ตอนที่แล้วตอนต่อไปเมื่อ’เสี่ยวหนิงเอ่อ’นั่งข้างเตียง’เนี่ยหลี่’ ‘เอียจื่อหวิ่น’ถอนหายใจเบา ๆ และเดินหลบไปทางด้านข้าง แม้ว่าเธอจะทำเหมือนไม่เป็นห่วงเขา แต่ในบางครั้งเธอก็ยังเผลอเหลือบมองไปยัง’เนี่ยหลี่’ ‘เนี่ยลี่’ คงต้องการพักผ่อนเงียบๆ ในหัวใจของ’เอียจื่ออวิน’กำลังสับสน
“ หนิงเอ่อชอบเจ้ามาก แต่ทำไมเจ้ายังคงตามตื้อข้ากัน “
หัวใจของพวก’เอียจื่อหวิน’มีความขุ่นเคืองนิดๆ ‘เนี่ยลี่’เป็นดุจดังคนพาลที่ได้บุกเข้ามาในชีวิตของเธอ และทำให้หัวใจของเธอกำลังสั่นไหว
เมื่อ’เนี่ยหลี’พา’เนี่ยยู’เข้ามามันทำให้นางรู้สึกลำคาญ แต่’จื่ออวิ่น’ได้ตระหนักว่าเธอเป็นอดห่วงเขาไม่ได้ เมื่อเธอเห็น ‘เนี่ยหลี่’หมดสติอยู่เธอได้ตระหนักถึงที่สุดว่าเป็นห่วงเธอจริงๆ
มันดูเหมือนว่า ‘เนี่ยหลี่’ได้หักผ่านเข้าไปในหัวใจของเธอแต่เธอจะทำอย่างไรต่อไปดี
หลังจาก’เนี่ยหลี่’หลับก็เริ่มที่ตกอยู่ความทุกข์ทรมาน คิ้วของเขาขมวดแน่น ทำให้เกิด’เสี่ยวหนิงเอ่อ’เกิดความกังวน“เนี่ยหลี่ฝันร้าย?”
‘เสี่ยวหนิงเอ่อ’กล่าวว่าด้วยความเป็นห่วง
“เอียจื่อหวิน “
‘เนี่ยลี่’กำลังฝัน บนใบหน้าสีหน้าเจ็บปวดปรากฎบนใบหน้าของเขาและเรียกออกมาบาดใจ ใบหน้าของเขาถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตา
ไม่รู้ว่า ‘เนี่ยหลี่’ฝันเกี่ยวสิ่งใด ในหัว’เสี่ยวหนิงเออ’เหมือน ถูกฉีกขาดออกจากกันอย่างรุนแรง เมื่อได้ยินชื่อที่เขาเรียกว่าออกมา แต่เธอกั้นน้ำตามิให้ไหลออกมาในครั้งแรกที่เจอกับ ‘เนี่ยหลี่’เขาแล้วว่าหนึ่งเขาชอบ’เอียจื่ออวิน’ แต่’เสี่ยวหนิงเอ่อ’ ยังรัก’เนียหหลี่’โดยไม่ลังเล
เมื่อเขาเรียกชื่อ’เอียจื่ออวิ่น’ออกมา ทำให้เกิดบรรยากาศระหว่าง’เสี่ยวหนิงเอิอ’ และ’เอียจื่ออวิน’ เป็นที่น่าอึดอัดใจมาก ‘เอียจื่ออวิน’ไม่สามารถทราบได้ว่าทำไมเขาถึงฝันถึงเธอ นอกจากนี้ยังมีน้ำตาครอบคลุมใบหน้าของเขาเธอมีความรู้สึกว่า’เอียจื่ออวิน’ ที่’เนี่ยหลี่’ได้เรียกหาอยู่นั้นไม่ได้เป็นชื่อเธอ เธอคิดไม่ออกว่าทำไม’เนี่ยหลี่’ถึงรักเธอมาก ในหัวใจของ’เอียจื่ออวิ่น’มีความรู้สึกเล็ก ๆ แต่เธอก็ยังรู้สึกที่ไม่ดีกับ’หนิงเอ๋อ’ บรรยากาศจกอยู่ในความเงียบ
“หนิงเอ่อ ฉัน.. …… “
‘เอียจื่ออวิน’ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอรู้ว่า’เสี่ยวหนิงเอ่อ’ชอบ’เนี่ยลี่’มาก มันเหมือนกับเธอได้ขโมยผู้ชาย’เสี่ยวหนิงเอ่อ’ ชอบตัวของ’หนิงเอ๋อ’สั่นเล็กน้อยจากความพยายามที่จะให้ไม่ให้น้ำตาตก เธอก้มหน้าลงและมองไปที่ใบหน้าของ’เนี่ยหลี่’ จากนั้นเธอก็นำผ้านวมห่มเขา และลุกขึ้นยืน ในตอนนี้เธอกลับไปในบุคลิคที่เย็นของเธอ
“เอียจื่ออวิน ตั้งแต่เด็กข้าเคยอิจฉาของเจ้า เจ้าคือลูกสาวของเจ้าเมืองไม่มีใครที่สามารถบังคับให้เจ้าทำอะไร เจ้าเพียงแค่ยื่นมือออกและทุกสิ่งที่สวยงามในโลกจะถูกส่งถึงเจ้า แต่ถึงอย่างนั้น ข้าจะต่อสู้เพื่อทุกอย่างที่ข้าต้องการ แม้การหลีกเลี่ยงการแต่งงานกับครอบครัวศักดิ์สิทธิ์ข้าก็เสี่ยงด้วยชีวิตของข้า “
“ในโลกนี้การที่จะหาคนที่ข้าจะรักด้วยความเต็มใจเป็นเรื่องยาก เนี่ยหลี่ทำให้ข้าเข้าใจความหมายที่จะอยู่บน ในหัวใจของฉัน ไม่มีใครมาแทนเขาได้.”
“ข้าไม่รู้ว่าระหว่างเจ้ากับเนี่ยหลี่ถึงจุดไหนทำไมเขาถึงจดจำเจ้า แม้ในยามฝันเขาก็คิดถึงเจ้า “
‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’หยุดพูด ในดวงตาของเธอประกายที่มีร่องรอยของความโศกเศร้าและจากนั้นก็หันกลับมา
” แต่ทั้งหมดนี้ไม่สำคัญ”
“ข้าเสี่ยว หนิงเอ่อ จะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะเกิดสิ่งที่เกิดขึ้นข้าจะอยู่เคียงข้างเนี่ยหลี่ ถึงแม้หากเนี่ยหลี่ไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับข้า แต่ข้าจะเป็นเงาของเขา ถึงแม้คนที่เขาชอบคือเจ้า แม้ว่าคุณทั้งสองลงเอยด้วยกัน แต่ข้าจะยังคงไม่ยอมแพ้ “
‘เสียวหนิงเอ่อ’ ยืนอยู่ในจุดที่ แสงจันทร์ผาดผ่านหน้าต่างและส่องสว่างมายังตัวของของเธอ เธอสวมใส่เสื้อผ้ากระชับเหมือนรูปปั้นของเทพธิดาที่ เธอมองไปยังเนี่ยหลี่ที่นอนอยู่ ความอ่อนโยนประกายผ่านสายตาของเธอ
ในขณะที่’เอี่ยจื่อหวิน’ ไม่รู้คำพูดตอบ’เสี่ยวหนิงเอ่อ’ยังไงดี บางทีอาจจะเป็นเพราะปมระหว่าง’เสี่ยวหนิงเอ่อ’ และเธอ นอกจากนี้เธอไม่สามารถพูดคำเช่น
“ออกไปซะหนิงเอ่อ ข้าจะดูแลเนี่ยหลี่เอง”
เพราะนี่จะเป็นที่ไม่สุภาพต่อ’หนิงเอ่อ’และ’เนี่ยหลี่’ เอียจื่ออวิ่นลังเล? หัวใจของเธอตกอยู่ในความสับสนเธอแตกต่างจาก’หนิงเอ่อ’ ‘เอี่ยจื่ออวิ่น’เกิดมาในสภาพแวดล้อมที่สงบสุขและไม่มีการแข่งขัน เธออาศัยอยู่ในโลกที่สงบสุข ถ้ามันไม่ใช่เพราะ’เนี่ยหลี่’บุก(เข้ามาในชิวิตและหัวใจ)) ในอย่างกะทันหัน บางทีเธออาจจะไม่ต้องมาปวดหัวกับเรื่องวุ่นวายดังกล่าว
ในห้องเล็ก ๆ นี้ทั้งสองสาว ได้อาการตกอยู่ในอาการไม่ทราบจะพูดสิ่งใดต่อกัน ทั้งสามวันผ่านไป ‘เนี่ยหลี่’ยังไม่ตื่น สองสาวผลัดกันในการดูแล’เนี่ยหลี่’ สำหรับ’เนี่ยยุ เธอได้ทำการบ่มเพาะในห้องนอนของเธอและเมื่อใดก็ตามที่เธอเหนื่อยเธอก็จะนอน
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาสิ่งก่อสร้างมากมายได้เกิดขึ้นในคฤหาสน์ของเจ้าเมือง พิมพ์เขียวของอาณาเขตหมื่นปีศาจได้ถูกส่งมอบแก่เอี้ยเซิ่ง หลังจากที่ได้เห็นประสิทธิภาพอาณาเขตหมื่นปีศาจเป็นพวกเขารีบเกณฑ์คนจำนวนมากเพื่อสร้างมัน
ถ้าอาณาเขตหมื่นปีศาจถูกวางลงก่อนหน้านี้สมาคมทมิฬจะไม่สามารถที่เหิมเกริมและทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการได้
คฤหาสน์เจ้าเมืองอิมแพ็คเมืองทองธานี(หอประชุมหลัก,ห้องรับรอง มั้ง)‘เอียเซิง’ในตอนนี้ยุ่งอยู่กับการจัดเรียงและจัดการเรื่องต่างๆ ในสงครามครั้งนี้ได้มีผู้ได้รับบาดเจ็บจากการสู้รบที่ผ่านมานี้มีมากมาย เขาได้มีการจัดเงินบำนาญหลายสถานที่ในคฤหาสน์ที่ถูกทำลายและเขาก็มีการส่งคนที่จะซ่อมแซมได้ และเอี่ยเซิงก็ยังได้จ่ายค่ารักษาและไปเยี่ยมเนี่ยหลี่โดยไม่ให้’เอียจื่ออวิ่น’ให้เธอรู้
“ท่านเจ้าเมือง เจ้าหนุ่มเอียฮั่น ต้องการเข้าพบขอรับ”
ยามคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน คิ้วของเอี้ยเซิ่งคลายออก ยิ้มน้อยๆแล้วกล่าวว่า
“โอ้? เอียฮั่น? กลับมาแล้ว? พาเขาเข้ามาเร็วเข้า”
ทันใดนั้นยามก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว สักครู่ชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งได้เดินเข้ามา เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวร่างกายของเขาดูเหมือนจะเป็นต้นไม้หยก ใบหน้าของเขาราวกับแกะสลักรูปหน้าอันคมชัดตัดใบหน้าหล่อเหลา เขามีจมูกแหลมสูงริมฝีปากพอดี ผมสีดำขลับและดวงตาที่คมกริบ
สาวๆทุกคนที่เห็นเขาต่างกรีดร้องด้วยความสุข
“หนุ่มหล่อ”!
‘เอียฮัน’บุตรบุญธรรมของ’เอียเซิ่ง’ผู้สืบทอดที่อาจจะได้เป็นเจ้าเมืองคนต่อไป เขาได้รับความสนใจอย่างมากจากเมืองกลอลี่ เมื่อเขาอายุย่างสิบสาม ตระกูลต่าง ๆ ต่างส่งคนเพื่อขอหมั่นหมาย แต่กลับถูกปฏิเสธสิ้น โดยทุกครั้งเอียฮั่นอ้างของถึงบ่มเพาะของเขา ..
‘เอียฮัน’ก็ไม่ได้ทำให้ทุกคนผิดหวังเขาไปถึงร่างทรงอสูรระดับ 1 ดาวยศทองตั่งแต่อายุย่างสิบแปดกลายเป็นอัจฉริยะที่สุดรองจากท่าน’เอียโม’ หลังจากนั้นเขาก็เดินรอยพี่ๆในตระกูลลมหิมะคือการจากตระกุลเพื่อฝึกฝนเป็นเวลาสองปี ถ้าไม่มี’เนี่ยหลี่’โผล่มาอย่างกะทันหัน ชื่อของอัจฉริยะอันดับหนึงจะตกเป็นของ’เอี้ยฮัน’โดยไม้องสงสัย
‘เอียเซ้ง’หัวเราะแล้วถามอย่างสงสัย
“เสี่ยวฮันเจ้ากลับมา แล้วผู้อาวุโสหมิงละ? เขาไม่ได้กลับมาพร้อมกับคุณ? “
‘เอียฮัน’ป้องมือของเขาอย่างสุภาพและกล่าวว่า
“ท่านผู้อาวุโสหมิงได้พบสถานที่ลับ สถานที่ที่อันตรายเกินไปสำหรับข้า ท่านผู้อาวุโสหมิงจึงได้ให้ข้าล่วงหน้ากลับยังเมืองกลอลี่ก่อน”
“โอ้ ? เป็นประการนี้นี่เอง ฮ่า ๆ มันเป็นเรื่องดีที่เจ้ากลับมา”
‘เอียเซิง’ตบไหล่’เอียฮัน’เบาๆและกล่าวว่า
“เอียฮัน เจ้าเติบใหญ่ขึ้นมากเจ้าดูโดดเด่นมากขึ้นเมื่อเทียบกับอดีตที่ผ่านมา ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้การบ่มเพาะของเจ้าก็คงไม่ได้ตกต่ำ ใช่มั้ย?”
“ใช่แล้ว ตอนนี้ข้าได้มาแล้วซึ่ง 3 ดาวยศทอง.”
‘เอียฮัน’กล่าวถึงการบ่มเพาะของตัวเองอย่างอ่อนน้อม แต่ถึงกระนั้นมันแฝงไปด้วยความเย็นชา
“ยศทอง 3 ดาว ? ไม่ได้เลวร้าย เกินกว่าความคาดหวังของข้า!”
‘เอียเซิง’หัวเราะและกล่าวว่า”
“คืนนี้ข้าจัดงานเลี้ยงอาหารเย็นที่คฤหาสน์ขององค์ข้าเพื่อเฉลิมฉลองการกลับมาของเจ้า”
“ขอบคุณท่านมาก พ่อบุญธรรม.”
‘เอียฮัน’ยิ้มนิดๆ และมองไปรอบ ๆ และถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ข้าแปลกใจเหลือเกิน น้องน้อยของข้าเอียจื่ออวิ่นไปอยู่หนใดกัน?”
‘เอียเซิง’หยุดคิดแล้วหัวเราะพร้อมกล่าวว่า
“เอียจื่ออวิ้นยังคงไม่ทราบถึงการมาของเจ้า ข้าจะส่งใครสักคนเพื่อจะแจ้งให้นางทราบ! “
‘เอียฮัน’พยักหน้า ใบหน้าของเขาปรากฎความอ่อนโยน เขาอมยิ้มแล้วกล่าวว่า
“ข้ามีของขวัญที่จะมอบให้กับนาง”.
“ขณะนี้จื่ออวิ่นดูแลเพื่อนที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ ข้าจะส่งคนได้รับนาง แต่ในยามนี้มีอันตรายมากมาย รอจนถึงคืนนี้เจ้าค่อยมอบมันให้แก่นาง ข้าจะทดสอบการบ่มเพราะของเจ้า หากเจ้าไม่ผ่านการทดสอบของข้า ข้าคงจะต้องลงโทษเจ้าโดยการทำให้เจ้าแบนติดกับผนังซะ. “
‘เอียเซิง’กล่าวพร้อมกับหัวเราะ ท่าทางของ’เอียฮัน’เคร่งขรึมขึ้นทันทีเขาพยักหน้าและกล่าวว่า
“ขอรับ”
ตระกูลต่างๆในเมืองกลอลี่ได้ให้ความสำคัญกับทุกการเคลื่อนไหวของคฤหาสน์เจ้าเมืองอย่างมาก เมื่อพวกเขาได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำต้อนรับ’เอียฮั่น’พวกเขาก็ต่างได้มาเป็นจำนวนมาก
“เจ้าได้ข่าวรึไม่? เจ้าหนุ่มแห่งคฤหาสน์เจ้าเมืองกลับมาแล้ว และเจ้าเมืองจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อต้อนรับการกลับมาของเขา “
“ข้าได้ข่าวมาว่าการบ่มเพาะของเขามีอยู่แล้วถึง 3 ดาวยศทองในเวลาเพียงสองปีที่ผ่านมา!”
“ยศทอง 3 ดาว? นั่นพิเศษจริงๆ! ด้วยความเร็วที่บ่มเพาะเช่นนี้เขาคงเป็นที่หนึ่งของเหล่าอัจฉริยะภายในเมืองกลอลี่ใช่มั้ย? “
“ที่หนึ่งของเหล่าอัจฉริยะ? อาจจะไม่ เมื่อเร็ว ๆ นี้มีหลายอัจฉริยะ ‘ที่เกิดขึ้นใหม่ภายในเมืองกลอลี่! รวมทั้ง เนี่ยหลี่! เขาเป็นคนฆ่าอสูรโลกันต์ในตอนนั้น เขาอาจจะเป็น ‘ที่หนึ่งของเหล่าอัจฉริยะ’! “
“ถูกต้อง.”
จากคำเชิญท่านเจ้าเมือง ตระกูลต่าง ๆ ได้ส่งตัวแทนของพวกเขามามากมาย สำหรับตระกูลศักดิ์สิทธิ์ประมุขได้ตอบรับคำเชิญด้วยตัวเองเลยทีดียว และสมาคมนักปรุงยา หยางซินได้ถูกส่งไปเป็นตัวแทน ตระกูล’ฮู้เหยียน’
“ท่านพ่องานเลี้ยงนี้มันน่าเบื่อจะตาย ทำไมท่านถึงต้องการให้ข้าไปด้วย?”
เสียงที่ฟังน่ารักน่าทะนุถนอมฟังยิ่ง เสียงนี้สามารถละลายหัวใจของเหล่าผู้คน บุคคลที่เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วนี้คือ ‘ฮูเหยียนหลานรั่ว’ (ยัยโคนม) เธอสวมชุดผ้าไหมรัดรูป รูปร่างของเธอเซ็กซี่มาก หน้าอกของเธอที่ตระหง่านอย่างสง่าเป็นความภาคภูมิใจของนาง ชุดสีขาวที่นางใส่ ก็ไม่สามารถครอบคลุมพื้นที่ภูเขาได้ทั้งหมด
เมื่อเธอเดินผ่านผู้คนต่างสั่นเล็กน้อย เสน่ห์ของนางคือความหายนะ!!!(สวยสังหาร? ENGแปลมาเงี้ยอ่า)
“ฮูเหนียน ข้าไม่ต้องการที่จะพร่ำสอน อายุเจ้าตอนนี้ เจ้าควรจะออกเรือนได้แล้ว แต่ดูเหมือนเจ้าจะชังผู้ชายทุกคน เวลานี้เจ้าหนุ่มแห่งคฤหาสเจ้าเมืองได้กลับมา เขาทั้งหล่ออีกทั้งความสามารถของเขาก็มิได้เป็นรองผู้ใด ตระกลูได้เกี่ยวดองกับเขาจะยิ่งมั่นคงมากขึ้น มีอะไรที่เจ้าจะสามารถชังเขาได้อีก? หรือเขายังไม่เพียงพอกับมาตรฐานของเจ้า? “
ที่มา: