Chapter 100: God Damn It! Seriously, god damn it! Ai Hui inwardly roared with anger, as if there were several wild beasts trampling about
บทที่ 100: พระเจ้าประณาม! 
 He seldom had such a tenuous grasp over his self-control, but today, he truly wanted to use a brick and pound it into Duanmu Huanghun’s face
เขาไม่ค่อยมีความรู้สึกเบื่อหน่ายในการควบคุมตนเอง แต่วันนี้เขาต้องการใช้อิฐและจับมันลงในหน้าของ Duanmu Huanghun
 He controlled his urges, but only by forcibly restraining himself
เขาควบคุมการเรียกร้องของเขา แต่เพียงโดยการบังคับตัวเองอย่างสุภาพ
 He told himself that if Duanmu Huanghun were to sustain injuries, he wouldn’t be able to receive compensation
เขาบอกกับตัวเองว่าถ้า Duanmu Huanghun ได้รับบาดเจ็บเขาจะไม่สามารถรับค่าชดเชยได้
 If he could have killed him, he would have already taken action
ถ้าเขาฆ่าเขาได้เขาก็จะดำเนินการแล้ว
 If he could not kill him, then there was no point in beating him up
ถ้าเขาไม่สามารถฆ่าเขาได้ก็ไม่มีจุดที่จะตีเขาได้
 Hence, he restrained himself
ดังนั้นเขาจึงยับยั้งตัวเอง
 In the Wilderness, telling someone, “Since you saved me, I owe you a favor” would result only in impending death
ในถิ่นทุรกันดารบอกใครบางคนว่า "ตั้งแต่คุณช่วยฉันฉันเป็นหนี้บุญคุณ" จะส่งผลเฉพาะกับความตายที่กำลังจะมาถึงเท่านั้น
 No one knew if you would live to see the next day
ไม่มีใครรู้ว่าคุณจะมีชีวิตอยู่เพื่อดูในวันรุ่งขึ้นหรือไม่
 By saying “I owe you a favor,” not only would nobody rescue you in the future, you could also be killed that very night
การพูดว่า "ฉันเป็นหนี้บุญคุณ" ไม่เพียง แต่จะไม่มีใครช่วยเหลือคุณในอนาคตคุณก็อาจถูกฆ่าตายในคืนนั้น
 In such an environment, a favor was very much worthless
ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ความโปรดปรานเป็นสิ่งที่ไร้ค่ามาก
 Trying to reap more than you sow?What an ingrate!Ai Hui’s impression of Duanmu Huanghun was already set in stone
พยายามที่จะเก็บเกี่ยวมากกว่าที่คุณหว่านหรือไม่สิ่งที่ ingrate! ความประทับใจของ Ai Hui ของ Duanmu Huanghun ถูกตั้งอยู่ในหิน
 Without batting an eyelid, he continued, “Is a favor worth fifty million yuan?”“Of course!” Duanmu Huanghun said with pride shining on his face, “How could you compare my favor to a mere fifty million?” Indeed, he had the background to prove his worth
Duanmu Huanghun กล่าวด้วยความเย่อหยิ่งส่องลงบนใบหน้าของเขาว่า "คุณเปรียบเทียบความโปรดปรานของฉันกับคนเพียงห้าสิบล้านคนได้อย่างไร?" เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา 
 As the future heir of the Duanmu family and his discipleship to Dai Gang, it was not excessive of him to say that his favor was worth more than fifty million yuan
ในฐานะทายาทในอนาคตของครอบครัว Duanmu และสาวกของเขาไปยัง Gang Dai เขาไม่ได้มากเกินไปที่จะกล่าวว่าความโปรดปรานของเขามีมูลค่ามากกว่าห้าสิบล้านหยวน
 Ai Hui restrained himself from murdering the boy, but his patience was wearing thin
ไอฮียับยั้งการฆาตกรรมเด็กชาย แต่ความอดทนของเขาก็ผอมลง
 “All right, I don’t need anything else, just two favors
"ไม่เป็นไรฉันไม่ต้องการอะไรอีก
 When combined, that totals one hundred million yuan
เมื่อรวมกันแล้วรวมเป็นแสนล้านหยวน
”Now Duanmu Huanghun had been rendered speechless
ตอนนี้ Duanmu Huanghun ได้กลายเป็นคำพูด
 How could he have calculated it like this? Didn’t he realize the potential usefulness of his favors? Didn’t he want to be a part of the Thirteen Divisions in the future?Fifty million yuan? Was this chap insulting him on purpose? How could his favor only be worth fifty million yuan?No matter how stupid he was, shouldn’t he at least think before speaking?Duanmu Huanghun regarded Ai Hui with a look of despise, his gaze increasingly hateful
เขาจะคำนวณได้อย่างไร? 
 This chap was such a lowborn
เด็กหนุ่มคนนี้เป็นเด็กที่ต่ำต้อย
 It was already repulsive that Ai Hui was vulgar enough to desire compensation for a good deed
มันน่ารังเกียจแล้วที่ Ai Hui หยาบคายพอที่จะต้องการค่าชดเชยสำหรับการกระทำที่ดี
 An indescribable rage rose up from within Duanmu Huanghun
ความโกรธที่ไม่อาจอธิบายได้ลุกขึ้นจากภายใน Duanmu Huanghun
 He felt as though a precious item he had gifted to a recipient had just been thrown to the dogs without a second thought
เขารู้สึกราวกับว่าเป็นของล้ำค่าที่เขามอบให้กับผู้รับได้ถูกโยนให้กับสุนัขโดยไม่ได้คิดถึงครั้งที่สอง
 And he actually had the gall to ask the dog if he would like to eat such a good item
และเขาก็มีอาการท้องอืดที่จะถามหมาว่าเขาอยากจะกินอาหารที่ดีหรือไม่
 Duanmu Huanghun’s face paled, his gaze practically shooting flames
ใบหน้าของ Duanmu Huanghun จางหายไปจ้องมองการยิงเปลวไฟของเขา
 But instead of cowering, Ai Hui only laughed
แต่แทนที่จะหัวเราะเฉียว Ai Hui หัวเราะเท่านั้น
 “Let’s stop with the brainless crap
"ให้หยุดด้วยอึที่ไร้สมอง
 Do you have one hundred million yuan?”Looking at him, Duanmu Huanghun’s anger intensified
คุณมีเงินหนึ่งแสนล้านหยวนหรือ? "เขามองดูความโกรธของ Duanmu Huanghun มากขึ้น
 He almost blurted out a “yes,” but at the last moment, a thought occurred to him and his expression changed
เขาเกือบจะโพล่งออกมาว่า "ใช่" แต่ในวินาทีสุดท้ายความคิดเกิดขึ้นกับเขาและการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป
 Since young, he had lived a life of luxury, never lacking in money
ตั้งแต่ยังเยาว์วัยเขาก็มีชีวิตที่หรูหราไม่เคยขาดเงิน
 His family invested heavily in his daily needs such as food, housing and training
ครอบครัวของเขาลงทุนอย่างมหาศาลในความต้องการประจำวันของเขาเช่นอาหารการเคหะและการฝึกอบรม
 Whatever he needed, his family bought for him without a second thought
สิ่งที่เขาต้องการครอบครัวของเขาซื้อให้เขาโดยไม่ได้คิดที่สอง
 In terms of cash, however, he did not have much on hand, and neither would his family be willing to give him such a large amount like one hundred million as allowance
ในแง่ของเงินสดเขาไม่ได้มีส่วนร่วมมากนักและครอบครัวของเขาก็ไม่เต็มใจที่จะให้เขาเป็นจำนวนเงินเท่าจำนวนหนึ่งแสนล้านบาท
 Even if he wanted to, he was clueless on how to approach such a topic
แม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม แต่เขาก็ยังไม่ทราบว่าจะไปทำหัวข้อดังกล่าวอย่างไร
 Borrow from a friend? He shook his head inwardly
ยืมจากเพื่อนหรือไม่? 
 If he didn’t have such a hefty allowance, then neither would his friends
ถ้าเขาไม่ได้รับค่าแรงเท่าไรเพื่อนทั้งสองก็จะไม่ได้
 Furthermore, he knew them well; unlike him, who obsessed over training with no desire to chase after an extravagant lifestyle, they indulged in life’s pleasures by overspending with no savings left over
นอกจากนี้เขารู้ว่าดี; 
 He would rather rely on himself to come up with the one hundred million yuan
เขาค่อนข้างพึ่งพาตัวเองที่จะมากับหนึ่งร้อยล้านหยวน
 Seeing the change in Duanmu Huanghun’s expression, Ai Hui felt that this guy was despicable
เห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของ Duanmu Huanghun, Ai Hui รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจ
 He continued, “You don’t have it, right? You’re really good at blowing your own trumpet, but it’s only empty talk
เขายังคง "คุณไม่ได้ใช่มั้ย? 
 My judgment of you was correct
คำตัดสินของฉันถูกต้อง
 It’s all right, I’ll just take it as if I had rescued a dog
เอาล่ะฉันจะเอามันเหมือนฉันช่วยสุนัขได้
”In Ai Hui’s mind, Duanmu Huanghun had been labeled as a hypocrite and an ingrate
"ในความคิดของ Ai Hui Duanmu Huanghun ได้รับการขนานนามว่าเป็นคนหน้าซื่อใจคดและกินเจ
 Ai Hui could not be bothered with him and swagged off without a second thought
ไอ้ฮุ่ยไม่อาจใส่ใจกับเขาและหลุดออกไปได้โดยไม่คิด
 He was a person who clearly distinguished between love and hate
เขาเป็นคนที่โดดเด่นแตกต่างระหว่างความรักและความเกลียดชัง
 If he felt that Duanmu Huanghun was not worth it, speaking more than a sentence to him was a waste of his time; and time was precious
ถ้าเขารู้สึกว่า Duanmu Huanghun ไม่คุ้มค่าการพูดมากกว่าประโยคให้เขาเสียเวลา; 
 Duanmu Huanghun’s expression alternated between green and red
การแสดงออกของ Duanmu Huanghun สลับไปมาระหว่างสีเขียวและสีแดง
 He bit down on his lips viciously
เขาก้มลงบนริมฝีปากอย่างรุนแรง
 Insulting, extremely insulting! Since young, he had never felt so insulted
ดูถูกดูถูกมาก! 
 Yet, he could not utter a single word of rebuttal
แต่เขาไม่สามารถเปล่งเสียงคำปราศรัยเพียงคำเดียว
 If the other party desired jewels or heirlooms, he would’ve been able to think of ways to procure them
ถ้าอีกฝ่ายต้องการอัญมณีหรือมรดกสืบทอดเขาจะสามารถคิดหาวิธีที่จะจัดหาให้ได้
 But Ai Hui wanted cash, his achilles heel
แต่ Ai Hui ต้องการเงินสดส้นเท้าของเขา
 What a humiliation
เป็นความอัปยศอดสู
 The humiliation was indescribable
ความอัปยศอดสูเป็นเรื่องที่บรรยายไม่ออก
 His porcelain skin flushed red as if it was burning up
ผิวเคลือบของเขาชุ่มแดงราวกับว่ามันไหม้ขึ้น
 He clenched his fists until his bones crackled, and his gaze was shadowed
เขาขันกำปั้นจนกระดูกหักและสายตาของเขาก็มืด
 All right, he’d been too optimistic
เอาล่ะเขาคงจะมองโลกในแง่ดีมากเกินไป
 How could a lowly chap like Ai Hui be worthy of his favors?Wasn’t it just one hundred million yuan? Just you wait!“To a useless person like you,” he thought, “earning money is a difficult thing
ไจ่ไจ่ไจ่ไจ่ไจ่ไจ่ไจ๋เหมือนไอฮุ่ยจึงควรค่าแก่ความโปรดปรานของเขาเองไม่ใช่แค่เพียงหนึ่งร้อยล้านหยวนเท่านั้น? 
 But pretty soon, you’ll come to see that earning one hundred million is an insignificant matter for a genius like me!”Making up his mind, Duanmu Huanghun swore to himself that he would earn more money in the next few days
แต่ครู่ต่อมาคุณจะเห็นว่ารายได้ 100 ล้านเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญสำหรับอัจฉริยะเช่นฉัน! "การตัดสินใจขึ้น Duanmu Huanghun สาบานกับตัวเองว่าเขาจะได้รับเงินมากขึ้นในสองสามวันถัดไป
 He would earn one hundred million yuan—No! One hundred million yuan was still not enough to match his worth
เขาจะได้รับหนึ่งร้อยล้านหยวน - ไม่! 
Two hundred million! No, five hundred million! He was going to bring five hundred million in cash and throw it into the chap’s face
สองแสนล้าน! 
 His mind conjured up an image of Ai Hui, with a fawning face, kneeling like a dog next to a mountain of cash
ความคิดของเขาชวนภาพของ Ai Hui ขึ้นพร้อมหน้าปิดนอกคอกคุกเข่าเหมือนสุนัขที่อยู่ติดกับภูเขาที่มีเงินสด
 Abruptly, a bewitching, red flush emerged on his face
ทันใดนั้นความโกรธแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
 He felt his body surge with energy
เขารู้สึกกระชากร่างกายด้วยพลังงาน
 That’s right! This was the feeling!“Ha ha ha ha…
ถูกตัอง! 
” Duanmu Huanghun howled with laughter
Duanmu Huanghun หัวเราะด้วยเสียงหัวเราะ
 As Ai Hui entered the training hall, he spotted Lou Lan
เมื่อ Ai Hui เข้าห้องฝึกซ้อมเขาก็เห็น Lou Lan
 The dark clouds in his heart momentarily cleared
เมฆมืดในหัวใจจางหายไปชั่วขณะ
 To hell with the hypocritical ingrate
ไปนรกกับเจ้าเล่ห์หลอกลวง
 He had Lou Lan, a good sand puppet
เขามีลูลันเป็นหุ่นเชิดทรายที่ดี
 At that moment, a howl of maniacal laughter erupted from the direction of the alley entrance
ในขณะนั้นเสียงหัวเราะคลั่งไคล้โผล่ขึ้นมาจากทางเข้าออกของซอย
 Lou Lan tilted his head and listened
Lou Lan เอียงศีรษะและฟัง
 The yellow light flashed in his eyes and after a moment, he said, “Ai Hui, this person’s laughter is not very healthy
แสงสีเหลืองกระพริบอยู่ในดวงตาของเขาและหลังจากสักครู่เขากล่าวว่า "Ai Hui, เสียงหัวเราะของคนคนนี้ไม่แข็งแรงมาก
 It is resounding, empty, and lacking in vital energy
มันเป็นดังก้องว่างเปล่าและขาดแคลนพลังงานที่สำคัญ
 There seems to be an unhealthy internal heat attacking his heart as well
ดูเหมือนว่าความร้อนภายในที่ไม่แข็งแรงจะโจมตีหัวใจเขาด้วย
 He might faint
เขาอาจจะจาง ๆ
 Eh, the laughter seems familiar? Where could Lou Lan have heard it?”Plop
อ่าเสียงหัวเราะดูคุ้น ๆ หรือเปล่า? 
 Duanmu Huanghun, who stood at the mouth of the alley, stiffened before falling face-down with a strange flush on his face
Duanmu Huanghun ผู้ยืนอยู่ที่ปากของซอย, แข็งกระด้างก่อนที่จะล้มหน้าลงด้วยการล้างที่แปลกประหลาดบนใบหน้าของเขา
 Ai Hui snorted and said, “Who cares about him? It’s best that he fainted
ไอฮุยะกราบทูลและตรัสว่า "ใครเป็นห่วงเกี่ยวกับเขา? 
 Saves me the hassle of beating him up…
ประหยัดฉันความยุ่งยากในการตีเขาขึ้น ...
”Before completing his sentence, he could no longer see any trace of Lou Lan
"ก่อนจะจบประโยคเขาไม่สามารถมองเห็นร่องรอยของ Lou Lan ได้อีก
 Where did he go?Ai Hui looked around, then stared blankly when he saw Lou Lan standing at the entrance with Duanmu Huanghun slung over his back
เขาไปที่ไหน? Ai Hui มองไปรอบ ๆ แล้วก็จ้องมองอย่างไร้รอยต่อเมื่อเห็นลูลันยืนอยู่ที่ทางเข้ากับ Duanmu Huanghun ที่เหวี่ยงหลัง
 “Ai Hui, it is Student Bangwan
"Ai Hui เป็น Student Bangwan
 Luckily, Lou Lan went down to take a look,” Lou Lan happily said
Lou Lan เดินลงมาเพื่อดู "Lou Lan กล่าวอย่างมีความสุข
 Ai Hui was on the verge of saying, “Trash like Duanmu Huanghun should be fed to the dogs
Ai Hui กำลังจะพูดว่า "ถังขยะเช่น Duanmu Huanghun ควรให้อาหารแก่สุนัข
”But seeing the passionate Lou Lan, he could not bring himself to say such words
"แต่เมื่อได้เห็น Lou Lan หลงใหลเขาก็ไม่สามารถพูดคำนั้นได้
 He internally sighed, thinking, “My Lou Lan is good at everything, just that he’s too helpful
เขารู้สึกเหงาใจคิดว่า "Lou Lou ของฉันดีทุกอย่างเพียงแค่ว่าเขาเป็นประโยชน์มาก
”Ai Hui did not wish to change this trait of Lou Lan’s
"Ai Hui ไม่อยากเปลี่ยนแปลงลักษณะนี้ของ Lou Lan
 In fact, he was delighted with this particular characteristic
ในความเป็นจริงเขามีความยินดีกับลักษณะเฉพาะนี้
 To him, it differentiated Lou Lan from the other sand puppets who were relentless in executing their masters’ orders but indifferent towards matters unrelated to them
เขาแตกต่าง Lou Lan จากหุ่นเชิดทรายอื่น ๆ ที่ไม่หยุดยั้งในการดำเนินการสั่งซื้อของนาย แต่ไม่แยแสต่อเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา
 Lou Lan was different, filled with curiosity and a burning passion for this world
Lou Lan ต่างก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความหลงไหลในโลกใบนี้
 Lou Lan should remain as he was, yet Ai Hui’s downcast eyes were as dark as the night sky
Lou Lan ควรจะยังคงอยู่ในขณะที่เขาอยู่ แต่สายตาของเออฮุยังมืดมนราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน
But why did it have to be this ingrate? Looking at the unconscious Duanmu Huanghun, Ai Hui felt resentful yet conflicted
แต่ทำไมมันถึงต้องเป็นแบบนี้?