Chapter 34 Chapter 34: To Split The Cash Translator: JL  Editor: X After they returned from the battle, Lou Lan explained the various odd quirks on his body to an astonished Ai Hui
บทที่ 34 บทที่ 34: การแยก Cash Translator: JL Editor: X หลังจากที่พวกเขากลับมาจากศึก Lou Lan ได้อธิบายถึงความแปลกประหลาดต่างๆบนร่างกายของเขากับ Ai Hui ที่น่าพิศวง
 Ai Hui was very familiar with the soul-fogging grass
ไอฮุยคุ้นเคยกับหญ้าที่พ่นหมอกควัน
 While the effect of the soul-fogging grass in restraining a sand puppet was not definite, if a sand puppet was of low quality, the restraining effect would be very distinct
ในขณะที่ผลกระทบของหญ้า - หมอกควันในการยับยั้งหุ่นเชิดทรายไม่ชัดเจนถ้าหุ่นของทรายมีคุณภาพต่ำผลการกักขังจะแตกต่างกันมาก
 Although it was highly unexpected for Lou Lan to still be able to see when a whole blade of soul-fogging grass was placed on his head, yesterday proved otherwise
แม้ว่าลูลันจะไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าจะมีการวางใบมีดของดวงวิญญาณลงบนศีรษะเมื่อวานนี้
   From the beginning, Ai Hui felt that Master Shao was mysterious and brilliant
จากจุดเริ่มต้น Ai Hui รู้สึกว่าโท Shao ลึกลับและสดใส
 Many of Lou Lan’s aspects continued to surprise him
หลายแง่มุมของ Lou Lan ทำให้เขาประหลาดใจ
 Ai Hui had interacted with numerous sand puppets before, but Lou Lan was the most unique sand puppet that he had ever seen
Ai Hui เคยชินกับหุ่นเชิดทรายมากมายมาก่อน แต่ Lou Lan เป็นหุ่นเชิดทรายที่เป็นเอกลักษณ์ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
   “Master Shao said he used a lot of his own inventions on me and never imagined that there would be such an effect
"โท Shao กล่าวว่าเขาใช้สิ่งประดิษฐ์ของตัวเองมากมายกับฉันและไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผลเช่นนี้
 He did not know what I would be transformed into since most of the techniques he used were untested
เขาไม่รู้ว่าฉันจะเปลี่ยนไปเพราะเทคนิคส่วนใหญ่ที่เขาใช้ยังไม่ได้ทดสอบ
 As of now, I am a never-before-seen being
ณ ตอนนี้ฉันเป็นคนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
 To put it simply, I am an experiment, but Master Shao never imagined that I would be effective in combat and was amazed by my performance
การที่จะพูดง่ายๆก็คือการทดลอง แต่โท Shao ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะมีประสิทธิภาพในการสู้รบและรู้สึกทึ่งกับผลงานของฉัน
 Regarding my current situation, Master Shao still needs time to contemplate
เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของฉันโท Shao ยังต้องการเวลาที่จะคิด
”   As he neared the end of his speech, Lou Lan looked happy
เมื่อใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของการพูด Lou Lan ดูมีความสุข
 He felt relatively joyful due to the fact that Master Shao was astonished by his accomplishments
เขารู้สึกสนุกสนานมากเพราะโท Shao ประหลาดใจกับความสำเร็จของเขา
   “You can definitely be a fighter!” Ai Hui said in an assured tone
"แน่นอนคุณสามารถเป็นนักสู้ได้!" ไอฮิวกล่าวด้วยความมั่นใจ
 He continued, “I feel that you have the potential to be a high-level battle sand puppet!”   “Really, really?” Lou Lan’s tone was jubilant, like a kid who had just received a compliment
เขากล่าวต่อว่า "ฉันรู้สึกว่าคุณมีศักยภาพในการเป็นหุ่นเชือกทรายในระดับสูง!" "จริงเหรอ?" เสียงของ Lou Lan กระปรี้กระเปร่าเหมือนเด็กที่ได้รับคำชมเชย
   “Of course!” Ai Hui thought of something suddenly and said, “Oh yes! We have one more deed to do
"แน่นอน!" ไอฮุยคิดอะไรอย่างกระทันหันและพูดว่า "โอ้ใช่! 
”   “What do we need to do?” Lou Lan asked curiously
"" เราต้องทำอะไร? "Lou Lan ถามซึ้ง ๆ
   From lying on the rattan chair like he was at his last breath, Ai Hui suddenly jolted up as if he had ingested some miracle tonic
จากการนอนบนเก้าอี้หวายราวกับว่าเขาสูดลมหายใจครั้งสุดท้ายไอฮูก็โกรธขึ้นราวกับว่าเขากินยาชูกำลังมหัศจรรย์
 His pride was practically bursting out of his body and could not be constrained by the numerous bandages wrapped on him
ความภาคภูมิใจของเขาแทบจะระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาและไม่สามารถถูก จำกัด ด้วยผ้าพันแผลมากมายที่ห่อหุ้มไว้บนตัวเขา
 Ai Hui cheered, “Split the cash!”   “Split the cash?” Lou Lan was somewhat confused
Ai Hui เชียร์ "แบ่งเงินสด!" "แบ่งเงินสดหรือไม่?" Lou Lan ค่อนข้างสับสน
   “Of course we need to split it
"แน่นอนว่าเราต้องแยกมันออก
 Half of the cash reward belongs to you,” Ai Hui said in a matter-of-fact tone
ครึ่งหนึ่งของรางวัลเงินสดเป็นของคุณ "Ai Hui กล่าวด้วยเสียงจริง
   Lou Lan paused for a moment before saying, “We do not need to split the cash reward
Lou Lan หยุดชั่วคราวสักครู่ก่อนพูดว่า "เราไม่จำเป็นต้องแบ่งรางวัลเงินสด
 I am just a sand puppet
ฉันเป็นแค่หุ่นเชิดทราย
”   “Who set the rules that sand puppets do not need to get a share of the cash reward?” Ai Hui asked calmly
"ใครเป็นคนวางกฎว่าหุ่นทรายไม่จำเป็นต้องได้รับเงินรางวัลบ้าง?" ไอฮิวถามอย่างใจเย็น
 “No matter whether you are a sand puppet or not, we fought together, and this means we are partners
"ไม่ว่าคุณจะเป็นหุ่นทรายหรือไม่ก็ตามเราก็ต่อสู้กันและนั่นหมายความว่าเราเป็นพาร์ทเนอร์
 Since half the merit is yours, half the cash reward is definitely yours too
ตั้งแต่ครึ่งบุญคุณของคุณครึ่งหนึ่งของรางวัลเงินสดเป็นของคุณด้วย
 This is the rule
นี่เป็นกฎ
”   Lou Lan said limply, “But…
"Lou Lan พูดเบา ๆ " แต่ ...
”   “There is no but!” Ai Hui insisted
"" ไม่มี แต่! "ไอฮิวยืนยัน
 “It is decided and it shall be this way in the future
"มันมีการตัดสินใจและมันจะเป็นแบบนี้ในอนาคต
 Hmm, the one hundred thousand yuan from the first battle will be solely mine as I fought in the battle alone
อืมเงินหนึ่งแสนหยวนจากการสู้รบครั้งแรกจะเป็นของฉันเท่านั้นขณะที่ฉันต่อสู้ในสงครามเพียงอย่างเดียว
 The cash reward from the second battle is five hundred thousand yuan and we shall split it evenly between us
เงินรางวัลจากการสู้รบครั้งที่สองคือ 5 แสนหยวนและเราจะแบ่งแยกอย่างเท่าเทียมกันระหว่างเรา
 Take it away quickly before I get blinded by the amount of money we have! Adding up the cash from both battles, I will have three hundred and fifty thousand yuan!”   Ai Hui spoke in an agitated tone
เอามันออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ฉันจะได้รับตาบอดโดยจำนวนเงินที่เรามี! 
 Three hundred and fifty thousand yuan
สามแสนห้าหมื่นหยวน
 To Ai Hui, this is a hefty amount that he had never before earned in his entire life
ถึง Ai Hui นี่เป็นจำนวนเงินที่หนักแน่นที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต
   I made it
ฉันทำมัน
 I made it!   His mind was filled with that phrase
ฉันทำมัน! 
 As he visualized the countless energy-replenishing tonic soups that he could now afford and their tantalizing smell, he unknowingly gulped
ในขณะที่เขามองเห็นซุปโทนิกเติมพลังงานที่นับไม่ถ้วนซึ่งตอนนี้เขาสามารถทำและกลิ่นที่ยั่วเย้าของพวกเขาได้โดยไม่รู้ตัว
   Oh heavens have mercy on Ai Hui
ฟ้าสวรรค์มีความเมตตากับ Ai Hui
 A country bumpkin like him had never seen such a large amount of money before
คนขี้โกงในชนบทเหมือนเขาไม่เคยเห็นเงินเป็นจำนวนมากมาก่อน
 With a trace of sleepiness in his voice, Ai Hui asked, “How are you going to spend the money, Lou Lan?”   Lou Lan was somewhat at a loss and said, “I don’t know…”   “What, you don’t even know what to spend on? Lou Lan, you are too silly ha ha
"คุณจะใช้เงินไปได้อย่างไร Lou Lan?" Lou Lan รู้สึกสูญเสียบ้างและพูดว่า "ฉันไม่รู้ ... " "คุณทำอะไร 
” Ai Hui’s voice was weary, and his speech was unclear
เสียงของ Ai Hui เบื่อหน่ายและคำพูดของเขาไม่ชัดเจน
   But Lou Lan truly did not know
แต่แท้จริงแล้ว Lou Lan ไม่รู้
 He never thought that he would be given a share of the cash reward
เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะได้รับส่วนแบ่งของรางวัลเงินสด
 Since he the day he was first created, Lou Lan had countless interactions with money, such as when Master Shao sent him to buy ingredients, when he went shopping for daily groceries, and so on
ตั้งแต่วันที่เขาถูกสร้างขึ้นครั้งแรก Lou Lan มีปฏิสัมพันธ์มากมายกับเงินเช่นเมื่อโท Shao ส่งเขาไปซื้อส่วนผสมเมื่อเขาไปช้อปปิ้งสำหรับร้านขายของชำทุกวันและอื่น ๆ
 However, the sand puppet had never had money that belonged solely to himself
อย่างไรก็ตามหุ่นเชิดทรายไม่เคยมีเงินเป็นของตัวเอง
   Nobody rewarded him with cash even if he helped them
ไม่มีใครตอบแทนเขาด้วยเงินสดแม้ว่าเขาจะช่วยพวกเขา
 He was merely a sand puppet
เขาเป็นแค่หุ่นเชิดทราย
 Wasn’t it natural and proper for a sand puppet to help human beings?   As a result, this was the first in his life that he received a sum of money that was his alone
มันไม่ได้เป็นธรรมชาติและเหมาะสมสำหรับหุ่นเชิดทรายเพื่อช่วยมนุษย์? 
   This sudden monetary gain affected him tremendously
การได้รับเงินครั้งนี้ทำให้เขาได้รับผลกระทบอย่างมาก
 Reflexively, he looked towards Ai Hui who had incidentally fallen asleep
Reflexively เขามองไปที่ Ai Hui ที่บังเอิญหลับไป
 Even while sleeping, Ai Hui pursed his lips, as if he was eating something
แม้ในขณะที่หลับอยู่ Ai Hui ก็จับริมฝีปากของเขาราวกับว่าเขากินอะไร
   Lou Lan gazed at Ai Hui silently while reflecting on what Ai Hui had said previously
Lou Lan จ้องที่ Ai Hui เงียบ ๆ ในขณะที่สะท้อนถึงสิ่งที่ Ai Hui เคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้
   “No matter whether you are a sand puppet or not, we fought together, and this means we are partners
"ไม่ว่าคุณจะเป็นหุ่นทรายหรือไม่ก็ตามเราก็ต่อสู้กันและนั่นหมายความว่าเราเป็นพาร์ทเนอร์
 Since half the merit is yours, half the cash reward is definitely yours too
ตั้งแต่ครึ่งบุญคุณของคุณครึ่งหนึ่งของรางวัลเงินสดเป็นของคุณด้วย
 This is the rule…”   Partners 
นี่เป็นกฎ ... "พาร์ทเนอร์
   A feeling he never experienced before surged into him
ความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีประสบการณ์ก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เขา
 Lou Lan did not know how to describe this feeling, but he felt that this would be a day he would remember for the rest of his life
Lou Lan ไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกนี้อย่างไร แต่เขารู้สึกว่าวันนี้คงเป็นวันที่เขาจะจำได้ตลอดชีวิต
   On this day, Lou Lan finally had his own money
ในวันนี้ลูลานก็มีเงินเป็นของตัวเอง
   On this day, Lou Lan was treated as a partner and not just as a tool
ในวันนี้ลูลานได้รับการยกย่องให้เป็นคู่ค้าและไม่ใช่แค่เครื่องมือเท่านั้น
   He realized that he had been unaware that he was lacking something, but now he was fulfilled 
เขารู้ว่าเขาไม่รู้ว่าขาดอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้เขาเป็นจริงแล้ว
 It was as if he had encountered a light at the end of a dark tunnel
ราวกับว่าเขาได้พบกับแสงที่ปลายอุโมงค์มืด
   At that moment, he understood that he was no longer the same Lou Lan as before
ในขณะนั้นเขาเข้าใจว่าเขาไม่ใช่ Lou Lan แบบเดียวกับที่เคยเป็นมาก่อน
   He was unable to describe the change, but he knew that he was different now
เขาไม่สามารถอธิบายถึงการเปลี่ยนแปลงได้ แต่เขารู้ว่าตอนนี้เขาแตกต่างไปจากเดิม
   …   “Huanghun, you are still not attending lessons today?” His friends who were getting ready to leave shouted through his locked door
... "Huanghun วันนี้คุณยังไม่ได้ไปเรียนอะไร?" เพื่อนของเขาที่พร้อมจะออกไปตะโกนผ่านประตูที่ปิดสนิทของเขา
   In his room, Duanmu Huanghun moved his face close to the mirror
ในห้องของเขา Duanmu Huanghun ขยับใบหน้าเข้าหากระจก
 Looking at his swollen face which still revealed the distinctive palm imprints, his eye twitched and he forced the words out of his mouth, “I am not going
มองไปที่ใบหน้าบวมของเขาซึ่งยังเผยให้เห็นต้นปาล์มที่โดดเด่นสะดุดตาและเขาบังคับให้คำออกมาจากปากของเขาว่า "ฉันจะไม่ไป
”   “Then we’re leaving
"" แล้วเราจะไป
”   While continuing their discussion, his friends turned and departed
ขณะสนทนาต่อไปเพื่อนของเขาก็หันกลับและออกเดินทาง
   “What is going on with Huanghun recently? He does not even attend his lessons anymore
"สิ่งที่เกิดขึ้นกับหวงแฮนเมื่อเร็ว ๆ นี้? 
 He never skipped any of his classes before!”   “Perhaps he is sick
เขาไม่เคยข้ามชั้นเรียนมาก่อนเลย! "" บางทีเขาอาจจะป่วย
 Didn’t he catch a cold previously?”   “Oh yeah, it seems like he was also tortured by the instructor from the Society of Excellence
ก่อนหน้านี้เขาไม่หนาวหรือ? "" โอ้ใช่ดูเหมือนว่าเขาถูกทรมานโดยอาจารย์ผู้สอนจากสมาคมแห่งความเป็นเลิศ
 Thank goodness we didn’t join
ขอบคุณพระเจ้าที่เราไม่ได้เข้าร่วม
”   “Oh please, we wanted to be in the Society of Excellence, but we were not accepted
"" โอ้เราอยากอยู่ในสังคมแห่งความเป็นเลิศ แต่เราไม่ยอมรับ
 Do you think just anyone can be like Huanghun? His popularity among ladies coupled with his handsome looks and capability made him number one in Central Pine City!”   Duanmu Huanghun turned green
คุณคิดว่าทุกคนสามารถเป็นเหมือน Huanghun? 
 Currently, he only wanted to cover his ears, but the comments of his friends outside found their way to his ears
ปัจจุบันเขาต้องการเพียงแค่ปิดหู แต่ความคิดเห็นของเพื่อนภายนอกได้พบกับหูของเขา
 Looking at the swollen face reflected in the mirror, every sentence was like a stab to his heart
มองใบหน้าที่บวมสะท้อนอยู่ในกระจกทุกประโยคเป็นเหมือนการแทงหัวใจของเขา
   That damn cold! He was actually knocked unconscious by that fellow
หนาวเย็นนั่นแหละ! 
 He felt his emotions rising
เขารู้สึกอารมณ์ของเขาเพิ่มขึ้น
   Thinking back to the humiliating measures that the scoundrel Ai Hui used, Duanmu Huanghun once again felt his face heating up
คิดกลับไปที่มาตรการอับอายที่นักเลง Ai Hui ใช้ Duanmu Huanghun อีกครั้งรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนขึ้น
   Recalling the gesticulations from the many females on the street, his face was practically burning
เมื่อนึกถึงการแสดงท่าทางของผู้หญิงหลายคนบนถนนใบหน้าของเขาแทบลุกไหม้
   He was not sure if it was an illusion, but he felt that the face in the mirror was more swollen than before, as if it had transformed into a bun
เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่ แต่เขารู้สึกว่าใบหน้าในกระจกบวมมากขึ้นกว่าเดิมราวกับว่ามันเปลี่ยนเป็นขนมปัง
 The elegant, dainty chin was gone and his facial features were completely warped
คางที่งดงามสง่างามได้หายไปและใบหน้าของเขาถูกบิดเบี้ยวอย่างสมบูรณ์
 His once charismatic eyes has also became lightbulb-like
ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขาได้กลายเป็นหลอดไฟเหมือนกัน
   This is too humiliating!   This is simply too embarrassing!   This hatred cannot be contained
นี้เป็นอัปยศมากเกินไป! 
 Just you wait, Ai Hui
แค่รออ้ายฮุ่ย
 I, Duanmu Huanghun, will definitely not let you off!   Suddenly, someone shouted from outside the window, “Rumor has it that Duanmu Huanghun is the number one expert in Central Pine City
ฉัน Duanmu Huanghun แน่นอนจะไม่ปล่อยให้คุณออก! 
 I am Gu Tianning and I am challenging you to a duel
ฉันคือ Gu Tianning และฉันท้าทายคุณในการดวล
 Duanmu Huanghun, do you dare to accept my challenge?”   Duanmu Huanghun tensed
Duanmu Huanghun คุณกล้าที่จะยอมรับความท้าทายของฉัน? "Duanmu Huanghun tensed
   “Fellow student Duanmu Huanghun, don’t tell me that you do not have even an ounce of courage to battle? What a disappointment!” the newcomer shouted, his voice echoing into the distance
"เพื่อนนักเรียน Duanmu Huanghun ไม่ได้บอกฉันว่าคุณไม่ได้แม้แต่ออนซ์ของความกล้าหาญที่จะต่อสู้? 
   Duanmu Huanghun trembled in anger, but looking back at the swollen face in the mirror, the urge to rush out disappeared
Duanmu Huanghun สั่นเทาด้วยความโกรธ แต่มองย้อนกลับไปที่หน้าบวมในกระจกการกระตุ้นให้รีบร้อนหายไป
 If he rushed out, he would surely become the laughingstock of Central Pine City tomorrow
ถ้าเขารีบวิ่งออกไปเขาก็จะกลายเป็นเสียงหัวเราะของ Central Pine City ในวันพรุ่งนี้
   Just you wait, Ai Hui!
แค่รออ้ายฮุ่ย!