ตอนที่แล้วตอนต่อไปด้านนอกอาคารยูเล่ย ขณะที่หยางเฉินกำลังสูบบุหรี่อยู่ เขาสังเกตเห็นกลุ่มคนรวมทั้งนายอ้วนเดินคอตกออกนอกอาคารมาอย่างต่อเนื่อง นายอ้วนพอเห็น’หยางเฉิน’ ก็กล่าวทักทายด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
“พี่ชาย สมองของพี่ทำด้วยอัลไล พี่ตอบคำถามพวกนั้นได้ยังไงน่ะ ผมเองยังเข้าใจข้อสอบภาษาอังกฤษแค่ 80 % และไม่ต้องบอกนะว่าภาษาฝรั่งเศษเป็นยังไง”
“ฮ่า ฮ่า แค่โชคช่วยน่ะ “
‘หยางเฉิน’ตอบนายอ้วนไปส่งๆ เขาไม่สามารถบอกได้ว่า สมองของเขาสามารถจดจำได้ด้วยการเห็นเพียงครั้งเดียว
‘หยางเฉิน’สามารถใช้ภาษาอื่นได้อย่างสมบูรณ์หลังจากจดจำคำศัพท์ทั้งหมดของภาษานั้นๆ
นายอ้วนพูดต่ออย่างหดหู่
“ช่างมันเถอะ คนที่สมองผิดปกติอย่างพี่ได้เข้าทำงานที่ยูเล่ยในขณะที่พี่น้องที่เหลือของพวกเราสอบตก พี่จักต้องรักษาไว้ซึ่งอุดมณ์การของชายทุกคน”
“เพราะพี่เป็นผู้ที่เหลือรอดเป็นคนสุดท้าย”
“หะ! ไม่มีใครรอดซักคนเลยรึ….!?”
“ใครมันจะตั้งอกตั้งใจใช้เวลาทั้งวันทำแต่การวิจัยวัตถุประสงค์ของการออกแบบชุดชั้นในและในคำศัพท์ภาษาฝรั่งเศสและสเปนล่ะ?”
ไอ้อ้วนสั่นศีรษะ
“อย่างที่ผมเห็นครั้งสุดท้ายรวมทั้งพี่ มีเหลืออยู่ไม่เกิน 5 คน”
‘หยางเฉิน’ลูบศีรษะอย่างยากลำบาก เขาเปิดเผยความสามารถมากเกินไป จนมันอาจกลายเป็นเป้าสายตาได้ เขาควรจะตอบถูกครึ่งนึงผิดครึ่งนึง มิฉะนั้นมันอาจมีผลกระทบต่อเป้าหมายเดิมของเขา นั่นคือการหางานแบบสบายๆ
นายอ้วนถอนหายใจยาวออกมา มือตบไหล่’หยางเฉิน’พร้อมกล่าวว่า
“เอาล่ะ ผมจะไปดื่มกับพี่น้องคนอื่นๆ ที่ตกรอบ ไม่เช่นนั้นละก็คงไม่อาจลบเลือนความเจ็บปวดในครั้งนี้ไปได้”
พูดจบก็เดินไปรวมกลุ่มคนที่ตกรอบทั้งหมด เดินไปลานจอดรถอย่างบอยแบนที่กำลังเศร้า
‘หยางเฉิน’หันกลับไปที่ห้องโถงใหญ่ ภายในห้องเหลือเพียงสาวงามสามคน ถ้ารวม’หยางเฉิน’ด้วยก็มีเพียงสี่คนที่ผ่านการทดสอบ
เมื่อ’หยางเฉิน’เดินเข้ามา ‘โมเชี่ยนหนี่’รวมทั้งคนอื่นๆ ต่างมองมาที่’หยางเฉิน’อย่างกับตัวประหลาด ‘โมเชี่ยนหนี่’สังเกต’หยางเฉิน’อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ปรากฏรอบยิ้มบนใบหน้าพร้อมกล่าวว่า
“ขอแสดงความยินดีกับคุณหยางด้วย คุณเป็นผู้สมัครชายคนเดียวที่เหลืออยู่ และยังเป็นผู้ที่ได้คะแนนสูงสุดในการทดสอบภาษาต่างประเทศอีกด้วย”
ในขณะที่ฟังโมเชี่ยนหนี่พูดอย่างสุภาพ เขาแน่ใจแล้วว่าได้เปิดเผยความสามารถมากเกินไป ทักษะของเขาทำให้หญิงสาวทุกคนตกตะลึงอย่างถ้วนหน้า
‘หยางเฉิน’ได้แต่ยิ้มเบาๆ นั่งลงเพื่อรอการสัมภาษณ์รอบสุดท้าย
เมื่อผู้สมัครเหลือสี่คนก็ไม่จำเป็นต้องใช้ไมโครโฟนอีก
‘โมเชี่ยนหนี่’กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า
“พวกคุณที่สี่ สามารถผ่านการทดสอบภาษาต่างประเทศที่ยากลำบากของเรามาได้ ดูเหมือนว่าพวกคุณจะมีความสามารถอย่างแท้จริง สำหรับรอบสุดท้ายนี้เราจะทำการทดสอบความเข้าใจในสินค้าและแฟชั่น และความสามารถในการชื่นชมสินค้า ทุกคนรู้ว่าสินค้าของบริษัทเปลี่ยนไปทุกปี และมันยากที่พนักงานใหม่จะแยกแยะว่าสินค้าตัวไหนเป็นของบริษัทเรา เราจะมีนางแบบทั้งหมดสิบคนซึ่งสวมชุดใหม่ของปีนี้ ภายในห้านาที ทุกคนต้องเลือก ชุดที่ไม่ใช่ชของบริษัทเรา โอกาศมีเพียงหนึ่งเดียว ถ้าใครตอบถูก คุณสามารถเข้าทดลองงานกับเราได้ทันที สองเดือน”
‘หยางเฉิน’เลิกคิ้วขึ้น เขาไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้ ในอดีตชุดที่เขาสวมใส่ เขาไม่เคยสนใจว่ามันเป็นของแบนใด
ขณะเดียวกันนั้นภายในห้องสอบ ผ้าม่านถูกเปิดขึ้นเผยให้เห็นนางแบบทั้งสิบคนในชุดต่างๆ พร้อมสปอตไลท์ที่ส่องลงมา
สายตาของผู้สมัครสาวทั้งสามเต็มไปด้วยความชื่นชม ผู้หญิงทุกคนชอบสิ่งสวยงามอยู่แล้ว พวกเขาต่างเริ่มต้นการทดสอบด้วยความระมัดระวังถึงขีดสุด
หลังจากตรวจสอบหน้าอกของนางแบบซ้ำไปซ้ำมา ‘หยางเฉิน’เผยรอยยิ้ม พร้อมจ้องไปที่ชุด
ชุดของนางแบบแต่ละคน มีความแตกต่างกัน มีทั้งชุดพิมพ์เสือดาวเขา Lacy ชุดวันพีช Tutus ทำจากผ้าชีฟองและชุดยาวสีชมพูมีสายรัด มีแม้กระทั่งชุดนักธุรกิจสาว สิ่งเดียวเหมือนกันคือไม่มีร่องรอยของแบรนด์ใด ๆ ปรากฏให้เห็น
‘หยางเฉิน’มองชุดทั้งสิบด้วยสายตาว่างปล่าว จากนั้นไม่นานเขาก็เขียนคำตอบลงไปโดยไม่ลังเล
ห้านาทีผ่านไป’โมเชี่ยนหนี่’ตบมือส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยเดินไปเก็บกระดาษคำตอบ
หลังจากตรวจดูกระดาษทั้งสี่ ‘โมเชี่ยนหนี่’กรอกสายตาสายฟ้าฟาดมองไปที่’หยางเฉิน’อย่างประหลาดใจ จากนั้นเผยรอบยิ้มพร้อมกล่าวว่า
“ผลการสอบถูกตัดสินแล้ว บริษัทยูเล่ยของเราขอต้อนรับอย่างเป็นทางการอีกครั้ง คุณหยางเฉิน!”
พูดจบก็ปรบมือนำ คนอื่นๆ ต่างปรบมือต้อนรับ’หยางเฉิน’ด้วยสีหน้ายินดี
อย่างไรก็ตามผู้สมัครคนที่เหลือต่างไม่ยอมรับ พวกเธอแพ้คนหยาบคายคนนี้เนี่ยนะ? ในที่สุดหนึ่งในนั้นยกมือถามขึ้น
“ผู้คุม ช่วยบอกคำตอบที่ถูกต้องให้พวกเราได้มั้ยคะ?”
“คุณหยางคะ ช่วยบอกคำตอบที่ถูกต้องให้พวกเรารู้แจ้งทีค่ะ”
สุดท้ายเธอตัดสินใจถาม’หยางเฉิน’โดยตรง
ถึงแม้ว่า’หยางเฉิน’จะไม่สนใจสายตาคนรอบข้างที่มองมา แต่แล้วในที่สุดเขาจำต้องโชว์พาวให้ทุกคนเห็นเพื่อหน้าที่การงานในอนาคต ‘หยางเฉิน’ถอนหายใจพร้อมยกมือชี้ไปที่นางแบบ
“ผมเลือกคุณ”
ผู้สมัครสามคนที่เหลือต่างมองตามมือ’หยางเฉิน’
คนที่สิบ เป็นนางแบบคนที่สิบ!
นางแบบผู้สวมชุด โบเฮเมียน สไตล์ยาว (เสื้อผ้าแบบชาวยิบซี) เป็นเพราะว่าชุดโบเฮเบเมียนนั้นซับซ้อนเข้าใจยาก พู่ต่างๆ ดูลึกลับยากที่ผู้หญิงสมัยนี้จะเข้าใจ
ผู้สมัครต่างรู้สึกตกใจ พวกเธอต่างคิดว่าชุดโบเฮเมียนสีฉูดฉาดนี้ เป็นชุดหลอกด้วยซ้ำ
‘หยางเฉิน’ไม่สนใจอาการของผู้สมัครทั้งสาม เขาอธิบายต่อไปว่า
“ถ้าจำไม่ผิด ชุดนี้เป็นชุดแฮนเมค โดยดีไซเนอชาวอิตาเลียน คริสตัลบนชุด และสร้อยคอล้วนเป็นของจริง และชิ้นส่วนเพชรบนหน้าอกนั้นก็เป็นเพชรจากแอฟริกาใต้ ตามความเห็นของผม ถึงแม้ว่ายูเล่ยจะเป็นบริษัทชั้นนำของประเทศ แต่ก็ยังไม่อาจใช้เพชร และคริสตัลคุณภาพสูงเหล่านี้มาทำชุดใช่หรือไม่”
ในขณะนี้ไม่เพียงแต่ผู้สมัครสาวทั้งสาม ทุกคนภายในห้องสอบนี้ต่างหูหนวกเป็นใบ้ พวกเธอไม่คาดคิดมาก่อนว่า’หยางเฉิน’จะรู้ลึกถึงเพียงนี้
ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าในขณะนี้นั้น’หยางเฉิน’ลอบยินดีอยู่ในใจ
คนที่ทำชุดนี้ขึ้นมานั้นแท้จริงแล้วเป็นคนทำชุดให้’หยางเฉิน’ใส่นั้นเอง
‘หยางเฉิน’มองไปที่ชุดโบเฮเมียนพร้อมนึกในใจขึ้นว่า ผมใส่ชุดของคุณมาหลายปี ทำไมผมจะจำสไตล์ของคุณไม่ได้ ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะรู้ดีถึงชุดของคุณมากไปกว่าผม
“รอน ตาแก่ปากแข็งผู้ซึ่งไม่ชอบการสวมแว่นตา แม้จะทุกข์ทรมาณสายตามากแค่ไหน”
“คุณยังสบายดีอยู่หรือไม่ ? “
ที่มา :
พูดคุยได้ที่เพจ : https://www.facebook.com/maddoxtranstation/?fref=ts