ตอนที่แล้วตอนต่อไป” ข้าทราบเรื่องนี้ดี ข้าได้คิดเตรียมการไว้แล้วล่ะ “
‘เอี้ยเซิ่ง’กล่าวพลางพยักหน้า ทำไมเขาถึงไม่ตระหนักถึงเรื่องสำคัญเช่นนี้นะ
” งั้นก็ดีแล้ว “
‘เนี่ยหลี่’กล่าวพลางพยักหน้ากลับ
” อ้อ แล้วยังมีอีกเรื่องนึง ! “
‘เอี่ยเซิ่ง’นึกได้ และกล่าวว่า
” ตอนที่ข้ากำลังเผชิญหน้ากับวานรวายุเหมันต์อยุ่นั้น ได้มีบุคคลลึกลับใช้เทคนิคลับต้องห้าม ช่วยข้าไว้ ซึ่งข้าเดาว่าผู้เชี่ยวชาญลึกลับคนนั้น ก็คืออาจารย์ของเจ้า “
” อาจารย์ข้า ? “
‘เนี่ยหลี่’ตะลึงไปชั่วขณะ ซึ่งเขาเกือบจะลืมไปแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาพยักหน้าและกล่าวว่า
” นั่นน่าจะเป็นอาจารย์ของข้า ทำไมหรือ ? “
‘เนี่ยหลี่’ไม่ได้คาดคิดในเรื่องนี้เลย เนื่องจากอาจารย์ของเขาไม่มีตัวตนอยู่จริง
” ขอขอบคุณอาจารย์ของเจ้าแทนข้าด้วย นอกจากนี้ข้ายังได้จิตอสูรจากซากศพขอวานรวายุเหมันต์ที่ได้เปิดภูมิปัญญาแห่งจิตวิญาณ ซึ่งมันเป็นจิตวิญญาณอสูรที่มีค่ามาก ช่วยนำมันกลับไปมอบให้อาจารย์ของเจ้าที “
‘เอี้ยเซิ่ง’กล้าว พร้อมกับนำจิตวิญญาณวานรวายุเหมันต์ออกมา
‘เนี่ยหลี่’ยิ้มและกล่าวว่า
” อาจารย์ของข้าบอกไว้ว่าจิตอสูรลมหิมะ ไม่มีประโยชน์อะไรกับเขา เขาจึงคิดจะมอบเป็นของขวัญแก่ท่านพ่อตา เพื่อที่จิตสูรวานรวายุเหมันต์เป็นดั่งสินสอดของหมั้น ! “
” สินสอดเรอะ “
‘เอี้ยเซิ่ง’ถึงกับพูดไม่ออก ‘เนี่ยหลี่’และ’เอี้ยจื้ออวิ๋น’ยังมิได้มีพิธีหมั้นหมายกัน และเขาถึงกับมอบมันเป็นค่าสินสอด ใบหน้าของเขามืดดำ
” เนี่ยหลี่ นี่เจ้าไม่ได้คิดบางสิ่งบางอย่างอยู่ใช่มั้ย ? “
‘เนี่ยหลี่’หันกลับไปพูดด้วยใบหน้าที่เคร่งขึง จริงจัง ว่า
” ในแต่ละวันอาจารย์ก็เปรียบเหมือกับพ่อที่มีชีวิต ด้วยความเคารพที่มีต่ออาจารย์ของข้าแล้วก็มีเพียงแผ่นฟ้าและผืนดินเท่านั้นที่สามารถเทียบกับความรู้สึกของข้าต่อเขาได้ “
หากไม่ได้รับอนุญาติจากอาจารย์มีหรือข้าจะกล้าทิ้งของมีค่าเช่นนี้ไป ?
‘เอี้ยเซิ่ง’ถึงกับตะลึงจากการแสดงออกของ’เนี่ยหลี่’
” อาจเป็นไปได้ว่านี่คือสินสอดของผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นจริง? ถ้าหากเขาไม่รับมันไว้ มันจะหมายถึงการที่เขาไม่ไว้หน้าผู้เชี่ยวชาญสูงสุด แต่หากเขายอมรับมัน ก็เหมือนกับการให้ลูกสาวของเขาแต่งงานออกไป ! “
อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างที่’เอี้ยเซิ่ง’ได้รับก็ไม่ได้ด้อยค่ากว่าสิ่งใด ? ทั้งค่ายกลหมื่นอสูร คริสตัลโลหิต และตอนนี้ก็เพิ่มจิตวิญญาณอสูรวานรวายุเหมันต์อีก นี่เป็นเพียงการปล่อยลูกศรที่ไม่มีทางย้อนกลับมา มันเป็นเรื่องง่ายที่เขาจะยอมรับของทั้งหมดนี้ แต่ยากยิ่งที่จะส่งคืนกลับไป เอี้ยเซิ่งได้แต่ร้องไห้เงียบๆในใจ หากเขายังคงคัดค้านการแต่งงาน เขาไม่รู้ว่าจะมีหน้าไปพบกับใครได้อีก
เมื่อเขาผสานร่างเข้ากับวานรวายุเหมันต์ ‘เอี้ยเซิ่ง’จะสามารถก้าเข้าสู่ระดับตำนานได้ เขายอมรับว่าของสิ่งนี้นั้นได้ล่อลวงเขาอย่างมาก เมื่อเอี้ยเซิ่งไปถึงระดับตำนาน มันจะไม่อันตรายเหมือนครั้งที่เขาเผชิญหน้ากับกองทัพอสูรลมหิมะ
ยอมรับมันหรือไม่ ‘เอี้ยเซิ่ง’ยังต่อสู้กับการติดสินใจอยู่นาน พลางขบฟันของเขา เขายอมรับมัน หลังจากยอมรับสิ่งต่างๆไปมากอยู่แล้ว เพิ่มอีกอย่างคงไม่สำคัญอะไร
” อะแฮ่ม อะแฮ่ม “
“เนี่ยหลี่ข้ายอมรับจิตอสูรวานรวายุเหมันต์ สำหรับ’อวิ๋นเอ๋อ’ (ชื่อเล่นของ เอียจื้อหวิ้น) ตราบใดที่นางยินดี ข้าจะไม่ขัดแย้งใดๆอีก แต่ถ้าหากเธอไม่เต็มใจ …… “
‘เอี้ยเซิ้ง’กล่าวพลางไออย่างแห้ง ๆ
” จะไม่เป็นการดีสำหรับท่านตราบเท่าที่ไม่เห็นด้วยกับมัน ” เนี่ยหลี่หัวเราะและกล่าวว่า ” สำหรับจื่ออวิ๋น ข้าจะไม่ทำให้นางต้องเสียใจ “
‘เอี้ยเซิ่ง’ใบหน้าร้อนผ่าว แต่เขาก็ม่สามารถทำสิ่งใดได้
” ข้าขอตัวกลับก่อน “
‘เนี่ยหลี่’กล่าว หลังจากยื่นข้อเสนอดังกล่าว
เมื่อเห็น’เนี่ยหลี่’ออกไป ‘เอี้ยเซิ่ง’ยิ้มและไขว้ขานั่งลงและเริ่มผสานร่างเข้ากับจิตอสูรวานรวายุเหมันต์ ถึงแม้ว่า’เอี้ยเซิ่ง’จะมีจิตอสูรมังกรดินเพลิงทมิฬซึ่งเป็นหนึ่งในสายเลือดเผ่ามังกร มันยังคงเทียบไม่ได้กับจิตวิญญาณวานรวายุเหมันต์ที่เปิดภูมิปัญญาแห่งจิตวิญาณของมัน ซึ่งมีอยู่น้อยมากในหมู่อสูร พวกมันจะทำให้สามารถก้าวไปยังระดับตำนาน ในที่สุดเอี้ยเซิ่งก็ได้ปลดจิตอสูรมังกรดินเพลิงทมิฬโดยไม่ลังเลใดๆ และเลือกที่จะผสานร่างเข้ากับวานรวายุเหมันต์
……ตระกูลศักดิ์สิทธิ์…….
ทรัพย์สินมีค่าต่างถูกโยนลงบนพื้น หลังจากกลับมาบ้าน เสิ่นฮองแทบบ้าและทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเข้าถึง
แม้ผ่านไปหลายปีระดับการบ่มเพาะพลังของเขาก็ยังเป็นรองเอี้ยเซิ่ง ถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะอยู่ในระดับแบล็คโกลด์ เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ’เอี้ยเซิ่ง’ ‘เสิ่นฮอง’ได้แต่คิดมาโดยตลอดโดยไม่คิดยอมแพ้เกี่ยวกับความเป็นจริงนี้ ในครั้งนี้ เมื่อ’เอี้ยเซิ้ง’ได้รับจิตอสูรวานรวายุเหมันต์ มันทำให้เขายิ่งโมโหขึ้นไปอีก
เมื่อ’เอี้ยเซิ้ง’ผสานร่างเข้ากับวานรวายุเหมันต์ เขาอาจจะก้าวเข้าสู่ระดับตำนาน !
” ทำไมข้าจึงไม่มีชีวิตที่ดีเช่นนั้นบ้าง ! ! ! “
‘เสิ่นฮอง’โกรธมาก
” เอี้ยเซิ่ง แม้ว่าเราจะเติบโตมาด้วยกัน การบ่มเพาะพลังของเจ้าก็เหนือกว่าข้าในทุกอย่างและยังได้รับตำแหน่งเจ้าเมือง และเจ้ายังได้แต่งงานกับสตรีที่สวยที่สุดของเมืองกลอลี่ นี่ข้าแย่กว่าเจ้างั้นเหรอ ? เหตุผลเดียวที่ข้านั้นต้องหายไป เพราะเจ้าเป็นถึงทายาทโดยตรงของตระกูลลมหิมะ! เป็นธรรมดาที่เจ้าจะเก็บผลประโยชน์ทั้งหมดเป็นของตัวเจ้าเอง ! “
‘เสิ่นฮอง’โกรธมาก จนใบหน้าของเขานั้นบิดเบี้ยว
” สักวัน ข้าจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้ามี เช่นเดียวกับตอนที่ข้าวางยาภรรยาของเจ้า ข้าจะพรากเอาทุกอย่างไปจากเจ้าาา “
‘เสิ่นฮอง’กำหมัดอย่างแน่นขนาดบดหินให้ละเอียดได้
หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน ความโกรธของเสิ่นฮองก็สงบลง ความชั่วร้ายในสายตาของเขาก็จางหายไป
นอกจาก’เอี้ยเซิ่ง’แล้ว ยังมีอีกคนหนึ่งที่’เสิ่นฮอง’เกลียดมากที่สุด นั่นก็คือ’เนี่ยหลี่’ ตั้งแต่’เนี่ยหลี่’ปรากฎตัวขึ้น ตระกูลศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็กลายเป็นจุดสนใจของตระกูลวายุหิมะ โดยฐานะของเขาค่อยๆถูกดึงออกจากอำนาจหลักของเมืองกลอลี่
แต่เดิมอีกเพียงหนึ่งหรือสองปี ข้อตกลงขอตระกูลศักดิ์สิทธิ์ที่ทำไว้กับตระกูลวายุเหมันต์ ก็จะสมบูรณ์ แต่ตอนนี้พวกเขาก็กำลังถูกตรวจสอบ และไม่สามารถทำอะไรได้
” เอี้ยเซิ่ง เจ้าคิดว่าตระกูลศักดิ์สิทธิ์ของข้าไม่สามารถทำอะไรได้งั้นรึ ? ” เจ้าจะดูถูกตระกูลศักดิ์สิทธิ์มากเกินไปแล้ว อีกไม่นานข้าจะพวกเจ้าได้ลิ้มรสผลของความขมขื่น ! “
‘เสิ่นฮอง’หายใจอย่างเย็นเยือก รังสีของความอาฆาตแค้นเป็นประกายในดวงตาของเขา
ทหารรักษาการวิ่งเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าเสิ่นฮอง และกล่าวว่า
” ท่านประมูข เราเพิ่งได้รับข้าวจากเจ้าเมือง ท่านเอี้ยเซิ่ง ได้ทำการรวบรวมผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดจากทุกตระกูล ในเวลา10 วัน เพื่อหารือเกี่ยวกับการหาวิธีการจัดการกับกองทัพอสูร ! “
” หารือเกี่ยวกับวิธีจัดการกับกองทัพอสูร ? “
‘เสิ่นฮอง’ ครุ่นคิดภายในใจของเขา การบุกโจมตีของกองทัพสัตว์อสูรเพิ่งจบลงไป และเขายังต้องการรวบรวมผู้เชี่ยวชาญจากทุกตระกูล ช่างเป็นสิ่งที่ทำให้รู้สึกแปลกใจนัก แต่ตระกูลศักดิ์สิทธิ์อยู่ในสถานะที่เลวร้ายนัก เสิ่นฮองเกรงว่าเอี้ยเซิ้งจะมีแผนการบางอย่าง ในสถานการณ์เช่นนี้ หากเขาไม่เข้าร่วมการชุมนุม เขาจักต้องกลายเป็นหัวข้อของผู้เชี่ยวชาญแต่ละตระกูลเป็นแน่
ดูเหมือนครั้งนี้ข้าต้องเริ่มลงมือ ‘เสิ่นฮอง’คิดในใจคนเดียว อย่างไรก็ตาม ต้องลงมือเตรียมการทำบางอย่าง
……….ภายในห้องของ’เอี้ยจื่ออวิ๋น’………….
‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ ช่วย’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ ทำแผลให้นาง นางหยิบผ้าเช็ดตัว และค่อยๆเช็ดไปที่ร่างกายของเธอ
ทั้งสองคนเงียบและไม่พูดอะไร พวกนางนั้นเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเมื่อครั้งเป็นเด็ก แต่ก็ค่อยๆห่างกันเมื่อพวกนางเติบโตขึ้น และได้กลับมาอยู่ด้วยกันเมื่อพบกับเนี่ยหลี่ มีบางอย่างได้เปลี่ยนไป แต่ในบางเรื่องก็ยังคงเช่นเดิม
” หนิงเอ๋อ พวกเราไม่ได้พูดคุยกันนานแล้วนะ “
‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ กล่าวอย่างหมองเศร้า
” อื้ม “
‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ ตอบกลับเบาๆ
‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’คิดกลับไปเมื่อพวกนางยังเด็ก ตอนนั้นพวกนางยังคงไร้เดียงสา เสียงหัวเราะของพวกนางดังไปทั่วทุกแห่งของคฤหาสถ์เจ้าเมือง อย่างไรก็ตาม อย่างไรก็ตามหนิงเอ๋อก็ได้จากออกมา เหลือเพียงกำแพงสูงที่กั้นระหว่างพวกเธอ ‘เอี้ยจื้ออวิ๋น’ ต้องพบกับความหนาวอ้างว้าง อยู่กับความเหงาที่ไม่สิ้นสุด
เธอยังคงจำได้เมื่อนางโมโห ‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’นางร้องไห้ และกล่าวว่า
” เอี้ยจื่ออวิ๋นข้าเกลียดเจ้า เจ้าเป็นถึงลูกสาวเจ้าเมืองและข้ามันไม่มีอะไร เจ้าอยู่สูงส่งเกินไปและไม่เคยใส่ใจความรู็สึกของข้าเลย “
หลังจากนั้น ‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ ไม่เคยกลับไปที่คฤหาสถ์เจ้าเมืองอีกเลย ‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ได้แต่เสียใจและเกลียดตัวเองมาก นางเป็นคนที่ตามหาเพื่อนรักของเธอไป เมื่อนางเข้ามาในสถาบัน ‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ไม่ได้เลือกที่จะเข้าชั้นเรียนอัจฉริยะ แต่นางได้เลือกชั้นเรียนนักสู้ฝึกหัดที่’เสี่ยงหนิงเอ๋อ’เรียนอยู่
ในตอนนั้น เมื่อเธอได้พบกับ’เสี่ยงหนิงเอ๋อ’ นางเต็มไปด้วยท่าทางที่เยือกเย็น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา นางพยายามที่จะเข้าหา’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ แต่ก็ถูกกันออกมาด้วยท่าทางอันเย็นชา
” เรานั้นไม่ได้อยู่บนโลกเดียวกัน “
นี่คือคำตอบของเสี่ยวหนิงเอ๋อที่ตอบกลับมา
ตอนนั้น’เอียจื่ออวิ๋น’แทบอยากจะร้องไห้ นางไม่ได้หวังอยากเป็นลูกสาวเจ้าเมือง นางไม่ได้รู้สึกมีความสุขแม้แต่น้อยในฐานะลูกสาวเจ้าเมือง
ในภายหลังมันไม่ได้เป็นเช่นนั้นจนกระทั่ง ‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ได้เห็น’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ยิ้มอีกครั้ง มันเกิดขึ้นเมื่อใดก็ตาม ที่นางได้พบกับ’เนี่ยหลี่’ นางจะกลายเป็นคนที่มีรอยยิ่้มที่อ่อนโยน และสุขสงบ นอกจากนี้ยังเป็นจุดที่ทำให้เอี้ยจื้ออวิ๋นค่อนข้างอยากรู้เกี่ยวกับ’เนี่ยหลี่’อย่างไรกันเขาล่อลวงความสนใจของเสี่ยวหนิงเอ๋อหรือไม่ ?
หลังจากนั้น แม้ภายใต้การรบกวนของ’เนี่ยหลี่’ ‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ ก็ไม่เคยเกลียด’เนี่ยหลี่’เลย นางกลับได้รับความประทับใจเล็กๆ น่้อยๆ ในตัวของเขา แต่นางไม่เหมือนกับเสี่ยวหนิงเอ๋อคนที่สามารถยอมเสียสละให้กับความรักได้
” ไม่ต้องห่วง ข้าไม่แย่งเขาไปจากเจ้าหรอก ข้าไม่ได้เป็นคนหยาบคายได้ทั้งวันเหมือนไอ้บ้า เนี่ยหลี่ “
‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ยิ้มมอง ‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ อย่างไรก็ตาม เมื่อนางพูดแบบนั้นออกไป มันไม่ช่วยให้รู้สึกข่มขื่นในใจของนางลดลงเลย ‘เนี่ยหลี่’ ‘หนิงเอ๋อ’ชอบเจ้ามาก ทำไมเจ้าถึงยังตามรังควานข้าอีก
” เอี้ยจื่ออวิ๋น ข้าาา . . . . . “
เมื่อได้ยินคำพูดของ’เอี้ยจื่ออวิ๋น’ ‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’เหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ยิ้มเบาๆ ขณะที่นางส่ายหน้าแล้วบอกว่า
” อย่าคุยเรื่องนี้ตอนนี้ “
นางยังคงช่วยเสี่ยวหนิงเอ๋อ เช็ดเลือดออกจากร่างกายของเธอ
เนื่องจากการบาดเจ็บของนางมีร่องรอยของเลือดทั่วร่างกายของเสี่ยวหนิงเอ๋อ หลังจากเช็ดมันออกจนหมด ก็ปรากฏผิวเรียบเนียนและละเอียดอ่อนราวกับหยก ผิวขาวใสดั่งคริสตัลที่บริสุทธิ์ ในขณะนี้เพียงหน้าอกของนางก็ค่อนข้างครอบคลุม ก็ปรากฎส่วนโค้งนูนแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน
‘เอี้ยจื่ออวิ๋น’ ก็มีเพียงผ้าชั้นบางๆ ปกคลุมผิวบอบบางของนาง เห็นได้ถึงผิวขาวลางๆใต้ผ้า นางนั่งอยู่ข้างเตียงด้วยความสง่างามและสูงศักดิ์ ซึ่งมีแตกต่างจากความงามของ’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’
ถ้าหากมีคนอื่นที่นี่ พวกเขาจะต้องตะลึงในความงามของนางและถอนหายใจในความโชดีที่น่าวิเศษนี้่้
เพียงเมื่อ’เอี้ยจื่ออวิ๋น’ ช่วย’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’เช็ดส่วนที่เหลือบนร่างกายของนาง เสียงร้องจากนอกประตูก็ดังขึ้น และเปิดออก ปรากฏร่างหนึ่งกระโดดเข้ามาภายในห้อง และร่างนั่นก็คือ’เนี่ยหลี่’
” จื่ออวิ๋น หนิงเอ๋อ พวกเจ้าเป็นยังไง . . . . . “
‘เนี่ยหลี่’จ้องมองตาไม่ตก เมื่อเห็นร่างกายของ’เอี้ยจื้ออวิ๋น’ และ’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ และอยู่ในอาการตกตะลึง
เมื่อ’เนี่ยหลี่’โผล่พรวดเข้ามา ทั้ง’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ และ’เอี้ยจื่ออวิ๋น’ ถึงกับมึนงง พวกนางไม่คาดคิดว่า’เนี่ยหลี่’จะบุกเข้ามาที่นี่ กับวิธีการที่เขาเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกนางไม่มีแม้เวลาจะแต่งตัวได้อย่างสุภาพ !
‘เนี่ยหลี่’รีบมาจาก’เอี้ยเซิ่ง’ที่เป็นกังวลเกี่ยวกับ’จื่ออวิ๋น’ และอาการของ’หนิงเอ๋อ’ ทำไมนางถึงคิดมากเกินไปเกี่ยวกับการที่เขาเข้ามาโดยไม่ได้กล่าวเตือน ใครจะไปรู้ว่าทั้งสองนั้นแต่งตัวไม่เหมาะสม ?
ที่มา: