Chapter 134: Sword Ray! Ai Hui did something Duanmu Huanghun absolutely did not expect
บทที่ 134: ดาบเรย์! 
 He passed the sword over to his left hand
เขาผ่านดาบไปยังมือซ้ายของเขา
Left hand!Duanmu Huanghun’s eyes opened wide, as if he had seen a ghost
มือซ้ายดวง Duanmu Huanghun เปิดกว้างราวกับว่าเขาได้เห็นผี
Ai Hui’s left hand held onto the sword skillfully, not at all unfamiliar with it
มือซ้ายของ Ai Hui จับมือดาบอย่างชำนาญไม่คุ้นเคยกับมัน
 Strike!Elemental energy poured into the sword’s body, a faint shimmer soon covering the sword
พลังแห่งธาตุต่างๆหลั่งลงสู่ร่างของดาบเป็นประกายระยิบระยับเร็ว ๆ นี้ครอบคลุมดาบ
 With a humming vibration, the grass sword transformed into a cold ray of light
ด้วยการสั่นสะเทือนฮัมเพลงดาบหญ้าเปลี่ยนเป็นรังสีความร้อนของแสง
 The light reflected on Ai Hui’s face, highlighting his indifferent expression and chilling eyes
แสงสะท้อนบนใบหน้าของ Ai Hui เน้นความรู้สึกไม่แยแสและสายตาที่หนาวเหน็บ
 It was as if he had become a completely different person who emitted a blinding glow of stern danger
มันเหมือนกับว่าเขาได้กลายเป็นคนที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
 What a great display of ability!False move, luring move, killing move!Whether it was the slight heaviness from before or the sword’s relentless first blow, they were building up to the sword that Ai Hui now gripped with his left hand
ไม่ว่าจะเป็นความหวาดกลัวเล็กน้อยจากก่อนหน้าหรือดาบแรกของพวกเขาอย่างไม่หยุดยั้งพวกเขาสร้างขึ้นเพื่อดาบที่ Ai Hui จับมือด้วยมือซ้ายของเขา
His muscles were engaged to their limits, and the bandage on his left hand had unbound at an unknown point in time
กล้ามเนื้อของเขากำลังยุ่งอยู่กับขีด จำกัด ของพวกเขาและผ้าพันแผลบนมือซ้ายของเขาก็ไม่ได้หลุดไปในเวลาที่ไม่รู้จัก
 The white clouds, driven downwards by the rapid streams of airflow, funneled from the sky as an impressive finale for this austere sword ray
เมฆสีขาวซึ่งไหลลงมาจากลำธารไหลเวียนอากาศอย่างรวดเร็วคลุ้มจากฟากฟ้าเป็นฉากสุดท้ายที่น่าประทับใจสำหรับเรดดาบเคร่งขรึมนี้
 Ai Hui held nothing back, placing his faith in the heavens
ไออูฮุไม่ถืออะไรเอาไว้วางความเชื่อมั่นในสวรรค์
 The devilishly red light and the chilly sword ray intertwined in the sky once more
แสงสีแดงชั่วร้ายและราบเรียบของดาวอังคารที่ผุดขึ้นมาบนท้องฟ้าอีกครั้ง
 With exact precision, Ai Hui thrust his sword into the wound on the blood snake’s forehead
ด้วยความถูกต้องแม่นยำ Ai Hui ดันดาบเข้าไปในบาดแผลบนหน้าผากของเลือดงู
 There was no sharp, piercing ring; instead the muted sound of a sharp blade slashing across leather was heard
ไม่มีแหวนแหลมคม; 
 The bone-chilling sword ray slashed through the center of the blood snake’s body, splitting it into two
รังสีแกมมาที่หนาวเหน็บของกระดูกเฉือนผ่านใจกลางร่างกายงูของเลือดแยกออกเป็นสองส่วน
 The fresh blood and minced meat were like red, drizzling rain, yet before it fully dispersed, they were absorbed by the blood bandage in a flash
เลือดสดและเนื้อสับเป็นสีแดงฝนที่ตกลงมา แต่ก่อนที่มันจะกระจายตัวเต็มที่พวกเขาก็ถูกดูดกลืนโดยเลือดด้วยผ้าพันแผล
 Clap
ตบมือ
The remaining chunks of the snake’s body flew in a straight trajectory towards the students before plopping onto the ground not far from them
ส่วนที่เหลือของร่างกายของงูบินอยู่ในวิถีตรงไปยังนักเรียนก่อนที่จะผุดขึ้นไปบนพื้นดินไม่ไกลจากพวกเขา
 The students remained dumbstruck by this swift yet hair-raising display and had yet to regain their senses
นักเรียนยังคงงุนงงโดยการแสดงที่รวดเร็ว แต่ผมยังไม่ฟื้นความรู้สึกของพวกเขา
 Duanmu Huanghun had received an even greater shock
Duanmu Huanghun ได้รับความตกใจมากยิ่งขึ้น
 The so-called sword masters he had seen in the past were all appearance and no substance
ที่เรียกว่านายดาบที่เขาเคยเห็นในอดีตมีลักษณะและไม่มีสาร
 The sword moves they demonstrated had focused only on aesthetics
ดาบที่เคลื่อนย้ายได้แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของสุนทรียศาสตร์เท่านั้น
 But Ai Hui’s strike had been extremely sharp
แต่การตีของ Ai Hui ก็คมมาก
Could it be that this fellow really was a dark horse? No, Duanmu Huanghun inwardly rejected this thought; he had better insight than most, and it was an unalterable fact that Ai Hui only had two opened palaces
เป็นไปได้ไหมที่เพื่อนคนนี้เป็นม้ามืดจริงๆ? 
 Swordplay wasn’t an absolute art
Swordplay ไม่ใช่ศิลปะที่แน่นอน
 While the moves were skillful, they weren’t uncommon
ในขณะที่การเคลื่อนไหวมีฝีมือพวกเขาไม่ใช่เรื่องแปลก
 Everything was ordinary, so why was the result so sharp and stunning?After some more thinking, Duanmu Huanghun’s shock dissipated with his increased understanding, but the surprise nevertheless remained
ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดาดังนั้นทำไมผลที่ออกมาคมและน่าทึ่ง? หลังจากความคิดบางอย่างมากขึ้นช็อกของ Duanmu Huanghun ก็หายไปพร้อมกับความเข้าใจที่เพิ่มขึ้นของเขา แต่ความประหลาดใจยังคงอยู่
 First was the imposing manner
ประการแรกคือท่าทางสง่างาม
 From beginning to end, Ai Hui remained calm, showing no signs of weakening; he held clear confidence regarding the battle from the start
ตั้งแต่ต้นจนจบ Ai Hui ยังคงสงบไม่แสดงอาการอ่อนแรง 
 This led to his ability to control the flow of the battle
นี้นำไปสู่ความสามารถของเขาในการควบคุมการไหลของการต่อสู้
 Also, his left hand’s swordplay had been unexpected
นอกจากนี้มือซ้ายของเขาได้อย่างไม่คาดฝัน
 Even if he himself had been the opponent, he would have been struck by Ai Hui
แม้ว่าตัวเขาเองจะเป็นฝ่ายตรงข้ามเขาก็โดน Ai Hui
 Simply put, Ai Hui utilized everything he had on-hand to produce such a startling result
ใส่เพียงแค่ Ai Hui ใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีไว้เพื่อสร้างผลลัพธ์ที่น่าตกใจ
 This fellow… was made for battling!Duanmu Huanghun narrowed his eyes, a competitive spirit rising from within his chest
เพื่อนคนนี้ ... ถูกสร้างขึ้นเพื่อต่อสู้! Duanmu Huanghun แคบดวงตาของเขาวิญญาณการแข่งขันที่เพิ่มขึ้นจากภายในอกของเขา
The two of them were rivals to begin with
ทั้งสองคนเป็นคู่แข่งที่เริ่มต้นด้วย
 Ai Hui looked unfavorably upon Duanmu Huanghun and vise versa
Ai Hui มองไม่ดีเมื่อ Duanmu Huanghun และ vise ในทางกลับกัน
 This bastard actually turned out to be a battling genius, but so what? When it came to absolute base levels, these battle skills and determination were negligible
ลูกครึ่งนี้กลายเป็นอัจฉริยะต่อสู้ แต่อย่างนั้น? 
Duanmu Huanghun’s thoughts were lofty; in this aspect, he had sufficient confidence
ความคิดของ Duanmu Huanghun สูง; 
 But Ai Hui’s splendid performance made him see what he lacked
แต่การแสดงที่น่าอัศจรรย์ของ Ai Hui ทำให้เขาเห็นว่าเขาขาดอะไร
 He had greater elemental energy and his [Viridescent Flower] was not something sword-plays could compete with, but in terms of battle experience, he was far behind Ai Hui
เขามีพลังธาตุมากขึ้นและ [Viridescent Flower] ไม่ใช่สิ่งที่ดาบเล่นสามารถแข่งขันได้ แต่ในแง่ของประสบการณ์การต่อสู้เขาอยู่ไกลหลัง Ai Hui
He had already decided that after this journey, he would train in real combat
เขาตัดสินใจแล้วว่าหลังจากการเดินทางครั้งนี้เขาจะฝึกในการต่อสู้ที่แท้จริง
 To be defeated by this bastard was absolutely unacceptable!Fatty squatted down to study the corpse
เพื่อที่จะเอาชนะโดยคนเสแสร้งนี้เป็นที่ยอมรับไม่ได้อย่างสิ้นเชิง! ไขมันลงสนามเพื่อศึกษาซากศพ
“Discover anything?” Ai Hui asked from behind
"ค้นพบอะไร" Ai Hui ถามจากด้านหลัง
Without turning around, Fatty responded, “I’ll have to inspect it a bit more
ไม่ต้องหันไปรอบ ๆ Fatty ตอบว่า "ฉันจะต้องตรวจสอบอีกสักหน่อย
 It’s something new after all; if we can find useful information, we’ll be rich!”As he spoke, he wrapped up the two pieces of the snake’s body
มันเป็นสิ่งใหม่หลังจาก; 
Ai Hui was more than familiar with Fatty’s money-grubbing personality
Ai Hui เป็นคนที่คุ้นเคยกับบุคลิกภาพที่เต็มไปด้วยเงินของ Fatty
 He even extracted two grams of oil from mosquitos before, so why would he let this blood snake go? Ai Hui ignored Fatty and did a sweep over everyone else
เขาดึงเอาน้ำมันได้สองครั้งจากยุงก่อนทำไมเขาจึงปล่อยงูพิษนี้ไป? 
 Seeing that they were all safe and sound, he diverted his gaze towards the guards
เห็นว่าพวกเขาปลอดภัยและเสียงทั้งหมดเขาหันเหสายตาของเขาไปทางยาม
 The other students looked at Ai Hui with more respect
นักเรียนคนอื่น ๆ มองไปที่ Ai Hui ด้วยความเคารพมากขึ้น
 To be able to eliminate a blood snake so cleanly gave Ai Hui’s image a large boost
เพื่อให้สามารถกำจัดงูในเลือดได้อย่างหมดจดทำให้ภาพของ Ai Hui เพิ่มมากขึ้น
A cruel, harsh environment was best at toughening people up
สภาพแวดล้อมที่โหดร้ายและรุนแรงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการทำให้ผู้คนแกร่งขึ้น
 The fact that no one had screamed this time was a sign of improvement as well
ความจริงที่ว่าไม่มีใครได้กรีดร้องในครั้งนี้เป็นสัญญาณของการปรับปรุงเช่นกัน
 But in Duanmu Huanghun’s eyes, there was no trace of reverence, only strong battlelust
แต่ในสายตาของ Duanmu Huanghun ไม่มีร่องรอยของความยำเกรงเพียงอย่างเดียว battlelust แข็งแกร่ง
Despite that, Ai Hui’s gaze swept across his face as if looking past air, causing Duanmu Huanghun’s face to darken
อย่างไรก็ตามเรื่องนี้สายตาของ Ai Hui จ้องมองข้ามใบหน้าราวกับมองอากาศที่ผ่านมาทำให้หน้า Duanmu Huanghun มืดลง
Damn it!Looked down by this fellow again!Ai Hui was not in the mood to consider Bangwan’s feelings
ดูถูกเพื่อนคนนี้อีกครั้ง! Ai Hui ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะต้องพิจารณาความรู้สึกของ Bangwan
 During his observations, he mulled over an issue—the manor was outside of Central Pine City, far away from the Garden of Life, but a blood fiend had actually appeared here
ในระหว่างการสังเกตของเขาเขา mulled มากกว่าปัญหา Manor อยู่นอก Central Pine City ห่างไกลจากสวนชีวิต
 His face turned ugly just thinking about it
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนน่าเกลียดเพียงแค่คิดเกี่ยวกับมัน
Before long, under the guards’ attacks, the blood rabbit also perished
ไม่นานหลังจากนั้นภายใต้การโจมตีของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกระต่ายเลือดก็เสียชีวิตด้วย
 This showed Ai Hui that the guards were physically and mentally weak
นี่แสดงให้เห็นว่าอองฮุยเป็นคนที่อ่อนแอทางร่างกายและจิตใจ
 Despite their advantage in numbers and greater strength, they were all bitten and infected by the blood poison, and some were timid
แม้จะมีข้อได้เปรียบในด้านจำนวนและความแข็งแรงมากขึ้น แต่พวกเขาก็ถูกกัดและติดเชื้อจากเลือดและบางคนก็ขี้อาย
 Only after some time passed did they finally manage to end the battle
หลังจากผ่านไปบางคราวพวกเขาก็จัดการจบการต่อสู้ได้
 Ai Hui couldn’t help but shake his head
Ai Hui ไม่สามารถช่วย แต่เขย่าหัวได้
 The guards of the Induction Ground were too used to working in peaceful environments and were lacking in standards
ยามของสนามเหนี่ยวนำก็เคยชินกับการทำงานในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบและขาดมาตรฐาน
The guards cheered while the students heaved sighs of relief
ยามที่กำลังโห่ร้องขึ้นขณะที่นักเรียนซบหน้าโล่งอก
Ai Hui shouted suddenly, “Let’s get out of here!”His voice caught the students’ attention, surprising them
Ai Hui ตะโกนอย่างฉับพลัน "ปล่อยให้ออกไปจากที่นี่!" เสียงของเขาดึงดูดความสนใจของนักเรียนให้ตื่นตาตื่นใจ
 They did not expect Ai Hui to say something like this
พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่า Ai Hui จะพูดอะไรแบบนี้
 Only Duanmu Huanghun had a pensive look on his face
เฉพาะ Duanmu Huanghun มีรูปลักษณ์ที่หยั่งรู้บนใบหน้าของเขา
 With his understanding of Ai Hui, this bastard must have found something
ด้วยความเข้าใจของเขาในเรื่อง Ai Hui ไอ้คนนี้ต้องพบอะไรบางอย่าง
 A middle-aged guard stood and retorted gloomily, “Imp, don’t stir up trouble!”Ai Hui remained unmoved
ผู้เฒ่าวัยกลางคนยืนเฝ้าทูลอย่างอึมครึม "อิมไม่เดือดร้อน!" ไอฮิวยังคงไม่ไหว
 “Blood fiends have appeared here, so the blood disaster must have already spread to this region
"พวกอสูรเลือดได้ปรากฏตัวที่นี่ดังนั้นความหายนะในเลือดต้องแพร่กระจายไปในภูมิภาคนี้แล้ว
 It’s no longer safe here
ไม่ปลอดภัยที่นี่อีกแล้ว
 It’s best that we return to the city
ดีที่สุดที่เราจะกลับไปที่เมือง
” The middle-aged guard laughed mockingly
ยามยามวัยกลางหัวเราะเยาะเย้ยหยัน
 “Two blood fiends got you so scared
"สองพี่น้องเลือดมีคุณกลัว
 Relax, they got us because we were unprepared
ผ่อนคลายพวกเขาได้เราเพราะเราไม่ได้เตรียมพร้อม
 As long as we prepare ourselves, no number of blood fiends can threaten our safety
ตราบเท่าที่เราเตรียมตัวเองไม่มีจำนวนของ blood fiends สามารถคุกคามความปลอดภัยของเรา
”“You can’t guarantee that,” Ai Hui said coldly, ignoring the middle-aged guard’s ashen face
"" คุณไม่สามารถรับประกันได้ว่า "Ai Hui กล่าวอย่างเย็นชาโดยไม่สนใจใบหน้าของคนเฝ้ายามวัยกลางคน
 “Once the blood fiend bites, you get poisoned, and the moment one appears, more will flood in in no time
"เมื่อกัดมังกรเลือดคุณได้รับพิษและในขณะที่หนึ่งปรากฏขึ้นจะมีน้ำท่วมในในเวลาไม่นาน
”“Shut your trap! Stop scaring people! Where are the rest? There are only two!” the middle-aged guard said in a fury
"" ปิดกับดักของคุณ! 
 If not for the fear instilled in him from Ai Hui’s earlier performance when slaying the snake and the risk of causing a backlash, he would have taken Ai Hui down
ถ้าไม่ใช่เพราะความกลัวปลูกฝังจิตวิญญาณของเขาจากผลงานที่ผ่านมาของ Ai Hui เมื่อสังหารงูและความเสี่ยงที่จะก่อให้เกิดการฟันเฟืองเขาก็จะเอา Ai Hui ลง
“Incubation period,” Ai Hui said, continuing icily, “and the injured students flared up after a few days
"ระยะเวลาการบ่มเชื้อ" Ai Hui กล่าวอย่างต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว "และนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บลุกขึ้นหลังจากไม่กี่วัน
 When the blood poison really erupts, it will be too late for us to leave!”The students immediately became restless, their expressions changing greatly
เมื่อเลือดพิษปะทุจริงๆก็จะสายเกินไปที่เราจะจากไป! "นักเรียนทันทีกลายเป็นกระสับกระส่ายการแสดงออกของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
 They clearly remembered the day-to-day changes that had occurred in the injured students
พวกเขาจำได้อย่างชัดเจนถึงการเปลี่ยนแปลงในแต่ละวันที่เกิดขึ้นในนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บ
 Duanmu Huanghun’s expression similarly shifted
การแสดงออกของ Duanmu Huanghun เปลี่ยนไปเหมือนกัน
 He was acutely clever, understanding easily the truth in Ai Hui’s words
เขาฉลาดมากเข้าใจง่ายในคำพูดของ Ai Hui
 It did not occur to him immediately since he was merely a student who was used to listening to the teachers’ judgments
มันไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาทันทีเพราะเขาเป็นเพียงนักเรียนที่เคยฟังคำตัดสินของครู
 Ai Hui, however, had to judge and decide for himself in all matters, both big and small
อย่างไรก็ตาม Ai Hui ต้องตัดสินและตัดสินใจเองในทุกเรื่องทั้งใหญ่และเล็ก
 In the Wilderness, the elementalists did not care about the well-being of the laborers
ในถิ่นทุรกันดารนักธรรมไม่สนใจเรื่องความเป็นอยู่ของลูกจ้าง
 If they wanted to survive, there was not a single moment in which they could lower their guards
หากพวกเขาต้องการที่จะอยู่รอดไม่ได้มีช่วงเวลาเดียวที่พวกเขาสามารถลดยามของพวกเขาได้
 By this point, the middle-aged man had become frantic from Ai Hui’s words
เมื่อถึงจุดนี้ชายวัยกลางคนเริ่มคลั่งจากคำพูดของ Ai Hui
 He was helpless amidst the students’ uproar
เขาไม่มีกำลังใจท่ามกลางความโกลาหลของนักเรียน
 Plus, that imp’s word had even swayed him a little—and not just him, but the other guards were uneasy now as well
ยิ่งกว่านั้นคำพูดดังกล่าวก็ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดีและไม่ใช่แค่เขา แต่ยามอื่นก็ไม่สบายใจเช่นกัน
 The head guard, of all people, had to be away at this moment, so everyone was waiting on him to make a decision
หัวหน้ายามของทุกคนต้องอยู่ห่างออกไปในขณะนี้ดังนั้นทุกคนก็รอเขาที่จะตัดสินใจ
“You guys know who I am
"พวกคุณรู้ว่าฉันเป็นใคร
 If something were to happen to me…
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน ...
” Duanmu Huanghun said suddenly, gazing at the guards as if harboring evil intentions
"Duanmu Huanghun กล่าวอย่างกะทันหันจ้องที่ยามราวกับเก็บงำความตั้งใจชั่วร้าย
 While he did not state it aloud, even a fool could hear the threat in his voice
ในขณะที่เขาไม่ได้ระบุว่าแม้แต่คนโง่ก็ได้ยินเสียงขู่ในเสียงของเขา
 The guards’ faces changed
หน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมีการเปลี่ยนแปลง
Duanmu Huanghun’s identity had been stressed to them over and over again
เอกลักษณ์ของ Duanmu Huanghun ได้รับการเน้นหนักไปเรื่อย ๆ
 If something happened to the young master of the Duanmu household while under their care, his family would not let them off
หากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับนายหนุ่มของครอบครัว Duanmu ในขณะที่อยู่ภายใต้การดูแลของครอบครัวของเขาจะไม่ปล่อยให้พวกเขาออก
 Their own families could be implicated as well
ครอบครัวของพวกเขาเองอาจมีส่วนเกี่ยวข้องเช่นกัน
 “Old Wang, let’s go
"วังเก่าไปกันเถอะ
 We’d better enter the city!”“Yeah, if this blood poison breaks out, who would come save us in this desolate place?”“It’s no big deal
เราควรจะเข้าไปในเมืองนี้! "" ใช่ถ้าพิษเลือดนี้แตกออกผู้ที่จะมาช่วยเราในสถานที่ที่รกร้างนี้? "" ไม่ใช่เรื่องใหญ่
 We’re in charge of supervising them, and no one said anything about not entering the city
เราดูแลดูแลพวกเขาและไม่มีใครพูดอะไรเกี่ยวกับการไม่เข้าเมือง
 We can just supervise them there!”These words made Old Wang’s eyes light up
เราสามารถดูแลพวกเขาได้ที่นั่น! "คำเหล่านี้ทำให้ตาของ Old Wang สว่างขึ้น
 What he said made sense—supervising them in the city was no different!“Go! Let’s enter the city!”Many people had been sent away these past few days, so all of the transport wagons had flown away, leaving not one remaining
สิ่งที่เขากล่าวว่าทำให้รู้สึก - ดูแลพวกเขาในเมืองก็ไม่ต่างกัน! "ไป! 
 This meant that they had to return to Central Pine City by foot
นั่นหมายความว่าพวกเขาต้องกลับไปที่ Central Pine City โดยการเดินเท้า
 Fortunately, the manor was only about forty kilometers away from the city
โชคดีที่คฤหาสน์ห่างจากตัวเมืองประมาณ 40 กิโลเมตร
This short distance meant nothing to Ai Hui
ระยะทางสั้น ๆ นี้ไม่มีความหมายอะไรกับ Ai Hui
 He had to travel even further to reach the Suspending Golden Pagoda
เขาต้องเดินทางไปถึงเจดีย์โกลเด้นที่ระงับชั่วคราว
Ai Hui wasn’t careless and used every second available to recover his elemental energy
Ai Hui ไม่ประมาทและใช้ทุกวินาทีในการกู้คืนพลังธาตุ
 Much of it had been consumed while dealing with the blood snake
มากของมันได้รับการบริโภคในขณะที่การจัดการกับงูเลือด
 If anything were to happen on the way back, he would have no way of fighting back, and though there were the guards and Duanmu Huanghun with him, Ai Hui wasn’t willing to leave his life in the hands of others
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเขาจะไม่มีทางสู้และแม้ว่าจะมียามและ Duanmu Huanghun กับเขา Ai Hui ก็ไม่เต็มใจที่จะทิ้งชีวิตของเขาอยู่ในมือของผู้อื่น
 As he walked, he gesticulated with the grass sword, leading the embryo’s pulses to generate sword elemental energy
ขณะที่เขาเดินเขาก้มหน้าด้วยดาบหญ้านำพัลของตัวอ่อนไปสร้างพลังธาตุดาบ
 The surrounding people gave Ai Hui weird looks
คนรอบข้างทำให้ Ai Hui ดูแปลก ๆ
Was this fellow convulsing?Old Wang looked on diffidently
ว้าววังเหลือบไปอย่างไม่น่าเชื่อ
 Luckily, he did not take action earlier; this fellow was so strange
โชคดีที่เขาไม่ได้ดำเนินการก่อนหน้านี้ 
 Convulsing while walking… If he muttered under his breath as well, he would resemble a medium doing a dance to lure the spirits
ชักชวนขณะเดิน ... ถ้าเขาพึมพำใต้ลมหายใจของเขาเช่นกันเขาจะคล้ายกับสื่อที่ทำเต้นรำเพื่อล่อให้วิญญาณ
 Ai Hui did not care about what they thought
ไอฮุไม่สนใจว่าพวกเขาคิดอย่างไร
 Embarrassment meant nothing as long as he could regain his elemental energy quickly
ความตระหนี่หมายถึงอะไรตราบใดที่เขาสามารถฟื้นพลังธาตุได้อย่างรวดเร็ว
Everyone felt fragile inside; slightly afraid, they were on the verge of breaking into a run
ทุกคนรู้สึกเปราะบางภายใน; 
Such a speed wasn’t worth mentioning to Ai Hui who came from a laborious background
ความเร็วดังกล่าวไม่ควรพูดถึง Ai Hui ที่มาจากความลำบาก
 Operating the sword while walking, however, was a foreign experience
การใช้ดาบขณะเดินเป็นประสบการณ์จากต่างประเทศ
 At first, he couldn’t seem to quite catch the rhythm, and his moves were consequently clumsy
ตอนแรกดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยจับจังหวะและท่าทางของเขาก็ซุ่มซ่าม
 But as he gradually grasped the technique, he soon found something different
แต่ในขณะที่เขาค่อยๆคว้าเทคนิคเขาเร็ว ๆ นี้พบสิ่งที่แตกต่างกัน