Chapter 103: Hall of Nine Tones After throwing all those nonsensical and distracting thoughts to the back of his mind, Ai Hui’s mind was now at peace
บทที่ 103: Hall of Nine Tones หลังจากโยนความคิดที่ไร้สาระและเสียสมาธิไปยังด้านหลังของจิตใจจิตใจของ Ai Hui อยู่ในภาวะสงบ
 All that stuff about Bangwan or his one hundred fifty million yuan didn’t matter to him anymore
สิ่งที่เกี่ยวกับ Bangwan หรือหนึ่งแสนห้าหมื่นหยวนก็ไม่สำคัญกับเขาอีกต่อไป
 He wasn’t going to waste any more time and effort on that ingrate—it wasn’t as if they were related in any way
เขาจะไม่เสียเวลาและความทุ่มเทในเรื่องนี้มากนัก - ไม่ใช่ว่าพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้อง แต่อย่างใด
 Ai Hui was stingy with his time and would much rather spend it on those close to him
ไอฮุงเหนียวกับเวลาของเขาและค่อนข้างจะใช้มันกับคนที่ใกล้ชิดกับเขา
Was the ingrate within his intimate social circle? Certainly not
การกินอยู่ภายในวงสังคมที่สนิทสนมของเขาหรือไม่? 
Only Lou Lan, Fatty, Teacher Wang, Mistress, and Senior Mingxiu were worthy
เฉพาะ Lou Lan, Fatty, Teacher Wang, Mistress และ Senior Mingxiu ก็คุ้มค่า
 Everyone else can just go mind their own business!As for the one hundred fifty million? Hehe, forget about it
คนอื่น ๆ ก็สามารถไปคิดธุรกิจของตัวเองได้สำหรับหนึ่งร้อยห้าสิบล้าน? 
Having grown up in the Wilderness, Ai Hui had witnessed the most extreme of contests for resources
หลังจากเติบโตขึ้นมาในถิ่นทุรกันดาร Ai Hui ได้เห็นการแข่งขันที่รุนแรงที่สุดสำหรับแหล่งข้อมูล
 People would fight over mere pennies and would sometimes even engage in battles of life and death over a few hundred yuan
คนจะต่อสู้มากกว่า pennies เพียงและบางครั้งก็มีส่วนร่วมในการต่อสู้ของชีวิตและความตายมากกว่าไม่กี่ร้อยหยวน
And some rich kid came along and offered him a hundred million? Other people could afford to be naive, but not Ai Hui
และเด็กที่รวยบางคนมาพร้อมและเสนอให้เขาเป็นแสนล้าน? 
Lou Lan was the only reason why he was willing to lend a helping hand
Lou Lan เป็นเหตุผลเดียวที่เขายินดีที่จะให้ยืมมือช่วย
Ai Hui knew how different he was from Lou Lan
Ai Hui รู้ว่าเขามาจากลูลันกันอย่างไร
 He also understood that he would never become as kind as Lou Lan, and he didn’t want Lou Lan to become more like him
เขาก็เข้าใจดีว่าเขาจะไม่เป็นแบบที่ดีเท่ากับลูลันและเขาไม่ต้องการให้ Lou Lan กลายเป็นเหมือนเขา
Even though he managed to escape the darkness, it had long permeated his entire being
ถึงแม้เขาจะสามารถหนีความมืดได้ แต่ก็เต็มไปหมดแล้ว
 He knew that he would never be able to break away from the constant fighting and killing of his past
เขารู้ว่าเขาจะไม่สามารถหลบหนีจากการสู้รบอย่างต่อเนื่องและฆ่าอดีตของเขาได้
Victory and strength were the only things that made him feel safe
ชัยชนะและความแข็งแรงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย
Lou Lan was different; his passion for this world radiated warmly like the sun
ลูลานแตกต่างกัน 
And Ai Hui enjoyed the sun; he liked the way Lou Lan was
Ai Hui ชอบแสงแดด 
 Everything was fine as long as Lou Lan remained happy
ทุกอย่างเรียบร้อยดีตราบเท่าที่ Lou Lan ยังคงมีความสุข
As for that ingrate, he’d better not meet Ai Hui in battle
สำหรับการจลาจลนั้นเขาจะไม่พบ Ai Hui ในสนามรบ
By focusing on those that mattered and treating Duanmu Huanghun as an insignificant being, Ai Hui preserved his inner tranquility
Ai Hui รักษาความสงบภายในของเขาไว้โดยมุ่งเน้นไปที่ผู้ที่สนใจและปฏิบัติต่อ Duanmu Huanghun อย่างไม่มีนัยสำคัญ
Duanmu Huanghun was, however, not the least bit at peace
Duanmu Huanghun เป็นอย่างไรไม่น้อยที่สงบ
How could he be?He was resentful that putting down his pride and sincerely apologizing wasn't enough for Ai Hui
เขาโกรธแค้นว่าการหย่อนความภาคภูมิใจและขอโทษด้วยความจริงใจไม่เพียงพอสำหรับ Ai Hui
 Moreover, he had experienced that nightmare again—what a harrowing experience! He had felt so fearful that he didn’t even know how he had managed to flee from the Vanguard Training Hall
ยิ่งกว่านั้นเขายังเคยประสบกับฝันร้ายอีกครั้งนั่นคือประสบการณ์ที่แย่มาก! 
Duanmu Huanghun only regained his senses the next day
Duanmu Huanghun คืนความรู้สึกของเขาในวันรุ่งขึ้นเท่านั้น
Fully aware of his circumstances, he felt even more resentful
ตระหนักถึงสถานการณ์ของเขาอย่างเต็มที่เขารู้สึกไม่พอใจมากขึ้น
How could he have fainted in that alley? How could he have allowed himself to be saved by Ai Hui once again? The scene where Ai Hui had contemptuously asked him for one hundred million yuan was etched deeply in his mind
เขาซนไปในซอยนั้นได้อย่างไร? 
 Duanmu Huanghun had never been scoffed at to such an extent in his life
Duanmu Huanghun ไม่เคยถูกเยาะเย้ยในเรื่องดังกล่าวในชีวิตของเขา
Not even once!Just like how nobody had ever considered him to be someone who made empty promises
เช่นเดียวกับที่ไม่มีใครเคยคิดว่าเขาเป็นคนที่ทำสัญญาที่ว่างเปล่า
 Everyone around Duanmu Huanghun, even adults and his childhood friends, had always regarded him as a respectable man of his words!Money?To him, money was insignificant!Money was just a figure to him
ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ Duanmu Huanghun แม้ผู้ใหญ่และเพื่อนในวัยเด็กของเขาได้รับการยกย่องว่าเขาเป็นคนที่มีเกียรติในคำพูดของเขา Money? เขาเงินไม่สำคัญเงินเป็นเพียงตัวเลขให้กับเขา
 Having his promise disregarded was one thing, but to view it as being worth less than fifty million yuan was a total insult to his character
การละเลยคำสัญญาของเขาเป็นสิ่งหนึ่ง แต่ถ้ามองว่ามีมูลค่าน้อยกว่าห้าหมื่นหยวนก็เป็นการดูถูกอย่างสิ้นเชิงต่อตัวละครของเขา
 What’s worse was that the other party believed that he couldn’t even afford one hundred million yuan
แย่กว่านั้นคืออีกฝ่ายเชื่อว่าเขาจะไม่ยอมจ่ายเงินได้ถึงหนึ่งร้อยล้านหยวน
Fine, he was indeed unable to afford that amount at that point in time
ดีจริงๆเขาไม่สามารถจ่ายเงินได้ในเวลานั้น
That scoundrel!Duanmu Huanghun clenched his fist tightly, his knuckles turning white
เจ้าแม่ Duanmu Huanghun กำกำปั้นแน่นสนับมือของเขากลายเป็นสีขาว
 His eyes felt like they were capable of spewing fire
ดวงตาของเขารู้สึกว่าพวกเขาสามารถพ่นไฟได้
He took a deep breath, slowly releasing his fist
เขาหายใจเข้าลึก ๆ ค่อยๆปล่อยกำปั้นออก
 Although he was still filled with rage, Duanmu Huanghun could now restrain it
ถึงแม้ว่าเขาจะเต็มไปด้วยความโกรธ Duanmu Huanghun ยังสามารถยับยั้งความรุนแรงได้
He made a decision
เขาตัดสินใจ
Counterattack!He was going to counterattack!He would show that scoundrel just how easy it was for him to make money
ตีโต้เขากำลังจะตีโต้! เขาจะแสดงให้เห็นว่าคนโกหกเพียงวิธีการที่ง่ายสำหรับเขาที่จะทำเงิน
 He would demonstrate the vast difference between a genius and a piece of trash! He would let him know just how much his promises were worth—that scoundrel could just take his one hundred fifty million yuan and wallow in regret!Duanmu Huanghun regained his composure, quickly coming up with a plan
เขาจะแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างอย่างมากระหว่างอัจฉริยะกับชิ้นส่วนของถังขยะ! 
……Wu Qirong’s birthday was finally here; he was finally coming of age
...... วันเกิดของ Wu Qirong เกิดขึ้นที่นี่ 
 The Wu family had a 600-year history, and even though it wasn’t particularly large, it wasn’t exactly small either
ครอบครัวของ Wu มีประวัติ 600 ปีและถึงแม้จะไม่มีขนาดใหญ่ แต่ก็ยังไม่ใหญ่เท่าไรนัก
 Although their legacy wasn’t as established as those of the founding houses, the family nevertheless had its own estate and a decent sphere of influence
แม้ว่ามรดกของพวกเขาไม่ได้เป็นที่ยอมรับเช่นเดียวกับของบ้านที่ตั้งครอบครัวยังคงมีที่ดินของตัวเองและทรงกลมที่ดีของอิทธิพล
After six hundred years of painstaking efforts, the Wu family was now flourishing
หลังจากหกร้อยปีของความพยายามอย่างขยันขันแข็งครอบครัวของวูกำลังเติบโตขึ้น
Wu Qirong was the eldest son of the Wu family, and his name reflected the great expectations that his elders had of him
Wu Qirong เป็นลูกชายคนโตของครอบครัว Wu และชื่อของเขาสะท้อนให้เห็นถึงความคาดหวังที่ยอดเยี่ยมของผู้อาวุโสของเขา
 [1] He was, however, a mischievous child, and had grown to be a highly sociable person with a vast network of friends
[1] เขาเป็นเด็กซนและเติบโตขึ้นเป็นคนที่เข้ากับคนที่มีเครือข่ายเพื่อนมากมาย
 Wu Qirong was bright; he had noticed early on that he couldn’t match his elders when it came to hard work
Wu Qirong สดใส; 
As such, he had focused on expanding his social network
ด้วยเหตุนี้เขาจึงมุ่งเน้นการขยายเครือข่ายทางสังคมของเขา
 He was a generous person who was well versed in negotiating his way around others, and he had never offended anyone
เขาเป็นคนใจกว้างที่มีประสบการณ์ในการเจรจาต่อรองทางของเขากับคนอื่น ๆ และเขาไม่เคยทำร้ายใครเลย
 These qualities led him to have quite a reputation among the dandy community
คุณสมบัติเหล่านี้ทำให้เขามีชื่อเสียงในหมู่ชุมชนดีดี
Wu Qirong continued to socialize even when he had come to the Induction Ground
Wu Qirong ยังคงเข้าสังคมแม้ว่าเขาจะมาที่ Induction Ground
 He spared no expense, choosing to host a large banquet to celebrate his birthday
เขาไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ เลือกที่จะเป็นเจ้าภาพจัดเลี้ยงขนาดใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดของเขา
One could tell from the venue that the host was a massive spender
จากสถานที่จัดงานพบว่าเจ้าบ้านเป็นผู้ที่มีรายได้มหาศาล
 The banquet was held at the Hall of Nine Tones, the most luxurious venue in the Induction Ground
ห้องจัดเลี้ยงจัดขึ้นที่ Hall of Nine Tones ซึ่งเป็นสถานที่ที่หรูหราที่สุดใน Induction Ground
The Hall of Nine Tones was built by Di Xinyuan, a Music Theory Master
Hall of Nine Tones สร้างขึ้นโดย Di Xinyuan, Master of the Music Theory
 When the Induction Ground’s administration received news that Master Di Xinyuan intended to return to the Induction Ground, they decided to give him a beautiful, scenic place to honor his return
เมื่อฝ่ายบริหารของ Induction Ground ได้รับข่าวว่า Master Di Xinyuan ตั้งใจจะกลับไปยังสนาม Induction Ground พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะให้เขาเป็นสถานที่ที่สวยงามเพื่อชมการกลับมาของเขา
The master had been indescribably happy at the gesture and had decided to build the Hall of Nine Tones on this piece of land for his life of solitude
นายได้รับความสุขอย่างไม่ย่อท้อที่ท่าทางและได้ตัดสินใจที่จะสร้างห้องโถงเก้าเสียงบนที่ดินชิ้นนี้สำหรับชีวิตของเขาจากความเหงา
 He had once roamed the world, exploring the Avalon of Five Elements, and he had even wandered into the Old Territory
เคยเดินทางไปทั่วโลกสำรวจ Avalon of Five Elements และเขาก็เดินเข้าไปในดินแดนเก่า
 He had picked his nine favorite architectural styles and had built nine entirely different courtyards, and hence the name Hall of Nine Tones
เขาเลือกรูปแบบสถาปัตยกรรมที่ชื่นชอบถึงเก้ารูปแบบและสร้างสนามหญ้าที่แตกต่างกันเก้าห้องและด้วยเหตุนี้ชื่อฮอลล์เก้าเสียง
Once built, the Hall of Nine Tones instantly became the Induction Ground’s most valued venue
ทันทีที่สร้าง Hall of Nine Tones กลายเป็นสถานที่ที่มีค่าที่สุดของ Induction Ground
Besides being an architectural marvel, the hall played host to musicians that were handpicked and taught by the master himself
ห้องโถงเล่นดนตรีกับนักดนตรีที่ได้รับการคัดเลือกและสอนโดยเจ้านายเอง
 The songs they performed were always changing and were all written by Master Di Xinyuan himself
เพลงที่พวกเขาแสดงขึ้นมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาและทั้งหมดนี้ถูกเขียนขึ้นโดย Master Di Xinyuan เอง
Ever since the day of its completion, the Hall of Nine Tones had become the favorite haunt of youngsters from the influential families
นับตั้งแต่วันที่เสร็จสิ้น Hall of Nine Tones กลายเป็นผีสิงที่ชื่นชอบของเยาวชนจากครอบครัวผู้มีอิทธิพล
Getting a reservation for the venue was extremely difficult
การจองสถานที่นั้นยากมาก
 Not only was it extremely costly, but the place also had strict requirements regarding the identity of its customers
ไม่เพียง แต่มีราคาแพงมาก แต่สถานที่นี้ยังมีข้อกำหนดที่เข้มงวดเกี่ยวกับตัวตนของลูกค้าด้วย
 Wu Qirong had spent a tidy sum to buy someone else’s reservation
Wu Qirong ใช้เงินอย่างพิถีพิถันเพื่อซื้อการจองของผู้อื่น
He had to admit, though, that it was all worth it!The hall’s decor and the exquisite elemental food dishes, coupled with the heavenly music, were simply intoxicating
เขาต้องยอมรับว่ามันเป็นสิ่งที่คุ้มค่า! การตกแต่งห้องโถงและอาหารจานธาตุอันงดงามควบคู่ไปกับดนตรีสวรรค์เป็นเรื่องที่ทำให้มึนเมา
 The look on his peers’ faces upon entering the venue gave him immense satisfaction
รูปลักษณ์บนใบหน้าเพื่อนของเขาเมื่อเข้าสู่สถานที่ทำให้เขามีความพอใจอย่างมาก
 He was extremely pleased with his purchase!Just as Wu Qirong was happily content, an icy voice suddenly rang out from the doorway
เขายินดีเป็นอย่างยิ่งกับการซื้อของเขาเช่นเดียวกับ Wu Qirong เนื้อหามีความสุขเสียงดังสนั่นก็โผล่ออกมาจากทางเข้าประตู
 “Little Wu, why wasn’t I notified of your birthday party? You’ll have to drink three glasses of wine as punishment
"ลุงอู๋ทำไมไม่ได้รับแจ้งจากงานเลี้ยงวันเกิดของคุณ? 
”A lithe figure with an air of aloofness appeared at the doorway
"ร่างเล็กที่มีอากาศนิ่งปรากฏที่ประตู
The guests at the table instantly fell silent
แขกที่มาที่โต๊ะทันทีเงียบ
One of Wu Qirong’s playboy mates angrily voiced out, “Who is this atrocious piece of trash—”Pa!A resounding slap in the face!The playboy held his cheek and stared blankly at Wu Qirong, stunned that his friend had actually slapped him
เพื่อนร่วมชั้นของ Wu Qirong คนหนึ่งกำลังโห่ร้องเสียงดังออกมาว่า "ใครเป็นขยะชิ้นนี้ที่น่าสยดสยอง" Pa! Face Slapping Face Slapping Face Slapping Face Slapping Face Slapping Face Slapping Face Slapping Face Slapping Face Slapping ชายหนุ่มเพลย์บอยยื่นแก้มของเขาและจ้องมอง Wu Qirong โง่ตะลึงว่าเพื่อนของเขาได้ตบเขา
Wu Qirong, who was behaving all loftily just awhile ago, bent down without hesitation to pour himself three glasses of wine
Wu Qirong ผู้ซึ่งเคยทำตัวลุกขึ้นทั้งหมดเพียงชั่วครู่ที่ผ่านมาก้มลงโดยไม่ลังเลที่จะเทน้ำองุ่นสามแก้ว
 He downed them all in one breath
พระองค์ทรงหดหายทั้งหมดในลมหายใจเดียว
Without putting down the glass, Wu Qirong hastily ran over to the newly arrived guest
โดยไม่ต้องวางแก้ว Wu Qirong รีบวิ่งไปหาแขกผู้มาใหม่
 He bowed slightly and said, “Brother, you should have told me earlier that you were coming! I would hardly dare to disturb you without hearing from you first
เขาโค้งคำนับเล็กน้อยและพูดว่า "บราเดอร์คุณควรจะบอกผมก่อนหน้านี้ว่าคุณกำลังจะมา! 
 Someone as important as you must surely be very busy, unlike us idle fools who merely spend our time strolling around and playing to our whims
คนที่มีความสำคัญมากที่สุดเท่าที่คุณต้องยุ่งมากไม่เหมือนกับคนโง่ที่ไม่ได้ใช้งานเพียงแค่ใช้เวลาเดินเล่นรอบ ๆ และเล่นกับความรู้สึกของเรา
”Everyone was shocked silent
"ทุกคนตกใจอย่างเงียบ ๆ