Chapter 70 Chapter 70: Mingxiu Translator: Cynthia  Editor: Pranav Duanmu Huanghun strolled out of the tea house, leaving the unconscious guards inside lying on the ground in disarray
บทที่ 70 บทที่ 70: Mingxiu นักแปล: Cynthia Editor: Pranav Duanmu Huanghun เดินออกจากบ้านชาทิ้งตัวยามที่ไม่ได้สติในการนอนบนพื้นดินในความระส่ำระสาย
   He was in a good mood now
ตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ที่ดี
   The gloom that Ai Hui had brought him these past days was all gone
ความเศร้าโศกที่ไห่ฮุยนำมาในช่วงหลายวันที่ผ่านมาหมดไปแล้ว
 The pleasant feeling after releasing all his depression at once was simply fantastic
ความรู้สึกที่น่ารื่นรมย์หลังจากปล่อยภาวะซึมเศร้าทั้งหมดของเขาในครั้งเดียวเป็นที่ยอดเยี่ยมเพียง
 Yes, instead of blaming Mingxiu, Duanmu regarded Ai Hui as the troublemaker, the one to be blamed, and the cause of all wickedness
ใช่แทนการโทษ Mingxiu, Duanmu ได้รับการยกย่อง Ai Hui ในฐานะผู้ก่อกวนคนที่ถูกตำหนิและเป็นสาเหตุของความชั่วร้ายทั้งหมด
   Now that Duanmu Huanghun had calmed down, he suddenly realized how crazy he had been just now
ตอนที่ Duanmu Huanghun สงบลงเขาก็รู้ทันทีว่าเขาบ้าแค่ไหน
   He had been obedient, intelligent and aspirant ever since he was very young, and he was a role model for all other kids; no one was comparable to him
เขาเคยเชื่อฟังอัจฉริยะและทะเยอทะยานนับตั้งแต่เขายังเด็กมากและเขาก็เป็นแบบอย่างสำหรับเด็กคนอื่น ๆ ทั้งหมด 
 He was recognized as the perfect young man by all adults
เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบโดยผู้ใหญ่ทุกคน
   But he had just attacked the guards after specifically setting up an ambush to trap them
แต่เขาเพิ่งโจมตีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโดยเฉพาะหลังจากตั้งค่าการซุ่มโจมตีเพื่อดักจับพวกเขา
   Before today, he had never thought he would ever do something as crazy as this; but now he had, and it was the hatred in his heart that had pushed him to do so
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะทำอะไรบางอย่างบ้าเหมือนเดิม 
   The unprecedented thrill actually made him feel somewhat excited
ตื่นเต้นเร้าใจจริงทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นบ้าง
   But when he saw the pretty figure standing not far away from him in the sunlight, his eyes narrowed again
แต่เมื่อเขาเห็นรูปสวยยืนไม่ไกลจากเขาในแสงแดดตาของเขาแคบลงอีกครั้ง
   “Are you the one who attacked the guards just now? I haven’t seen anyone as bold as you in Central Pine City for a long time
"คุณเป็นคนที่ทำร้ายพวกยามใช่มั้ย? 
”   Mingxiu spoke lightly
Mingxiu พูดเบา ๆ
 Her face used to be as delightful as a breath of fresh air, but now there was no pleasant expression or smile on it
ใบหน้าของเธอเคยเป็นที่น่ารื่นรมย์เป็นลมหายใจของอากาศบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ไม่มีการแสดงออกที่น่าพอใจหรือยิ้มกับมัน
 Her beautiful eyes were calm, and the solemn and respectable aura surrounding her seemed to indicate a sense of inviolability
ดวงตาที่สวยงามของเธอสงบและกลิ่นอายอันศักดิ์สิทธิ์และน่ายกย่องรอบตัวเธอดูเหมือนจะบ่งบอกถึงความรู้สึกของการไม่สามารถทำลายได้
   She unwrapped her plain-colored shawl from around her shoulders
เธอห่อผ้าเชิ้ตคลุมไหล่สีม่วงออกจากบ่า
   Duanmu hadn’t noticed before that the shawl was actually much longer than what it seemed to be
Duanmu ไม่ได้สังเกตเห็นมาก่อนว่าผ้าคลุมไหล่นั้นยาวนานกว่าที่ดูเหมือนจะเป็นจริง
   Raising her wrist, Mingxiu unfolded the shawl to its full length in the wind
ยกมือขึ้น Mingxiu กางผ้าเช็ดตัวให้ยาวเต็มที่ในสายลม
   Duanmu Huanghun’s pupils constricted
นักเรียนของ Duanmu Huanghun หดตัว
   In the sunshine, bright streaks of light appeared on the shawl, making it appear glorious and resplendent
ในแสงแดดมีแสงส่องสว่างปรากฏบนผ้าคลุมไหล่จึงทำให้มันดูสง่างามและรุ่งโรจน์
   “Troublesome
“ลำบาก
”   The word was squeezed out of his clenched teeth
"คำที่ถูกบีบออกจากฟันของเขา clenched
 His eyes were cold, and the evil yet defiant smile appeared on his face once again
ตาของเขาหนาวและรอยยิ้มที่ชั่วร้ายยังคงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง
   He fled without hesitation
เขาหนีไปโดยไม่ลังเลเลย
   Half an hour later, Duanmu Huanghun was still being chased to the outskirts of the city
ครึ่งชั่วโมงต่อมา Duanmu Huanghun ยังคงถูกไล่ล่าที่ชานเมือง
 He really wanted to cry; his bearing had become extremely awkward, and all his clothes were tattered
เขาอยากจะร้องไห้ 
   Anything related to Ai Hui would end up in his own disaster
สิ่งที่เกี่ยวข้องกับ Ai Hui จะจบลงด้วยภัยพิบัติของเขาเอง
 Senior Mingxiu, who had appeared to be so amiable, was actually skilled and relentless in her attacks
ผู้อาวุโส Mingxiu ผู้ซึ่งดูเหมือนจะน่ารักเป็นคนที่มีทักษะและไม่หยุดยั้งในการโจมตีของเธอ
 Duanmu was totally unable to defend himself, and the only thing he could do was run away
Duanmu ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ทั้งหมดและสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้คือหนีไป
   It was only now he understood why the first fact in the information collected by his family had said not to provoke the Jade Embroidery Workshop
ตอนนี้เขาเข้าใจว่าเหตุใดความเป็นจริงครั้งแรกในข้อมูลที่เก็บรวบรวมโดยครอบครัวของเขาได้กล่าวว่าไม่ควรที่จะกระตุ้นให้เกิดการฝึกอบรมเย็บเย็บปักถักร้อย
 It was not because of the interpersonal connections behind it, but rather, because of Senior Mingxiu!   He still couldn’t figure out why, as the heir of Master Han Yuqin and a genius regarded as a future grandmaster of embroidery who may even surpass her master, Mingxiu could have such strong fighting skills
มันไม่ได้เป็นเพราะการเชื่อมต่อระหว่างบุคคลที่อยู่เบื้องหลังมัน แต่เพราะอาวุโส Mingxiu! 
   He even began to doubt whether his ranking in the Induction Ground was only a figment of his imagination
เขาเริ่มสงสัยว่าการจัดอันดับของเขาใน Induction Ground นั้นเป็นเพียงแค่ความคิดสร้างสรรค์ของเขาเท่านั้น
   Worse still, Senior Mingxiu was closely pursuing him, and if he stopped for even a second, she would catch up and attack him
แย่ยิ่งกว่านั้น Mingxiu อาวุโสก็ไล่ตามเขาไปอย่างใกล้ชิดและถ้าเขาหยุดชั่ววินาทีที่สองเธอจะจับตัวเขาและทำร้ายเขา
 The plain-colored shawl must have been made by Master Han Yuqin!   Every time it unfolded to its full length, the floating lights on its surface would cause him to feel intoxicated
ผ้าคลุมไหล่ธรรมดาต้องเป็นของ Master Han Yuqin! 
 He was not a green and inexperienced clodhopper, but he still couldn’t tear his eyes away from it
เขาไม่ได้เป็นคนที่มีสีเขียวและไม่มีประสบการณ์ แต่ยังไม่สามารถฉีกขาดออกจากดวงตาได้
   It was the embroidery of an embroidery master!   This was the first time in his life that Duanmu had lost to his opponent in each and every aspect
มันเป็นเย็บปักถักร้อยของต้นแบบเย็บปักถักร้อย! 
 Not only was he inferior to Mingxiu in combat skills, but also in terms of wealth!   Even for powerful families, like that of Duanmu, the embroidery that Mingxiu wore as her shawl was a rare treasure, and such treasures were all very precious to the highly respected elders of the family
ไม่เพียง แต่เขาด้อยกว่า Mingxiu ในทักษะการต่อสู้ แต่ยังอยู่ในแง่ของความมั่งคั่ง! 
 No one would ever give it to kids like Duanmu, even if he were the most talented of his family's generation
ไม่มีใครเคยให้กับเด็ก ๆ เช่น Duanmu แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในครอบครัวของเขา
   He was desperate
เขาหมดหวัง
   What bad luck!   Without any sense of direction, Duanmu Huanghun hobbled through the woods, trying to get rid of Mingxiu
โชคไม่ดีอะไร! 
   Duanmu’s elemental energy and physical strength had been almost entirely depleted after continuously fighting and desperately fleeing from Senior Mingxiu
พลังธาตุและพลังกายของ Duanmu หมดไปเกือบหมดสิ้นหลังจากที่ต่อสู้และหลบหนีจาก Senior Mingxiu อย่างไม่หยุดยั้ง
 Although he now believed that he had gotten rid of Mingxiu, he still didn’t dare to stop running
แม้ว่าตอนนี้เขาเชื่อว่าเขาได้ปลดปล่อย Mingxiu แล้วเขาก็ยังไม่กล้าที่จะหยุดการทำงาน
   Suddenly, he noticed a spire in the distance
ทันใดนั้นเขาสังเกตเห็นยอดแหลมในระยะไกล
   That was…the Suspending Golden Pagoda!   He thought for a while and realized that he could pretend that he had been training in the pagoda
นั่นคือ ... เจดีย์ทองคำระงับ! 
 Yes! All he needed to do was get rid of Mingxiu, enter the Suspending Golden Pagoda, throw away his mask, and pretend to be training
ใช่ 
   As for the naked pervert…
สำหรับนักนอกรีตที่เปลือยเปล่า ...
no no no, the man without clothes, as long as he doesn’t admit it, then who would suspect him? Who would dare to suspect him?   The entire academy was relying on him now, and they obviously would not destroy the genius they had just created
ไม่มีไม่มีไม่มีคนไม่มีเสื้อผ้าตราบเท่าที่เขาไม่ยอมรับมันแล้วใครจะสงสัยเขา? 
   Besides, there were many non-native students in Central Pine City these days
นอกจากนี้ในปัจจุบันยังมีนักเรียนที่ไม่ใช่ชาวพื้นเมืองอีกหลายแห่งในเมืองเซ็นทรัลไพน์ซิตี้
 The academy couldn’t be sure that it was its own student just because the miscreant claimed so himself
สถาบันการศึกษาไม่สามารถแน่ใจได้ว่าเป็นนักเรียนของตัวเองเพียงเพราะผู้กระทำผิดอ้างว่าตัวเอง
   The whole incident would come to an end once he throws away the mask and pretends to be training in the Suspending Golden Pagoda
เหตุการณ์ทั้งหมดจะสิ้นสุดลงทันทีที่เขาพ่นหน้ากากและแสร้งทำเป็นว่ากำลังฝึกอยู่ในเจดีย์ทองคำระงับ
   It was not important even if Mingxiu knew the truth
มันไม่สำคัญหรอกถึงแม้ว่า Mingxiu จะรู้ความจริง
 As long as he didn’t openly admit it, Mingxiu would not take action against him
ตราบเท่าที่เขาไม่ยอมรับอย่างเปิดเผย Mingxiu จะไม่ดำเนินการกับเขา
 Although Jade Embroidery Workshop wasn’t easy to deal with, Duanmu’s family wasn’t either
แม้ว่างานแต่งงานเย็บปักถักร้อยไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการกับครอบครัว Duanmu ไม่ได้อย่างใดอย่างหนึ่ง
   He warily waited for a while and didn’t see Mingxiu, so was therefore somewhat relieved
เขาคอยรอสักครู่และไม่ได้เห็น Mingxiu ดังนั้นจึงรู้สึกโล่งใจบ้าง
 It seemed that he was off the hook for now
ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาไม่ได้ทำอะไร
 He had run helter-skelter in the woods like a directionless headless chicken, doing whatever he could to elude Mingxiu
เขาวิ่งหนีไปตามป่าเหมือนไก่ไร้หัวแม่เท้าโดยไม่ทำอะไรเขาสามารถหลบหนี Mingxiu ได้
   He removed his mask and buried it carefully in a hole to remove any traces
เขาถอดหน้ากากออกและฝังไว้ในรูเพื่อขจัดร่องรอยใด ๆ
   Then, with his last bit of energy, he stumbled towards the Suspending Golden Pagoda
จากนั้นเมื่อใช้พลังงานครั้งสุดท้ายเขาจึงสะดุดกับเจดีย์ทองคำระงับ
   He had made up his mind
เขาได้ตัดสินใจขึ้น
 When he reached the pagoda, he would lie down, pretending to be exhausted after training
เมื่อมาถึงเจดีย์เขาจะนอนลงแกล้งทำเป็นเหนื่อยหลังจากการฝึก
 As for the bruises all over his body—they were because of the crazy training he had just gone through
สำหรับรอยฟกช้ำทั่วร่างกายของเขาพวกเขาเป็นเพราะการฝึกอบรมบ้าที่เขาเพิ่งผ่านไป
 How could he be a genius without hard work?   He was pleased with himself
เขาจะเป็นอัจฉริยะได้อย่างไรโดยไม่ต้องทำงานหนัก 
   But soon his complacency faded away
แต่ในไม่ช้าความพอใจของเขาจางหายไป
 His legs were as heavy as lead
ขาของเขาหนักเหมือนตะกั่ว
 A few moments ago he was in a state of emergency; when he was being closely chased and attacked by Mingxiu, he was highly concentrated and his potential had been forced out, and therefore he didn’t feel tired
ไม่กี่วินาทีที่ผ่านมาเขาอยู่ในภาวะฉุกเฉิน; 
 Now, after finding a way out, his nervousness was alleviated, and fatigue and tiredness overwhelmed him like a flood
ตอนนี้หลังจากหาทางออกแล้วอาการหงุดหงิดของเขาก็บรรเทาลงและเมื่อยล้าและเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเขารู้สึกเหมือนน้ำท่วม
   Each step was really heavy
แต่ละขั้นตอนหนักมาก
   Although the Suspending Golden Pagoda was merely a short distance away, to Duanmu, it felt poles apart
แม้ว่าเจดีย์โกลเด้นที่ระงับอยู่ห่างออกไปเพียงเล็กน้อย Duanmu ก็รู้สึกเสาแตกต่างกัน
   His elemental energy, which used to be plentiful, had been drained
พลังธาตุซึ่งเคยอุดมสมบูรณ์ได้ถูกทิ้งไว้
 During his daily training, he hardly spared time to exercise his body and was hence not physically strong
ในระหว่างการฝึกอบรมประจำวันของเขาเขาแทบจะไม่ได้ใช้เวลาออกกำลังกายและร่างกายของเขาก็ไม่แข็งแรง
 Now, without the support of elemental energy, his muscles were trembling
ตอนนี้โดยไม่ได้รับการสนับสนุนจากธาตุพลังงานกล้ามเนื้อของเขากำลังสั่น
   His face was pale and he was breathing heavily
ใบหน้าของเขาซีดและเขาหายใจหนัก
 His throat was burning
ลำคอของเขากำลังลุกไหม้
   He slowly dragged himself to the Suspending Golden Pagoda
เขาลากตัวเองไปที่เจดีย์ทองคำแขวนชั่วคราว
   Awful…   It felt terrible; he could not even move one finger…   This was how it felt to be totally exhausted…   His sight gradually became blurry, but he struggled to hold on
น่ากลัว ... รู้สึกแย่มาก ๆ 
 He had to do whatever it took to make it to the Suspending Golden Pagoda
เขาต้องทำทุกอย่างที่ต้องทำเพื่อให้เจดีย์โกลเด้นระงับ
   The image of the pagoda before him was also gradually becoming less clear
ภาพลักษณ์ของเจดีย์ก่อนหน้าเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ
   The last moment before he lost consciousness, he finally reached the pagoda
ช่วงสุดท้ายก่อนที่เขาจะหมดสติไปในที่สุดเขาก็มาถึงเจดีย์
 Everything transformed into a blur as he strenuously climbed the stairs with both his hands and feet
ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นภาพเบลอเมื่อเขาปีนขึ้นไปบนบันไดด้วยมือและเท้าของเขา
   Suddenly, he felt as if he touched something
ทันใดนั้นเขารู้สึกราวกับว่าเขาสัมผัสอะไรบางอย่าง