ตอนที่แล้วตอนต่อไปสัตว์อสูรขนาดใหญ่ ค่อย ๆปรากฏตัวขึ้นอย่างช้า ๆ ในค่ำคืนที่มืดมิด ร่างกายของมันสูงใหญ่ราวกับภูเขา ทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ออก มันมีหัวขนาดใหญ่ที่ดูน่ากลัวมาก ส่วนปากขนาดใหญ่ของมันก็เพียงพอที่จะกลืนกินภูเขาลูกเล็ก ๆ
ภายในปากขนาดใหญ่ของมันมี ลิ้นสีชาดนับพันอยู่ข้างใน ลิ้นเหล่านี้สามารถพุ่งออกมาได้อย่างรวดเร็ว แล้วม้วนรอบเหยื่อและกลายเป็นอาหารของมัน แม้ว่าลิ้นเหล่านี้จะมีขนาดใหญ่แค่แขนเท่านั้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเขาจะสามารถตัดมันได้ แต่ถึงแม้ว่าจะจะตัดได้ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬก็สามารถงอกลิ้นใหม่ ที่มีอยู่นับไม่ถ้วนออกมาได้ในทันที
‘เนี่ยลี่’และพวกของเขาได้แต่ยืนหายใจอย่างแผ่วเบาอยู่กับที่ ไม่กล้าที่จะขยับไปไหน ถึงแม้ว่าจะมีภูตโลหิต 1 หรือ 2 ตัว อยู่ข้างหน้าเขา แต่พวกเขาก็กลัวเกินกว่าที่จะขยับไปไหนได้
มีภูตโลหิตถูกตวัดด้วยลิ้นและถูกกลืนลงคออย่างรวดเร็วโดยเจ้าอสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ ภูตโลหิตกลายเป็นเหยื่ออันโอชะของอสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ ภูตโลหิต แตกกระจายไปทั่วทิศทาง ทันใดนั้นก็มีเสียงคนกรีดร้อง ‘เซี่ยวเสวีย’ถูกจับไปโดยหนึ่งในลิ้นเหล่านั้น
“เซี่ยวเสวีย”
‘เสียงลู่’เพียวตะโกนดังลั่น ทันใดนั้นด้วยความร้อนใจ เขารีบผสานเข้ากับ เสือดาวสีชาดท่องนภา ส่งเสียงคำรามกึกก้องพร้อมพุ่งตาม ‘เซี่ยวเสวีย’ ไป
‘เนี่ยลี่’รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดพลาดไป เขาจึงรีบผสานร่างเข้ากับแพนด้าเขี้ยวอสูร ร่างกายของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
“ลู่เพียว”
‘เซี่ยวเสวีย’ตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ลิ้นยาวเหนียว ขดแน่นลงบนแขนข้างขวาของเธอและตรงหน้าอกทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก กลื่นเหม็นหืนลอยเข้าปะทะ’เซี่ยวเสวีย’ ทำให้ดวงตาของเธอดูหมองคล้ำลงเล็กน้อย ดูเหมือนว่ากลิ่นเหล่านี้ผสมปนเปกัน จะส่งผลทำให้ประสาทหลอนเล็กน้อย
‘เซี่ยวเสวีย’พยายามดิ้นขัดขืน จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอมีกำลังอ่อนลง
เสือดาวสีชาดท่องนภา ใช้กรงเล็บอันแหลมคมเฉือนลิ้นที่ห่อหุ้ม ‘เซี่ยวเสวีย’เอาไว้จนขาด ‘ลู่เพียว’คว้าเอวของ’เซี่ยวเสวีย’ไว้ แล้วกระโจนลงไป
อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ คำรามลั่น จากนั้นลิ้นนับพัน ก็พุ่งไปยังที่’เนี่ยลี่’อยู่อย่างรวดเร็ว
“ลู่เพียว พานางหนีไปก่อน ทางนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเอง”
‘เนี่ยลี่’อ้าปากกว้างปล่อยระเบิดหยินหยางออกมา เป็นลูกบอลกลมสีดำ และสีขาว และพุ่งเข้าใส่อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ
ตูม!
ลูกบอลกลมทั้งสองระเบิดภายในปากของ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ เศษลิ้นนับไม่ถ้วนกระจุยกระจาย หล่นไปเต็มพื้น
‘ตู่ซื่อ’และพวก ถูกลิ้นพุ่งโจมตีอย่างไม่หยุดหย่อน ตอนนี้พวกเขาวิ่งตามหลัง’หลู่เพียว’อยู่
‘เว่ยหนาน’ก็ถูกจับโดยลิ้นที่ยืดยาว แต่ก็ถูกช่วยเหลืออย่างรวดเร็วโดย’ตู่ซื่อ’
“ขอบใจมาก”
เพราะความกลัว ทำให้เว่ยหนานขยับตัวได้ช้า โชคดีที่ ‘ตู่ซื่อ’ช่วยเขาไว้อย่างรวดเร็ว ไม่งั้นเขาคงต้องจบสิ้นอยู่เพียงแค่นี้
‘ตู่ซื่อ’รีบบอกกับทุกคน
“ทุกคนระวังตัวด้วย และช่วยดูคนอื่นด้วยนะ อย่าแยกออกจากกัน!”
การที่อยู่ด้วยกันหลายคน แม้ว่าจะมีคนที่ถูกจับโดยลิ้นเหล่านั้น คนที่เหลือต้องรีบช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว เพราะถ้าหากมีใครคนใดคนหนึ่งถูกจับแยกไป ก็จะลำบาก
หลังจากที่ทุกคนวิ่งลนลานออกมา ก็ออกมาอยู่นอกขอบเขตของการโจมตีของ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ
‘เนี่ยลี่’ที่ผสานร่างกับแพนด้าเขี้ยวอสูร กับ ‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ที่ผสานร่างกับ นกกระจอกสายฟ้าแห่งสวรรค์ ยืนคุ้มครองอยู่ด้านหลัง ‘เนี่ยลี่’ยังตื่นเต้นอยู่กับระเบิดหยินหยาง การระเบิดของ ระเบิดหยินหยาง ละลายลิ้นของมันไปเป็นจำนวนมาก ถ้าหาก’เนี่ยลี่’ไม่ได้ใช้ระเบิดหยินหยาง ตอนนี้พวกเขาอาจจะถูกจับโดยเจ้าอสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ ไปแล้ว‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ถูกรอบล้อมไปด้วยสายฟ้า เป็นประกายสายฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด กลายเป็นใบมีดที่แสนคม ตัดลงบนลิ้นของมันจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนราวกับเศษเนื้อ
‘ตู่ซื่อ’ ‘ลู่เพียว’ และพวก เป็นกลุ่มแรกที่ออกมา อยู่นอกขอบเขตของการโจมตีของ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ
ลิ้นอันยาวเหยียดได้ตวัดคว้าขาของ’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ ส่งเธอขึ้นไปในอากาศ ‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ตกใจมาก และยิงสายฟ้าไปยังลิ้น จนกระจุยเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่ว่าสามารถหยุดมันได้เพียงแค่ช่วงเวลานิดเดียวเท่านั้น ลิ้นแสนยาวของมันก็ม้วนรอบๆตัวเธอ
‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’รับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของมัน เธอเริ่มหายใจไม่ออก ขา ตัว ข้อมือ แขน ของเธอ ค่อยๆอ่อนแรงลง การผสานร่างกับนกกระจอกสายฟ้าแห่งสวรรค์ ค่อย ๆ คลายออก ร่างกายของเธอกำลังถูกส่งไปยังปากของ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ
“ข้ากำลังจะตาย งั้นเหรอ?”
‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ ถอนหายใจ ภาพความทรงจำเก่าๆปรากฏขึ้นมาภายในใจของเธอ ว่าเธอมาจากที่ไหน และรอบๆกายเธอได้เกิดอะไรขึ้นมาบ้าง และต่อสู้อย่างหนักแค่ไหนเพื่อที่จะปฏิเสธการแต่งงาน แต่เธอไม่เคยได้รับความสุขมาก่อนเลยในชีวิต จนกระทั่งได้พบกับ’เนี่ยลี่’ ที่ทำให้เธอเข้าใจความหมายของการมีชีวิตอยู่
ในใจของเธอตอนนี้มองเห็นแค่ภาพ ตัวเธอกับ’เนี่ยลี่’ ‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ค่อย ๆ หลับตาลง มีรอยยิ้มจาง ๆ ที่เกิดขึ้นตรงริมฝีปากของเธอ แม้ว่าจะเป็นความสุขในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เธอก็พอใจกับมัน และเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจเลย
“หนิงเอ๋อ ระวัง!”
หลังจากที่เห็น’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ถูกคว้าตัวไป ‘เนี่ยลี่’ รีบวิ่งไปหาเธอทันที
“เนี่ยลี่”
‘ตู่ซื่อ’และพวก ที่เพิ่งก้าวออกมา พ้นขอบเขตของการโจมตีของ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ พวกเขากลับเข้ามาด้วยมิตรภาพและคำสาบาน ‘เนี่ยลี่’รีบตะโกนกลับไป
“อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้ รอข้าอยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวข้าจะออกไป ไม่ต้องห่วงข้า!”
หาก’ตู่ซื่อ’และพวก ที่เหลือตกอยู่ในอันตราย ‘เนี่ยลี่’จะไม่สามารถดูแล และช่วยเหลือพวกเขาได้ในตอนนี้
พวกเขาเชื่อใจ’เนี่ยลี่’ ‘ตู่ซื่อ’ครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย แล้วโบกมือของเขา
“เราจะไปเตรียมตัวเพื่อคอยสนับสนุนเนี่ยลี่”
หันกลับไปมอง’เนี่ยลี่’ ‘ตู่ซื่อ’ได้แต่อธิษฐานอยู่ในใจ หวังว่า’เนี่ยลี่’จะปลอดภัย
“ไอ้บ้าเอ๊ย ถ้าแกต้องการที่จะทำร้ายหนิงเอ๋อ ข้าจะให้แกได้เห็นนี่เป็นคนแรก”
ดวงตาของ’เนี่ยลี่’เป็นประกายอย่างแข็งกร้าว แรงจิตวิญญาณในร่างกายของเขาค่อย ๆ เพิ่มขึ้น คลื่นของจิตวิญญาณเริ่มหมุนวนมารวมกันเป็นจุดเดียว หลังจากนั้นลูกบอลกลมสีดำและสีขาวก็ปรากฏในปากของเขา อย่างไรก็ตาม ขนาดของลูกบอลกลมก็มีขนาดเท่ากับปกติ
“ระเบิดหยินหยางทวีคูณ”
‘เนี่ยลี่’ตะโกนลั่น ลูกบอลกลมหมุนควงสลับกันไปมาและบินตรงไป
ตูม!
อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ ถึงกับโอดร้อง และร่างกายสะเทือนเล็กน้อย ถ้าระเบิดหยินหยาง ระเบิดบนผิวของมันก็จะไม่สามารถที่จะทำให้มันเกิดความเสียหายใด ๆ อย่างไรก็ตามเนื่องจากการระเบิดเกิดขึ้นภายในปาก ความเสียหายถึงได้รุนแรงมาก
‘เนี่ยลี่’ใช้ประโยชน์จากแรงระเบิด ใช้กาตาร์ในมือเฉือนลิ้นอันยาวเหยียดของมันที่โอบรัด’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’อยู่ และรีบวิ่งไปอย่างสุดกำลัง
แม้ว่าอสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ จะได้รับความเสียหายอย่างหนักจากการโจมตี แต่ก็ไม่ได้ทำให้มันยอมแพ้แต่อย่างใด ลิ้นของมันยังคงงอกขึ้นมาเรื่อย ๆ และพุ่งโจมตี’เนี่ยลี่’ ที่อุ้ม’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’อยู่ พวกเขากำลังถูกล้อมรอบจากลิ้นที่พร้อมจะโจมตีจากบนอากาศ
ภายในหมอกควัน’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’รู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่น และคนที่โอบกอดเธอก็คือ’เนี่ยลี่’ และกอดรัดแน่นขึ้น ขณะที่เธอถูกลิ้นนั้นบีบรัดอยู่ มันทำให้เสื้อผ้าของเธอฉีกขาดไปไม่น้อย ยิ่งทำให้เธอมีเสน่และความยั่วยวนใจต่างจากปกติ ส่วนที่อ่อนนุ่มของเธอสัมผัสแน่นกับหน้าอกของ’เนี่ยลี่’ ซึ่งหน้าอกของเขาทำให้เธอรู้สึกถึงการตอบสนองอย่างนิ่มนวล ร่างกายของเธอราวกับเป็นปลาหมึกที่กดรัดอยู่กับ’เนี่ยลี่’
‘เนี่ยลี่’เปิดปากของเขาด้วยความประหลาดใจ ตรงจุดนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’อาจะสูดกลิ่นน้ำลายของ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ มากเกินไป จึงทำให้เธอเพ้อฝันอยู่ มิฉะนั้นเธอคงไม่ทำตัวเช่นนี้แน่ๆ
ขณะที่อุ้ม’หนิงเอ๋อ’ ‘เนี่ยลี่’ต้องวิ่งหลบอย่างลนลาน อย่างต่อเนื่อง แถมยังต้องสู้กับ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ ทำให้’เนี่ยลี่’รู้สึกค่อนข้างเหนื่อย หลังจากที่เขาได้ใช้ ระเบิดหยินหยางทวีคูณ มันทำให้แรงจิตวิญญาณของเขาหมดไปเป็นจำนวนมาก
“อืม…”
‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ ร้องครวญคราง บิดร่างกายของเธอในอ้อมกอดของ’เนี่ยลี่’ แล้วขยับตำแหน่งของเธอ
รูปร่างอันงดงาม กลิ่นอันหอมหวน ที่ไม่ว่าใครก็ต้องลุ่มหลง เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูก ‘เนี่ยลี่’ทำได้เพียงโอบกอด’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’ไว้เท่านั้น ในขณะที่กำลังพยายามพาเธอออกไป
ตูม! ตูม!ตูม!
ลิ้นนับไม่ถ้วน พุ่งลงมาราวกับลูกธนู กระหน่ำยิงลงมาบนพื้น และทำลายพื้นดินจนแทบจำไม่ได้
‘เนี่ยลี่’ใจเย็นลงเล็กน้อย แม้ว่าลิ้นเหล่านี้ จะดูเหมือนกับว่าอ่อนนุ่ม แต่เมื่อถูกโจมตีด้วยความเร็วสูง มันก็หนักหนาราวกับเป็นแท่งเหล็ก
ลิ้นนับพันพุ่งโจมตีมาจากทุกทิศทาง เพื่อที่จะโจมตี’เนี่ยลี่’
ทันใดนั้นเศษหน้าหนังสือจิตอสูรท่องเวลา ที่อยู่ในหน้าอกของ’เนี่ยลี่’ ก็ค่อยๆปล่อยพลังออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อให้เกิดการพลุ้งพล่านในขอบเขตวิญญาณของ’เนี่ยลี่’ก่อนที่จะสงบลง หัวใจของ’เนี่ยลี่’สั่นไหวเล็กน้อย จิตวิญญาณของเขา รู้สึกราวกับช่วงเวลาในชาติก่อน ที่เขาได้คอรบครองหนังสือจิตอสูรท่องเวลา
“ข้าเข้าใจแล้ว!”
ประกายความคิดเกิดขึ้นมาในหัวของ’เนี่ยลี่’
เขาหยิบเอาเศษหน้าหนังสือจิตอสูรท่องเวลาออกมา เศษหน้าหนังสือล่องลอยอยู่กลางอากาศอย่างเงียบๆ แรงจิตวิญญาณ ค่อย ๆ รวมตัวอย่างต่อเนื่องที่ตัวของ’เนี่ยลี่’ จากนั้น’เนี่ยลี่’ก็ใช้นิ้วชี้ขวาพุ่งไปยังเศษหน้าหนังสือ
ตูม!
พลังอันรุนแรงของมัน กระจายเศษหน้าหนังสือ ออกไปทั่วทุกทิศทาง หลังจากนั้น คำจารึกทองคำทั้ง 8 ก็ปรากฏอยู่ด้านหน้าที่ เศษ
หน้าหนังสือเคยอยู่ หนึ่งในรูปแบบคำจารึกทองคำก็ขยายใหญ่ขึ้น หนังสือจิตอสูรท่องเวลา ต้องใช้แรงจิตวิญญาณในการสั่งการเพื่อให้ปลดปล่อยพลังออกมา
รูปแบบของคำจารึกแต่ละตัว ล้วนมีพลังที่ต่างกัน แต่ด้วยแรงจิตวิญญาณของเนี่ยลี่ในปัจจุบัน เขาสามารถตอบรับได้เพียงแค่หนึ่งรูปแบบในจารึกทองเท่านั้น
รูปแบบคำจารึกทองคำ เร่งแรงจิตวิญญาณของเนี่ยลี่ พร้อมกับส่งเสียงกังวาล พร้อมกับแสงระยิบระยับ หลังจากสิ้นเสียงเหล่านั้น รูปแบบคำจารึกนั้นก็ได้ยิงแสงสีทอง เป็นแท่งเสาสีทองยิงไปที่ อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ
ตูม!
อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ ถูกเสาสีทองพุ่งผ่านทะลุตัวมัน มีเสียงกรีดร้องอย่างน่าอนาถจากมัน
ช่างเป็นพลังงานที่น่ากลัว ‘เนี่ยลี่’รู้สึกได้ว่า แรงจิตวิญญาณของเขาถูกดูดไปจากเศษหน้าหนังสือที่เหลืออยู่นั้น เขาเหลือพลังอยู่อีกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาหายใจอย่างเหนื่อยหอบและดวงตาเขาเริ่มเบลอเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าอำนาจในหน้าหนังสือที่เหลืออยู่ของ หนังสือจิตอสูรท่องเวลา ไม่ได้เป็นสิ่งที่เขาสามารถควบคุมได้ในขณะนี้ ‘เนี่ยลี่’ยืนหอบอยู่ และไม่ขยับตัว เขายกกาตาร์ขึ้นมาในตำแหน่งป้องกัน และทานยาแห่งชีวิต เพื่อฟื้นคืนพลังวิญญาณของเขา
อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักและได้หยุดการโจมตี หลังจากที่ถูกทะลวงด้วยอำนาจที่ปล่อยออกมาจากหน้าหนังสือที่เหลืออยู่ของ หนังสือจิตอสูรท่องเวลา แม้แต่อสูรยักษ์ดวงไฟทมิฬ ก็ไม่อาจฟื้นตัวได้ในระยะเวลาสั้น ๆ
เนื่องจากไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ‘ตู้ซื่อ’และพวก ที่กำลังรออยู่ข้างนอก ก็แสดงออกให้เห็นถึงความหวาดกลัวขณะที่พวกเขาจ้องมองเข้าไปในความมืด
จบตอน
ที่มา :