ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘หยวนเย่’ผู้ซึ่งให้คำมั่นกับถังถังว่าจะจัดการ’หยางเฉิน’ ถึงกับลิ้นจุกปากพูดไม่ออกด้วยหวาดกลัว และเด็กหนุ่มสองที่มาพร้อมถังถังล้วนป้าปากเหวอ หลบอยู่ด้านหลังหนวนเย่ไม่กล้าแม้แต่จะมองมาที่หยางเฉิน
มีแต่’ถังถัง’เท่านั้นที่ต่างออกไปดั่งพบเจอเรื่องตื่นเต้น ท่าทีที่มอง’หยางเฉิน’นั้นเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นโดยสิ้นเชิง
‘หยางเฉิน’ปัดมือ ทำท่าเหมือนไม่สบอารมณ์พร้อมส่ายหัว มองไปยัง’หยวนเย่’ด้วยรอยยิ้มล้อเล่น
“นายน้อย คุณยังต้องการปกป้องเด็กสาวคนนั้นอยู่อีกหรือ?”
เดิมที่’หยางเฉิน’คิดว่า’หยวนเย่’จะหนีไปทันทีหลังจากที่เขาโชว์พาวเวอร์ของเขาออกมาให้เห็น แต่ผิดคาด’หยวนเย่’ทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อย
แม้เนื้อตัวจะสั่นไปบ้างเล็กน้อย แต่’หยวนเย่’ยังคงยืนอยู่ข้างหน้า’ถังถัง’อย่างเด็ดเดี่ยวพร้อมกล่าวว่า
“ผมยอมรับว่าคุณแข็งแกร่งมาก แต่อย่าคิดว่าผมจะกลัวคุณ ผมจะปกป้องถังถังเอง”
‘ถังถัง’ไม่คิดว่า’หยวนเย่’จะยังอยู่เพื่อปกป้องเธอ สายตาเธอแสดงออกอย่างแปลกประหลาด แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณใดๆ
‘หยางเฉิน’เผยรอยยิ้มประหลาดก่อนกล่าวว่า
“ไม่เลว ไม่เลว “
‘หยางเฉิน’หัวเราะอย่างพลางเดินไปที่รถ M3 ของเขา
“คุณจะไปแล้วหรือ?”
‘หยวนเย่’มอง’หยางเฉย’ด้วยสายตางงงวย แต่แล้วก็เข้าใจว่า’หยางเฉิน’ตั้งใจปล่อยเขาไป
‘หยางเฉิน’กลับมาที่รถ หันกลับมาขยิบตาให้’หยวนเย่’หนึ่งที
“นายชื่อหยวนเย่ ใช่ไหม? “
“ฉันท่าทีของนายเมื่อครู่นี้ทำให้ฉันพอใจ ฉันขอบอกอะไรนายไว้อย่างหนึ่ง อย่าลำพองตัวเองมากเกินไปนัก เพราะเหนือฟ้ายังมีฟ้า และฉันแค่อยากจะแนะนำนายไม่ได้มีเจตนาอื่น”
“เอาล่ะ มีใครจะขวางไม่ให้ฉันกลับบ้านหรือเปล่า?”
เด็กหนุ่มทั้งสองไม่กล้าที่จะขวางทาง’หยางเฉิน’อีก ต่างรีบหลบหนีเปิดทางให้ด้วยความหวาดกลัว
หลังจากรถ BMW แล่นจากไป ‘หยวนเย่’และ’ถังถัง’ ถึงค่อยกลับสู่สภาพปกติ แต่ยังคงจับหัวชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“แปลกคนจริง ๆ”
ความหวาดหวั่นยังคงปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของ’หยวนเย่’ น้ำเสียงที่เปร่งออกมามีทั้งโล่งอกปนเคารพ
‘ถังถัง’นั้นต่างออกไป ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความสดใส ดวงตาทั้งสองวาววับเต็มไปด้วยความขบขันเจ้าเลห์ ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ณ วิลล่าสวนมังกร หวังหม่าออกมาต้อนรับการกลับมาของ’หยางเฉิน’ ด้วยรอบยิ้มอบอุ่นพร้อมกล่าวว่า
“นายน้อยทานอะไรมาหรือยังคะ ถ้ายังเดี๋ยวฉันจะเตรียมให้”
‘หยางเฉิน’ลูบท้องนึกถึงการกำลังกายกับ’เจียงเว่ย’เมื่อตอนบ่าย อีกทั้งยังไปแข่งรถและปะทะกับบอดี้การ์ดโดยไม่มีอะไรตกถึงท้อง ‘หยางเฉิน’รีบรับคำ’ป้าหวัง’ในทันที
อาหารสุดหรูหมดไปอย่างรวดเร็ว ร่องรอยความปิติก็ปรากฏบนใบหน้า’หยางเฉิน’ เขากล่าวว่า
“มีคนทำกับข้าวให้หลังกลับมาบ้านนี่ดีจริง ๆ โดยเฉพาเป็นป้าหวังด้วยแล้ว”
‘ป้าหวัง’ยิ้มอย่างอารมณ์ดีทำความสะอาดโต๊ะพลางกล่าวว่า
“ป้าดีใจที่นายน้อยชอบ แต่เทียบกับที่นายน้อยทำแล้ว ป้าก็แค่ทำกับข้าวและเฝ้าบ้านเท่านั้นเอง”
“ยังไงหรือครับป้า?”
‘หยางเฉิน’รู้สึกสับสนเล็กน้อย
‘ป้าหวัง’ลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
“นายน้อย วันนี้นายท่านมาที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะนายน้อย คุณหนูคงโมโหยิ่งกว่านี้”
‘หยางเฉิน’เข้าใจในทันที มันเป็นเรื่องของ’หลินรั่วซี’ และ’หลินคุณ’ ‘หยางเฉิน’ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขากล่าวว่า
“จากที่ผมเห็นเธอโกรธที่ไปเรียกพ่อเธอว่า……เอ่อ เรียกแบบนั้นน่ะครับ ลูกๆ คนไหนก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา”
‘ป้าหวัง’ส่ายหัว
“นายน้อยอาจไม่รู้ ครั้งนี้คุณหนูอาจจะโกรธ แต่มันเทียบไม่ได้กับเมื่อหลายวันก่อน ที่นายท่านพาคุณหนูไปพบกับคนกระตูลซู เขาใช้บ้านหลังเก่าของเธอมาข่มขู่ ทำให้คุณหนูโกรธเป็นอย่างมากแถมยังกินเหล้าเข้าไปอีก วันต่อมาเธอกลับบ้านเนื้อตัวเธอเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า เธอไม่ได้กลับมาบ้านทั้งคืน ป้าเฝ้าดูคุณหนูโตมาตั้งแต่เล็ก หากไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นล่ะก็ เธอคงไม่ดื่มหนักขนาดนั้นอย่างแน่นอน”
‘หยางเฉิน’ลูบจมูกอย่างเชื่องช้า เขารู้ดีเมื่อเหล้าเขาปากเมื่อไหร่ชายทุกคนก็พร้อมจะฉุดเธอ ถ้าคนที่นอนกับเธอไม่ใช่เขาล่ะก็ ป่านนี้เธอคงไม่รู้ว่ามันใครเป็น
“ตอนนี้ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว”
‘ป้าหวัง’กล่าวอย่างพอใจ
“นายน้อยอยู่ที่นี่แล้ว นายท่านคงไม่กล้าจะทำร้ายคุณหนูอีก”
‘หยางเฉิน’รู้สึกละอายยิ่งกว่านี้ถ้ายังฟังต่อไป เขารีบเปลี่ยนเรื่องในทันที
“ป้าหวัง แล้วรั่วซีล่ะ”
“เธอกินข้าวหรือยัง?”
‘ป้าหวัง’ยิ้มอย่างไม่พอใจกล่าวว่า
“คุณหนูขึ้นไปทำงานข้างบนค่ะ วันนี้หลังจากถูกก่อกวนโดยนายท่าน ตอนเย็นเธอถึงจะสงบใจได้ก่อนจะขึ้นไปทำงาน เธอบอกว่าไม่มีเวลาแล้วต้องรีบทำงาน เธอจึงยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลยค่ะ”
“ท้องว่างจะไปทำงานได้ยังไง ถึงจะงานเยอะแต่ไหน แต่ยังไงเธอก็ต้องกินไม่ใช่หรือไง?”
‘หยางเฉิน’ขวดคิ้ว
“ป้าก็คิดอย่างนั้นค่ะ แต่คุณหนูดื้อรั้นยิ่ง ตอนทำงานเธอไม่อนุญาตให้ใครเคาะประตู รวมถึงไม่อนุญาตให้นำของใดๆ เข้าไปในห้องเธอด้วย ไม่งั้นเธอจะไม่พอใจอย่างแรง”
‘ป้าหวัง’รู้สึกหมดหนทาง
‘หยางเฉิน’หยุดคิดอยู่ชั่วครู่ อนาคตจะเป็นยังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของเขา ถ้าเธออดอาหารเขาคงรู้สึกแย่ ดังนั้นกล่าวออกไปว่า
“ป้าหวัง ช่วยเตรียมอาหารให้ผมชุดหนึ่งได้ไหมครับ ผมจะนำไปให้รั่วซีเอง”
“จริงหรือคะ? ถ้าเป็นนายน้อยล่ะก็คุณหนูต้องยอมทานแน่ ๆ “
จากคำพูดของ’หยางเฉิน’ ‘ป้าหวัง’รู้สึกมีความหวังขึ้นมาในทันที จากนั้นรีบเข้าครัวทำกับข้าวอย่างอารมณ์ดี
ไม่นานนัก ‘หยางเฉิน’เดินนำถาดอาหารขึ้นไปบนห้องของ’หลินรั่วซี’ที่ชั้นสอง เขาเคราะประตูสีแดง แต่ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ ออกมา
ภายใต้พลังหูอันไม่ธรรมดาของเขาแล้ว ‘หยางเฉิน’ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ จากในห้องเลย มันแปลกมาก ๆ
ด้วยความสับสนมึนงงเล็กน้อย ‘หยางเฉิน’ตัดสินใจเปิดประตูเขามาให้ห้องอย่างเงียบ ๆ
ภายในห้องเต็มไปด้วยหนังสือมากมาย อบอวนด้วยกลิ่นกระดาษปนกลิ่นกายของ’หลินรั่วซี’ ระหว่างหม้อไม้ไผ่คือโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ทำจากไม้ฮอกกานี บนโต๊ะเต็มไปด้วเอกสารต่างๆ วางกระจัดกระจาย
‘หลินรั่วซี’ในขณะนี้นั้นกำลังนั่งกลับอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำ
ภายใต้ใบหน้าอันงามแม้ยามหลับ คิ้วเรียวโค้ง จมูกเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดงอ่อนหวาน ทุกส่วนเป็นที่น่าดึงดูดยิ่งขณะนั้นเอง’หยางเฉิน’รับรู้ได้ถึงด้านที่อ่อนแอของภรรยา ภายใต้ความกดดันต่างๆ เธอยังต้องทำงานอย่างหนัก ไม่แปลกเลยที่จะไม่สามารถเห็นรอยยิ้มจากใบหน้างดงาม ‘หยางเฉิน’รู้สึกสงสารเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
‘หยางเฉิน’วางอาหารไว้บนโต๊ะ เขาค่อย ๆ เดินไปหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้เธออย่างแผ่วเบา ปิดโคมไฟที่โต๊ะ พร้อมเดินจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
‘หยางเฉิน’เดินลงมาชั้นล่าง เห็น’ป้าหวัง’กำลังง่วนอยู่กับการทำความสะอาด เขาเดินเปิดทีวี LED ขนาดใหญ่ พร้อมเอนตัวลงบนโซฟา รับชมข่าวยามเย็น
ไม่นานนัก เขาก็ได้ยินเสียง ‘ตึกตึกตึก’ จากบันไดลงมา เขาหันไปมองในทันที ปรากฏเป็น’หลินรั่วซี’ภรรยาคนสวยของเขาในมือถือเสื้อคลุมอยู่ มองมาที่’หยางเฉิน’ด้วยสายตาซับซ้อน
ที่มา :