ตอนที่แล้วตอนต่อไปกริชก็ปรากฏในมือขวาของ’เอียฮั่น’และแทงอย่างรุนแรงที่หลังของ’เอียเซิง’ ในทันทีที่เลือดสดสาดออกมานั่นเอง
‘เอียเซิง’ถูกทำร้ายอย่างกระทันหันโดย’เอียฮั่น’แบบไม่ทันตั้งตัว ‘เอียเซิง’ก็รู้สึกว่า สารพิษมุ่งหน้าตรงไปที่หัวใจของตัวเขา หัวใจของ’เอียเซิง’ก็ถูกแทนที่ด้วยความโกรธ ‘เอียเซิง’เลยพ้นลมหายใจใส่ไปที่’เอียฮั่น’ จึงทำให้เขาบินออกไปไกล ‘เอียฮั่น’โดนแรงกระแทกกระเด็นไปไม่กี่เมตร ไกลจากตัว’เอียเซิง’นัก และดวงตาของเอียเซิงเต็มไปด้วยความโกรธที่เขาจ้องมองมาที่’เอียฮั่น’
“เจ้า …… คนชั่ว!”
หลังจากที่’เอียฮั่น’ตกลงไปบนพื้นดินที่เขากระเด็นมา ก็ได้เช็ดเลือดจากมุมปากของเขา เขาจ้องมองไปที่’เอียเซิง’และกล่าวแบบหยาบคลายเช่นนี้ว่า
“ท่านเจ้าเมืองพ่อบุญธรรม นี้เป็นสิ่งที่ท่านได้บังคับให้ข้าทำ ตอนนี้ข้ามีอะไรอย่างอื่นที่จะต้องทำ, ไม่มีสิ่งใดที่ข้าจะต้องเสียอีกแล้วขอให้ข้าได้ตำแหน่งเจ้าเมืองมาก็พอ ดังนั้นข้าไม่มีทางเลือกอื่น ๆ นอกเสียจากการทำเช่นนี้! “
สิ้นสุดเสียงก็ปรากฏเสียงหนึ่งขึ้น
“ทำไม?”
‘เอียเซิง’พยายามที่จะรวบรวมพลังจิตวิญญาณของเขา แต่ก็รู้ว่าแรงจิตวิญญาณของเขาลดน้อยลงไม่อาจจะฟื้นฟูขึ้นมาได้ทัน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป เขาไม่สามารถที่จะปรับแต่งพิษจากกริชที่ตนเองนั้นโดนแทงได้เสียเลย!
แต่เดิมแล้ว ‘เอียเซิง’นั่นมีความแข็งแกร็งอย่างมากแม้ว่าเขาจะถูกลอบสังหาร แต่เขาก็จะไม่ได้รับบาดเจ็บจากใครทั้งนั้นที่เป็นเพียงระดับทอง อย่างไรก็ตาม’เอียฮั่น’เป็นหนึ่งในคนที่ใกล้เคียงที่สุดกับเขา เขาเลยไม่ได้เตรียมที่จะรับกับสถานะการณ์เช่นนี้ทั้งหมด ใครจะคิดว่า’เอียฮั่น’นั้น จะใช้เวลาความเสี่ยงดังกล่าวออกมาจากความสิ้นหวัง
“ทำไมนะหรอ ฮ่า ๆ บ้องแบ๊ว ท่านไม่เข้าใจหรอก โดยการข้าฆ่าท่าน ข้าจะสามารถที่จะได้รับตำแหน่งของเจ้าเมืองยังไงล่ะ!”
‘เอียฮั่น’หัวเราะอย่างสะใจ จนทำให้เลือดสดที่มุมปากของเขามันจึงทำให้เขาดูดียิ่งและรุนแรงมากขึ้น
“แม้เจ้าจะฆ่าข้าแล้ว เจ้าก็ไม่สามารถที่จะนั่งในตำแหน่งเจ้าเมืองได้หรอก!”
‘เอียเซิง’กล่าวอย่างเคร่งขรึม
“นั่นคือคำพูดสุดท้ายของท่านสินะ และไม่กี่วันต่อมาก็จะตกเป็นข่าวการตายของท่าน ว่าถูกฆ่าโดยคนที่มาจากสมาคมทมิฬ และข้าต่อสู้กับฆาตกรจนทำให้มันสิ้นชีพเสีย และผู้ร้ายที่จริงที่ลอบสังหารเจ้าเมืองพ่อบุญธรรมก็คือ เนี่ย ลี่! และไม่นานหลังจากนั้นสมาคมทมิฬจะเปิดการโจมตีตระกูลวายุเหมันต์ ในขณะที่ตระกูลวายุเหมันต์นั้นกระจัดกระจายอยู่ และ หลังจากนั้นตระกูลวายุเหมันต์ก็จักไม่มีอีกต่อไป และก็ไม่มีคุณสมบัติใด ๆ ในการควบคุมนครรุ่งโรจน์แห่งนี้อีก และข้านั้น ภายใต้การสนับสนุนของตระกูลศักดิ์สิทธิ์จะสำเร็จตำแหน่งเจ้าเมืองได้แน่นอน! “
‘เอียฮั่น’หัวเราะอย่างหัวทิ่มหัวตำ
” พ่อบุญธรรมถ้าท่านให้ข้าได้รับตำแหน่งเจ้าเมืองแล้วนั้น ทั้งหมดก็จะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด “
“เจ้าสมรู้รวมคิดกับสมาคมทมิฬงั้นหรือ “
‘เอียเซิง’อ้าปากค้างสำหรับคำหนึ่งของลมหายใจ สารพิษที่มีอยู่ก็ได้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วร่างกายทั้งหมดของเขา การที่เขาจะต่อสู้กับพิษจนตอนนี้ทำให้เขามีขอบเขตจิตวิญญาณ เอียเซิงไม่เคยคาดคิดเลยว่าพิษจะเป็นตัวเผด็จการเช่นนี้
“ดังนั้นอำนาจของ สมาคมทมิฬก็จะมีมากขึ้นในอนาคต ยิ่งกว่าตอนนี้ของเจ้า! เจ้าต้องการเป็นหุ่นเชิดของเจ้าเมืองงั้นหรือ! “
“แล้วหลังจากนั้นสมาคมทมิฬจะทำอะไร”
“ฮ่า ๆ ด้วยการกลายเป็นหุ่นเชิดของเจ้าเมืองจอมปลอม ข้าจะต้องคิดวิธีที่จะมีความสุขในชีวิตประจำวันของข้า การโค้งงออยู่กับงานและความไม่ว่างจนถึงวันตายของข้า เอียเซิงท่านไม่ได้ทำอะไรที่ทำให้ตัวเองมีความสุขเลย จนทำให้ท่านรู้สึกว่าท่านกำลังเบื่อของการใช้ชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว แต่การกลายเป็นหุ่นเชิดของหัวหน้าสมาคมทมิฬที่ข้าจะทำสิ่งที่ข้าต้องการ อะไรที่ข้าต้องการและวิธีที่ทำให้ข้ามีความสุข ข้าก็จักทำมัน “
‘เจ้าฮั่น’หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
‘เอียเซิง’ก็เต็มไปด้วยความเสียใจ เขาไม่เคยคิดว่าหลังจากหลายปีของการทำงานอย่างหนักในการดูแลเอียฮั่น มันกายเป็นการเลี้ยงดูเสือและการเอาภัยพิบัติเข้ามาในเมืองกลอลีแห่งนี้ บางทีมันอาจจะเป็นการได้รับการพิจารณาลงโทษสำหรับเขา
“เอียฮั่นการที่เจ้าทรยศมันจะไม่เป็นผลประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน!”
‘เอียเซิง’จ้องที่’เอียฮั่น’อย่างเย็นชา จนท้ายที่สุดของการบังคับจิตวิญญาณของเขาให้คงอยู่ต่อไป
“ไม่ว่าจะประสบความสำเร็จหรือไม่ พ่อบุญธรรม ท่านก็ไม่สามารถที่จะเห็นมันได้ ขอบคุณพ่อบุญธรรมสำหรับหลายปี ของการทำให้ข้าขึ้นสูงขนาดนี้ ต่อไปข้าจะได้ส่งพ่อบุญธรรมในแบบของท่านเอง! “
‘เอียฮั่น’เดินใกล้เข้าไปหาที่เอียเซิงอยู่โดยตรงนั้น เหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงพูดคุยกันมากกับเอียเซิงก็เพราะต้องรอให้พิษมีผลนั่นเอง!
เมื่อ’เอียเซิง’ ดิ้นรนเพื่อจะช่วยเหลือตัวของเขาเองนั้น ‘เอียฮั่น’ก็ยิ้ม
“น่ารำคาญท่านจะดิ้นรนไปทำไม พิษที่ข้าใช้นั้น เป็นพิษสมุนไพรลิ้นมังกร ประเภทของยาพิษนี้สามารถสามารถที่จะคร่าชีวิตของบุคคลในครึ่งชั่วโมงและจะมีผลกระทบที่แข็งแกร่งกับผู้ที่รวมจิตวิญญาณกับมังกร พ่อบุญธรรมท่านได้รวมจิตวิญญาณเข้ากับเข้ากับกับจิตวิญญาณมังกรโลกาเกล็ดทมิฬ ที่ดีที่สุดท่านมีเพียงหนึ่งในสี่ของชั่วยาม ของเวลาที่เหลือเท่านั้นและท่านก็จักตายเพราะเลือดออกทวารทั้งเจ็ด ตอนนี้ข้าเกรงว่าพ่อบุญธรรมไม่สามารถแม้แต่จะรวบรวมพลังจิตวิญญาณได้อีกต่อไปใช่มั้ย “
‘เอียฮั่น’ขยับเข้าไปใกล้เอียเซิงยกกริชแล้วกระโดดเข้าแทงอย่างไร้ความปราณีต่อ’เอียเซิ่ง’ ‘เอียเซิง’ได้พ้นลมแห่งความโกรธออกคำรามด้วยเสียงแห่งความโกรธ จนทำให้ร่างกายของเขาได้รับการขยายใหญ่ขึ้นอย่างฉับพลันและกลายเป็นวานรวายุเหมันต์ ขวางทางที่มีต่อ’เอียฮั่น’
‘เอียฮั่น’ไม่เคยคาดคิดว่า’ เอียเซิง’ยังคงมีพลังที่จะต่อสู้กับเขา จนทำให้เขาตกใจ ในหัวใจของเขาได้อย่างรวดเร็วและรวมจิตวิญญาณเข้ากับมังกรพสุธาเขาทองคำ
บูม!
ทั้งสองกำปั้นชนกันจนทำกลิ่นอายของทั้งคู่มีการพัดออกไปยังบริเวณโดยรอบ ร่างกายของพวกเขา ‘เอียฮั่น’นั้นกระเด็กออกไปและกระทบหนักเข้ากับผนังของห้องสถาบันกล้วยไม้ ผนังทั้งหมดถูกทุบผ่านตัว’เอียฮั่น’ ‘เอียฮั่น’กระเด็นไปไกลหลายสิบเมตรก่อนที่จะหยุดลง
ดวงตาของ’เอียฮั่น’แสดงให้เห็นร่องรอยของความกลัวลึก หลังจากการแลกเปลี่ยนหมัดเขาได้รับผลกระทบอย่างหนักและได้รับบาดเจ็บ แต่เขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บหนักของเขาในปัจจุบันนัก เขาก็ได้จ้องไปยัง’เอียเซิง’ซึ่งยืนอยู่ตรงกลางของสถาบันกล้วยไม้
“ทำไมมันจึงเป็นวานรวายุเหมันต์ที่ ทำไมถึงไม่ใช่ จิตวิญญาณมังกรโลกาเกล็ดทมิฬล่ะ “
‘เอียฮั่น’คึกคำราม เขาไม่อาจที่จะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็นได้ เขาไม่เคยคิดว่าเอียเซิงจะรวมจิตวิญญาณเข้ากับวานรวายุเหมันต์ได้อย่างรวดเร็วและละทิ้งจิตวิญญาณเดิมของเขาคือมังกรโลกาเก็ดทมิฬ ถ้ามันเป็นมังกรโลกาเก็ดทมิฬ พิษของสมุนไพรลิ้นมังกรจะมีอยู่แล้วทำให้เขาต้องสูญเสียความแข็งแกร็งของเขา
อย่างไรก็ตามเอียเซิงได้รวมร่างเข้ากับวานรวายุเหมันต์เสียแล้ว ซึ่งก่อให้เกิดสารพิษที่จะชะลอตัวลงเล็กน้อยและก่อให้เกิดฉากดังกล่าว
แผนการของเขาคือไร้ที่ติ แต่ผลที่ได้ก็ไม่คาดคิดโดยสิ้นเชิง ใครจะคิดว่า’เอียเซิง’นั้นจะละทิ้งมังกรโลกาเกล็ดทมิฬ ของเขาที่ได้รับสืบทอดกันมานานและรวมจิตวิญญาณเข้ากับวานรวายุเหมันต์กันล่ะ
ความโกลาหลวุ่นวายในห้องทำงานที่เกิดขึ้นในพระตำหนักของเจ้าเมือง ที่จะสว่างขึ้นและกลายเป็นความโกรธ และมีเสียงร้องเปล่งขึ้นว่า
“ฆาตกร!”
“จับฆาตกร!”
ผู้เชี่ยวชาญของตำหนักเจ้าเมือง ก็รีบวิ่งไปที่สถาบันกล้วยไม้
ใบหน้าของ’เอียฮั่น’นั้นเกิดความกังวล มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาโอกาสที่จะฆ่า’เอียเซิง’อีก เขาหันไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและวิ่งลนลานเข้าไปในความมืดอย่างไร้ร่องรอยยามที่รีบวิ่งมาก็ถามว่า
“เจ้าหนุ่มน้อยเจ้าจะไปที่ไหนกัน”
“ไปและปกป้องพ่อของข้า เร็วเข้าข้าจะไปจับฆาตกร!”
‘เอียฮั่น’ตะโกนและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
ในสถาบันกล้วยไม้ศักดิ์สิทธิ์
‘เอียซิ่ว’ได้รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วขึ้นไป หลังจากที่ได้เห็น’เอียเซิง’เขาก็เกิดกังวนขึ้นทันที เขาจับ’เอียเซิง’อย่างเร่งด่วนแล้วถามว่า
“ท่านเจ้าเมืองท่านเป็นเช่นไรบ้าง”
“มันเป็นเอียฮั่นข้ารู้ตัวว่า เขาสมรู้ร่วมคิดกับสมาคมทมิฬ ข้าได้รับการจู่โจมด้วยพิษของสมุนไพรลิ้นมังกรเวลาของฉันเหลือไม่มากหนัก เจ้ารีบไปรับ เอียจืออวินกับเนี่ยลี่ ให้พวกเขามาหาข้าที่นี้! “
‘เอียเซิง’หายใจไอเป็นเลือดไม่หยุดด้วยพิษของ
สมุนไพรลิ้นมังกร หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของ’เอียเซิง’ ‘เอียซิว’ก็มีท่าทีเป็นกังวลเล็กน้อย ไม่มีการรักษาใดสามารถจะรักษาพิษสมุนไพรลิ้นมังกรได้เลยหรือ เขากลัวว่าเอียเซิงจะไม่สามารถจะยื้อเวลาออกเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามหรือแม้กระทั่งครึ่งชั่วยามก่อนที่มันจะคร่าชีวิตของเขา“ความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆของข้าและ เนี่ยลี่!”
‘เอียซิ่ว’กล่าวต่อยามวิ่ง หัวใจของเขาอยู่ในหมอกควัน เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเป็น’เอียฮั่น’เจ้าตัวว่า มันเป็นความผิดของเขาสำหรับการไม่สามารถที่จะเปิดเผยหัวใจของเอียฮั่น เอียซิ่วรู้สึกสำนึกผิดอย่างรุนแรง
‘เอียจืออวิน’ รีบวิ่งอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ได้ฟังเหตุการณ์ดังกล่าวแล้ว ‘เอียจืออวิน’ รีบวิ่งไปหา’เอียเซิง’ซึ่งอยู่บนเมือง ละร้องไห้
“พ่อ!”
‘เอียเซิง’ตบไหล่ของ’เอียจืออวิน’ เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะถูกลอบสังหารโดย’เอียฮั่น’ ถ้าเขาตาย’เอียจืออวิน’ จะถูกทิ้งไว้ตามลำพัง คิดเกี่ยวกับมันแล้ว ‘เอียเซิง’ไม่สามารถที่จะซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขาได้เลย เขานั้นก็ได้สำนึกผิดไปด้วยว่า ครั้งอดีตเขานั้นแถบจะไม่ได้ดูแลลูกสองของเขาเลย เขาได้ทิ้งให้เธออยู่ตามลำพังมาตลอด
‘เอียเซิง’ ถามเอียซิ่วอย่างอ่อนแรงว่า“เนี่ยหลี่ อยู่ที่ใด”
“เนี่ยหลี่ ดูเหมือนว่าจะไปที่สมาคมปรุงยา ข้าได้ส่งคนกลุ่มหนึ่งไปรับเขากับมาแล้ว”
‘เอียซิ่ว’กล่าว
หลังจากนั้นเกือบครึ่งชั่วยาม ‘เนี่ยลี่’ก็รีบเร่งรีบทันทีการที่ได้สบตากับ’เอียจืออวิน’ พวกเขาตกตะลึงในขณะนั้น แม้แต่ไม่ได้พูดอะไรก็ตาม
“ท่านพ่อตาเขาเป็นอะไร มีอะไรผิดปรกติกับเขางั้นหรือ”
‘เนี่ยหลี่’ถามในขณะที่มองไปทาง’เอียซิ่ว’
“มันเป็นเรื่องที่เอียฮั่นทรยศ เขาวางยาพิษท่านเจ้าเมืองเอียเซิงด้วยสมุนไพรลิ้นมังกร “
ใบหน้าของ’เอียซิ่ว’แสดงให้เห็นความเศร้าโศกสุดๆจะบรรยาย หลังจากที่ถูกวางยาพิษโดยสมุนไพรลิ้นมังกรก็ถึงคราวตายถึงเสียชีวิต
“โอ้ สมุนไพรลิ้นมังกร”
‘เนี่ยหลี่’ค่อนข้างสงบ เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเป็น’เอียฮั่น’ เด็กเหลือขอที่จริงเป็นไอ้หนุ่มน่ารังเกียจ ไม่น่าแปลกใจเลย ทำไม’เอียจืออวิน’ถึงปฏิเสธที่จะพูดถึงเขาในชีวิตก่อนหน้าของเขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติกับ’เอียฮั่น’ ตราบเท่าที่เขาเป็นคนน่ารังเกียจไม่แน่ว่าสิ่งนี้อาจเป็นเหตุผลที่ทำเขามักจะจบลงด้วยการเป็นคนทรยศ
น้ำตาของ’เอียจืออวิน’ หยดลงจากแก้มสีขาวและละเอียดอ่อนของเธอ แม้ว่า’เอียเซิง’จะเข้มงวดกับเธอเสมอ แต่ในหัวใจของเธอเขายังคงเป็นคนที่เธอเคารพมากที่สุด เธอได้เห็นพ่อของเธออีกครั้งหลังจากที่มีระยะเวลานาน
เธอไม่เคยคิดว่าครั้งต่อไปที่พวกเขาได้พบกันกับกายเป็นการอำลาสุดท้ายของพวกเขา เธอจำได้ว่าช่วงเวลาที่แม่ของเธอเสียชีวิต พ่อของเธอจะเปรียบเสมือนแม่ของเธอ ทำให้เธอไม่เคยรู้สึกว่าขาดแม่เลย
“จืออวิน”
‘เอียเซิง’ไอไม่กี่ครั้งเลือดก็ทลักออกมาและเอ่ยปากกล่าวว่า
“ในชีวิตของข้าคนสองคนที่ข้าเป็นหนี้มากที่สุดก็คือแม่ของเจ้าและเจ้า ข้าขอโทษสำหรับความไม่สามารถที่จะทำหน้าที่ของข้าที่เป็นพ่อที่ดีในการดูแลเจ้าได้ “
จากนั้นเขาก็ยกศีรษะของเขาแล้วหันหน้ามองมาที่ ‘เนี่ยหลี่’และพูดในเสียงอ้อนวอนให้
” เนี่ยหลี่ ข้า เอียเซิงไม่เคยขอร้องให้ใครในชีวิตของข้าทั้งหมด ข้าขอให้เจ้ารู้ว่าจากนี้ไปเจ้าสามารถที่จะเป็นคนดูแลที่ดีของจืออวิน “
ได้ยินคำพูดเหล่านี้’เนี่ยหลี่’รู้สึกแปรบเล็กน้อยในหัวใจของเขาเขาถอนหายใจและกล่าวว่า
“ท่านพ่อตาเพราะเมื่อท่านกำลังเผชิญความตายท่านสามารถที่จะตระหนักถึงสิ่งที่สำคัญอย่างแท้จริงได้ เพื่อให้เป็นไปตามคำขอของท่าน ข้าขอสัญญาว่าข้าจะดูแลจืออวินให้ดีที่สุด และท่านจะต้องดีกับเธอในอนาคตเช่นกันและกับเธอมากขึ้นในอนาคต “
มองไปที่ใบหน้าของ’เอียจืออวิน’ซึ่งกำลังร้องไห้อยู่ ‘เอียเซิง’ก็ถอนหายใจสั่นศีรษะของเขาและคอกล่าวตกลงว่า
“ตั้งแต่ข้าได้รับพิษจากสมุนไพรลิ้นมังกร ข้านั้นสามารถที่จะมีชีวิตได้แค่ครึ่งชั่วยามเท่านั้นที่มากที่สุด ข้ากลัวว่าข้าจะไม่ได้มีโอกาสที่จะทำเช่นนั้น. “
วิสัยทัศน์ของเขาก็ค่อย ๆ เลวร้ายลงแล้วเปลี่ยนเบลอเล็กน้อย เขาเป็นอย่างมากต้องการที่จะมีลักษณะใกล้ที่ใบหน้าของลูกสาวของเขา
เขาคว้ามือลงบนเอียจืออวินราวกับว่าเขาได้รับอะไรบางอย่างอย่างสุดซึ้งพิษได้เริ่มกัดกินชีวิตของเขาเสียงของเขาสั่นเล็ก ๆ น้อย ๆ
“จืออวิน ข้าหวังว่าข้าจะได้เห็นงานแต่งงานของเจ้า ข้าขอให้เจ้ามีความสุขตลอดชีวิตของเจ้า แต่ข้ากลัวว่าข้าจะไม่สามารถที่จะเห็นมันอีกต่อไป! “
ผู้ชายเฉกเช่น’เอียเซิง’แม้ในขณะที่เผชิญหน้ากับความตายเขาจะไม่ต้องกลัว แต่วันนี้เขารู้สึกกลัว วิธีสู่ความตายเป็นความมืดนิรันดร์
“พ่อไม่ ท่านได้โปรดอย่าตายเลยนะ”
‘จืออวิน’ยังคงไม่ต้องการที่จะถูกแยกออกจากท่านยัง
‘เอียจืออวิน’ ร้องออกมาคว้าเสื้อผ้าของ’เอียเซิง’และสั่นด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ
มองไปที่’เอียเซิง’และ’เอียจืออวิน’ ‘เนี่ยหลี่’กล่าวว่าบางสิ่งบางอย่างจากชีวิตของเขาก่อนหน้านั้น ครั้งหนึ่งเขาเคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกันคว้ามือของพ่อของเขาเป็นพ่อของเขาค่อย ๆ ปิดตาของเขาน้ำตาไหลลงมาเตะใบหน้าของเขา เขาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเขาและยิ้ม
“อะไรใครจะตายงั้นหรือ ข้ามีวิธีที่สามารถถอนยาพิษ หลังถูกวางยาพิษโดยสมุนไพรลิ้นมังกร เพียงแต่ทำให้มันมีลักษณะเหมือนตาย! “
หลังจากได้ยินคำพูดของ’เนี่ยหลี่’ ‘เอียซิ่ว’และ’เอียจืออวิน’ตกตะลึง
“เจ้าสามารถช่วยข้าได้งั้นหรือ”
ตาของ’เอียซิ่ว’ประกายด้วยรังสีของความหวัง
“เนี่ยหลี่เจ้าสามารถช่วยพ่อของข้าได้อย่างไรกัน ข้าขอให้เจ้าช่วยเขาได้! ข้าจะเห็นด้วยกับสิ่งที่เจ้าถามข้า ตราบใดที่เจ้าสามารถช่วยพ่อของข้าได้! “
‘เอียจืออวิน’ กล่าวและร้องไห้ ‘เอียจืออวิน’ดูมีความเศร้าอยู่เต็มหัวใจ แต่’เนี่ยหลี่’เต็มไปด้วยความสงสาร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ไม่พึงประสงค์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในช่วงบ่ายก็หายไปเขาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของ’เอียจืออวิน’และใจเย็นยิ้ม
“มั่นใจได้ก็เพียงพิษจากสมุนไพรลิ้นมังกรที่เขาจะไม่ตาย เขาเป็นพ่อตาของข้า เขาต้องอยู่เพื่อเป็นสักขีพยานการแต่งงานของเรา แม้ว่าเขาอยากจะตายในช่วงต้นข้าจะไม่ยอมให้เขาตายเด็ดขาด ฮ่า ฮ่า ฮ่า! “
หลังจากพูด’เนี่ยหลี่’ รวบรวมจิตวิญญาณจำนวนเล็ก ๆที่นิ้วของเขาและวางไว้บนหน้าอกของ’เอียเซิง’ และกดลงอย่างช้าๆ
“แม้ว่าความเป็นพิษของสมุนไพรลิ้นมังกรที่มีความแข็งแรงก็จะไม่ส่งผลให้เกิดการตาย มันจะทำให้ทั้งร่างกายของคนเป็นอัมพาตและมุ่งหน้าเข้าไปในหัวใจหยุดเต้นให้คนอื่น ๆ ทำให้การร่างกายหยุดการเคลื่อนไหว ในฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับแบ็คโกล์ด, ตราบใดที่มันไม่เกินสิบวันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ “
<ดำน้ำเล็กน้อยนะครับ> แปลโดยเต่าเยื้องกาย
ที่มา: