Chapter 22 Chapter 22: Duanmu Huanghun’s Roar Translator: TYZ  Editor: X At that moment when Duanmu Huanghun opened his eyes, one would not know how to describe what he was thinking
บทที่ 22 บทที่ 22: เสียงคำรามของ Duanmu Huanghun คำแปล: TYZ Editor: X ในขณะนั้นเมื่อ Duanmu Huanghun เปิดตาไม่ทราบว่าจะอธิบายว่าเขาคิดอย่างไร
 In reality, his mind was blank
ในความเป็นจริงจิตใจของเขาว่างเปล่า
   His entire body was shivering due to the cold while a guy was pressing against his chest with both arms and panting heavily
ร่างกายของเขาทั้งตัวสั่นเพราะความหนาวเย็นขณะที่ผู้ชายกำลังกดหน้าอกด้วยแขนทั้งสองข้างและหอบอย่างหนัก
 He could not see the guy’s face clearly
เขาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของคนที่แต่งตัวประหลาดได้อย่างชัดเจน
 As his head buzzed, his mind blanked out as if he was heavily punched in the side of the head
ในขณะที่ศีรษะของเขาพึมพำจิตใจของเขาพังทลายออกมาราวกับว่าเขาถูกชกต่อยด้านข้างศีรษะ
   Ai Hui noticed that Duanmu Huanghun’s eyes were open, however, his pupils… seemed to be disorganized?   Although he had seen a lot of grisly scenes in his life, Ai Hui panicked for a moment
Ai Hui สังเกตเห็นว่าดวงตาของ Duanmu Huanghun เปิดออกอย่างไรก็ตามลูกศิษย์ของเขาดูเหมือนจะไม่เป็นระเบียบ 
 When he first entered the Wilderness, there was a total of two thousand laborers
เมื่อครั้งแรกที่เขาเดินเข้าไปในถิ่นทุรกันดารมีทั้งหมดสองพันคนงาน
 In the end, only two survived
ในตอนท้ายมีเพียงสองคนเท่านั้นที่รอดชีวิต
 The rest were forever buried in the muddy ground of the Wilderness
ส่วนที่เหลือถูกฝังอยู่ในดินโคลนของถิ่นทุรกันดารตลอดกาล
 Ai Hui witnessed how they fell into pools of their own blood firsthand
ไอฮุยได้เห็นว่าพวกเขาตกลงไปในสระเลือดของตัวเองก่อนใคร
 He saw how their eye pupils dilated until life disappeared from them
เขาเห็นว่าตาของพวกเขาขยายจนชีวิตหายไปจากพวกเขา
   “Lou Lan, what’s wrong with him?”   “Hey buddy, wake up! Are you okay? Don’t fall asleep!” Ai Hui asked while slapping Duanmu Huanghun’s face
"Lou Lan, มีอะไรผิดปกติกับเขา?" "Hey buddy, wake up! 
   Lou Lan was somewhat puzzled at the scene before him
Lou Lan ค่อนข้างงงงวยในฉากก่อนหน้านี้
 He then commented naively, “He’s okay
จากนั้นเขาก็แสดงความคิดเห็นอย่างซื่อ ๆ ว่า "เขาไม่เป็นไร
”   Smack smack smack!   Ai Hui slapped Duanmu Huanghun’s face with force
"Smack ตีตี! 
   Duanmu Huanghun’s unfocused eyes gradually regained clarity
ดวงตาที่ไม่ฟุ้งซ่านของ Duanmu Huanghun ค่อยๆฟื้นความชัดเจนขึ้น
 His vision slowly recovered and the glazed look on his face disappeared
วิสัยทัศน์ของเขาค่อยๆฟื้นตัวและแว่นตาที่ปรากฏบนใบหน้าของเขาหายไป
 When he clearly saw the face of the person before him, his face turned blank
เมื่อเห็นใบหน้าของคนข้างหน้าเขาชัดเจนใบหน้าของเขาก็ว่างเปล่า
   Wasn’t this guy that wretched bastard?   Wasn’t this person the useless guy who skipped lessons, refused to train, held the entire class back, and had poor aptitude?     Wasn’t he the main culprit who caused him to fall ill, wasted his time, and tarnished his reputation as a genius?   Fury gushed through his head and hatred filled his mind
ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ที่เป็นคนที่ไม่ดีใช่มั้ย? 
 Duanmu Huanghun sat up abruptly, wanting to rip this hateful fellow into a thousand pieces
Duanmu Huanghun ลุกขึ้นอย่างฉับพลันอยากจะฉีกชายผู้เกลียดชังนี้ไปเป็นพันชิ้น
 Suddenly, his body froze
ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็แช่เย็น
   Trembling
การสั่นสะเทือน
   His entire body was trembling in the cold
ร่างกายของเขาสั่นในช่วงเย็น
   His facial expression froze and his body froze
ใบหน้าของเขาแข็งตัวและร่างกายของเขาแข็งตัว
 After a while, he lowered his head in shock
หลังจากนั้นสักครู่เขาก็ลดศีรษะลงด้วยความตกใจ
   He was only wearing his underpants
เขาสวมชุดชั้นในเท่านั้น
 His thighs and arms were covered with bright red palmprints, contrasting greatly with the rest of his pale white body
ต้นขาและแขนของเขาถูกปกคลุมด้วยต้นปาล์มสีแดงสดใสตัดกันอย่างมากกับส่วนที่เหลือของร่างกายสีขาวอ่อนของเขา
   Ohh
โอ๋
 No!   Fear appeared instantly in his widened eyes
No! 
 What had this bastard done to him?     Once again, Duanmu Huanghun’s mind was blank
ไอ้คนนี้ทำอะไรกับเขา? 
 He subconsciously grabbed the clothes beside him and scuttled out of the training hall
เขาคว้าเสื้อผ้าไว้ข้างๆเขาและเดินออกจากห้องฝึกซ้อม
   Ai Hui and Lou Lan looked confusedly at the door
Ai Hui และ Lou Lan ดูสับสนที่ประตู
   “It seems that he has recovered
"ดูเหมือนว่าเขาฟื้นตัวแล้ว
 Lou Lan, you’re really awesome
Lou Lan คุณน่ากลัวจริงๆ
” Ai Hui’s voice was filled with joy
เสียงของ Ai Hui เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
 He could finally go back to training
ในที่สุดเขาก็สามารถกลับไปฝึกซ้อมได้
   “Even though there was a short period of time when Lou Lan did not understand what was wrong with him, Lou Lan can see that he has recovered now
"ถึงแม้จะมีช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อ Lou Lan ไม่เข้าใจว่าอะไรผิดพลาด Lou Lan สามารถเห็นได้ว่าเขาฟื้นตัวแล้ว
” Upon hearing Ai Hui’s compliment, Lou Lan was beaming with joy as well
"เมื่อได้ยินคำชมเชยจาก Ai Hui Lou Lan ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความสุข
   “Thank you, Lou Lan
"ขอบคุณ Lou Lan
 I shall go to train now
ฉันจะไปฝึกตอนนี้
”   “Goodbye, Ai Hui
"" ลาก่อนไอฮุย
”   Duanmu Huanghun walked on the street as a rustling, cold breeze blew against his chest
"Duanmu Huanghun เดินบนถนนเป็นหวัด, ลมหนาวพัดหน้าอกของเขา
 He was completely filled with despair
เขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
 He did not dare to recall the scene just now or what had happened after he was knocked out
เขาไม่กล้ารำลึกถึงฉากนี้หรือสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เขาถูกขับออกไป
   To him, this was the darkest moment in his life
สำหรับเขานี่เป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของเขา
   After a while, Duanmu Huanghun gradually calmed down from the horror
หลังจากนั้นไม่นาน Duanmu Huanghun ก็ค่อยๆสงบลงจากความน่ากลัว
 Suddenly, he realized that he had recovered fully from his cold
ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขาฟื้นตัวเต็มที่จากความหนาวเย็นของเขา
 He was a unique individual that could not be matched by ordinary people
เขาเป็นบุคคลที่ไม่ซ้ำใครที่ไม่สามารถจับคู่กับคนธรรมดาได้
 After all, he came from an aristocratic family and had an outstanding aptitude that was meticulously nurtured by his family
อย่างไรก็ตามเขามาจากตระกูลขุนนางและมีพรสวรรค์อันโดดเด่นที่ได้รับการหล่อเลี้ยงอย่างพิถีพิถันจากครอบครัวของเขา
   After he regained his composure, he thought of the reddish palmprints on his limbs and roughly understood how he recovered from his illness
หลังจากที่เขากลับมาสงบแล้วเขาคิดถึงรอยปาล์มสีแดงบนแขนขาของเขาและเข้าใจว่าเขาฟื้นตัวจากอาการป่วยของเขาได้อย่างไร
   Duanmu Huanghun was somewhat surprised
Duanmu Huanghun รู้สึกประหลาดใจบ้าง
 How could trash like Ai Hui know such a method? Even an experienced and knowledgeable individual like himself needed to think for a long time before coming up with such an idea
ถังขยะเช่น Ai Hui รู้ได้อย่างไร? 
 Ai Hui used such an unorthodox method to cure his flu in the time that it would take for others just to think of this approach
Ai Hui ใช้วิธีการนอกรีตเพื่อรักษาไข้หวัดใหญ่ของเขาในเวลาที่คนอื่น ๆ จะคิดถึงแนวทางนี้
   One must note that having a lot of knowledge was one thing, but putting that knowledge to practical use was quite another
หนึ่งต้องทราบว่ามีความรู้มากเป็นสิ่งหนึ่ง แต่ใส่ความรู้ที่ใช้ประโยชน์ได้ค่อนข้างอื่น
   Perhaps this fellow was not as inferior as he thought?   A metal elementalist that specialized in healing?   Even though this seemed weird, this type of metal elementalist had appeared before in the history of the Avalon of Five Elements
บางทีเพื่อนคนนี้ไม่ได้ด้อยกว่าที่เขาคิด? 
 Perhaps he did underestimate Ai Hui
บางทีเขาอาจดูหมิ่น Ai Hui
 After all, it was impossible to enter the Induction Ground with that fellow’s inferior aptitude
หลังจากที่ทุกอย่างเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าสู่พื้น Induction Ground กับความสามารถที่ด้อยกว่าของเพื่อนคนนั้น
 He might have some other special talents, so the Induction Ground could have made him an exception
เขาอาจมีพรสวรรค์พิเศษอื่น ๆ บางอย่างดังนั้น Induction Ground อาจทำให้เขาเป็นข้อยกเว้นได้
   After calming down and determining how his opponent cured his cold, Duanmu Huanghun did not really care about what had just happened
หลังจากที่สงบลงและระบุว่าฝ่ายตรงข้ามของเขารักษาอาการเย็นชา Duanmu Huanghun ไม่สนใจอะไรที่เพิ่งเกิดขึ้น
 However, when he thought of being knocked by such a weak individual, his face darkened
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาคิดว่าการเคาะโดยบุคคลที่อ่อนแอเช่นนั้นใบหน้าของเขาก็มืดลง
   Even though he could come up with excuses, such as he was sick, he was exhausted, or his opponent’s attack was too sudden, he still could not accept the fact that he was knocked out by a garbage classmate
แม้ว่าเขาจะสามารถแก้ตัวได้เช่นเขาป่วยเขาเหนื่อยหรือการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามก็ฉับพลันเขาก็ยังไม่ยอมรับความจริงที่ว่าเขาถูกเพื่อนร่วมชั้นเก็บขยะออก
   It was too humiliating!   Especially once he thought of the teacher’s request, his face reddened
มันอับอายมากเกินไป! 
 The teacher wanted him to guide the trash to success, yet he was knocked out by such trash
ครูต้องการให้เขานำทางถังขยะสู่ความสำเร็จ แต่เขาก็ถูกเคาะออกจากถังขยะดังกล่าว
   Yes, he could come up with many reasons
ใช่เขาอาจเกิดขึ้นหลายประการ
   He was far too careless and underestimated his opponent
เขาเป็นคนที่ประมาทและมองข้ามฝ่ายตรงข้ามมากเกินไป
 He let anger get the better of him
เขาปล่อยให้ความโกรธได้ดีขึ้นของเขา
 His body was so weak that he caught a cold just by standing in the wind
ร่างกายของเขาอ่อนแอจนทำให้เขาเย็นชาโดยการยืนอยู่ในสายลม
 His stamina was so low that a night of training left him completely drained
ความแข็งแกร่งของเขาต่ำมากจนคืนนี้การฝึกซ้อมทำให้เขาหมดแรง
   However, there was not a single reason that Duanmu Huanghun could accept
อย่างไรก็ตามไม่มีเหตุผลใดที่ Duanmu Huanghun ยอมรับได้
   He was a genius!   Geniuses do things that others can’t do! How could he compare himself to the ordinary people? That was slacking
เขาเป็นอัจฉริยะ! 
 That was failure
นั่นคือความล้มเหลว
   Duanmu Huanghun, you are indeed an embarrassment!   Duanmu Huanghun cursed himself in his heart
Duanmu Huanghun คุณย่อมเป็นความลำบากใจ! 
   Suddenly, he noticed people on the street were pointing fingers and mocking him
ทันใดนั้นเขาสังเกตเห็นผู้คนบนถนนชี้มือและเยาะเย้ยเขา
 Most of them were girls
ส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้หญิง
 As he walked past these girls, they covered their mouths and whispered about him
ขณะที่เขาเดินผ่านพวกเด็กหญิงเหล่านี้พวกเขาก็ปิดปากและกระซิบกระซาบเกี่ยวกับตัวเขา
   No, it’s not right!   No matter where he went, Duanmu Huanghun had never had such an experience in his life before
ไม่มันไม่ถูกต้อง! 
   Could it be that there was dirt on his face?   As he walked past a weapon shop, he stopped in his tracks
เป็นไปได้ไหมที่มีสิ่งสกปรกบนใบหน้าของเขา? 
 He picked up a shiny, polished sword, used its blade as a mirror
เขาหยิบมันขึ้นมาเป็นประกายดาบขัดเงาใช้ใบมีดเป็นกระจกเงา
   He was dumbfounded
เขาตะลึง
   Who was this guy whose face was swollen like a pig head?   A thought flashed across his mind
ใครเป็นผู้ชายคนนี้ที่หน้าบวมเหมือนหัวหมู? 
 A blurry image intruded into his mind without any warning
ภาพพร่ามัวเข้าไปในจิตใจของเขาโดยไม่มีการเตือนใด ๆ
 A blurry figure seemed to be yelling something at him while slapping his face forcefully with both his hands in quick succession
ร่างพร่ามัวดูเหมือนจะตะโกนอะไรบางอย่างที่เขาขณะตบหน้าของเขาด้วยมือทั้งสองอย่างรวดเร็ว
 The figure appeared to be continuously slapping him
รูปนี้ดูเหมือนจะตบเขาอย่างต่อเนื่อง
   Smack smack smack
Smack ตบตี
   Loud and crisp smacking sounds
เสียงดังและคมชัด
 His face was like a bun that was being steamed
ใบหน้าของเขาเหมือนขนมปังที่ถูกนึ่ง
 It inflated slowly and then
มันพองตัวช้า ๆ แล้ว
   The face in his mind merged together with the image displayed on the reflection of the blade
ใบหน้าในใจของเขาผสานเข้ากับภาพที่ปรากฏบนภาพสะท้อนของใบมีด
   Duanmu Huanghun’s lips quivered while his hand that gripped the sword trembled
ริมฝีปากของ Duanmu Huanghun สั่นขณะที่มือของเขาจับที่ดาบได้
 Like a volcanic eruption, he clenched his teeth, let out a roar, and almost tore down the roof of the weapon shop
เหมือนการปะทุของภูเขาไฟเขากอดฟันเอาเสียงดังออกมาและเกือบจะฉีกขาดลงไปบนดาดฟ้าของร้านขายอาวุธ
   “Ai Hui, I will rip you into pieces!”
"Ai Hui, ฉันจะฉีกคุณเป็นชิ้น!"