ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘เนี่ยลี่’ได้ผ่านพรมแดนแดนสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์มาแล้ว!
มันอาจจะเป็นไปได้ว่าในเวลานั้น ‘เนี่ยลี่’ได้นำบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ ออกมาจากพรมแดนสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์ บรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’นั้นอยู่ในรูปแบบวิญญาณ วิญญาณของเค้าจะไม่มีวันแตกสลายไป ตราบเท่าที่เค้ายังอยู่ในพรมแดนสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์
อย่างไรก็ตาม การที่เนี่ยสร้างหุ่นเชิดวิญญาณ และผนึกวิญญาณบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ไว้ภายในนั้น เป็นการกระทำความผิดที่ร้ายแรงมาก แต่สิ่งที่ทำให้เขางงก็คือ บรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ บอกว่า เขาเต็มใจ ที่จะถูกผนึกไว้ในหุ่นเชิดวิญญาณ
เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ?
แม้ว่าบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ จะถูกผนึกไว้ในหุ่นเชิดวิญญาณ แต่ในใจ’เอียเซิ่ง’นั้น สำหรับเขา’เอียยัน’เป็นคนที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมาแทนที่ได้
“ลูกหลานเอียเซิ่ง ขอคารวะ ท่านบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง ”
‘เอียเซิ่ง’โค้งคำนับเล็กน้อย
“ลูกหลานเอียซิ่ว ขอคารวะ ท่านบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง”
‘เอียซิ่ว’ ก็เคารพตามมารยาทเช่นกัน
ถ้าหากไม่ได้บรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ ให้ความแนะนำต่อลูกหลานรุ่นต่อไป เมืองกลอรี่คงถดถอยเป็นแน่แท้ ไม่เพียงเป็นบรรพบุรุษ ‘เอียยัน’ยังเป็นอาจารย์ของเขา ทำให้เขาไม่กล้าที่จะไม่เคารพนับถือได้
“ท่านบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง หากเนี่ยลี่บังคับท่าน เราจะฆ่าเจ้าเด้กเหลือขอนี่ทันที และจะช่วยปกป้องวิญญาณของท่าน”
‘เอียเซิ่ง’ มองไปที่’เนี่ยลี่’ ร่างกายของเขา แผ่ความกดดันออกมาอย่างรุนแรง
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ การบ่มเพาะพลังของ’เนี่ยลี่’ ได้เพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ นอกจากนี้เขายังมีดาบเทพอัสนีดาวตก แต่เดิมเขาก็รู้สึกไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว เขาได้รับการกดดันเล็กน้อยจาก’เอียเซิ่ง’
บรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ กล่าวอย่างใจเย็น
“ข้าเต็มใจที่จะให้วิญญาณของข้า ถูกผนึกไว้ในหุ่นเชิดวิญญาณ หากเจ้าทั้งสองยังคงนับถือข้าเป็นบรรพบุรุษของพวกเจ้า นับจากวันนี้ไป ให้ปฏิบัติกับเนี่ยลี่ เหมือนกับที่ปฏิบัติต่อข้า!”
‘เอียยัน’ไม่รู้ความสัมพันธ์ของ’เนี่ยลี่’กับ’เอียเซิ่ง’ แต่ด้วยความรู้อันยิ่งใหญ่ของ’เนี่ยลี่’ และพลังวิญญาณอันน่าพิศวงของเขา ทำให้เขารู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก ในสายตาของเขา ‘เนี่ยลี่’ไม่ได้เป็นเพียงแค่เด็ก แต่เขาคือผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์ลึกลับ ดังนั้นในตอนนี้ ‘เอียยัน’จึงได้อธิบาย เกี่ยวกับเนี่ยลี่
ปฏิบัติกับ’เนี่ยลี่’ เหมือนกับที่ปฏิบัติต่อบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ งั้นเหรอ?
หลังจากที่ได้ยินดังนั้น ‘เอียเซิ่ง’รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังกินแมลงวัน ที่น่าเกลียด ตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว อย่างหนึ่งที่เขารู้ คือเจ้าเด็กเหลือขอที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา เป็นคนที่พรากความบริสุทธิ์ของลูกสาวของเขาไป นอกจากนี้เขายังต้องการที่จะเข้าไปอยู่ร่วมกับ ‘เอียจื้ออวิ้น’ แค่เขาไม่ฉีก’เนี่ยลี่’ออกเป็นชิ้น ๆ มันก็ดีแค่ไหนแล้ว แถมยังจะต้องปฏิบัติกับ’เนี่ยลี่’ราวกับแขกคนสำคัญอีกงั้นเหรอ?
ไม่มีทาง!
อย่างไรก็ตาม คนที่ให้การหนุนหลัง’เนี่ยลี่’ก็คือ ท่านบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง! หากพูดถึงต้นกำเนิดของตะกูล หิมะเหมันต์ ล้วนเป็นลูกหลานของ บรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ แม้ว่าจะมีการเพิ่มขึ้นหรือลดลง แต่การเชื่อมโยงทางสายเลือดนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะในความเป็นจริง’เอียยัน’ เป็นบรรพบุรุษของของพวกเขา ถ้าหากเขาไม่เชื่อฟังบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ ก็เท่ากับว่าเป็นการต่อต้านบรรพบุรุษของตัวเอง!
เพียงแค่มองสภาพอันมอมแมมของ’เนี่ยลี่’แล้ว ‘เอียเซิ่ง’ก็แทบจะอกแตกตาย แต่ก็ไม่สามารถที่จะปล่อยมันออกมาได้
แต่เดิม ‘เอียเซิ่ง’ตั้งใจที่จะมาดุด่าเนี่ยลี่ แต่เมื่อบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเอียยันปรากฏตัว เขาจะยังไปดุด่า’เนี่ยลี่’ได้อย่างไร?
“ท่านบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง ข้ายังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ ข้าคงต้องขอตัวก่อน! ”
‘เอียเซิ่ง’พยายามใจเย็นแล้วชำเลืองมอง’เนี่ยนี่’ เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วหันหลังเดินจากไป
จะยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปเพื่ออะไร ในเมื่อทำอะไร’เนี่ยลี่’ไม่ได้ หรือจะยืนรอให้’เนี่ยลี่’หัวเราะใส่หน้าเขา?
พอเห็น’เอียเซิ่ง’เดินหันกลับไป ‘เนี่ยลี่’จึงยิ้มและพูดว่า
“ท่านพ่อตา เหตุใดรีบเดินออกไปเช่นนั้น ได้โปรดค่อย ๆ เดินไปเถิด จะได้ไม่หกล้ม”
ขณะที่’เอียเซิ่ง’กำลังก้าวขาข้ามธรนีประตู เขาก็ได้ยินเสียงที่’เนี่ยลี่’พูด เท้าของเขาแทบจะสะดุดธรนีประตู เขารีบก้าวออกไป หน้าอกของเค้าพองจนแทบจะระเบิด เค้าแทบจะเป้นโรคประสาท ถ้าหากเขารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เค้าคงจะตบ’ให้เนี่ยลี่’ตายคากำแพงไปก่อนหน้านี้
อย่างไรก็ตาม ความเศร้าใจไม่มียาใด ๆ ในโลกที่จะรักษาได้ ‘เอียเซิ่ง’ ถอนหายใจและเดินออกไป
หลังจากที่มอง’เนี่ยลี่’ และ’เอียเซิ่ง’ที่กำลังเดินจากไป ‘เอียซิ่ว’ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ปกติแล้ว’เอียเซิ่ง’จะไม่โมโหกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มันเป็นเพราะ’เนี่ยลี่’ยุแหย่เขามากเกินไป แต่ถึงอย่างนั้น’เอียเซิ่ง’ก็ทำอะไรเนี่ยลี่ไม่ได้
ด้วยอารมณ์ของ’เอียเซิ่ง’แล้ว ไม่ว่าจะเป็นในคฤหาสน์ท่านเจ้าเมือง หรือแม้แต่ในเมืองกลอรี่ คำสั่งของเค้าคือสิ่งที่เด็ดขาด ไม่มีผู้ใดที่กล้าขัดแย้งกับเขา นอกเหนือจากท่านลอร์ด’เอียมัว’แล้ว ก็ไม่มีใครที่สามารถหยุดเขาได้ แต่ถึงกระนั้น เพียงแค่เนี่ยนี่โผล่ออกมา ก็สามารถกำหราบ’เอียเซิ่ง’ได้ราบคาบ
มันคือเรื่องจริง หนึ่งในสิ่งที่กำหราบบางสิ่งในโลก นี้ได้
แม้ว่า’เอียซิ่ว’จะแอบคิดว่าเป็นเรื่องที่ตลก ในขณะเดียวกัน ความคิดที่ปรากฏขึ้นมาในใจของเขา ‘เนี่ยลี่’เหมือนจะเกินวัยไปเล็กน้อย แต่อย่างไรซะ ไม่ว่าจะเป็นปัญญา หรือความสามารถของเขา เขาก็ไม่เป็นสองรองใครในเมืองกลอรี่
อย่างไรก็ตาม การแต่งงานของลูกสาว เป็นสิ่งที่โหดร้ายมากสำหรับพ่อที่จะต้องพูดออกไป ปฏิกิริยาที่’เอียเซิ่ง’ แสดงออกมานับเป็นเรื่องปกติ นอกจากนี้’เนี่ยลี่’ยังทำให้’เอียเซิ่ง’ มีความประทับใจที่ไม่ดีมาตั้งแต่ต้น
จริง ๆแล้ว ‘เนี่ยลี่’ ต้องการที่จะแกล้ง’เอียเซิ่ง’เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แม้ว่าเขาจะตัดสินใจที่จะให้’เอียจื้ออวิ้น’ มาเป็นภรรยาของเขา เค้ายังคงตัดสินใจที่จะเติบโตเคียงข้างกันไปอย่างช้า ๆ กับ’เอียจื้ออวิ้น’
ในฐานะที่เป็น’เอียเซิ่ง’…
ในอดีตชาติของเขา ‘เนี่ยลี่’เคยเห็น’เอียเซิ่ง’จากระยะไกล ในตอนนั้นเขารู้สึกกลัวมาก และขาทั้งสองข้างของเขาก็สั่น แต่ในชีวิตนี้ มีความเคารพบางอย่างที่ขาดหายไปจากใจของเขา แม้ว่า’เอียเซิ่ง’จะทำผลงานนับไม่ถ้วนให้กับเมืองกลอรี่ จนกระทั่งเสียชีวิตจากการสู้รบ แต่เขาก็ไม่ได้เป็นพ่อที่ดีต่อ’เอียจื้ออวิ้น’ ดังนั้นการล้อเล่นกับเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เป็นสิ่งที่สมควร
“เนี่ยลี่….”
จวบจนเวลาหนึ่งที่’เอียซิ่ว’พร้อมจะพูด
‘เนี่ยลี่’ ทำหน้าเคร่งขรึม แล้วพูดว่า
“สิ่งที่ข้าต้องการพูด มีเพียงเท่านั้น ถ้าหากว่าเขายอมรับมันไม่ได้ ก็ลืมมันไปซะ ข้าจะไม่ยอมให้ต่อรองอะไรทั้งนั้น ถ้าท่านเอียซิ่ว นั้นต้องการที่จะหว่านล้อมข้า ก็ลองคุยกับบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเอียยันดู”
“ท่านบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเอียยัน เกี่ยวกับเรื่อง อณาเขตหมื่นอสูร…”
‘เอียซิ่ว’ มองไปที่หุ่นเชิดวิญญาณ ด้วยความลำบากใจ โดยพยายามที่จะให้บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเอียยัน เกลี้ยกล่อมเนี่ยลี่ให้
บรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง’เอียยัน’ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า
“ข้าไม่รู้วิธีวางอณาเขตหมื่นอสูร เจ้าต้องการปรับทุกข์อะไรกับข้าหรือเปล่า?”
‘เอียซิ่ว’รู้สึกอยู่ในจุดที่หนาวสั่น เขายิ้มอย่างขมขื่น เขาพยามยามจะมองหา และเดินตาม’เอียเซิ่ง’ ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม เขาจะต้องเกลี้ยกล่อม’เอียเซิ่ง’ให้ได้ เพราะว่า อณาเขตหมื่นอสูรนั้นมีความจำเป็นอย่างมากสำหรับเมืองกลอรี่
‘เอียเซิ่ง’โกรธมาก พลังวิญญาณอันแข่งแกร่งของเขากระจายออกไปทั่ว ทำให้ต้นไม้สองเส้นทาง รอบข้างเหี่ยวแห้งจากแรงกดดัน
‘เอียซิ่ว’ไม่เคยเห็นเอียเซิ่งโกรธขนาดนี้มาก่อน ทันทีที่เขาเดินเข้าไปหา
“ท่านเอียเซิ่ง…..”
“อย่ามากวนข้า!”
‘เอียเซิ่ง’ตวาดด้วยเสียงอันดุดัน
“ข้าจะต้องฆ่าไอ้เด็กนั่นให้ได้ ภายในวันนี้ ข้าจะฉ๊กร่างกายมันออกมาเป็นชิ้น ๆ อย่ามาห้ามข้า!”
‘เอียซิ่ว’บ่นพึมพำในใจ ถ้าหากว่าท่านต้องการจะฆ่า’เนี่ยลี่’ ท่านคงจะทำไปแล้ว จะรอจนถึงตอนนี้ทำไม? เขายังมีบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเอียยันคอยออกหน้า ท่านยังจะทำอะไรได้อีก?
‘เอียเซิ่ง’มองที่หน้า’เอียซิ่ว’ แล้วตวาดว่า
“เอียซิ่ว เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าที่จะฆ่าไอ้เด็กนั่นใช่ไหม? ถึงแม้บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเอียยัน จะออกหน้า เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเขาอย่างนั้นเหรอ”
‘เอียซิ่ว’รีบกล่าวว่า
“ท่านเอียเซิ่ง ได้โปรดใจเย็นลงก่อน ด้วยความแข็งแกร่งของท่าน การฆ่าเนี่ยลี่ก็เป็นแค่เรื่องง่าย ๆ เว้นเสียแต่ว่า ท่านจะมีหัวใจอันยิ่งใหญ่ ที่จะไม่ใส่ใจ เรื่องของเขา”
“ฮึ่ม”
‘เอียเซิ่ง’สบถ
“เจ้าเด็กกำแหงนั่น กล้าที่จะคิดมิดีมิร้ายต่อลูกสาวข้า มันเป็นแค่คางคกแต่คิดจะกินเนื้อหงส์ ไม่มีวัน! ถ้าข้ายังเห็น ความคิดบ้า ๆ ที่มันมีต่อลูกสาวข้าอีก ข้าจะทำให้มันเสียใจ ที่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้!”
แม้ว่าเอียซิ่วจะยิ้มอย่างขมขื่นในใจ เขาก็ไม่ได้แสดงออกมาทางใบหน้า เขากลอกตาไปมาแล้วพูดขึ้นมาว่า
“ท่านเอียเซิ่ง ทำไมเราไม่ยอมแพ้หล่ะ เราไม่จำเป็นต้องใช้อณาเขตหมื่นอสูรก็ได้!”ได้ยินคำพูดของ’เอียซิ่ว’ ‘เอียเซิ่ง’ก็รู้สึกตกใจ ถ้าอณาเขตหมื่นอสูร มีผลกระทบอันยิ่งใหญ่ มันสามารถปกป้องเมืองกลอรี่ในช่วงเวลาที่สำคัญ ถ้าหากจะไม่ได้ใช้งานมัน ก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายไม่น้อย แม้ว่า’เนี่ยลี่’จะคิดไม่ซื่อกับ’เอียจื้ออวิ้น’ ที่ทำให้’เอียเซิ่ง’โกรธ แต่คำพูดของเขายังคงมีความน่าเชื่อถือสูง
‘เอียซิ่ว’ ถอนหายใจแล้วพูดว่า
“มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่ข้ามีเพียงลูกชาย ถ้าหากว่าข้ามีลูกสาวสักคน ข้าคงช่วยคลายกังวลให้กับท่านเอียเซิ่งได้!”
‘เอียเซิ่ง’เปลี่ยนสีหน้า แล้วพูดออกมาว่า
“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้าจะไม่มีวันยกลูกสาวของข้าให้กับมัน ด้วยมือของข้าเองแน่ ”
“จริง ๆ แล้ว ท่านเอียเซิ่งไม่ต้องเป็นกังวล ข้ามีทางออกสำหรับเรื่องนี้”
“โอ้? เจ้าหมายความว่าไง?”
‘เอียซิ่ว’ กระซิบที่ข้างหูของ’เอียเซิ่ง’ทันที ‘เอียเซิ่ง’คลายคิ้วที่ขวดอยู่ออกมาช้า ๆ เขาพยักหน้าเบาแล้วพูดออกมาว่า
“นั่นเป็นความคิดที่ดี เราจะดำเนินการตามนั้น”
‘เอียซิ่ว’ยิ้มและเดินไปหา’เนี่ยลี่’ที่สวนทันที ‘เนี่ยลี่’มองไปที่’เอียซิ่ว’ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า
“ท่านเจ้าเมืองยอมตกลงแล้วเหรอ?”
‘เอียซิ่ว’ ตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่า’เนี่ยลี่’จะคาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาจะกลับมา และ’เอียเซิ่ง’จะต้องยอมเห็นด้วยกับมัน เขาหัวเราะแล้วพูดว่า
“ท่านเอียเซิ่ง ได้ยอมรับข้อตกลงนั้นอย่างแน่นอนแล้ว”
‘เนี่ยลี่’ พยักหน้า และบอกกับ’เนี่ยยู่’
“เสี่ยวยู่ ไปกันเถอะ เรากำลังจะย้ายไปอยู่กับ พี่สะใภ้ของเจ้า”
“ตกลงจ๊ะ”
‘เนี่ยยู่’ พยักหน้าแล้วไปแบกกระเป๋าใบใหญ่ ‘เนี่ยลี่’เตรียมพร้อมไว้แล้วงั้นเหรอ?
‘เอียซิ่ว’ ได้แต่ตะลึง เขารู้ดีว่าจะต้องเกิดปัญหาแน่ ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป มองไปที่’เนี่ยลี่’ และ ‘เนี่ยยู่’ กำลังเดินไปทางสวนของ’เอียจื้ออวิ้น’ เร่งให้เขาต้องรีบเดินตามพวกเขาไป
สวนของ’เอียจื้ออวิ้น’
ขณะนี้ ผมอันยาวสลวยของ’เอียจื้ออวิ้น’ เธอกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินก้อนใหญ่ ริมสระน้ำ เครื่องแต่งกายผ้าไหมของเธอ ยิ่งทำให้เธอมีเสน่ห์มากขึ้น ดวงตาอันสดใสของเธอ มีความโศกเศร้าอยู่ภายใน มองไปที่สระน้ำแล้วเธอก็ถอนหายใจ ในความคิดของเธอมีแต่ความยุ่งเหยิง
ในความคิดของเธอ ‘เนี่ยลี่’ มักจะล้อเล่นเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ และมักจะทำให้เธอโกรธ แต่มันก็ทำให้เธอคิดถึงเขา เขายังชอบทำให้คนอื่นเกลียดเขา แต่เมื่อเขาหายไปหัวใจของเธอรู้สึกราวกับว่าบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไป ทุกครั้งเมื่อเธออยู่ร่วมกับ ‘เนี่ยลี่’ มันมีความสุขมาก
จากนั้นเธอก็นึกถึงเรื่องพ่อของเธอ พ่อของเธอยังโมโหจากเรื่องในวันนั้น? หาก’เนี่ยลี่’ยังคงยั่วยุพ่อของเธอต่อไป เธอเป็นกังวลว่าพ่อของเธอจะทำเรื่องโหดร้ายกับ’เนี่ยลี่’….
เธอไม่กล้าคิดเรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนั้น และถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ เธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะไม่พบเจอ’เนี่ยลี่’อีกครั้ง บางทีเธอก็คิดว่าถึงเวลาแล้ว ที่จะไม่มีเพื่อนอีกต่อไปในชีวิตของเธอ เพื่อนที่จะคอยอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา สักคนหนึ่ง
ขณะที่เธอกำลังคิดอะไรอยู่ สระน้ำก็ได้สะท้อนให้เห็น หน้าตาที่ตลกของเขากำลังจ้องมองเธออยู่ ‘เอียจื้ออวิ้น’ รู้สึกตกใจและส่ายหัว
“คงจะเป็นเพราะข้าไม่ได้นอนมาทั้งคืน ข้าถึงได้เห็นภาพหลอน”
จบตอน….
ที่มา :