Chapter 35 Chapter 35: I want to give the refugees a home  Lou Zigui knitted his brows as he saw Ning Xiaoyao leading a little girl by one hand while carrying a little boy with the other
บทที่ 35 บทที่ 35: ฉันต้องการให้ผู้ลี้ภัยบ้าน Lou Zigui ถักคิ้วขณะที่เขาเห็นหนิงหลี่เสี่ยวหวายนำเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่แบกเด็กชายตัวเล็ก ๆ
 “You want to take them away?” Ning Xiaoyao was spitting with anger
"คุณต้องการที่จะนำพวกเขาออกไปหรือไม่?" Ning Xiaoyao ถ่มน้ำลายด้วยความโกรธ
 “Can’t I? If I can’t help everyone, can’t I help a little girl?” The little girl ducked behind Ning Xiaoyao, afraid to look at Lou Zigui
"ฉันไม่สามารถ? 
 Ning Xiaoyao took the girl’s hand and walked forward, saying, “Don’t fear, it’s my house
Ning Xiaoyao เอามือเด็กหญิงและเดินไปข้างหน้าพูดว่า "อย่ากลัวบ้านของฉัน
 Can’t I decide who lives in it?” Lou Zigui stood up, his expression somewhat helpless
ฉันไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าใครอยู่ในห้องนี้? "Lou Zigui ลุกขึ้นยืนท่าทางอ่อนแอ
 There were millions of refugees in the world, so what was the use of saving this brother and sister pair? Ning Xiaoyao walked a few steps before having the girl carry her brother to wait for her by the street
ในโลกมีผู้ลี้ภัยหลายล้านคนดังนั้นการใช้พี่ชายและน้องสาวคู่นี้จึงช่วยอะไรได้บ้าง? 
 She ran back herself
เธอวิ่งกลับ
 “You have other business?” Lou Zigui asked
"คุณมีธุรกิจอื่น ๆ หรือไม่" ลูซิกูยถาม
 Ning Xiaoyao slapped herself on the forehead
Ning Xiaoyao ตบตัวเองที่หน้าผาก
 “Their grandfather’s body is still in the alleyway
"ร่างของปู่ของพวกเขายังคงอยู่ในตรอกซอกซอย
” She’d almost forgotten
"เธอเกือบจะลืม
 This wasn’t the apocalypse where one abandoned corpses if one couldn’t take care of them
นี่ไม่ใช่คัมภีร์ของศาสนาคริสต์ที่หนึ่งซากศพละทิ้งถ้าไม่สามารถดูแลพวกเขาได้
 Dead bodies should be buried, right? Lou Zigui hastily reached out to pull Ning Xiaoyao back
ศพควรถูกฝังใช่มั้ย? 
 “Don’t look
อย่ามอง
” But Ning Xiaoyao already saw the situation inside the alleyway
"แต่หนิงหลี่หลี่ได้เห็นสถานการณ์ภายในตรอกซอกซอย
 She hadn’t left for a few minutes before the old man’s limbs had been hacked off his body
เธอไม่ได้ออกไปสักสองสามนาทีก่อนที่แขนขาของชายชราจะถูกเจาะออกจากร่างของเขา
 A large pot was already sitting atop a pile of wood, while a few men were attempting to start a fire
หม้อขนาดใหญ่กำลังนั่งอยู่บนกองไม้ในขณะที่มีชายสองสามคนกำลังพยายามจะเริ่มยิง
 Ning Xiaoyao stared blankly there, before turning to look at the other alley
Ning Xiaoyao จ้องมองที่นั่นก่อนที่จะหันไปมองที่ซอยอื่น ๆ
 A fire was already burning beneath a pot there, and a tiny hand hung over its edge
มีไฟลุกอยู่ใต้หม้อที่นั่นและมือเล็ก ๆ ห้อยอยู่เหนือขอบ
 The crying woman from before was sitting right by the fire, a broken bowl in her hands
ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้มาก่อนก็นั่งข้างๆไฟลุกขึ้นชามที่หักอยู่ในมือ
 Lou Zigui had planned to cover Ning Xiaoyao’s eyes, but after some hesitation, he drew her into his arms instead
Lou Zigui ได้วางแผนที่จะปกปิดนัยน์ตาของ Ning Xiaoyao แต่หลังจากที่ลังเลใจเขาก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนแทน
 “Don’t look,” he said in a low voice
"อย่ามอง" เขาพูดด้วยเสียงต่ำ
 “Don’t look at them
อย่ามองไปที่พวกเขา
” Eating the bodies of their own kind
กินร่างกายตามชนิดของตัวเอง
 Ning Xiaoyao’s eyes dropped
หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่ห้อยลง
 Should she rejoice over the fact that they hadn’t started killing humans for food yet? In the apocalypse, there were no other options
เธอควรจะชื่นชมยินดีกับข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขายังไม่ได้เริ่มฆ่ามนุษย์สำหรับอาหารหรือยัง? 
 Both agriculture and soilless culture gave pitiful crop yields
ทั้งการเกษตรและสภาพแวดล้อมที่ปราศจากดินให้ผลผลิตพืชที่น่าสงสาร
 Much of the lands had been seized by the zombies and were unsuited for cultivating crops
ดินแดนส่วนใหญ่ถูกยึดครองโดยซอมบี้และไม่เหมาะสำหรับการเพาะปลูกพืช
 But what was the cause of famine in this world? Lou Zigui half carried Ning Xiaoyao as he walked forward
แต่อะไรคือสาเหตุแห่งการกันดารอาหารในโลกนี้? 
 He wanted Ning Xiaoyao to see the hardships of the refugees, but he never meant to scare her
เขาต้องการให้ Ning Xiaoyao เห็นความยากลำบากของผู้ลี้ภัย แต่เขาไม่เคยตั้งใจที่จะทำให้เธอหวาดกลัว
 The little girl saw Lou Zigui half-carrying Ning Xiaoyao past her and picked up her little brother, who was sucking on his thumb
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเห็น Lou Zigui ครึ่งหีบหลี่หลี่หมิงผ่านมาและหยิบพี่ชายคนเล็กของเธอขึ้นมาดูดนิ้วหัวแม่มือของเขา
 Then she quietly followed behind them
จากนั้นเธอก็เดินตามหลังพวกเขาอย่างเงียบ ๆ
 Ning Xiaoyao heard the girl’s footsteps and lightly pushed Lou Zigui’s hand aside
Ning Xiaoyao ได้ยินเสียงฝีเท้าของเด็กหญิงและลูบเบา ๆ มือของ Lou Zigui ไว้
 She wanted to say some comforting words, but found that her brain had short-circuited
เธออยากจะพูดคำปลอบโยน แต่พบว่าสมองของเธอลัดวงจร
 The words wouldn’t come
คำพูดไม่ได้มา
 “Grandpa was eaten by them,” the little girl rubbed her eyes as she spoke
"ปู่ถูกกินโดยพวกเขา" เด็กหญิงตัวหนึ่งลูบตาเธอขณะพูด
 Ning Xiaoyao’s hand subconsciously tightened around Lou Zigui’s
มือของ Ning Xiaoyao รัดกุมรอบ ๆ Lou Zigui
 “You knew?” Lou Zigui asked
"คุณรู้ไหม" ลูซิกูยถาม
 The little girl nodded
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พยักหน้า
 “Those who die are eaten
"คนตายจะกิน
 Grandpa was like this too
ปู่ก็เป็นแบบนี้ด้วย
” Ning Xiaoyao further tightened her grip on Lou Zigui, who could only lift his hand and pull her into his arms again
หนิง Xiaoyao กระชับจับ Lou Zigui ของเธอที่สามารถยกมือขึ้นและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
 “Where’s your mother?” he asked the little girl
"แม่ของคุณอยู่ที่ไหน?" เขาถามสาวน้อย
 “She ran away with another man
"เธอวิ่งหนีไปกับชายอีกคนหนึ่ง
 Big brother disappeared
พี่ใหญ่หายไป
” the little girl looked at Lou Zigui, then at Ning Xiaoyao
"เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มอง Lou Zigui จากนั้นไปที่ Ning Xiaoyao
 “Sir, I really am twelve years old
"เซอร์ฉันอายุ 12 ขวบจริงๆ
 I can work
ฉันสามารถทำงานได้
 When my little brother grows up, he can work for sir as well
เมื่อพี่ชายของฉันโตขึ้นเขาก็สามารถทำงานให้กับคุณได้เช่นกัน
” This girl who was at most ten years old kept on insisting she was twelve
"เด็กผู้หญิงคนนี้ที่อายุสิบขวบยังคงยืนยันว่าเธออายุได้สิบสองปี
 Undoubtedly, she feared that they’d think she was too young and weak to work
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอกลัวว่าพวกเขาจะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปและอ่อนแอในการทำงาน
 Ning Xiaoyao’s eyes reddened before she walked over to hug the girl
นัยน์ตาของ Ning Xiaoyao แดงขึ้นก่อนที่เธอจะเดินไปกอดเด็กผู้หญิงไว้
 “What’s your name?” “Erya 1,” the little girl said her own name then, as if fearing Ning Xiaoyao would forget her little brother, added on, “My little brother’s call Xiaoqiu 2
"คุณชื่ออะไร?" "Erya 1" เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พูดชื่อของตัวเองราวกับกลัวว่าหนิง Xiaoyao จะลืมพี่ชายของเธอและพูดว่า "น้องชายคนเล็กของฉันโทร Xiaoqiu 2
” Ning Xiaoyao wrapped Xiaoqiu into her arms and bumped foreheads with Erya
หนิง Xiaoyao ห่อ Xiaoqiu เข้าไปในอ้อมแขนและกระแทกหน้าผากกับ Erya
 “I’m Xiaoyao
"ฉัน Xiaoyao
 From now on, just follow me
จากนี้ไปเพียงทำตามฉัน
” Only then did Erya knew for sure she and Xiaoqiu could live
"แล้ว Erya รู้แน่ว่าเธอและ Xiaoqiu สามารถอยู่ได้
 She knelt on the ground and kowtowed to Ning Xiaoyao
เธอคุกเข่าลงบนพื้นดินและสับสนวุ่นวายกับหนิงหลี่หลี่
 Many people watched them from the alleyway, but their faces didn’t show any signs of envy
หลายคนมองดูพวกเขาจากตรอกซอกซอย แต่ใบหน้าของพวกเขาไม่ได้แสดงอาการอิจฉา
 This was Erya and her brother’s good fortune, their fate in life
นี่คือความโชคดีของ Erya และพี่ชายของเธอโชคชะตาของพวกเขาในชีวิต
 You couldn’t get things like this just through envy
คุณไม่สามารถได้รับสิ่งเช่นนี้เพียงแค่ผ่านความอิจฉา
 How could Ning Xiaoyao let Erya bow to her? She pulled the girl upright and took her hand as she walked forward
หนิง Xiaoyao จะปล่อยให้ Erya น้อมตัวเธอได้อย่างไร? 
 The stench of blood filled the air
กลิ่นเหม็นของเลือดเต็มไปด้วยอากาศ
 Ning Xiaoyao could almost hear the water coming to boil
หนิง Xiaoyao เกือบจะได้ยินน้ำมาต้ม
 Lou Zigui walked behind Ning Xiaoyao and watched as she raised a hand to rub her eyes
Lou Zigui เดินหลัง Ning Xiaoyao และเฝ้ามองขณะที่เธอยกมือขึ้นเพื่อถูดวงตาของเธอ
 He suddenly regretted bringing her along this path
เขารู้สึกเสียใจที่พาเธอไปตามเส้นทางนี้
 Protecting the family, serving the country, and governing the lands were all men’s work
การปกป้องครอบครัวการให้บริการในประเทศและการปกครองแผ่นดินเป็นผลงานของมนุษย์
 Why did he want a young girl like her to see the hardships of the people? Did he want this girl to shoulder a task that had left so many men at their wits’ end? Ning Xiaoyao walked and walked until she suddenly stopped to turn around with a serious expression
ทำไมเขาถึงต้องการให้เด็กสาวคนหนึ่งชอบเธอเพื่อดูความยากลำบากของผู้คน? 
 “Did the Northern Hu bring calamity to those people?” Lou Zigui shook his head
"ชาวเหนือได้นำภัยพิบัติมาสู่ประชาชนเหล่านั้นหรือไม่?" ลูซิกูยิ้มส่ายหัว
 The Northern Hu were an outside threat, but the refugees were part of internal conflicts
ภาคเหนือเป็นภัยคุกคามจากภายนอก แต่ผู้ลี้ภัยเป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้งภายใน
 “Then tell me, Supreme Commander,” said Ning Xiaoyao, “Why don’t they have homes anymore?” Lou Zigui raised a hand to wipe away the dampness by her eyes before replying softly, “Because of natural disasters, because of man-made disasters
"หล่ะหวู่หลี่หลี่หมิงกล่าวว่า" แล้วบอกฉันว่า "ทำไมหว่าหว่าพวกเขาไม่มีที่อยู่อาศัยอีกแล้วล่ะ?" ลูซิกูยยกมือขึ้นเพื่อเช็ดความชุ่มชื้นตามสายตาของตัวเองก่อนที่จะตอบอย่างนุ่มนวล "เพราะภัยพิบัติทางธรรมชาติเพราะมนุษย์ 
 Because Yongning is beyond a cure
เพราะ Yongning อยู่นอกเหนือการรักษา
” Ning Xiaoyao couldn’t understand the deeper reasonings behind Lou Zigui’s words, but she did understand one thing
หนิง Xiaoyao ไม่เข้าใจเหตุผลลึก ๆ ที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของ Lou Zigui แต่เธอก็เข้าใจสิ่งหนึ่ง
 There were about two hundred thousand refugees in this country
มีผู้ลี้ภัยประมาณสองแสนคนในประเทศนี้
 Three generations’ of emperors had ruled past unlucky reigns
จักรพรรดิสามชั่วอายุคนปกครองรัชกาลที่โชคร้ายที่ผ่านมา
 If it wasn’t drought, it was flood
ถ้ายังไม่เกิดภัยแล้งก็คือน้ำท่วม
 If there weren’t locust plagues, then there were earthquakes and epidemics
ถ้าไม่มีภัยพิบัติตั๊กแตนก็มีแผ่นดินไหวและโรคระบาด
 The commoners suffered these disasters and lost their homes, but the dynasty was incapable of helping them
พวกคอมมิวนิสต์ได้รับภัยพิบัติเหล่านี้และสูญเสียบ้านของพวกเขา แต่ราชวงศ์ไม่สามารถช่วยพวกเขาได้
 Thus, everyone had no choice but to leave their homes and live as nomads to beg for a living
ดังนั้นทุกคนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกเหนือจากการออกจากบ้านของตนและอาศัยอยู่ในฐานะคนรักร่วมเพศเพื่อขอค่าครองชีพ
 The dynasty had to fight wars, send disaster relief, provide for the immense members of its imperial clan and those scholarly-ranked literati who didn’t need to pay taxes
ราชวงศ์ต้องต่อสู้กับสงครามส่งการบรรเทาภัยพิบัติให้สำหรับสมาชิกอันยิ่งใหญ่ของตระกูลอิมพีเรียลและบรรดานักวิชาการที่ติดอันดับผู้ที่ไม่ต้องเสียภาษี
 Thus, the dynasty placed even more pressure on the commoners who lived in lands untouched by disasters
ดังนั้นราชวงศ์จึงมีแรงกดดันมากขึ้นต่อชาวสามัญที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินที่มิได้ถูกแตะต้องจากภัยพิบัติ
 “This is a man-made calamity,” Lou Zigui told Ning Xiaoyao
"นี่เป็นภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้น" Lou Zigui กล่าวกับ Ning Xiaoyao
 “Farmers labor for a year, but their crops don’t even make up half of the taxes they need to pay
"แรงงานชาวนาเป็นเวลาหนึ่งปี แต่พืชไม่ได้ทำเป็นครึ่งหนึ่งของภาษีที่พวกเขาต้องจ่าย
 Deficits lead to severe punishment, where the offenders are captured and placed into forced labor
การขาดดุลจะนำไปสู่การลงโทษที่รุนแรงซึ่งผู้กระทำผิดถูกจับกุมและถูกบังคับให้ทำงาน
 They’d be forced to leave their wives and children and break the family apart, so of course they’d chose to flee instead
พวกเขาจะถูกบังคับให้ออกจากภรรยาและลูก ๆ ของพวกเขาและทำลายครอบครัวออกจากกันดังนั้นแน่นอนพวกเขาก็เลือกที่จะหนีไปแทน
” Ning Xiaoyao felt like dying
หนิง Xiaoyao รู้สึกเหมือนกำลังจะตาย
 What kind of crappy place was this?! The scent of meat drifted from behind them
ชนิดของสถานที่เส็งเคร็งคืออะไร?! 
 Lou Zigui pulled NIng Xiaoyao away
Lou Zigui ดึง Xia Xiaoyao ออกไป
 Ning Xiaoyao’s nose was far keener than Lou Zigui’s, so she’d caught whiff of the meat much earlier
จมูกของหนิง Xiaoyao อยู่ไกลกว่า Lou Zigui ดังนั้นเธอจึงต้องจับเนื้อกระเจี๊ยบก่อนหน้านี้
 After following Lou Zigui a few steps, Ning Xiaoyao said, “Though I don’t know if it’ll work, I’ll do my best
หลังจากเดินตาม Lou Zigui ไม่กี่ขั้นตอน Ning Xiaoyao กล่าวว่า "แม้ว่าฉันไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้ผลหรือไม่ฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถ
” Right now, Lou Zigui wanted to leave this place as quickly as possible, so all he did was ask, “Do your best doing what?” “I want to give the refugees a home, so I’ll do my best,” Ning Xiaoyao said sincerely
ตอนนี้ Lou Zigui ต้องการจะออกจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ดังนั้นสิ่งที่เขาทำก็คือถามว่า "ทำอะไรที่ดีที่สุด?" "ฉันต้องการมอบบ้านให้ผู้ลี้ภัยดังนั้นฉันจะทำให้ดีที่สุด" 
 Lou Zigui stopped as he turned to look at her
Lou Zigui หยุดขณะที่เขาหันไปมองเธอ
 Ning Xiaoyao’s eyes were still slightly red, but her face was serious
นัยน์ตาของ Ning Xiaoyao ยังคงแดงอยู่เล็กน้อย แต่ใบหน้าของเธอดูแย่มาก
 Back in her world, she put her life at stake to strive for humanity’s survival
ย้อนกลับไปในโลกของเธอทำให้ชีวิตของเธอตกเป็นเป้าในการที่จะเอาชีวิตรอดของมนุษยชาติ
 Now that she was here and so many people were suffering, she’d just put her life at stake and strive again
ตอนนี้เธออยู่ที่นี่และหลาย ๆ คนต้องทนทุกข์ทรมานเธอก็แค่เอาชีวิตของเธอลงไปและพยายามอีกครั้ง
 Besides, the ways of this world couldn’t be any harder than the apocalypse, right? Ning Xiaoyao didn’t believe that she couldn’t do something good in this world! Lou Zigui was a bit distracted
นอกจากนี้วิธีการของโลกใบนี้ไม่ได้ยากกว่าคัมภีร์ของศาสนาคริสต์ใช่มั้ย? 
 Ten years ago, the crown prince had worn an anxious expression while firmly saying, I want to give the refugees a home
เมื่อสิบปีที่ผ่านมาเจ้าชายมงกุฎสวมใส่หน้าล้มต่อและพูดอย่างจริงจังว่า "ฉันต้องการให้ผู้ลี้ภัยกลับบ้าน
 Now ten years had passed
ตอนนี้ผ่านไปสิบปีแล้ว
 The person who had told him that back then no longer existed, but his little sister was now saying the exact same words
คนที่เคยบอกเขาว่าตอนนั้นไม่มีอยู่แล้ว แต่น้องสาวคนเล็กของเขากำลังพูดคำเดียวกันนี้
 Suddenly, he seemed to wake up with a start as he looked at the streets around them
ทันใดนั้นเขาดูเหมือนจะตื่นขึ้นมาด้วยความเริ่มต้นขณะที่มองไปตามถนนรอบตัว
 Finally, his eyes settled on a Wutong tree standing behind Ning Xiaoyao
ในที่สุดดวงตาของเขาก็ตกลงไปบนต้นไม้ Wutong ยืนอยู่ข้างหลัง Ning Xiaoyao
 Ten years ago, on this very street and before that very tree, the crown prince had spoken the same words
สิบปีก่อนบนถนนสายนี้และก่อนต้นไม้ต้นนั้นเจ้าชายมงกุฎก็ได้พูดคำเดียวกันนี้
 Time always flowed by at lightning speeds
เวลาไหลตลอดเวลาโดยที่ความเร็วฟ้าผ่า
 When you thought you’d never see something again, it’d always let you re-experience those bygone scenes, hear those bygone words
เมื่อคุณคิดว่าคุณจะไม่ได้เห็นบางสิ่งบางอย่างอีกต่อไปมันจะทำให้คุณได้รับประสบการณ์ใหม่ ๆ ในฉากที่ผ่าน ๆ มาเหล่านี้
 Inexorably, it seemed as if time had mysteriously turned backwards
ดูเหมือนว่าเวลาจะหันหลังกลับไปอย่างลึกลับ
 Ning Xiaoyao raised her hand and waved it back and forth in front of Lou Zigui’s face
Ning Xiaoyao ยกมือขึ้นและโบกมือไปด้านหน้าหน้า Lou Zigui
 Were the words she said too touching for him? When Lou Zigui recovered his senses, the soft and pretty youth before him seemed to have faded into the evening light, leaving two bright eyes to stare at him
คำพูดของเธอพูดมากเกินไปหรือเปล่า? 
 “Hey hey, “ Ning Xiaoyao yelled, “What’s wrong with you?” Lou Zigui said, “Then what are you going to do?” “Ah?” Ning Xiaoyao replied
"ห่วย ๆ เหรอ" หนิงหลี่หลี่หลี่ร้องตะโกนว่า "มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ?" ลูซิกูยกล่าวว่า "แล้วคุณจะทำอะไร?" "อ่า?" Ning Xiaoyao ตอบ
 “I’ll decide on things one by one
"ฉันจะตัดสินใจในสิ่งทีละที
 Let me get through the court assembly in two days’ time first
ขอให้ฉันผ่านการประชุมของศาลในเวลาสองวันก่อน
 If my words are useless, then I can’t accomplish anything
ถ้าคำพูดของฉันไร้ประโยชน์ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้
” Lou Zigui nodded
Lou Zigui พยักหน้า
 “What you said just then,” Ning Xiaoyao added, “About Old Xie controlling two generations’ of emperors and the country half-dead like this, does it prove he’s incapable? If he’s useless, what’s he still doing around the palace? I’ll make him go away
หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่หลี่กล่าวเสริมว่า 
” “But the Xie Clan’s already a large tree with deep roots,” Lou Zigui countered
"" แต่ตระกูล Xie มีต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีรากลึก "Lou Zigui ตอบโต้
 “Large…large tree with deep roots?” Ning Xiaoyao echoed
"ใหญ่ ... ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีรากลึก?" Ning Xiaoyao สะท้อน
 “I’m talking about that old man Xie, why are you bringing up trees with me?” “… …” said Lou Zigui
"ฉันกำลังพูดถึงชายชราคนนี้ Xie ทำไมคุณถึงพาไม้ขึ้นมาด้วย?" "... ... " Lou Zigui กล่าว
 Here they go again, the topic was changing once more
หัวข้อนี้เปลี่ยนไปอีกครั้ง
 “I and him and the empress dowager too, we’ll just go torment each other,” Ning Xiaoyao waved a hand
"ฉันกับเขาและเจ้าหญิงมากเกินไปเราก็จะลงโทษกันและกัน" Ning Xiaoyao โบกมือ
 They could talk about trees later
พวกเขาสามารถพูดคุยเกี่ยวกับต้นไม้ได้ในภายหลัง
 “Right now, my goal is to pass through the trial of court assembly
"ตอนนี้เป้าหมายของฉันคือการผ่านการพิจารณาคดีของศาล
 Then I’ll go look for money
แล้วฉันจะไปหาเงิน
” “Look for money?” “Yeah
"มองหาเงินหรือเปล่า?" "ใช่
 If you have power but no money, you still can’t do a thing
หากคุณมีอำนาจ แต่ไม่มีเงินคุณยังไม่สามารถทำสิ่งใดได้
 Even if it’s planting crops, you still need money to buy the seeds first, right?” Ning Xiaoyao explained
แม้ว่าจะปลูกพืชผลคุณก็ยังต้องการเงินเพื่อซื้อเมล็ดพันธุ์ก่อนใช่ไหมหนิง Xiaoyao อธิบาย
 “With cash on hand, the heart won’t panic
"ด้วยเงินสดในมือหัวใจจะไม่หวาดกลัว
 That’s a truth
นั่นเป็นความจริง
” Lou Zigui cradled his forehead
Lou Zigui หน้าผากของเขา
 NIng Xiaoyao tugged on his hand
นาย Xiaoyao ดึงมือของเขาขึ้น
 “Let’s go back
"กลับกันเถอะ
 Maybe I can find some money if I dig around my rooms
บางทีฉันสามารถหาเงินได้ถ้าฉันขุดรอบห้องของฉัน
 Tomorrow I’ll have Windy take that money and buy some food to give everyone
พรุ่งนี้ฉันจะมี Windy เอาเงินนั้นและซื้ออาหารเพื่อให้ทุกคน
” “There are too many refugees in the capital
"" มีผู้อพยพจำนวนมากในเมืองหลวง
 Your Majesty can’t afford to raise them,” Lou Zigui shook his head
สมเด็จพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไม่สามารถที่จะเลี้ยงดูพวกเขาได้ "Lou Zigui ส่ายหัว
 “Moreover, the total number of refugees in the world number in the millions
"นอกจากนี้จำนวนผู้ลี้ภัยในโลกจำนวนนับล้านคน
 How can one person like Your Majesty support them all?” “Give me some time, let me think it over,” Ning Xiayao said
หนึ่งคนเช่นเดียวกับที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงสนับสนุนพวกเขาทั้งหมดหรือไม่ "" ให้เวลาหน่อยลองคิดดูสิ "หนิงหลี่เสี่ยวหลงกล่าว
 “I still haven’t figured out how to get through that court assembly
"ฉันยังไม่ได้คิดวิธีการผ่านการชุมนุมศาล
” When she got to this topic, Ning Xiaoyao felt vexed and dejected again
"เมื่อเธอไปถึงหัวข้อนี้ Ning Xiaoyao รู้สึกเหงาและหงุดหงิดอีกครั้ง
 She really wanted to kill that father and daughter pair ahhhhhhhhhhhhhhhh…
เธอต้องการที่จะฆ่าพ่อและลูกสาวคู่นี้ ahhhhhhhhhhhhhhhhh ...
 Lou Zigui’s heart was filled with murderous intentions as well, but he was clear that killing Xie Wenyuan and Empress Dowager Xie now wouldn’t eliminate the Xie Clan
หัวใจของ Lou Zigui เต็มไปด้วยความตั้งใจในการฆาตกรรมด้วย แต่เขาเห็นได้ชัดว่าการฆ่า Xie Wenyuan และ Empress Dowie Xie ตอนนี้จะไม่สามารถกำจัด Xie Clan
 Once Ning Xiaoyao finished feeling annoyed, she turned to see Erya standing beneath the Wutong tree, taking care of her brother as they ate sugar beans
เมื่อ Ning Xiaoyao รู้สึกหงุดหงิดแล้วเธอหันไปมอง Erya ที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ Wutong ดูแลพี่ชายของเธอขณะที่พวกเขากินถั่วน้ำตาล
 Ning Xiaoyao straightened her posture at the sight
Ning Xiaoyao ทำให้ท่าทางของเธอดูตรง
 There’s nothing to be afraid of
ไม่มีอะไรต้องกลัว
 Last night she was still Supreme Commander’s number one mortal enemy, but weren’t they pals now? “Bad guys can’t be smug forever, just as good guys can’t be unlucky forever,” Ning Xiaoyao stuffed a sugar bean in Lou Zigui’s mouth
เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอยังคงเป็นศัตรูที่สำคัญที่สุดของผู้บัญชาการทหารสูงสุดของ Supreme Commander แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ใช่เพื่อนหรือ? 
 “I think our luck’s picking up now
"ฉันคิดว่าโชคดีของเรากำลังหยิบขึ้นมาตอนนี้
 Things will improve
สิ่งต่างๆจะดีขึ้น
” The sweet flavor of sugar filled his mouth as Lou Zigui’s hand rested against Ning Xiaoyao’s head
"รสหวานของน้ำตาลที่เต็มไปด้วยปากของเขาเป็นมือของ Lou Zigui พิงหัวของ Ning Xiaoyao
 His voice was soft as he spoke
เสียงของเขานุ่มนวลในขณะที่เขาพูด
 “His name was Yanhui
"เขาชื่อ Yanhui
 Your older brother was Ning Yanhui
พี่ชายของคุณคือหนิง Yanhui
3” Ning Xiaoyao was speechless
หนิงหลี่หมิงเจียวพูดไม่ออก
 Why were they talking about older brothers now? Wasn’t there something off with all this?!
ทำไมพวกเขาถึงพูดถึงพี่ชายที่อายุมากกว่า