ตอนที่แล้วตอนต่อไปความทรงจำนั้นเป็นดั่งไวน์ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใด ความหอมหวานก็ยังคงอยู่ การพบกันครั้งแรกของ’หยางเฉิน’และ’เจียงเว่ย’นั้นเต็มไปด้วยความระทึกและกลิ่นคาวเลือด
“หยางเฉินก่อนที่นายจะมา รู้ไหมว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่”
“หืม…?”
“ฉันจำได้ว่านิทานที่แม่ชอบเล่าให้ฟังในตอนเด็ก มันเป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงผู้อ่อนแอที่กำลังตกอยู่ในอันตราย แต่แล้วก็ปรากฏอัศวินขี่ม้าขาวช่วยเธอไว้ และในท้ายที่สุดเจ้าหญิงก็อยู่กับเขาอย่างมีความสุข ฉันคิดอยู่เสมอว่ามันเป็นเรื่องเพ้อฝัน……..แต่นายกลับทำให้มันเป็นความจริง “
“ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณก็มีมุมนั้นด้วย”
“หึ…”
“ฉันจะทำอย่างไรดี……..ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่เจ้าหญิง และนายก็ไม่ใช่อัศมินขี่ม้าขาว นายแค่ร่อนลงจากฟ้าเหมือนภูติผี……..ฉันแค่คิดว่า ถ้าหากมีคนแบบนั้นอยู่เคียงข้างฉัน ไม่ต้องปกป้องฉันตลอดทั้งวัน แค่ทำให้ฉันมีความสุข เมื่อฉันก้าวเดินต่อไปไม่ได้ เขาจะช่วยฉัน เมื่อฉันทุกข์ทรมานเขาจะให้ฉันซบไหล่ ไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดียวอีกต่อไป นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ”
“เจียงเว่ย……”
“ผมจะบอกคุณตามตรง ผมไม่ใช่คนดี เมื่อก่อนผมนอนกับผู้หญิงมามากกว่า 800 ไม่ก็ 1000 คน อย่างที่ผมเคยบอกไว้ คุณไม่จำเป็นต้องมีคนที่แข็งแกร่งอยู่เคียงข้าง ด้วยสถานะของคุณ บางทีคุณอาจจะเจอคนที่ดีและเหมาะสมกับคุณ”
“ไม่มีทาง”
สายตา’เจียงเว่ย’เปลี่ยนเป็นซุกซน
“หยางเฉิน นายรู้ความสัมพันธ์ของจ่าฝูงลิงกับบริวารไหม”
“จ่าฝูงลิง?”
‘หยางเฉิน’งุนงงถามต่อไปว่า
“คุณกำลังจะบอกอะไรกันแน่?”
“ในสังคมลิงนั้น จ่าฝูงคือตัวผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ตัวเมียที่เหลือก็จะผสมพันธ์กับจ่าฝูง วิธีนี้ลูกหลานของพวกมันจะมียีนที่แข็งแกร่ง เฉกเช่นในสมัยก่อน มนุษย์ก็ใช้วิธีเดียวกันนี้ นายลองคิดดูสิว่าทำไมผู้ยิ่งใหญ่ถึงมีภรรยาและนางสนมจำนวนมาก แม้แต่คนที่โดนบังคับ นายคิดว่าพวกเขาไม่เต็มใจงั้นหรือ แน่นอนว่าผู้คนต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด”
‘หยางเฉิน’ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“จากที่คุณว่ามา ดูเหมือนเราจะกลายเป็นลิงไปแล้ว”
“ฉันแค่เปรียบเทียบให้ฟังเฉยๆ ฉันอยากให้นายรู้ว่าตั้งแต่แรกที่เราพบกัน ในชีวิตนี้ฉันไม่สามารถมีชายอื่นได้อีก ในสายตาของฉันนายอาจไม่ใช่ที่หนึ่งในโลก แต่นายคือที่หนึ่งในใจฉัน”
สายตาของเธอเปลี่ยนเป็นเด็ดเดี่ยวจริงจัง จ้องมองไปที่’หยางเฉิน’
“ฉันรักนาย หยางเฉิน”
ความเงียบจากหายไปในเวลาไม่นาน รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้า’หยางเฉิน’ซึ่งมีเค้าลางของความสนุกสนาน
“คุณเป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ”
สายตาเธอตกละลึง และแสดงถึงความสุขพลางส่ายหัวกล่าวว่า
“ฉันยอมเป็นคนโง่”
“คุณรู้หรือไม่ว่าผมมาที่นี่เพราะอะไร”
สายตา’หยางเฉิน’ขยับขึ้นลง ราวกับพยายามจะล่วงล้ำเข้าไปในเสื้อผ้า แม้ว่าเธอจะมีความมั่นใจเปี่ยมล้น แต่ด้วยสายตาแหลมคมของ’หยางเฉิน’ที่มองมาแล้ว ทำให้เธอเขินอายกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก
“นาย…….นายต้องการอะไร?”
‘หยางเฉิน’เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ใบหูค่อยๆสัมผัสมันอย่างแผ่วเบา
“อื๋อออ”
กระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านทั่วร่างของ’เจียงเว่ย’ เธอซบลงบนอกของ’หยางเฉิน’อย่างหมดแรงพร้อมลมหายใจหนักหน่วง
“วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อจัดการคุณ เจ้าลิงตัวเมียแสนน่ารัก”
ไม่รอให้’เจียงเว่ย’ได้โต้ตอบ ‘หยางเฉิน’ยกร่างอันเย้ายวนของเธอกระแทกลงตรงกลางเตียงอย่างนุ่มนวล
‘เจียงเว่ย’เลิกคิ้วด้วยความแตกตื่นและหลับตาลง อนุญาติให้’หยางเฉิน’จัดการกับร่างกายของเธอตามอำเภอใจ ความรู้สึกเสียวซ่านเข้ารุมเร้า สองมือของเธอจับแน่นผ้าปูเตียง
ชุดเดรทไหมเรียบลื่นถูกฉีกกระชากออก เผยให้เห็นผิวกายขาวนวลราวหิมะ
‘หยางเฉิน’ประกบปากอันร้อนแรงกับผิวกายผุดผ่อง เริ่มจากสะดือ ขึ้นไปตามหน้าท้องแบนราบ ก่อนที่จะปลดชุดชั้นในผ้าชีฟองสีดำ ดอกบัวคัฟ D หรือเหนือว่าเผยต่อหน้าหยางเฉิน เขาไม่รีรอประกบปากโดยพลันพลางดูดอย่างเร่าร้อน
เป็นเวลานานที่’หยางเฉิน’ไม่ได้สัมผัสร่างกายหญิงสาวอย่างเด็ดชัดขนาดนี้ อารมณ์ของเขาปะทุออกอย่างควบคุมไม่ได้
“หอมจริง ๆ …..”
ท่าทางของ’เจียงเว่ย’เหมือนสาวน้อยขี้อายไร้เดียงสา เมื่อได้ยินคำชมของหยางเฉิน แก้มชมพูอ่อนพลันขึ้นสีแดงระเรื่อ
ในที่สุด’หยางเฉิน’ประกบริบฝีปากบางสีเชอรี่อย่างรวดและร้อนแรง ลิ้นทั้งสองสอดประสานสอดเกี่ยวโดยไม่หยุดยั้ง ‘เจียงเว่ย’หายใจอย่างลำบาก ‘หยางเฉิน’ไม่จูบส่วนอื่น น้ำหอมหวานของเธอนำพา’หยางเฉิน’มัวเมาราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
ร่างกายของเธออ่อนยวบดั่งทำมาจากน้ำ ประสาทสัมผัสทั่วร่างตื่นตัว ทุกส่วนของร่างกายไวต่อการสัมผัส แม่เพียงสัมผัสแผ่วเบาก็เพียงพอให้น้ำหวานไหลทะลักอย่างควบคุมไม่ได้ เธอสูญเสียการควบคุมอย่างสมบูรณ์
‘หยางเฉิน’ปลดปล่อยข้อจำกัดจากการยับยั้ง มือหนึ่งล่วงล้ำไปในสวนดอกไม้งาม ความเปียกชึ้นหลั่งไหลพรั่งพรูจากการกระตุ้นโดยฮอร์โมนของ’หยางเฉิน’
“ว้าว เจียงเว่ยที่รัก คุณอ่อนไหวเหลือเกิน ดูน้ำพวกนี้สิ สามารถนำไปอาบน้ำได้เลย”
“ฮื้ออ”
โดยไม่สามารถระงับความเอียงอายก่อนจะหันหน้าหนี เธอไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน และไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ประท้วงจากด้วยท่าทีเบาบาง
‘หยางเฉิน’ผู้ซึ่งไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้อีก เขาไม่พูดไม่จาพลางล้วนแท่งร้อนยาวราวเศียรมังกร จ่อหน้าดอกไม้งามก่อนที่จะส่งเข้าไปในความคับแน่นที่มีน้ำหวานฉ่ำหล่อเลี้ยง
‘เจียงเว่ย’รู้สึกช่วงล่างถูกทิ่มแทง ความปวดเจ็บปวดและความสุขที่รอคอยมานานโหมกระหน่ำ น้ำตาสองสายร่วงหล่นอย่างกลั้นไม่อยู่ สิ่งที่ตามมาคือจังหวะอันอ่อนแรงกระแทกทั้นอย่างไม่หยุดหย่อน
อุณหภูมิเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจากลมหายใจอันร้อนแรงของชายหนุ่มและเสียงครวญครางของหญิงสาวที่สะท้านไปทั่วห้อง
ที่มา :