ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘เอียจื่ออวิ้น’ตระหนักถึงบางอย่าง และร้องโวยวาย
“เนี้ยหลี่ !! เจ้าหันไปเดี๋ยวนี้นะ”
‘เอียจื่ออวิ้น’หน้าแดง พร้อมกับกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ
“ข้าทำอะไรผิดรึ ?”
‘เนี่ยหลี่’ทำหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์ แล้วก็แอบ’เอียจื่ออวิ้น’อีกสักหน่อย ของแบบนี้ใช่ว่าจะมีโอกาสดูกันได้บ่อย ๆ ถ้าเขาหันไปง่าย ๆ ก็น่าเสียดายแย่
“เนี้ยหลี่ ทำไมเจ้าเป็นคนอย่างนี้ !! ข้า …”
‘เอียจื่ออวิ้น’รู้สึกโมโห แล้วเธอก็รีบใส่เสื้อผ้าที่เอาออกมาจากแหวนมิติ ในตอนนี้ ในใจของเธอรู้ว้าวุ่นเป็นอย่างมาก เพราะนับตั้งแต่เธอเกิด นี้เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายเห็นเธอในสภาพแบบนี้
“ทำอย่างกับข้าไม่เคยเห็นงั้นแหละ ..”
‘เนี้ยหลี่’บ่นอุบ แล้วก็ยอมหันไปช้า ๆ เค้าหัวเราะเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า
“ใส่เสื้อซะ ข้าจะไม่มองเจ้าก็แล้วกัน”
“เจ้าห้ามหันหน้ามาทางนี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ข้าจะไม่คุยกับเจ้าอีก!!”
‘อือจวิ้น’ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เธอคงทำได้เพียงขู่เขาไปแบบนี้เท่านั้น มีเสียงของอะไรนุ่ม ๆ ชนกัน ดังมาจากด้านหลังของ’เนี้ยหลี่’ทำให้เค้าอดจินตนาการไม่ได้
แต่อย่างไรก็ตาม ‘เนี้ยหลี่’ก็ไม่ได้หันไปมอง เขาไม่อยากจะทำให้’จืออวิ้น’หงุดหงิดไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้ก็คุ้มมากแล้ว
“โอเค เจ้าหันมาได้แล้ว !”
เมื่อได้ยินดังนั้น ‘เนี้ยหลี่’จึงหันกลับมา แล้วเขาก็เพิ่งจะเห็นว่า ‘จืออวิ้น’นั้นใส่ชุดเดรสสีขาว รวมกับผมสีม่วงที่กำลังเปียกอยู่บนหัวไหล่นั่น ผิวขาวราวกับหยวกกล้วย บวกกับดวงตากลมโตที่เหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างของเธอ ยิ่งทำให้เธอดูสง่างามยิ่งขึ้นไปอีก แล้วยังมีแก้มที่อมชมพูนั่นอีก ทำให้’เนี่ยหลี่’อึ้งในความสวยของเธอไปชั่วขณะ
“เนี้ยหลี่ ข้าจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เอาไว้ แล้วข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้ !!”
‘อือจวิ้น’จ้อง’เนี้ยหลี่’ด้วยความโกรธ แต่ด้วยท่าทางแบบนี้ ก็ยังไม่สามารถปกปิดความสวยของเธอไปได้เลย เธอเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด การที่โดน’เนี้ยหลี่’จ้องเธอนั้น กลับทำให้เธอเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจขึ้นมา
“ข้าเกือบจะลืมไปแล้ว เจ้าติดหนี้บุญคุณข้าอยู่ครั้งหนึ่งนี่นา !”
‘เนี้ยหลี่’พูด ยิ้ม แล้วก็มองไปที่’เอียจืออวิ้น’
“ในเมื่อข้าดูเจ้า … ไปแล้ว งั้นเราก็หายกัน”
‘เนี้ยหลี่’พูดต่อ
“ไม่ได้ นี่มันไม่เหมือนกัน ข้ายังติดหนี้บุญคุณเจ้าอยู่ ส่วนเหตุการณ์ในครั้งนี้ ข้าจะไม่ลืมง่าย ๆ แน่นอน”
‘เอียจื่ออวิ้น’พูดในทำนองไม่พอใจ เพราะเธอรู้สึกว่าเธอเสียหาย ที่ถูกเนี้ยหลี่เห็นหมดทุกอย่าง .. (ชาติที่แล้วนี่ทำยิ่งกว่าเห็นอีกจ้า)
“งั้นเอาแบบนี้ไหม ข้าจะให้เจ้าดูข้าบ้าง จะได้หายกัน”
‘เนี้ยหลี่’พูด แล้วก็เริ่มแก้ผ้า // = =’
“ใครจะไปอยากมองเจ้ากันล่ะ ?”
‘เอียจื่ออวิ้น’กระทืบเท้า แล้วก็รีบเอามือปิดตาเอาไว้ เธอรู้สึกพูดไม่ออก ทำไม’เนี้ยหลี่’ถึงเป็นคนเช่นนี้ ? ไอ้คนโรคจิต ! แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงไม่ได้รู้สึกเกลียดเขา ด้วยความที่เธอเป็นถึงลูกสาวของท่านเจ้าเมือง
โดยปกติแล้วเธอจึงไม่ได้มีเพื่อนมากนัก ไม่ต้องพูดถึงคนที่จะกล้าแกล้งเธอ แต่เมื่อ’เนี้ยหลี่’ปรากฏตัว เขาเป็นคนทำให้ชีวิตของเธอมีสีสันมากขึ้น
“ถ้าเจ้าไม่อยากดู งั้นก็ไม่เป็นไร”
‘เนี้ยหลี่’ยักไหล่พร้อมทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม ทำไม’เอียจื่ออวิ้น’ถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ แค่เพียงมองก็ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นไปถึงในหัวใจแล้ว การที่ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แล้วเจอ’เอียจื้ออวิน’ ช่างเป็นอะไรที่วิเศษมากสำหรับเขา เขาจะไม่ทำให้พระเจ้าผิดหวัง ที่ให้เขากลับมามีชีวิต !
‘เนี้ยหลี่’มองไปรอบ ๆ บ้านของ’เอียจื่ออวิ้น’
“เจ้ากำลังคิดจะทำอะไร ?”
‘เอียจื่ออวิ้น’รีบถาม เมื่อเห็นท่าทางของ’เนี้ยหลี่’
“ก็ข้าเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ ใจคอจ้าไม่คิดจะพาข้าไปเดินสำรวจห้องเจ้าหน่อยล่ะ ? มันจะไม่ดูหยาบคายไปหน่อยหรอ ?”
‘เนี้ยหลี่’ถือวิสาสะเดินตรงเข้าไปในตัวบ้าน
หยาบคายงั้นหรอ ? ‘เอียจื่ออวิ้น’อยากจะบ้าตาย ใครกันแน่ที่หยาบคาย ไอ้บ้าที่บุกเข้ามาในบ้านของผู้หญิงโดยไม่มีแม้แต่จะเคาะประตู แล้วตอนนี้เขายังกล้าจะมาขอดูห้องของเด็กผู้หญิงอีกงั้นหรือ ?
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เนี้ยหลี่ !”
‘เอียจื่ออวิ้น’รีบตะโกนห้ามทันที ห้องของเธอไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะเข้าไปก็ได้
“ชู่ !!..”
‘เนี้ยหลี่’ทำตัวเยี่ยงปลาหมู (whattt อะไรคือปลาหมู .. ?) รีบเข้าไปในบ้านของ’เอียจื่ออวิน’ เพราะในชีวิตที่แล้ว เขาไม่เคยเห็นห้องของ’เอียจื่ออวิ้น’มาก่อน ดังนั้นตอนนี้หัวใจของเขาจึงเต็มไปด้วยความสงสัยว่าห้องของ’เอียจื่ออวิ้น’จะมีลักษณะเป็นเช่นไร
เมื่อเข้าไปในตัวบ้านได้แล้ว เขาก็เดินตรงเข้าไปที่ห้องของ’เอียจื่ออวิ้น’ทันที ห้องของ’เอียจื่ออวิ้น’นั้นถูกตกแต่งอย่างหรูรา มีดอกไม้ และพู่สีชมพูประดับตกแต่ง ทำให้ดูสวยงาม
‘เนี้ยหลี่’มองไปรอบ ๆ อย่างกระตือรือร้น เขามองผ่านฉากกั้นออกไป ก็เห็นอ่างอาบน้ำที่ยังมีไอน้ำลอยปกคลุมอยู่ ‘เอียจื่ออวิ้น’พึ่งจะอาบน้ำเสร็จสินะ เมื่อคิดถึงฉากที่เอียจื่ออวิ้นกำลังอาบน้ำในอ่างนี้ เนี้ยหลี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นในหัวใจ (อื้อหือ .. ของขึ้นสินะพ่อหนุ่ม)’เอียจื่ออวิ้น’รีบวิ่งเข้ามา
“เนี้ยหลี่ เจ้ากล้าบุกเข้ามาในห้องของผู้หญิงได้ยังไง? ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!”
‘เอียจื่ออวิ้น’รู้สึกหงุดหงิดและอายมาก แต่เมื่อต้องมาเจอกับคนที่ไร้ยางอายแบบ’เนี้ยหลี่’ เธอเองก็ไม่รู้จะรับมืออย่างไร
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักหน่อย ข้าแค่ดูรอบ ๆ ห้องเอง มันไม่ได้ทำให้เจ้าท้องหรอกน่า”
‘เนี้ยหลี่’หายใจเข้าลึก ๆ สูดกลิ่นของ’เอียจื่ออวิ้น’ที่ยังหลงเหลืออยู่ให้เต็มปอด (หื่นระดับ 10 แล้วจ่ะ = =’)
“ท้องหรอ ?”
‘เอียจื่ออวิ้น’เบิกตากว้าง เธอรู้สึกเหมือนพูดไม่ออก ในหัวของ’เนี้ยหลี่’คิดอะไรบ้าง ? เธอรู้สึกอยากจะทุบหัวของ’เนี้ยหลี’ แล้วเปิดดูว่าข้างในหัวของเขานั้นเป็นอย่างไร
“แม้แต่น้ำร้อนก็ถูกเตรียมไว้แล้วนี่ ถ้าอย่างัน้นเจ้าออกจากห้องไปก่อนนะ ข้าจะอาบน้ำ !”
‘เนี้ยหลี่’รีบแก้ผ้าออก แล้วโดดลงไปอ่างน้ำทันที เขารู้สึกสบายยยยยยมาก
“ช่างสบายเสียจริง”
“อ๊ากกกกกกกกกกก”
‘เอียจื่ออวิ้น’อยากจะบ้าตาย ตั้งแต่ที่’เนี้ยหลี่’เข้ามา เขาก็ทำเหมือนที่นี้เป็นบ้านของตัวเอง แค่เธอพึ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วยังไม่ได้ปล่อยน้ำทิ้ง แล้ว’เนี้ยหลี่’ก็ลงไปอาบน้ำต่อเนี่ยนะ ?
ยิ่งกว่านั้น ‘เนี้ยหลี่ยั’งกล้าแก้ผ้าแบบไร้ยางอาย ต่อหน้าเธออีก !
‘เอียจื่ออวิ้น’รู้สึกจนปัญญา ถ้าเธอยังอยู่ตรงนี้ต่อไป เธอไม่ต้องทนดู’เนี้ยหลี่’อาบน้ำหรอ ? เธอจึงเดินออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
ที่ลานหน้าบ้าน ‘เอียจื่ออวิ้น’กำลังสับสนอย่างมาก นิ้วเรียวยาวของเธอไล้ไปตามใบหญ้า ถึงแม้ว่าเธอจะโดนเนี้ยหลี่แกล้งขนาดนี้ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกทุกข์ใจอะไร ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในหัวใจมันอธิบายไม่ถูก“ไอ้คนบ้า !!”
‘เอียจื่ออวิ้น’คิดด้วยความโมโห
ปกติเธอเองก็ไม่ได้มีเพื่อนที่โรงเรียนมากนัก หลังจากที่แม่เธอจากไป พ่อและปู่ของเธอก็ยุ่งอยู่กับธุระและงานต่าง ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงมาเยี่ยมเธอนาน ๆ ครั้ง นี่อาจจะทำให้เธอรู้สึกเหงาถ้ามีใครสักเข้ามาเล่นกับเธอบ้าง เธอคงจะมีความสุขไม่น้อย และถึงแม้ว่า’เนี้ยหลี่’จะชอบแกล้งเธอ แต่เธอก็ไม่รู้สึกเกลียด’เนี้ยหลี่’เลย
‘เนี้ยหลี่’นั้นเข้าใจความคิดของ’เอียจื่ออวิ้น’เป็นอย่างดี ว่าทำไมเธอจึงแสดงออกมาแบบนั้น เขาจะไม่ยอมให้’เอียจื่ออวิ้น’อยู่ห่างจากเขาไปได้
กลิ่นของ’เอียจื่ออวิ้น’ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในน้ำร้อนนั้น ทำให้’เนี้ยหลิ่’คิดว่า มันคงจะดีไม่น้อยถ้าได้อาบน้ำกับ’เอียจื่ออวิ้น’ในอ่างนี้ แต่’เนี้ยหลี่’ก็รู้ว่า หนทางยังอีกยาวไกลที่จะไปถึงสิ่งนั้น เขาจะต้องพยายามอีกมาก
ณ ตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังมาจากหน้าบ้าน เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู หน้าของ’เอียจื่ออวิ้น’ก็เจื่อนลงทันที เสียงเคาะประตูนี้จะเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากพ่อของเธอแล้วเนี้ยหลี่ก็ยังอยู่ในห้อง !! เขาจะต้องตายแน่ ๆ !!
‘เนี้ยหลี่’เองก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเช่นกัน เขาก็รู้สึกได้ว่า สิ่งที่เขาทำอยู่มันออกจะเกินไปหน่อย เมื่อคิดถึงใบหน้าที่เข้มงวดของพ่อของ’เอียจื่ออวิ้น’ ‘เนี้ยหลี่’ก็รู้สึกปวดหัวแล้ว
(คิดว่าบุกห้องลูกสาวเค้าแล้วเค้าจะทำยังไงกับเอ็งห้ะ ไอ้เนี้ยหลี่ !)
ที่มา: