ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ท่านพ่อ เราจะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป อย่างนั้นรึ?”
‘ซิคง หงหยู๋’ ถามขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้ว
“ปล่อยไปรึ?? ข้าจะหาตัวมัน แล้วพาตัวมันกลับมา สำหรับเรื่องนี้ ภายในเร็ววัน!!! พวกมันจะต้องหลบหนีเข้าไปในป่าแน่ ข้าจะนำคนของเรา ตอมรอยพวกมันไป ส่วนเจ้าจะต้องไปพบกับเหล่าผู้อาวุโสและคอยดูแลอาณาเขตของเรา ตระกูลปีกสีเงินเพิ่งเจอกับเรื่องแบบนี้ พวกตระกูลที่เป็นปฏิปักษ์กับเรา จะต้องมีการเคลื่อนไหวแน่ ถ้าหากข้าไม่พบเจ้าเด็กพวกนั้นภายใน 3 วัน ข้าจะรีบกลับมา”
‘ซิคง อวี้’ พูดอย่างเคร่งเครียด ‘ซิคง หงหยู๋’ พยักหน้ารับคำ
“ค่ะ ท่านพ่อ”
‘ซิคง อวี้’ มุ่งหน้าเข้าป่าไป ส่วน’ซิคง หงหยู๋’ รีบไปพบกับเหล่าผู้อาวุโส
ในตอนนี้ ‘ลู่เพียว’ ถามขึ้นว่า
“เนี่ยหลี่ นี่เราจะไม่หนีกันหรอ?”
ขณะที่พวกเขาส่วนตัวอยู่ในโพลงไม้ภายในอาณาเขตของตระกูลปีกสีเงิน
“ไอ่แก่เจ้าเล่ห์ ซิคง อวี้นั่นจะต้องคิดว่าเราหนีเข้าป่าไปแล้วแน่ๆ ในป่านั้นเป็นพื้นที่ราบ ไร้ซึ่งที่หลบซ่อนทำให้ถูกจับได้ง่ายๆ ดังนั้น เราจึงทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่พวกมันคิด และซ่อนตัวอยู่ที่นี่ เรื่องในวันนี้จะต้องทำให้ตระกูลปีกสีเงินเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นแน่ๆ ตอนนี้ตระกูลปีกสีเงินเสียหายหนัก ศัตรูของพวกมัน จะต้องไม่ปล่อยให้ตระกูลปีกสีเงินได้ตั้งตัวและจะต้องเคลื่อนไหวแน่และเมื่อมันเกิดขึ้น ตระกูลปีกสีเงินก็จะอ่อนแอลง ถึงเวลานั้นก็ยังไม่สายที่เราจะหนี”
‘เนี่ยหลี่’ กระหยิ่มยิ้ม
“ที่เจ้าหลอกให้มันคิดงั้น เจ้าแก่ เจ้าเล่ห์ซิคง อวี้นั่น ช่างโชคไม่ดีเอาเสียเลย”
‘ตู่เซอ’ยิ้ม
‘เซี่ยว หนิงเอ๋อ’ มองดู’เนี่ยหลี่’ ที่มุมปากของนางก็ยกขึ้นเล็กน้อย ‘เนี่ยหลี่’ มักจะต่างจากคงอื่นอยู่เสมอ ‘เนี่ยหลี่’ สามารถเข้ามาและออกจากตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างตระกูลปีกสีเงินนี้ได้ ตามที่ใจคิด
‘เนี่ยหลี่’รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างและมองไปทาง’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’พวกเขามองตากันก่อนที่ ‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’จะก้มหน้าลงทันทีหน้าของเธอร้อนขึ้นเล็กน้อยและปรากฎสีแดงบนใบหน้า
‘เนี่ยหลี่’ลูบจมูกของเขาด้วยความอักอ่วน ในทันใดนั้น ‘เนี่ยลี่’ คิดบางสิ่งบางอย่างขึ้นได้และพูดว่า
“พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปข้างนอกสักหน่อย”
‘เซี่ยวหนิงเอ๋อ’จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“เนี่ยหลี่ เจ้าจะไปทำอะไร”
‘เนี่ยหลี่’มองไปยังเหมืองหิน ถ้าเขาจะออกไปในตอนนี้มันจะเป็นอันตรายอย่างแน่นอน แต่เมื่อคิดถึงภาพของเด็กที่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา ‘เนี่ยหลี่’ จึงตัดสินใจยื่นมือเข้ามาช่วย
“วางใจได้ ข้าจะกลับมาแน่นอน พวกเจ้าต้องระมัดระวัง อย่าทิ้งร่องรอยให้ใครรู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ “
‘เนี่ยหลี่’ พูดพร้อมกับยิ้มขณะที่เขากระโดดเข้าไปสู่ความมืดและหายไปจากสายตา ‘ต้วนเจี้ยน’ทำหน้ามุ่ย มองตามแผ่นหลังของ’เนี่ยหลี่’ เพราะไม่สามารถช่วยเหลือได้’เนี่ยหลี่’ไม่ได้บอกถึงสิ่งที่เขาจะทำซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
บริเวณเหมืองหินของตระกูลปีกสีเงินมียามเฝ้าอยู่มากมาย สถานที่แห่งนี้มักใช้เป็นแหล่งค้ามนุษย์ ดังนั้นจึงต้องมีคนดูแลรอบๆ เนื่องจากมีคนงานจำนวนมากภายในเหมืองซึ่งเป็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ ‘เนี่ยลี่’ จึงไม่ได้วางระเบิดบริเวณรอบเหมืองหิน เมื่อตระกูลปีกสีเงินถูกวางระเบิดสถานที่แห่งนี้จึงไม่ได้รับผลกระทบ
อย่างไรก็ตามสถานการณ์ที่เกิดกับตระกูลปีกสีเงินเป็นเหตุให้สถานที่แห่งนี้อยู่ในความสับสนวุ่นวายเนื่องจากคนงานเหมืองลุกขึ้นต่อต้านเพื่อต้องการเป็นอิสระ
“ฆ่าทุกคนที่ออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
‘ซิคง โจ่ว’สั่ง พร้อมกับยกดาบของเขาขึ้นและฟาดลง ออร่าของดาบกวาดผ่านคนงานหกคน เลือดสดๆ สาดกระเซ็นไปรอบๆ และคนงานทั้งหกคนก็ล้มลงจมกองเลือดบนพื้นดิน
คนงานคนอื่นๆ ต่างเกรงกลัวและยอมสงบลง’ซิคง โจ่ว’เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับโกลด์พวกเขาทั้งหมดไม่ใช่คู่มือของคนๆนี้ สายตาของ’ซิคง โจ่ว’เต็มไปด้วยความกระหายเลือดและการฆ่า ในขณะที่เขาถอนหายใจอย่างรุนแรงและกล่าวว่า
“เจ้าพวกเศษสวะ กล้าหือกับข้างั้นเหรอ?”
ยามคนอื่นๆ ยกดาบขึ้นกั้นคนงาน ‘ซิคง โจ่ว’เงยหน้ามองไปทางพระราชวังยอดไม้และนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หัวของเขาโล่งไปหมดกับสิ่งที่เกิดขึ้น หรืออาจจะเป็นศัตรูที่มาโจมตีอาณาเขตของพวกเขา?
แต่ถ้าเป็นศัตรูศัตรูกระจ้อยร่อยที่แข็งแกร่ง ถึงกับทำให้พระราชวังยอดไม้ถูกทำลาย หากตระกูลปีกสีเงินพ่ายแพ้พวกเขาคงจะหมดอนาคตแน่!
คนงานยังคงอยู่ในความสับสนวุ่นวาย สายตาที่สิ้นหวังของพวกเขายังมีความหวังถ้าหากตระกูลปีกสีเงินถูกทำลายพวกเขาก็อาจจะได้รับอิสรภาพกลับคืนมา
ในตอนนี้’เนี่ยหลี่’ได้มาถึงบริเวณรั้วกั้นของเหมืองหินและซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ขนาดใหญ่เพื่อประเมินสถานการณ์ มียามมากกว่าสองร้อยคนที่นี่ผู้เชี่ยวชาญระดับโกลด์หนึ่งโหลส่วนที่เหลือเป็นยศสีเงินนอกจากนี้ยังมีหอคอยสูงตรงโน้นที่น่าจะเป็นศูนย์กลาง
เนี่ยหลี่ คิดในใจคนงานทั้งหมดที่นี่ถูกประทับตราสัญลักษณ์ทาสไว้ซึ่งควรจะทำโดยผู้ใช้อาคมโดยปกติแล้วผู้ใช้อาคมจะไม่ไปไกลจากทาสไม่เช่นนั้น ร่างกายของคนที่ถูกประทับตรา จะระเบิดเป็นเสี่ยงๆและพวกเขาจะตาย ดังนั้น ผู้ใช้อาคมจะต้องอยู่ในหอคอยหลักนั่น!
ถ้า’เนี่ยลี่’ต้องการให้คนงานเป็นอิสระจากตราประทับทาสเขาจะต้องสังหารผู้ใช้อาคม! หลังจากที่ครุ่นคิด เนี่ยหลี่ก็รวมร่างกับจิตวิญญาณอสูรเงาพรายและมุ่งหน้าไปยังหอคอยหลัก
หอคอยหลักมีความสูงประมาณสิบสองเมตร มียามคอยเฝ้าระวังการรักษาความปลอดภัยอยู่รอบด้าน เพื่อให้มีการรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนาณ ขณะนี้ยามหลายคนที่ได้พูดคุยกันเกี่ยวกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้น จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิด มันเป็น
เหตุการณ์ที่หนักหนามากที่เกิดขึ้นในอาณาเขตของตระกูลปีกสีเงิน หัวใจของพวกเขาจะไม่หวาดหวั่นได้อย่างไร?
ในขณะที่พวกนั้นสนใจทางอื่นอยู่ ‘เนี่ย หลี่’ ก็เข้าสู่รูปแบบพรางตัว และค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปในหอคอยหลัก หัวหน้าผู้เชี่ยวชาญระดับโกลด์ชักดาบยกขึ้น แล้วตะโกนออกไป“นั่นใครกัน!!!?”
พวกยามระดับซิลเวอร์คนอื่นๆรีบชักดาบออกมา มองไปข้างหน้า เตรียมพร้อมเข้าต่อสู้ อย่างไรก็ตาม เบื้องพวกมันกลับไม่มีใคร มีเพียงความว่างเปล่า
“ข้ารู้สึกไปเองงั้นรึ??”
ผู้เชี่ยวชาญระดับโกลด์ พึมพัมกับตัวเอง คงเป็นเพราะเขาขี้ระแวงเกินไป หลังจากที่อาณาเขตของตระกูลปีกสีเงินถูกโจมตี มันทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะตึงเครียด
‘เนี่ยหลี่’ ผ่านเข้ามาในหอคอยหลักได้เรียบร้อยแล้ว หากเมื่อกี้ ‘เนี่ยหลี่’ มีพิรุธออกไปหล่ะก็คง ตายไปแล้ว ภายในหอคอยหลัก มีบันไดวนอยู่รอบห้องเพื่อขึ้นไปข้างบน บนบันไดนั้นมียามระดับซิลเวอร์อยู่มากมาย
เขาปรากฏตัวขึ้นข้างๆยามคนหนึ่ง เคียวอันคมกริบ เฉือนผ่านคอเขาคนนั้นไป ยามส่งเสียงร้องขึ้นขณะที่ร่วงลงไปกองบนพื้น ตายคาที่ ‘เนี่ยหลี่’ ตรงขึ้นไปตามทางของบันไดวน จัดการยามทีละคน ทีละคน จนไปถึงชั้นสูงสุด เขาชะโงกหัวออกไปดูก็เห็นผู้เชี่ยวชาญระดับโกลด์ 3 คนนั่งขัดสมาธิอยู่ พวกเขากำลังพูดคุยอะไรบางอย่างอยู่
“ตระกูลปีกสีเงินถูกโจมตีครั้งใหญ่ พวกเขาคงไม่สามารถฟื้นตัวได้ภายในเร็ววันนี้แน่ เอาไงดี พี่ใหญ่?”
“เป็นถึงระดับปรมาจารย์ผู้ใช้อาคมคงไม่ใช่ปัญหา หากเราไปอยู่ตระกูลอื่น เราไม่ต้องกลัวอดตายเลย เราจะรอดูอีกสักหน่อย ถ้าตระกูลปีกสีเงินพ่ายแพ้ เราค่อยย้ายข้างไปหาเจ้านายใหม่”ผู้เชี่ยวชาญระดับโกลด์อีกสองคน พยักหน้ารับคำ
‘เนี่ยหลี่’ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีที่ไหนมีผู้ใช้อาคมถึง 3 คน แถมยังเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับโกลด์ ที่ยอดหอคอยนี้เต็มไปด้วยรูปแบบอาคมลึกลับมากมายที่เต็มไปด้วยพลังลึกลับรอบๆพวกมัน
รูปแบบอาคมป้องกันรึ? เจ้า 3 คนนี่ดูไม่น่าวางใจเลยจริงๆ พวกมันทำให้หอยคอยแห่งนี้เป็นดั่งกระดองเต่า และด้วยรูปแบบอาคมเหล่านี้ แม้ว่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับแบล็คโกลด์ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะโจมตีหอคอยนี้จากข้างนอก อีกทั้งเจ้า 3 คนนี้ยังใช้รูปแบบอาคมที่ช่วยให้พวกมันรับรู้ถึงสถานการณ์ภายนอกได้อีกด้วย หากภายนอกถูกโจมตี มัน 3 คนยังสามรถปิดผนึกทางเข้าได้ ถ้าไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญระดับตำนานแล้วหล่ะก็ เจ้า 3 คนนี้จะยังคงปลอดภัยในนี้
‘เนี่ยหลี่’แอบย่องเข้าไปข้างในที่ผู้ใช้อาคมทั้ง 3 อยู่โดยปราศจากยามเฝ้า ถ้าข้าไม่ได้พรางตัวเข้ามาแล้วหล่ะก็ แม้จะเป็นตัวข้าเอง ก็ไม่สามารถทำอะไรพวกนั้นได้ในเวลาสั้นๆแน่ เนี่ยหลี่คิดกับตัวเอง
ขณะที่มองดู เขาก็เห็นบางอย่าง เขาเกิดความคิดขึ้นและยิ้มเล็กน้อย เจ้าพวกนี้มีตราประทับมาก แสดงว่าจะต้องทาสเยอะแน่ๆ ในฐานะผู้ใช้อาคม นี่มันช่างไร้มนุษยธรรม ไม่เจ้าไม่น่าทำให้ข้าโกรธเลยย!!
ถ้าเป็นคนอื่นที่เจอกับหอคอยที่เป็นกระดองเต่าและยังมีผู้เชี่ยวชาญระดับโกลด์อีก 3 คนคงไม่มีใครคิดอะไรดีๆที่จะเอามาสู้กับพวกนี้ ออกแน่ อย่างไรก็ตาม เนี่ยหลี่นั้นไม่เหมือนคนอื่นๆ(ก็พระเอกไง…เฮ้ยย พระเอก!!!) แม้ว่าผู้ใช้อาคมทั้งสาม จะวางอาคมป้องกันไว้มากขนาดไหน เนี่ยหลี่ก็สามารถทำลายอาคมนั้นได้ง่ายๆ
‘เนี่ยหลี่’ ยืนเขียนรูปแบบอาคมระเบิดเพลิงด้วยเลือดของสัตว์อสูร ลงบนตัวหอคอยไว้สักโหลนึง รูปแบบอาคมระเบิดเพลิงเท่านี้ ก็มากเกินพอที่จะทำให้กระดองเต่านี่เปิดออก จุดอ่อนที่สุดของกระดองเต่านี้คือ มันไม่ได้ทนต่อผลกระทบจากภายใน ‘เนี่ยหลี่’กระหยิ่มยิ้ม จากนั้นเขาก็คลายการรวมร่างกับวิญญาณอสูรเงาพรายออก แล้วรวมร่างกับวิญญาณแพนด้าเขี้ยวอสูรแทน
“ใครกัน!!!”
3 ผู้ใช้อาคมตะโกนออกมา เมื่อรู้สึกถึงบางอย่าง
ในที่สุดเขาก็ถูกพบ แต่ก็สายไปแล้ว ที่มุมปากของเนี่ยหลี่ยกขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้ม ขณะนั้นแพนด้าเขี้ยวอสูรก็อ้าพ่นลูกบอล ขาวและดำ ออกมา ข้างในหอคอย“เร็วเข้า รีบผนึกทางเข้า!!”
“ผนึกทางเข้า!”3 ผู้ใช้อาคม รีบเปิดใช้งานรูปแบบอาคมป้องกัน เพื่อปิดทางเข้าหอคอย เงามืดค่อยๆปรากฏที่ทางเข้า ขณะที่ทางเข้าเกือบจะปิดสนิท ลูกบอล ขาว-ดำก็ลอดผ่านเข้าไปภายในหอคอยหลัก
ขณะที่มองดูฉากนี้ มุมปากของ’เนี่ยหลี่’ ยกขึ้นกลายเป็นรอยยิ้ม และพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า
“ลาก่อน!”
หลังจากพูดจบ ‘เนี่ยหลี่’กระโดดหนีออกมาทางหน้าต่าง 3 ปรมาจารย์ผู้ใช้อาคม เห็นลูกบอลสีขาวและดำ ลอยเข้ามา และทำหน้าตาหวาดกลัว
“เร็วเข้ารีบปิดผนึกมันด้วยอาคม!”
“ผนึกมัน!”ทั้ง 3 ปรมาจารย์ผู้ใช้อาคม ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายทันที ลูกบอลสีขาว และลูกบอลสีดำหลอมรวมเข้าหากันและเกิดระเบิดครั้งใหญ่ขึ้นทำให้หอคอยชั้นในสั่นสะเทือน เสียงกรีดร้องระงมดังมาจากหอคอย ก่อนจะสิ้นเสียงนั้น ชุดระเบิดอาคมทั้ง 12 ตำแหน่ง ก็ระเบิดขึ้น ทำให้ หอคอยชั้นใน ลอยละลิ่วขึ้นไปบนท้องฟ้าหลายกิโลเมตร ดูคล้ายกับพลุไฟขนาดมหึมา จากนั้น ด้วยแรงระเบิด มันก็แตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ในส่วนข้อคิดเห็นของผู้แปล : กระดองเต่า-หอคอยหลัก-หอคอยชั้นใน-ที่อยู่ของ 3 ปรมาจารย์ผู้ใช้อาคม คือส่วนเดียวกัน ซึ่งหอคอยน่าจะประกอบไปด้วยหอคอยย่อยๆ เข้าด้วยกันและมีหอคอยชั้นในสุด / กระดองเต่า / ที่อยู่ของ 3 ปรมาจารย์ผู้ใช้อาคม เป็นหอคอยหลัก ตรงกลางเป็นจุดศูนย์กลาง
แปลโดย: ไอยรา ณ กุญชร
ที่มา: