Chapter 67 Chapter 67: Duanmu’s Self-Abasement Translator: Cynthia  Editor: Pranav Duanmu Huanghun was sitting inside the schoolhouse, feeling impatient
บทที่ 67 บทที่ 67: การพึ่งตนเองของ Duanmu Cynthia Editor: Pranav Duanmu Huanghun นั่งอยู่ข้างในโรงเรียนรู้สึกไม่โอ้อวด
 The students around him couldn’t help but continuously shoot gazes at him, and many girls hid themselves behind some windows and ardently peeped at him
นักเรียนที่อยู่รอบตัวเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ก็ยิงจ้องไปที่เขาและเด็กหญิงหลายคนซ่อนตัวอยู่หลังหน้าต่างบางห้องและจ้องมองเขาอย่างกระตือรือร้น
 Duanmu Huanghun, who had shot to fame after the famous fight, had now become the last disciple of the Grandmaster Dai Gang
Duanmu Huanghun ผู้ซึ่งเคยเป็นที่เลื่องลือในการต่อสู้ครั้งนี้ได้กลายเป็นศิษย์สุดท้ายของ Grandmaster Dai Gang
 Yet none of these made him feel pleased or joyful
ยังไม่มีสิ่งใดที่ทำให้เขารู้สึกยินดีหรือสนุกสนาน
 With his noble upbringing, amazing talent, and handsome looks, and now as the last disciple of the famous master, he really was a favorite of heaven
ด้วยการศึกษาอันสูงส่งของเขาพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์และรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและตอนนี้เป็นศิษย์สุดท้ายของนายที่มีชื่อเสียงเขาเป็นคนโปรดของสวรรค์จริงๆ
 He was so perfect that no one could even envy him
เขาสมบูรณ์แบบมากจนไม่มีใครแม้แต่จะอิจฉาเขาได้
 But he was not happy at all! That bastard didn’t come to school again!   Duanmu Huanghun’s heart was full of anger
แต่เขาก็ไม่มีความสุขเลย! 
 Yes, anger! Today was the first day he had returned to Central Pine City from meeting his master
ใช่โกรธ! 
 With the title of a grandmaster’s last disciple, he was shining brilliantly like the sun
ด้วยชื่อของศิษย์สุดท้ายของแกรนด์มาสเตอร์เขาส่องประกายราวกับดวงอาทิตย์
 The dean had personally came to welcome him again and had even spoken to him obsequiously
คณบดีได้มาต้อนรับเขาอีกครั้งและได้พูดกับเขาอย่างกระวนกระวาย
 The teachers gave him kind and warm greetings, not in the least bit treating him like a student
ครูให้คำอวยพรใจดีและอบอุ่นไม่น้อยกว่าที่จะปฏิบัติกับเขาเหมือนกับนักเรียน
 The male students looked at him with worship and reverence, while the female students stared at him with passionate love
นักเรียนชายมองเขาด้วยความเคารพและเคารพในขณะที่นักเรียนหญิงมองเขาด้วยความรัก
 But he neither wanted nor cared about any of these! The only person he wanted to see, the only person he cared about, was not included in these strangers
แต่เขาไม่ต้องการและไม่สนใจเรื่องเหล่านี้! 
 He wanted to see the unconcealed envy, jealousy, and self-abasement in Ai Hui’s eyes
เขาต้องการที่จะเห็นอิจฉาที่ไม่รู้จักความอิจฉาและการจลาจลในสายตาของ Ai Hui
 Yes, he was this practical
ใช่เขาเป็นแบบนี้
 He just wanted to see that fellow grovel at his feet under his dazzling fame
เขาแค่อยากจะเห็นเพื่อนคนนั้นจมูกที่เท้าของเขาภายใต้ชื่อเสียงของเขาพราว
 It would feel great! But damn it! That guy didn’t come to school again! Duanmu Huanghun’s face was livid with rage
มันจะรู้สึกดีมาก! 
 Although his eyes were as cold as ice, an unimpeded fury was burning beneath them
ถึงแม้ดวงตาของเขาจะหนาวราวกับน้ำแข็ง แต่ความโกรธที่ไม่ถูกรบกวนกำลังถูกเผาไหม้อยู่ข้างใต้พวกเขา
 It was like a powerful army with a vast host of infantry and cavalry, after planning for a long time, had finally marched directly towards the enemy’s camps in the hope of wiping the enemies out, but found out that the camp was empty
มันเหมือนกับกองทัพที่มีอำนาจและมีกองทหารราบและพลม้ามากมายหลังจากวางแผนมาเป็นเวลานานแล้วก็เดินตรงไปยังค่ายของศัตรูด้วยความหวังว่าจะกำจัดศัตรูออก แต่พบว่าค่ายว่างเปล่า
 The feeling…sucks! He wasn’t listening to a word of what the teachers were saying in the class
ความรู้สึก ... sucks! 
 For the whole morning, he was in a rage and was like a volcano that could erupt at any time
ตลอดทั้งเช้าเขาโกรธและเหมือนภูเขาไฟที่อาจระเบิดได้ตลอดเวลา
 Each minute in the class was similar to torture and made him more and more angry
แต่ละนาทีในชั้นเรียนก็คล้ายกับการถูกทรมานและทำให้เขาโกรธมากขึ้น
 He felt like he was a foolish clown
เขารู้สึกเหมือนว่าเขาเป็นคนโง่เขลา
 The feeling was so intense that he almost couldn’t help but rush out of the classroom
ความรู้สึกรุนแรงจนแทบไม่อาจช่วยได้ แต่รีบวิ่งออกจากห้อง
 However, he somehow managed to restrain himself until the end of the class
อย่างไรก็ตามเขาก็ได้ควบคุมตัวเองจนจบชั้น
 As soon as the class was over, he stood up and rushed out of the schoolhouse with great haste
ทันทีที่ชั้นเรียนจบลงเขาลุกขึ้นยืนและรีบวิ่งออกจากโรงเรียนด้วยความเร่งรีบ
 As he walked outside, he couldn’t help but narrow his eyes in the bright sunlight
ขณะที่เดินออกไปข้างนอกเขาไม่สามารถช่วยนัยน์ตาให้แคบลงในแสงแดดได้
 "Excuse me, do you know Ai Hui?" As he just passed the school gate, Duanmu heard a soft and gentle voice and suddenly stopped
"ขอโทษนะที่รู้ Ai Hui?" 
 However, he didn’t stop because of how attractive the voice was, but instead, because of the name
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้หยุดเพราะเสียงที่น่าสนใจ แต่แทนที่จะเป็นเพราะชื่อ
 Ai Hui…that damned bastard! After his eyes adjusted to the sunlight, he could clearly see the person in front of him
Ai Hui ... ไอ้ลูกครึ่ง! 
 His eyes lit up
ตาของเขาสว่างขึ้น
 What a classic beauty! The girl stood there gracefully with a demure temperament and a warm smile; she looked so gentle and decent
อะไรงามคลาสสิก! 
 Duanmu Huanghun had seen countless beauties, but very few of them could be said to be as pleasant-looking as her
Duanmu Huanghun ได้เห็นความงดงามมากมาย แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถพูดได้ว่าดูน่ารักเหมือนเธอ
 Ai Hui’s girlfriend? Impossible! Duanmu immediately denied the thought
แฟนของ Ai Hui? 
 How can Ai Hui have such a pretty girlfriend? His girlfriend was the plain-looking one
Ai Hui สามารถเป็นแฟนตัวยงได้อย่างไร? 
 The moment the word "girlfriend" appeared in his mind, Duanmu’s heart trembled, as he remembered the miserable experience of that night
ขณะที่คำว่า "แฟน" ปรากฏขึ้นในใจจิตใจของ Duanmu ก็สั่นขณะที่เขาจำได้ว่าประสบการณ์ที่น่าสังเวชของคืนนั้น
 It was a literal nightmare that he was still trying to forget
มันเป็นฝันร้ายที่แท้จริงที่เขายังคงพยายามที่จะลืม
 He never thought he would remember it here… Although he was roaring with anger deep inside his heart, Duanmu Huanghun still smiled brightly, and said, "Nice to meet you, I’m Ai Hui’s classmate
เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะจดจำได้ที่นี่ ... ถึงแม้ว่าเขาจะมีเสียงโกรธลึก ๆ ในใจของเขา Duanmu Huanghun ยังคงยิ้มให้สดใสและพูดว่า "ดีใจที่ได้พบคุณฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของ Ai Hui
" He decided to paralyze his enemies before infiltrating himself into them! "Wow, that’s great
"เขาตัดสินใจที่จะทำให้เป็นอัมพาตศัตรูของเขาก่อนที่จะแทรกซึมเข้าไปในตัวพวกเขา" ว้าวนั่นมันเยี่ยมยอดมาก
 So glad to meet you
ดีใจที่ได้พบคุณ
 I’m the senior disciple of Ai Hui’s master," Mingxiu said, pleasantly surprised
ฉันเป็นศิษย์อาวุโสของนายอ้ายฮุ่ย "Mingxiu กล่าวว่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก
 Senior disciple of Ai Hui’s master? Duanmu Huanghun was also a bit surprised
ศิษย์อาวุโสของเจ้านาย Ai Hui? 
 His attention was immediately caught by this relationship
ความสนใจของเขาถูกจับได้ทันทีโดยความสัมพันธ์นี้
 Ai Hui had a master? How could anyone choose such a terrible guy as a disciple? He began to feel indignant
Ai Hui มีเจ้านาย? 
   Yet he was calm enough to maintain his composure, and he asked with a big smile and appropriate surprise, "Ai Hui has a master? I’ve never heard of it before
ถึงกระนั้นเขาก็สงบพอที่จะรักษาความสงบไว้ได้และเขาถามด้วยรอยยิ้มและความแปลกใจที่เหมาะสม "Ai Hui มีเจ้านายฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
 Why didn’t he share this wonderful news with us?"   Mingxiu didn’t think too much, and she answered, "I presume he didn’t have time to tell you
ทำไมเขาถึงไม่แชร์ข่าวที่ยอดเยี่ยมนี้กับเรา? "Mingxiu ไม่คิดมากและเธอตอบว่า" ฉันเข้าใจว่าเขาไม่มีเวลาพอที่จะบอกคุณ
 It was just days ago
มันเป็นเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมา
 His master is Wang Shouchuan, a teacher of Central Pine Academy
เจ้านายของเขาคือวังชุทวนครูของสถาบันภาคกลางของไพน์
" "Wang Shouchuan? Teacher in our academy?" Duanmu Huanghun paused for a minute as he quickly searched his memories
"" วัง Shouchuan? 
 "Is he the one teaching the ‘Basis for Training’ course?"   "Yes
"เขาเป็นคนสอนวิชา Basis for Training หรือเปล่า?" 
" Mingxiu was familiar with Uncle’s course
Mingxiu คุ้นเคยกับลุงแน่นอน
   "I see
"ฉันเห็น
" Duanmu Huanghun instantly became more relieved
"Duanmu Huanghun ทันทีโล่งใจมากขึ้น
 It wasn’t surprising; surely no respectable teacher would choose such a terrible disciple
ไม่น่าแปลกใจเลย 
 He didn’t think that a teacher who taught ‘Basis for Training’ would be of high status
เขาไม่คิดว่าครูที่สอน 'พื้นฐานสำหรับการฝึกอบรม' จะมีสถานะสูง
   Now much happier, Duanmu Huanghun acted impressed and said, "He is a good teacher
ตอนนี้ความสุขมาก Duanmu Huanghun ทำท่าประทับใจและกล่าวว่า "เขาเป็นครูที่ดี
 Ai Hui is fortunate to have him as his master
Ai Hui โชคดีที่ได้เขาเป็นนายของเขา
 "   Hearing his compliment, Mingxiu’s positive impression of Duanmu became reinforced
"การได้ฟังคำชมเชยของเขาความประทับใจที่เพิ่มขึ้นของ Mingxiu เกี่ยวกับ Duanmu ได้รับการเสริมแรง
 She had learned embroidery from Master ever since she was very young, and just like her master, Uncle was like kin
เธอได้เรียนรู้การเย็บปักถักร้อยจากท่านอาจารย์ตั้งแต่เธอยังเด็กมากและเหมือนกับเจ้านายของเธอลุงเป็นเหมือนญาติ
   "So you and Ai Hui know each other well?" Mingxiu asked curiously
"คุณและ Ai Hui รู้จักกันดีมั้ย?" 
   "Very!" Duanmu replied
"มาก!" 
 He gnashed his teeth in anger but managed to give a bright smile
เขาก่นฟันด้วยความโกรธ แต่สามารถยิ้มให้สดใสได้
 "We are on the same mission team
"เราอยู่ในทีมภารกิจเดียวกัน
"   "Oh, then you must be good friends
"" โอ้แล้วคุณต้องเป็นเพื่อนที่ดี
" Mingxiu was also happy to know this
"Mingxiu ยินดีที่จะรู้เรื่องนี้ด้วย
 The members of a mission team generally consisted of very good friends who could closely cooperate
สมาชิกของทีมภารกิจโดยทั่วไปประกอบด้วยเพื่อนที่ดีมากที่สามารถให้ความร่วมมืออย่างใกล้ชิด
   "Yes, yes
"ใช่ ๆ
" Duanmu’s smile became brighter, but in his heart, he wished to stab Ai Hui to death
รอยยิ้มของ Duanmu สว่างขึ้น แต่ในใจเขาอยากจะแทง Ai Hui ให้ตาย
   Oops, no
อ๊ะไม่มี
 Stab? How could he be so cruel to his "good friend"? He should hack him into pieces to resolve his hatred! "Oh, I don’t know your name yet," Mingxiu said
แทง? 
 Duanmu thought furiously to himself
Duanmu คิดอย่างดุเดือดกับตัวเอง
 Should he tell her his real name? No! He was too famous these days, and as a celebrity, he would be recognized if she knew his true name
เขาควรจะบอกชื่อจริงของเขาหรือไม่? 
 Then she would know that he was lying because Ai Hui must have bad-mouthed him in front of her
จากนั้นเธอก็จะรู้ว่าเขาโกหกเพราะอ้ายฮุ่ยต้องพูดไม่ดีต่อหน้าเธอ
   Why not give her a pseudonym?   Without thinking, Duanmu Huanghun blurted out, "Just call me Bangwan
ทำไมไม่ให้เธอฉายา? 
" The next moment he realized what he said, and he felt like killing himself
"ในวินาทีต่อมาเขาก็ตระหนักว่าเขาพูดอะไรและรู้สึกเหมือนกำลังฆ่าตัวเอง
 He almost cried out
เขาเกือบจะร้องไห้
 Just what did he do? "Oh, hello, Bangwan!" Mingxiu said heartily
เขาทำอะไรดี? 
 Hearing the familiar yet horrifying name again, tears welled up in Duanmu’s eyes
ได้ยินชื่อที่คุ้นเคยและน่ากลัวอีกครั้งน้ำตาไหลเข้าสู่ดวงตาของ Duanmu
 "Yes, yes," he replied torpidly
"ใช่ใช่" เขาตอบกระสับกระส่าย
 This self-abasement was just too harsh
การละหมาดด้วยตัวเองเป็นเรื่องที่รุนแรงเกินไป