ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘หลินรั่วซี’ปล่อยมวยผมเธอลง ผมยาวสลวยร่วงลงดั่งฝนพรำเฉกเช่นในโฆษณาซันซิล วงหน้าของเธอออกขาวซีดและเหนื่อยล้าดูน่าสงสารยิ่ง มองดู’หยางเฉิน’เดินเข้ามา ‘หลินรั่วซี’เงยหน้าจ้องมอง’หยางเฉิน’ด้วยสายตาซับซ้อน เธอไม่ได้ถามว่า’หยางเฉิน’จัดการกับพ่อเธออย่างไร และยิ้มด้วยสีหน้าเยาะเย้ยตัวเอง
“ฉันกลายเป็นตัวตลกไปเลยว่าไหม ใช่แล้ว ฉันมีพ่อแบบนั้นแหละ ฉันเป็นตัวตลกของครอบครัว นายคงสงสารฉันล่ะสิ เวทนาฉันใช่มั้ย ไม่เห็นด้วยกับฉันใช่ไหม ฉันไม่ต้องการให้ใครมาเห็นอกเห็นใจ โดยเฉพาะนาย……”
“ใครบอกว่าผมสงสารคุณ?”
‘หยางเฉิน’หัวเราะขณะดึงบุหรี่ออกจากประเป๋า และเพลิดเพลินกับนิโคติน
“นายห้ามสูบบุหรี่ต่อหน้าฉัน!”
‘หลินรั่วซี’ขมวดคิ้วขณะปัดควันบุหรี่ไปมา ‘หยางเฉิน’ทำเป็นไม่ได้ยิน เขาเอนตัวลงบนโซฟาขนาดใหญ่สูบบุหรี่ต่อ พลางกล่าวว่า
“ผมขอแนะนำ(เตือน)คุณว่าห้ามแสดงท่าทางอ่อนแออย่างนั้นอีก อย่างน้อยคุณก็รู้ว่าใครคือพ่อแม่ของคุณ และก็ยังได้รับความรักจากแม่และยาย และถึงแม้ว่าพ่อคุณจะเป็นแบบนั้น แต่อย่างน้อยคุณก็ยังมีครอบครัว”
“นอกจากนี้คุณยังเกิดมาสวย ผู้คนมากมายต่างอิจฉา ไม่ต้องกังวลว่าจะอดยาก มีเสื้อผ้าใส่ตั้งแต่เกิดมา ขับรถหรูตั้งแต่อายุยังน้อย คุณมีทุกสิ่งที่คุณต้องการ คุณไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของคนที่ไม่รู้กระทั่งว่าพ่อแม่คือใคร อยู่ที่ไหน คนที่ไม่มีอะไรเลย”
‘หลินรั่วซี’นิ่งไป สายตาของ’หยางเฉิน’นั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและอ้างว้าง หัวใจของเธอถูกบีบด้วยไม่รู้ตัว ‘หยางเฉิน’ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลดั่งพูดกับตัวเอง
“ตั้งแต่ยังเด็ก คุณอยู่เพียงลำพัง ตอนหิวโหย เหน็บหนาว ตอนถูกรังแก ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน คุณก็จะอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีครอบครัว ไม่มีพี่ชาย น้องสาว หรือแม้แต่เพื่อน……….คุณสู้เพื่อเอาชีวิตรอดจนเลือดตากระเด็น เพียงเพื่อคุกกี้ขึ้นรา คุณกินหญ้า เปลือกไม้จนลำไส้ฉีกขาด ไม่มีใครสนใจว่าคุณจะเป็นยังไง ไม่มีใครสงสาร เพราะคุณเป็นแค่ชีวิตน่าสมเพชที่ถูกโลกทอดทิ้ง แม้แต่หมายังมีชีวิตที่ดีกว่าคุณเสียอีก”
ด้วยเสียงต่ำและแหบแห้งของ’หยางเฉิน’ ‘หลินรั่วซี’ถึงกับน้ำตาคลอ ไม่ใช้เพราะตัวเธอ แต่เพราะคนหน้าสงสารคนนั้น
“ฉันขอโทษ”
เธอก้มหน้าพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“ฉันไม่รู้มาก่อนว่านายมีชีวิตที่ยากลำบากขนาดนั้น”
‘หยางเฉิน’ก้มหน้าลงค่อยๆยิ้มออกมา
“ที่รัก คุณเชื่อเรื่องที่ผมพูดจริงๆน่ะหรือ? “
“มันเป็นแค่เรื่องแต่ง!”
“นาย…….”
‘หลินรั่วซี’เงยหน้าโดยพลัน เธอรู้สึกเศร้าจริงๆ กับเรื่องนั้น แต่เจ้าหมอนี่บอกว่าเขาแต่งเรื่องขึ้น
“นายมัน….. ทำไมนายเป็นคนแบบนี้!”
“ฮ่าฮ่า ดูคุณสิ ตอนคุณโกรธคุณดูสวยมากๆ”
‘หลินรั่วซี’รู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธอรู้ว่า’หยางเฉิน’พยายามทำให้เธอหายเศร้า แต่เธอก็ไม่กล้าจะขอบคุณเขา แสร้งกล่าวกับ’หยางเฉิน’เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นายโกหกฉันก็แล้วไป แล้วพ่อแม่นายอยู่ไหนล่ะ การแต่งงานของเราเป็นเป็นแค่ข้อตกลง ถ้าพวกเขารู้อาจเกิดปัญหาได้”
‘หยางเฉิน’เขี่ยเศษบุหรี่ทิ้ง พูดด้วยเสียงชัดถ้อยชัดคำ
“มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกกับคุณก่อนหน้านี้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าใครเป็นพ่อแม่ของผม ผมแยกจากพวกเขาตอนอายุห้าขวบ สิ่งผมจำได้มีเพียงแค่ชื่อนี้ ดังนั้นผมจึงกำพร้าพ่อแม่”
ได้ยิน’หยางเฉิน’บอกว่าเป็นเด็กกำพร้า ‘หลินรั่วซี’รู้สึกปวดร้าวหัวใจ เธออยากจะปลอบเขา แต่ก็นึกคำพูดไม่ออก ได้พยักหน้านิ่งเงียบ หลังจากทั้งสองเงียบอยู่พักหนึ่ง ‘หลินรั่วซี’พูดขึ้นในที่สุด
“หยางเฉิน มีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องพูดให้ชัดเจน หลังจากเราแต่งงานกันแล้ว นายต้องรู้สาเหตุที่ฉันต้องทำแบบนี้”
“คุณกำลังจะบอกเหตุผลที่หมูโง่นั่นบังคับคุณให้แต่งงาน?”
“นายห้ามเรียกพ่อฉันว่าหมูโง่……”
เธอไม่พอใจเล็กน้อย
“ถ้าหากเขาเป็นหมู ฉันก็ต้องเป็นหมูด้วย”
“ฮ่าฮ่า รั่วน้อยของผมน่ารักจะตาย ถ้าหากคุณเป็นหมูก็เป็นหมูที่หอมน่ารัก”
“นายนั้นแหละหมู…….”
“เอาล่ะ พ่อของฉันถือหุ้นอยู่ 30% เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่รองจากฉันเท่านั้น แต่นี่ไม่สำคัญ ยายของฉันส่งมอบหุ้นมาให้ฉัน 60 % ฉันจึงควบคุมทุกอย่างเกี่ยวกับบริษัท แต่ว่า………พ่อของฉันมีกรรมสิทธิในบ้านหลังเก่า”
“บ้านหลังนั้นสำคัญกับคุณขนาดไหนกัน?”
“สำคัญที่สุด…..”
ตาของเธอเผยให้เห็นความทรงจำที่สวยงาม
“ในวัยเด็กของฉันมีเพียงยายและแม่ ฉันโตที่นั่น พ่อและแม่แต่งงานกันด้วยผลประโยชน์ พ่อไม่ได้รักแม่ เขาเป็นเพลบอยตัวจริง จนกระทั่งทุกวันนี้ก็ยังเป็น”
หลังจากพูดจบแววตาของเธอแสดงให้เห็นร่องรอยของความเกลียดชัง
“แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่บ้านทั้งกลางวันกลางคืน แต่เขายังคงเป็นเจ้าของบ้านอยู่ เมื่อยายส่งมอบมรดกให้ฉันแล้ว ยายไม่อนุญาตให้ฉันกลับไปที่นั่นอีก และเพราะเขาใช้ชีวิตอย่างเสเพลเงินเขาจึงใกล้หมด เขาเตรียมตัวที่จะขายบ้านหลังนั้น”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการแต่งงานนี้”
‘หยางเฉิน’ถามอย่างเบื่อหน่าย ‘หลินรั่วซี’ ส่งสายตาเย็นชามายัง’หยางเฉิน’
“ฉันต้องการบ้านหลังนั้น แต่เขาไม่ขายให้ฉัน แม้ว่าจะเสนอราคาให้มากกว่าที่ใด เขาก็ยังไม่ขาย เขาต้องการแค่ข้อเดียวคือ ฉันต้องแต่งงานให้กับตระกูลซู และเขาจะได้ผลประโยชน์จาก ตระกูลนั้น”
“พ่อที่คับคับข่มขู่ลูกสาว แม้แต่หมูยังน่ารักกว่ามัน”
‘หลินรั่วซี’ไม่สนใจปฏิกริยาของ’หยางเฉิน’ เธอยังคงพูดต่อ
“ซูจีหง มากวนฉันอยู่บ่อย แต่ฉันก็ไม่กล้ามีเรื่องกับตะกูลซูเหตุเพราะตะกูลซูเป็นหนึ่งในห้ากะตูลที่มีอิทธิพลที่สุดในเมืองจงไห่ ดังนั้นฉันจึง”
“คุณเลยตัดสินใจแต่งงานกับผมแทน หลังจากจัดการปัญหากับตะกูลซูแล้ว ต่อไปค่อยหาทางเอาบ้านหลังนั้นคืนมา?”
“ถูกต้อง…….”
เธอพยักหน้า รู้สึกเหนื่อยกับปัญหาพวกนี้ มันหนักเกินกว่าหญิงสาววัยยี่สิบจะแบกรับไว้คนเดียว ‘หยางเฉิน’ถอนหายใจกล่าวว่า
“คุณแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ สุดท้ายคุณก็ยังต้องเผชิญหน้ากับพ่อของคุณและตะกูลซู”
“ฉันไม่สนใจหรอก ตอนนี้ฉันทำได้แค่นี้เท่านั้น”
น้ำเสียงของเธอราบเรียบแต่แฝงแววสั่นเครือ ‘หยางเฉิน’ยืนขึ้น หยิบโทรศัพท์ใหม่ขึ้นมา มุ่งหน้าไปที่ประตูอย่างงเงียบๆ
“นั่น….นายกำลังจะไปไหน?”
‘หลินรั่วซี’ขมวดคิ้วถาม
“ผมจะไปบาร์…..ไปหาสาวๆ”
‘หยางเฉิน’ตอบกลับด้วยสีหน้าเข้มขรึมจริงจัง
ที่มา: