Chapter 14 Chapter 14: Harder than Iron, Stronger than Steel Translator: Irene  Editor: Pranav Lou Lan, who was sitting by the entrance of the Vanguard Training Hall, was bored to death
บทที่ 14 บทที่ 14: หนักกว่าเหล็กแข็งแรงกว่าเหล็กนักแปล: บรรณาธิการไอรีน: Pranav Lou Lan ผู้นั่งอยู่ข้างประตูเข้าห้องฝึกซ้อมกองหน้าได้เบื่อตาย
 When he finally noticed the limping Ai Hui, who had a bloody nose and a swollen face, he crooked his head and curiously asked, "Ai Hui, what happened?" The moment Ai Hui identified Lou Lan, Ai Hui’s dull eyes suddenly brightened
เมื่อในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นความเหี่ยวแห้ง Ai Hui ที่มีจมูกเลือดและหน้าบวมเขาคดเคี้ยวศีรษะของเขาและถามอย่างสงสัยว่า "Ai Hui, สิ่งที่เกิดขึ้น?" 
 Without any hesitation, he grabbed onto Lou Lan and shoved the door open
โดยไม่ลังเลใจเขาคว้า Lou Lan และผลักประตูออก
 "Do me a favor!" Lou Lan stood up immediately and replied somewhat happily, "Okay
"ช่วยฉันหน่อย!" 
" Hurriedly pulling Lou Lan into the training hall, Ai Hui chose a spacious area before firmly standing still
"รีบดึง Lou Lan เข้าห้องฝึกหัด Ai Hui เลือกบริเวณที่กว้างขวางก่อนที่จะยืนนิ่ง
 With a serious expression, he sincerely requested, "Beat me up!" Lou Lan opened his eyes wide as he gawked at Ai Hui; he thought he had heard wrong
ด้วยการแสดงออกอย่างจริงจังเขาขออย่างจริงใจว่า "Beat me!" 
 "Come on, hit me! As hard as you can!" Ai Hui urged
"Come on, ตีฉันอย่างหนักเท่าที่คุณสามารถ!" 
 He had been crashing and knocking into everything on his way back, but the amount of metal elemental energy that remained in his body was still aplenty
เขาได้รับการกระแทกและเคาะลงทุกอย่างในทางของเขากลับมา แต่ปริมาณของพลังงานธาตุโลหะที่ยังคงอยู่ในร่างกายของเขายังคงอุดมสมบูรณ์
 However, he had exhausted all his strength
อย่างไรก็ตามเขาได้หมดแรงทั้งหมดของเขา
 Let alone knock into something, he was unable to lift even a single finger at this point
เดี๋ยวก่อนเคาะลงในบางสิ่งบางอย่างเขาไม่สามารถที่จะยกแม้แต่นิ้วเดียวที่จุดนี้
 Plus, he did not dare to act recklessly in the city; he could not afford to pay for any damages
นอกจากนี้เขายังไม่กล้าแสดงกลับในเมือง 
 But when he saw Lou Lan, he had immediately thought of this fantastic idea
แต่เมื่อเขาเห็นลูลันเขาคิดทันทีถึงความคิดที่ยอดเยี่ยมนี้
 He could get the same results without even exerting any strength
เขาสามารถได้ผลลัพธ์ที่เหมือนกันโดยไม่ต้องใช้กำลังใด ๆ
 Lou Lan tilted his head and looked at Ai Hui seriously, before concernedly asking, "Ai Hui, have you gone crazy?" "I have not
Lou Lan เอียงศีรษะของเขาและมองไปที่ Ai Hui อย่างจริงจังก่อนที่จะถามว่า "Ai Hui, คุณบ้าไปแล้วเหรอ?" 
 This is all part of training
นี่เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกอบรม
" Ai Hui racked his brains and then briefly explained, "I have created a secret training method
"ไอฮุยจับตาดูสมองของเขาแล้วอธิบายสั้น ๆ ว่า" ฉันได้สร้างวิธีฝึกแบบลับ
" "Oh…" Lou Lan had apparently started to understand the situation
"" โอ้ ... "Lou Lan เห็นได้ชัดว่าเริ่มเข้าใจสถานการณ์
 "Come on, come on!" Ai Hui vigorously encouraged him
"Come on มา!" 
 "Use more strength
"ใช้ความแรงมากขึ้น
 The harder, the better
ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น
 Do not worry about hurting me
อย่ากังวลว่าจะทำร้ายฉัน
 I have a high endurance!" "But, I do not know how to fight," Lou Lan replied meekly
ฉันมีความอดทนสูง "" แต่ฉันไม่รู้จะต่อสู้อย่างไร "ลูลันตอบอย่างนุ่มนวล
 Ai Hui felt like he had been struck by a bolt of lightning
Ai Hui รู้สึกเหมือนโดนฟ้าแลบ
 His eyes were opened wide, as he stammered in disbelief, "Do
ดวงตาของเขาเปิดออกกว้างขณะที่เขาตะโกนใส่ความไม่เชื่อ "ทำ
 do not know how to fight?" Fi
ไม่ทราบวิธีการต่อสู้? "Fi
 fight? Ai Hui was almost convinced that he had misheard
ต่อสู้? 
 Indeed, the word ‘fight’ had become unfamiliar to him
คำว่า "ต่อสู้" ก็ไม่คุ้นเคยกับเขา
 To a seasoned fighter who had undergone three years of hardship and severe training in the Wilderness, ‘fight’ was too trivial a term
นักสู้ที่เก๋าที่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักสามปีในถิ่นทุรกันดาร 'การต่อสู้' เป็นเรื่องเล็กน้อย
 He only registered the word after two seconds
เขาลงทะเบียนคำนั้นหลังจากสองวินาทีเท่านั้น
 Wait, did not know how to fight? A sand puppet that did not know how to fight? Ai Hui stared at Lou Lan expressionlessly
รอไม่ได้รู้ว่าจะสู้อย่างไร? 
 All the sand puppets that he had come across were skilled fighters
หุ่นกระบอกทรายทั้งหมดที่เขาเจอคือนักสู้มืออาชีพ
 They were also heartless, sly, and good at disguising and setting traps
พวกเขายังใจร้ายขี้เกียจและดีที่ปลอมตัวและตั้งกับดัก
 They strictly followed orders and had all kinds of deadly tricks up their sleeves that were impossible to defend against
พวกเขาปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดและมีอาวุธร้ายแรงขึ้นทุกชนิดซึ่งไม่สามารถป้องกันได้
 Sand puppets were real killer machines; it could be said that they were born to battle
หุ่นเชิดทรายเป็นเครื่องฆาตกรที่แท้จริง 
 But this was the first time he had encountered a sand puppet that did not know how to fight
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับหุ่นเชิดที่ไม่รู้จักการต่อสู้
 Ai Hui involuntarily blurted,"Then what do you know?" Lou Lan counted on his fingers
Ai Hui โพล่งออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ "แล้วคุณจะรู้ได้ยังไง?" 
 "I can wash, cook, buy groceries, clean the house and garden, make tea…" Ai Hui was utterly flabbergasted; he felt that his perception of the world had been hugely challenged
"ฉันสามารถล้าง, ปรุงอาหาร, ซื้อของชำ, ทำความสะอาดบ้านและสวนให้ชา ... " Ai Hui เป็นอย่างงุนงงอย่างเต็มที่; 
 Was this… still a sand puppet? When he finally regained his focus, Ai Hui demonstrated his powerful adaptability
นี่เป็นหุ่นเชิดทรายหรือยัง? 
 Having no other choice, he could only reassure Lou Lan
ไม่มีทางเลือกอื่นเขาสามารถรับรอง Lou Lan ได้เท่านั้น
 "No problem, I will teach you!" However, he did not sound confident
"ไม่มีปัญหาฉันจะสอนคุณ!" 
 Lou Lan, on the other hand, was thrilled
Lou Lan ตรงกันข้ามตื่นเต้นมาก
 "I will work hard!" Night soon arrived
"ฉันจะทำงานหนัก!" 
 The calabashes were lit as they released a brilliant white light, which enveloped the hall in a glow as bright as snow
ลูกครอกสว่างไสวเมื่อปล่อยแสงสีขาวสดใสซึ่งปกคลุมห้องโถงด้วยแสงที่เรืองแสงสดใสราวกับหิมะ
 Two entangled silhouettes could be seen
สามารถมองเห็นเงาสองตัวได้
 "The way you just attacked isn't right
"วิธีที่คุณโจมตีไม่ถูกต้อง
 You're a sand puppet with no joints
คุณเป็นหุ่นเชิดที่ไม่มีข้อต่อ
 You should not blindly imitate
คุณไม่ควรเลียนแบบสุ่มสี่สุ่มห้า
 Lou Lan, you're a sand puppet! You should be soft when you have to and hard when you have to
Lou Lan, คุณเป็นหุ่นเชิด! 
 Elemental energy is the key
พลังงานธาตุเป็นกุญแจสำคัญ
 Use it to strengthen your attacks!" "Harder than iron! Stronger than steel!" "Pay attention to the angle! Yes, the angle of attack is very important
ใช้มันเพื่อเสริมสร้างการโจมตีของคุณ! "" ยากกว่าเหล็ก! 
 Do not hold back!" "Stop only when I ask you to
ไม่หยุด! "" หยุดเมื่อฉันขอให้คุณ
 Yes, you are improving! Ooh, that is fierce
ใช่คุณกำลังพัฒนา! 
 Use more strength! Ahh…" Time ticked by
ใช้ความแรงมากขึ้น! 
 Lou Lan was excited because he believed that he was progressing swiftly
Lou Lan รู้สึกตื่นเต้นเพราะเขาเชื่อว่าเขากำลังก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว
 He always felt happy whenever he was able to learn something new
เขารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ
 Although he believed that Ai Hui's obsession was slightly strange, he was still glad to be able to help
แม้ว่าเขาจะเชื่อว่าการครอบงำจิตใจของ Ai Hui แปลกประหลาดเล็กน้อย แต่เขาก็ยังดีใจที่สามารถช่วยได้
 Keeping Ai Hui's oft-repeated advice "Do not hold back!" in mind, he struck hard
เก็บคำแนะนำบ่อยๆของ Ai Hui ไว้ "อย่าถือกลับ!" 
 Lou Lan beautifully launched fifteen consecutive strikes as he compiled enough energy to release a final blow
Lou Lan เปิดตัวการนัดหยุดงานอย่างต่อเนื่องสิบห้าครั้งในขณะที่เขารวบรวมพลังมากพอที่จะปล่อยระเบิดครั้งสุดท้าย
 A resounding boom was produced by a punch that surpassed all his previous hits
เสียงดังกระหึ่มถูกผลิตโดยการชกที่ทะลุยอดฮิตทั้งหมดของเขาก่อนหน้านี้
 Like a human punching bag, Ai Hui formed a graceful arc as he flew more than thirty feet away
เหมือนถุงเจาะมนุษย์ Ai Hui ได้สร้างส่วนโค้งที่สง่างามในขณะที่บินอยู่ห่างออกไปกว่าสามสิบฟุต
 Superbly done! Lou Lan was extremely satisfied with his recent attack; he had executed it perfectly, without a single mistake
ทำได้ดีเยี่ยม! 
 Ai Hui gasped for breath as he laid pitifully on the ground
ไอฮุงหายใจไม่ออกเมื่อเขาวางตัวลงบนพื้น
 His gaze was unfocused, and he looked lifeless
สายตาของเขาจาง ๆ และเขาดูไร้ชีวิตชีวา
 Lou Lan bent over, tilted his head and earnestly asked, "Ai Hui, are we going to resume training?" Ai Hui could no longer feel the sting because all of his muscles and flesh were aching
Lou Lan งอตัวเอียงศีรษะและถามอย่างจริงจังว่า "Ai Hui พวกเรากำลังฝึกอบรมต่อหรือยัง?" 
 The remaining metal elemental energy should have dispersed
พลังงานธาตุโลหะที่เหลือควรมีการกระจายตัว
 Let us end it here
ให้เราจบที่นี่
 However, Ai Hui immediately realized something horrifying: the muscles in his face had become numb from the previous explosive attack, and now, he could not even open his mouth
อย่างไรก็ตามอ้ายฮุ่ยรู้ทันทีว่าบางสิ่งที่น่ากลัว: กล้ามเนื้อหน้าตามึนงงจากการโจมตีก่อนหน้านี้และตอนนี้เขาไม่สามารถเปิดปากได้
 Not only that, his whole body was paralyzed
ไม่เพียงแค่นั้นร่างกายของเขาก็เป็นอัมพาต
 Did he just teach Lou Lan how to launch a paralyzing attack? Damn, why did he do that? "Ai Hui?" Lou Lan crooked his head
เขาเพิ่งสอนลูลันว่าจะทำอย่างไรจึงจะเริ่มการโจมตีด้วยการเป็นอัมพาต? 
 "Are we going to continue?" Enough! It was enough! More than enough! Ai Hui moaned inwardly
"เราจะดำเนินต่อไปหรือไม่?" 
 Lou Lan's face appeared to dawn with realization as he suddenly recalled something
ใบหน้าของลูลานปรากฏขึ้นพร้อมกับความตระหนักในขณะที่เขากึกถึงบางสิ่งบางอย่าง
 "I understand now! You mentioned earlier that I should only stop when you say so
"ฉันเข้าใจตอนนี้คุณเคยกล่าวไว้ก่อนหน้าว่าควรหยุดเมื่อคุณพูดอย่างนั้น
 I got it, let us resume! Lou Lan will continue to work hard!" Lou Lan transformed one of his arms into a sand whip and launched an attack at Ai Hui while repeatedly muttering, "Harder than iron! Stronger than steel!" No! Ai Hui’s moan turned into horror
ฉันได้รับมันให้เราดำเนินการต่อ! 
 No, no, no! Hey, hey, hey! Enough! Stop training! Let us stop training… Bang, bang, bang! Amidst a barrage of violent, storm-like attacks, the helpless Ai Hui felt himself crumbling inside
ไม่ไม่ไม่! 
 Duanmu Huanghun looked gloomy
Duanmu Huanghun มองมืดมน
 All his close friends were intentionally avoiding him, as they knew that this fellow had better not be provoked when in a bad mood
เพื่อนสนิทของเขาพยายามหลบเลี่ยงเขาอย่างที่พวกเขารู้ว่าเพื่อนคนนี้ดีกว่าที่จะไม่ถูกกระตุ้นเมื่ออารมณ์ไม่ดี
 However, now, he was not just in a bad mood; he was in an incredibly dreadful mood! They all knew that Duanmu Huanghun was an exceedingly proud person, who had always exuded grace and elegance
อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ไม่ดี 
 When had they ever seen him with such a black face? Moreover, with his expression worsening each day, he now looked as if he was ready to kill
เมื่อไหร่ที่พวกเขาเห็นเขาด้วยใบหน้าสีดำแบบนี้? 
 Anyone with well-working eyes would shun him as well
ทุกคนที่มีดวงตาที่ดีจะหลบเลี่ยงเขาเช่นกัน
 Duanmu Huanghun was feeling extremely terrible
Duanmu Huanghun รู้สึกแย่มาก
 After scanning the school compound yet again, his face darkened
หลังจากที่สแกนโรงเรียนแล้วใบหน้าของเขาก็มืดลง
 Damn it! That bastard! He clenched his fist so hard it became white
ประณาม! 
 It had already been a few days! That damned garbage actually dared to skip so many classes! His pride was already hurt from the fact that he had to coach a rookie
มันได้รับไม่กี่วัน! 
 He desperately tried to console himself
เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปลอบโยนตัวเอง
 Look at the bigger picture! I will become a leader! I am a genius! Yet reality had actually dealt him such a brutal blow
ดูภาพใหญ่! 
 He could do nothing about it except swallow his anger and humiliation
เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากกลืนความโกรธและความอัปยศของเขา
 It was awful enough that he had failed to find Ai Hui after making so many trips down to various training grounds
มันแย่มากพอที่เขาไม่สามารถหา Ai Hui หลังจากเดินทางไปหลายสนาม
 He had already accepted the fact that Ai Hui was the lousiest student of the entire Induction Ground and had long since planned to drag him over and drill him, but
เขายอมรับความจริงแล้วว่าไอฮุยเป็นนักเรียนที่น่าสังเวชที่สุดแห่งวงการเหนี่ยวนำทั้งหมดและวางแผนที่จะลากเขามานานแล้วและขุดเจาะเขา แต่
 This fellow did not even attend classes! At this point, all Duanmu Huanghun wanted to do was curse
เพื่อนคนนี้ไม่ได้เข้าชั้นเรียน! 
 He had seen lazy people, but never any to this extent! If you don't even go to class, then why in the world did you join? It had not been easy for him to lower his pride and concede to his teacher’s request
เขาเคยเห็นคนขี้เกียจ แต่ไม่เคยมีมาก่อนเลย! 
 But what happened now? He could not even find that fellow! Duanmu Huanghun was crying inside
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้หรือไม่? 
 Why are you toying with me? What wretched luck I have, for me to experience something this ridiculous! For me to meet such a ridiculous person! Just the thought of this garbage damaging his reputation of a great genius sent him into a blazing fury
ทำไมคุณต้องไปกับฉัน 
 Just you wait! Hate was swiftly growing in Duanmu Huanghun’s heart
แค่รอ!