ตอนที่แล้วตอนต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าทำไม, เหล่าพลังงานที่แผ่ออกมาจากโลศพศิลานี้ทำให้’เนี้ยหลี่’รู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง
ระลอกคลื่นของพลังนี้มาจากทุกทิศทาง พลังวิญญาณอันมหาศาลนี้มันคงมาจากเป็นเหล่าผู้เชี่ยวชาญเป็นแน่
พลังวิญญาณนั้นเป็นพลังภายในชนิดหนึ่ง แม้จะผ่านมาแล้วเป็นพันปี มันสามารถผนึกอยู่ในวัตถุบางชนิดได้โดยไม่สูญสลาย
โลงศพศิลานี้ทำมาจากชิ้นส่วนของแผ่นศิลาแล้วประกอบมันเข้าด้วยกัน มันไม่มีร่องรอยของการเปิดออกมาก่อนเป็นไปได้หรือไม่ว่า แม้กระทั่งผู้เชี่ยวชาญของนครกล้วยไม้ศักดิ์สิทธิก็ยังไม่สามารถเปิดมันได้
‘เนี่ยหลี่’รู้สึกว่าพลังวิญญาณในตัวเขากำลังกระเพื่อมอยู่ภายใน เสียงคำรามดังมังกรที่อยู่ลึกภายในบริเวณของวิญญาณของเขานั้นดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อย ๆ เขาก้าวตรงไปอีกหนึ่งก้าวยังโลงศพศิลา และมองดูไปที่รูปร่างลึกลับบางอย่างที่แสดงถึงการเกิดใหม่
ด้านบน ความคิดหนึ่งได้แล่นเข้ามาสู่จิตใจของเขา เนี้ยหลี่ได้วางมือซ้ายลงไปที่โลงศพศิลาทันใดนั้น ลำแสงอันหนึ่งพวยพุ่งออกมาตรงไปสู่ท้องฟ้า แล้วลำแสงเหล่านั้นก็ค่อย ๆไหลลงปกคลุมที่ด้านหน้าของโลงศพศิลา
บูม !!
ความรุนแรงของลำแสงเหล่านั้นระเบิดออกและโดนร่างกายของเนี้ยหลี่
“อ้าก”
‘เนี่ยหลี่’รู้สึกราวกับว่ากระดูกทั่วร่างของเขานั้นแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แม้ว่า’เนี้ยหลี่’นั้นจะมีความอดทนทางจิตใจที่แข็งแกร่งมาก ก็ไม่สามารถทนทานต่อความเจ็บปวดที่สาหัสนี้ใด
แสงนั้นเปรียบได้ดังเข็มนับสิบล้านเล่มที่พุ่งเข้าใส่ร่างกายของ’เนี้ยหลี่’ ภายในส่วนของพลังวิญญาณของเขานั้นรู้สึกราวเหมือนกับว่าถูกเผาไม้
ห่างออกไปไม่ไกลนัก ‘เอียจืออวิ้น’ที่มักจะมองดูมายังทิศทางที่เนี้ยหลี่อยู่เป็นบางครั้งบางคราว เมื่อได้เห็นเนี้ยหลี่ร้องครางด้วยความเจ็บปวด เธอเริ่มรู้สึกตกใจอย่างมาก
‘เกิดอะไรขึ้น? เนี่ยหลี่เป็นอะไรไป?’ ‘เอียจืออวิ้น’คิด พร้อมกับรีบวิ่งไปหา’เนี้ยลี่’อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเข้าสู่ระยะห่าง 5 ถึง 6 เมตรจาก’เนี้ยหลี่’
*เพ้ง*
พลังอันรุนแรงได้ผลักเธอกระเด็นออกมา
เธอไม่สามารถเข้าใกล้โลงศพศิลานั่นได้แต่’เนี้ยหลี่’เข้าไปได้อย่างไร
‘เอียจืออวิ้น’ถูกยิงโดยลำแสงสีขาวบางส่วนปรากฏเป็นบาดแผลหลายแห่งบนร่างกายของเธอ ตอนนี้ร่างกายเธอนั้นล้วนปกคลุมไปด้วยเลือด อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้สนใจเกี่ยวกับความเจ็บปวดบนร่างกายเธอ เธอนำความดาบเล่มยาวออกมาจากกระเป๋าต่างมิติ และฟาดมันลงไปยังพลังงานที่ผนึกอยู่รอบ ๆ โลงศพศิลา
บูม!!
‘เอียจืออวิ้น’ถูกผลักให้กระเด็นออกมาอีกครั้ง พลังของสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะสามารถจัดการได้ เพียงแค่ลำแสงสีขาวที่กระจายออกมาก็ส่งผลให้เธอได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งร่างกาย สิ่งเหล่านี้จะสาหัสแก่’เนี้ยหลี่’เพียงใดเมื่อเขาต้องอยู่ท่ามกลางแสงเหล่านั้น?
หลังจากถูกผลักออกมา 2 ครั้งจากพลังผนึกนั้น พลังวิญญาณภายในของเธอถูกกระแทกจนสับสน และอวัยวะภายในก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ม่านตาของเธอทั้งสองเริ่มหนักและหนักขึ้นเรื่อย ๆ
‘เนี้ยหลี่ เจ้าจะต้องปลอดภัย’ ความคิดสุดท้ายผุดขึ้นในใจของ’เอียจืออวิ้น’ก่อนจะสลบไป
ณ ขณะนี้ ภายในแสงสีขาว รอบๆร่างกายของเนี้ยหลี่ปกคลุมไปด้วยไอน้ำ ความเจ็บปวดสาหัสที่เกิดขึ้นทั่วร่างกายของเขานั้นทำให้มีเหงื่อไหลออกมาทั่วร่าง และเมื่อเหงื่อได้สัมผัสกับแสงสีขาวรอบ ๆ มันระเหยออกเป็นไอน้ำในทันที
“กระหายมาก!”
‘เนี่ยหลี่’อุทานออกมาก รู้สึกเหมือนกับว่าน้ำทั้งหมดภายในตัวกำลังระเหยออกไป
เขาได้ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง เขารู้ว่าถ้าหากเขาไม่ตั้งสติให้มั่น เขาจะต้องถูกลำแสงพวกนี้ทำลายอย่างแน่นอน
บูม บูม บูม !
ภายในส่วนวิญญาณของเนี้ยหลี่ถูกกระแทกและแตกออกไม่มีที่สิ้นสุด อย่างไรก็ตามมันถูกรักษาและฟื้นฟูไม่หยุดด้วยอัตราเร็วที่เท่ากัน
พลังวิญญาณของเขาก่อตัวเป็นคลื่นวนใหญ่ดั่งปลาวาฬยักษ์ และกำลังดูดกลืนแสงขาวเหล่านี้เข้าไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เนี่ยที่เหลือสติเพียงเล็กน้อยเท่านั้น พยายามปกปกป้องส่วนวิญญาณไว้อย่างเต็มที่ ณ ขณะนี้เขารู้สึกสงสัยลึก ๆ ว่าสิ้งนั่นมันคืออะไรกัน เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นในส่วนวิญญาณของเขา
‘ข้าจะไปสนใจสิ่งนั้นทำไมกัน ในเมื่อมันสามารถดูดแสงขาวเหล่านี้ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นก็รับมันเข้ามา!’
‘เนี่ยหลี่’ใช้พลังงานที่เหลือเพียงเล็กน้อยเคลื่อนพลังในส่วนวิญญาณของเขาและได้ดูดกลืนแสงสีขาวทั้งหมดเข้ามาอย่างบ้าระห่ำ
บูม บูม บูม !
แสงสีขาวเหล่านั้นเข้ามาภายในส่วนวิญญาณของ’เนี้ยหลี่’อย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามมันไม่ได้รบกวนในส่วนของพลังวิญญาณของ’เนี้ยหลี่’เลยและหลังจากนั้นมันก็หายไป
‘เนี้ยหลี่’รู้สึกได้ว่า แม้ลำแสงสีขาวจะได้หายไปแล้วโดยไม่เหลือร่องรอยไว้ในส่วนวิญญาณของเขา แต่มันได้ขยายส่วนของวิญญาณของเขาให้ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย
พลังวิญญาณอันร้ายกาจนี้ทำให้กล้ามเนื้อส่วนต่าง ๆ ของ’เนี้ยหลี่’แข็งแรงขึ้น ความรู้สึกบริสุทธ์เกิดขึ้นที่ผิวหนังของเขาหลังจากขับเหงื่อออกเป็นจำนวนมาก โครงร่างของเนี้ยหลี่รู้สึกเหมือนได้จัดรูปขึ้นใหม่
โรวว !!
‘เนี้ยหลี่’คำรามออกมาอย่างรุนแรง แม้ว่าความแตกต่างระหว่างพลังของเขาในปัจจุบันกับพลังในชาติที่แล้วของเขานั้นยังคงมีอยู่มาก แต่ความรู้สึกว่าพลังของเขาได้เพิ่มขึ้นมานั้นก็ยังเป็นเรื่องที่ดีมิใช่น้อย
หลังจากเปิดตาขึ้น ภาพที่เห็นเบื้องหน้าค่อย ๆ ปรากฏแจ่มชัด
‘เนี่ยหลี่’รีบหยิบขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าต่างมิติและดื่มมันอย่างกระหาย ผิวหนังซึ่งเคยเหี่ยวแห้งเนื่องจากผลของการขาดน้ำได้เปลี่ยนอย่างมหัศจรรย์ มันกลับมาชุ่มชื้นอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้’เนี่ยหลี่’นั้นหล่อเหลาขึ้นมากเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้
เมื่อมองตรงไปข้างหน้า โลงศพศิลาที่อยู่เบื้องหน้าเขาสั่นไหวไม่ยอมหยุด ฝาของโลงศพค่อย ๆเปิดขึ้นอย่างช้า ๆ ‘เนี้ยหลี่’คิดว่าเขาจะได้เห็นซากศพที่ไม่เน่าเปื่อย เพราะโลงศพนี้ถูกปิดเป็นอย่างดีและไม่เคยเปิดมาก่อน
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้’เนี้ยหลี่’รู้สึกแปลกใจเป็นที่สุดก็คือภายในของโลงศพนั้นว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง
‘มันเป็นไปได้อย่างไร?’
‘เนี่ยหลี่’คิดว่าเขาตาฝาดไป เขาพยายามมองรอบ ๆ อีกครั้ง อย่างไรก็ตามภายในของโลงศพศิลานี้ก็ยังคงว่างเปล่าอยู่เช่นเดิม มันไม่มีศพอยู่ภายในเลยและไม่มีแม้กระทั่งร่องรอยว่าเคยบรรจุศพเอาไว้ ที่พื้นด้านล่างของโลงศพนั้นเรียบมากไม่มีแม้กระทั่งเศษฝุ่นใด ๆ
ถ้าเกิดว่าศพนั้นเน่าเปื่อย มันน่าจะเหลือไว้กระดูกบ้างที่ด้านภายในด้านล่างของโลงศพนั้นมีของสองสิ่งวางอยู่สิ่งหนึ่งนั้นคือเศษหน้ากระดาษและสร้อยคออัญมี
‘เนี่ยหลี่’ไม่สามารถรู้ได้ว่าวัสดุที่สร้างหน้ากระดาษนี้ทำมาจากสสิ่งใด มันเหมือนกับวัสดุบาง ๆ มีความโปร่งใสเล็กน้อยคล้ายกับปีกของแมลงจักจั่น มันได้บันทึกตัวอักษรลึกลับอยู่เต็มแผ่น
ถ้าเป็นผู้อื่นได้มาเห็นเศษหน้ากระดาษนี้ พวกเขาเหล่านั้นคงไม่รู้ว่าของสิ่งนี้นั้นจะใช้เพื่อการใด อย่างไรก็ตามเมื่อ’เนี้ยลี่’เห็นเศษหน้ากระดาษนี้ เขารู้สึกหยุดนิ่งราวกับโดนฟ้าผ่า ท่าทีเขาแสดงออกเริ่มติดขัด(เงอะงะ) ในชีวิตที่แล้วของเขา เขาคุ้นเคยซึ่งสิ่งนี้เป็นอย่างดี
นี่คือเศษหน้ากระดาษของหนังสือจิตอสูรท่องเวลา!
เขาจะลืมมันได้อย่างไรกัน ? เป็นเพราะหนังสือจิตอสูรท่องเวลานี้เองที่ทำให้เขามีพลังอันมหาศาล โดยเขาได้ใช้พลังของหนังสือเข้าไปอาศัยอยู่ภายในพื้นที่แห่งหนึ่งในหนังสือนี้เป็นเวลาหลายร้อยปี
ด้วยสิ่งนี้นั่นทำให้เขารวบรวมความรู้ได้อย่างมากมาย มันยังคงเป็นเพราะหนังสือเล่มนี้ที่เลือดของเขาไหลได้ไหลผ่านมัน ระหว่างต่อสู้กับจักรพรรดินักปราชญ์และได้ส่งตัวเขาให้ย้อนกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม หนังสือแห่งจิตวิญญาณอสูรท่องเวลายังไม่สมบูรณ์มีจำนวน 8 หน้าภายในหนังสือนี้ที่ถูกฉีกออก ‘เนี้ยหลี่’ไม่เคยเห็นมาก่อนว่าหนังสือจิตอสูรท่องเวลาที่สมบูรณ์แล้วจะเป็นเช่นไร
ด้วยเหตุที่คำในหนังสือนี้นั้นซับซ้อนและลึกลับยิ่ง ‘เนี้ยหลี่’ไม่สามารถเข้าใจเกี่ยวกับคำเหล่านี้ได้เลยแม้ว่าเขาจะพยายามที่จะจำคำเหล่านี้ไว้ แต่หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง เขาก็ไม่สามารถจำได้เลยว่าคำเหล่านี้เคยผ่านตามาก่อน เหมือนมันไม่เคยปรากฏบนสมองของเขา
ในชีวิตที่แล้วนั้น ‘เนี้ยหลี่’พยายามที่จะค้นหาอีก 8 หน้าที่เหลือ อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถหาร่องรอยของสิ่งเหล่านี้ได้เลย เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลังจากที่เขาถือกำเนิดใหม่ เขาจะได้มาพบกับเศษหน้ากระดาษของหนังสือจิตวิญอสูรท่องเวลาที่นี่
น่าเสียดายที่หนังสือจิตอสูรท่องเวลาไม่ได้ติดตัวเขากลับเมื่อถือกำเนิดใหม่ เขาคงต้องทำเหมือนกับชิวิตที่แล้วของเขา เดินทางท่องไปในทะเลทรายไม่สิ้นสุดและในพระราชวังแห่งทะเลทรายนั้นเป็นเพียงที่เดียวที่เขาจะได้หนังสือจิตอสูรท่องเวลากลับมา
‘เนี่ยหลี่’สงสัยว่าหนังสือจิตอสูรท่องเวลานี้จะพัฒนาและเปลี่ยนไปเช่นไรเมื่อหนึ่งหน้าบันทึกของมันกลับมา
‘เนี่ยหลี่’วางเศษหน้ากระดาษของหนังสือจิตอสูรท่องเวลาแนบติดไว้ที่หน้าอกของเขา ส่วนพลังวิญญาณของเขารับรู้ได้ถึงเศษหน้าของหนังสือจิตอสูรท่องเวลานี้และเริ่มสั่นไหว มันเป็นสิ่งเดียวกันที่เคยเกิดขึ้นเมื่อชีวิตที่แล้วของเขา
เจ้าหน้ากระดาษพวกนี้นั้นก็คล้ายกับหนังสือจิตอสูรท่องเวลา มันส่งผลไปหล่อเลี้ยงให้ส่วนของวิญญาณได้เช่นกัน
สายตาของ’เนี้ยหลี่’เลื่อนไปจับจ้องสร้อยคออัญมี หน้าของเขาแสดงถึงบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจ
“ มันเป็นชิ้นส่วนของอัญมณีพิศวงแน่นอน! มันเป็นของที่หาได้ยากยิ่ง!”
‘เนี่ยหลี่’อุทานออกมาอย่างตื้นเต้นแม้กระทั้ง’ลอร์ดยีโม’ ซึ่งอยู่ที่ระดับตำนานแล้วนั้นก็เป็นไปได้ว่าจะไม่เคยเห็นอัญมณีพิศวงอันนี้
มาก่อน อัญมณีพิศวรเป็นสมบัติโบราณที่เก่าแก่ยิ่ง“อัญมณีพิศวงนี้สมควรที่จะมอบให้แก่เอียจืออวิ้นเป็นของขวัญ”
‘เนี่ยหลี่’คิดพร้อมยิ้มไปพรางด้วยความรู้สึกผูกพันที่เขามีต่อเธอ แม้เขาจะต้องมอบเศษหน้ากระดาษล้ำค่านี้ให้แก่’เอียจืออวิ้ย’ เขาจะมิลังเลแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามหนังสือแห่งจิตวิญญาณอสูรท่องเวลานั้นไร้ประโยชน์สำหรับเธอ แต่สร้อยคออัญมณีพิศวงนี้จะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับการฝึก ด้วยสิ่งนี้ความรวดเร็วในผสานพลังจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยเป็น 3 เท่า
เรื่องที่เศษหน้ากระดาษของหนังสือจิตอสูรท่องเวลานั้นทำไมถึงมาปรากฏอยู่ ณ ที่แห่งนี้ได้นั้นได้สร้างความสงสัยให้เนี่ยหลี่ รวมถึงเรื่องที่ภายในโลงศพศิลานั้นว่างเปล่า สิ่งนี้นั้นหมายความว่า’จักรพรรดิคงหมิง’นั้นไม่ได้อยู่ที่นี้ด้วยเช่นกันหรือ แล้วเขาจะไปอยู่ที่ไหนกันเล่า?
เรื่องเหล่านี้ยังคงเป็นเรื่องลึกลับมากมายอีกต่อไป ‘เนี่ยหลี่’เก็บซึ่งของสองสิ่งนี้ และเมื่อเขาหันไปรอบ ๆ เขาพบว่า’เอียจืออวิ้น’ได้ทอดตัวนอนอยู่ที่บนพื้น
“มีบางสิ่งที่ผิดปกติเกิดขึ้นเอียจืออวิ้นอย่างนั้นหรือ”
‘เนี่ยหลี่’ถามตัวเอง เขาเต็มไปด้วยความกังวลในหัวใจ เขารีบกระโจนไปหา’เอียจืออวิ้น’ในทันที เมื่อเขานั่งลงข้าง ๆ ‘เอียจืออวิ้น’ ‘เนี้ยหลี่’สังเกตุเห็นบาดแผลไหม้ๆ หลายแห่งบนเรือนร่างของเธอทั้งที่น่าอก แขนทั้งสอง และที่ขา 2 ข้างก็มีบาดแผลที่ลึกปรากฏอยู่ ‘เนี้ยหลี่’รีบวางมือของเขาไปที่ข้อมือ
และส่งพลังวิญญาณเข้าไปในร่างกายของ’เอียจืออวิ้น’ เมื่อเขาพบว่าเธอนั้นยังมีชีวิตอยู่ เขาถอนใจด้วยความโล่งอก
การมองไปที่ผาดแผลสาหัสและร่างที่หมดสติของ’เอียจืออวิ้น’ช่วยไม่ได้เลยที่’เนี้ยหลี่’จะรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก มันต้องเป็น
ตอนที่เธอได้ยินเสียงตะโกนของเขาและพยายามที่จะมาช่วยเขาเอาไว้ อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถจะเข้ามาใกล้โลงศพศิลานี้ได้และเป็นไปได้ว่าเธอนั้นได้พยายามเข้ามาด้วยพละกำลังทั้งหมดของเธอแต่กลับได้รับบาดเจ็บสาหัสจากพลังป้องกันที่ผนึกเอาไว้รอยเผาไหม้เหล่านี้ได้ถูกทิ้งไว้จากแสงสีขาวพวกนั้นเมื่อได้มองภาพของ’เอียจืออวิ้น’ในตอนนี้ ในหัวใจ’เนี้ยหลี่’นั้นรู้สึกเต็มไปด้วยความสงสารเธอ เขาแขวนสร้อยคออัญมณีพิศวรลงไปบนคอของ’เอียจืออวิ้น’ แสงสว่างสีฟ้าส่องสว่างมาจากอัญมณีพิศวง สาดแสงปกคลุมไปที่บาดแผลของเธอ ทำให้บาดแผลจากการเผาไหม้นั้นดีขึ้นเล็กน้อย
“เลือดไหลมาอย่างไม่หยุดเลย! ข้าจะต้องปิดบาดแผลใหญ่ของเจ้าเดี๋ยวนี้!”
‘เนี้ยหลี่’นิ่งเงียบไปเมื่อมองดูที่แก้มอันงดงามของ’เอียจืออวิ้น’ หลังจากที่คิดชั่วครู่ เขาไม่ควรกังวลมากเกินไปนัก ในท้ายที่สุด
ถึงแม้’เอียจืออวิ้น’จะเข้าใจเขาผิด แต่นั้นก็ดีกว่าปล่อยบาดแผลของเธอไว้‘เนี้ยหลี่’นั่งลงและค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของ’เอียจืออวิ้น’ออกอย่างช้าๆ แขนและหัวไหล่ของเธอปรากฏแก่สายตา’เนี้ยหลี่’ หน้าอกของ’เอียจืออวิ้น’ถูกพันไว้ด้วยผ้าสีม่วง ทำให้รู้สึกต่อเธอว่าช่างน่าหลงใหลยิ่งนักเมื่อเปรียบเทียบกับ(มันทะลึ่งจริง ๆ ) สองคู่ที่ชูชันของ’เอียจืออวิ้น’เมื่อชีวิตที่แล้ว ของเธอในตอนนี้นั้นยังไม่สามารถเทียบเท่าตอนนั้นได้ แต่อย่างไรก็ตามมันก็เป็นภาพที่น่ามองอย่างยิ่ง
หลังจากถอดเสื้อผ้าของ’เอียจืออวิ้น’แล้ว ‘เนี้ยหลี่’เคลื่อนสายตาและเพ่งมองไปยังบาดแผลต่าง ๆ ตามร่างกายเธอ เขาได้นำน้ำมันสมานแผลออกมาจากกระเป๋าต่างมิติและค่อย ๆ ทามันลงไปยังบาดแผลหลังจากทาน้ำมันสมานแผล ในท้ายที่สุดเลือดก็หยุดไหล
จบตอน…
ที่มา :