าใจความหวังดีของ’ป้าหวัง’ แต่มันไม่มีประโยชน์
“ป้าครับผมยังมีของหลายอย่างที่ต้องกลับไปเอา “
“บางครั้งเราก็ใช้มันจนกลายเป็นนิสัยไปแล้ว”
“แต่ว่า…..”
‘หยางเฉิน’กล่าวอย่างเชื่องช้า
“เรามีรถอะไรไหมครับ เป็นจักรยานก็ได้ มันจะทำให้ผมเดินทางเร็วขึ้น”
‘ป้าหวัง’จ้องมองที่’หยางเฉิน’อย่างตื่นตระหนก
“คุณชายน้อย อย่าบอกนะว่าคุณเดิน….มาที่นี่”
“ถูกต้องแล้วล่ะครับป้า”
‘หยางเฉิน’ยกมือเกาศีรษะ ‘ป้าหวัง’ไม่ทรายว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“คุณหนูทำเกินไปแล้ว ปล่อยให้คุณเดินมาที่นี่ได้ยังไง คุณชายจะมาอยู่ที่นี่ในอนาคตจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีรถ บ้านเรามีรถที่ไม่ได้ใช้อยู่หลายคัน คุณสามารถเลือกคันที่ชอบได้ตามสบายเลยค่ะ”
‘หยางเฉิน’เลิกคิ้วสูง ตั้งแต่เห็น’หลินรั่วซี’ขับ Bentley เขาก็คันไม้คันมือมาตลอดแต่เขาไม่มีเงินซื้อรถนี่สิ ได้แต่อิจฉาตาร้อน ในท้ายที่สุด’หยางเฉิน’กลับได้รถหรูมาอย่างฟรีๆ
ที่มา: