Chapter 6 The King of the Battlefield Sovereign of Judgement About Us Schedule Donations Chapter 6: Bonus Game (1) TL: Myoni Edited: Myoni, Yoni Sponsored: tom555j ** After Jung Minji and Choi Hyuk had left the classroom, it became a desperate struggle with no regard for man or woman
บทที่ 6 พระมหากษัตริย์ของสนามรบอธิปไตยเกี่ยวกับเราตารางเวลาการบริจาคบทที่ 6: เกมโบนัส (1) TL: Myoni แก้ไขแล้ว: Myoni, Yoni สนับสนุน: tom555j ** หลังจากที่จองมินยองกับชุยฮุคออกจากห้องเรียนก็กลายเป็นคนหมดหวัง
As there already were fights with deadly weapons, the bloody battle continued with people wielding hammers and stabbing others with broken broom shafts
เมื่อมีการสู้รบกับอาวุธร้ายแรงแล้วการสู้รบที่กระหายเลือดยังคงดำเนินต่อไปกับผู้คนที่ใช้ค้อนทุบและเจาะแท่งไม้กวาดหัก
In the end, the only ones left in the classroom were the math teacher, a male student who was shy but had a lot of friends named Min Byungsae and Yoon Girim who had previously been picked by Lee Mingi
ในตอนท้ายมีเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในชั้นเรียนเป็นครูคณิตศาสตร์นักเรียนชายที่ขี้อาย แต่มีเพื่อนมากมายที่ชื่อ Min Byungsae และ Yoon Girim ที่ Lee Mingi รับก่อนหน้านี้
A total of three people
รวมสามคน
“Byungsae… The math teacher called Byungsae out
"Byungsae ... ครูคณิตศาสตร์เรียก Byungsae ออก
“Since you’re a guy…” “…Te, teacher?” The math teacher with a good figure got up on the ring and called Byungsae
"ตั้งแต่คุณเป็นคนที่แต่งตัวประหลาด ... " "... Te, teacher?" ครูคณิตศาสตร์ที่มีรูปร่างดีลุกขึ้นยืนบนวงแหวนและเรียก Byungsae
“I’m sorry…” The fight ended easily
"ฉันขอโทษ ... " การต่อสู้จบลงอย่างง่ายดาย
Byungsae turned into ash after the math teacher pressed him down on the floor and strangled him
Byungsae กลายเป็นขี้เถ้าหลังจากที่ครูคณิตศาสตร์กดเขาลงบนพื้นและรัดคอเขา
Yoon Girim who had seen everything was in a corner covering her ears trembling
Yoon Girim ที่ได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในมุมที่หูของเธอสั่น
The math teacher coldly gazed at her before exiting the classroom
ครูคณิตศาสตร์มองดูเธออย่างหวิวก่อนออกจากห้องเรียน
‘Save me… save me… this is a dream, right? Yeah, a dream
'ช่วยฉันด้วย ... ช่วยฉัน ... นี่เป็นความฝันใช่ไหม?
Please…’ Alone in a classroom where desks and chairs were scattered all around and tools and broken broom shafts were tossed here and there, Yoon Girim trembled as she cried
กรุณา ... 'อยู่ตามลำพังในห้องเรียนที่โต๊ะและเก้าอี้ถูกกระจัดกระจายไปรอบ ๆ และมีเครื่องมือและด้ามไม้กวาดหักถูกโยนที่นี่และที่นั่น Yoon Girim สั่นขณะร้องไห้
** Choi Hyuk’s mother was a person who couldn’t even kill a cockroach
** แม่ของ Choi Hyuk เป็นคนที่ไม่สามารถฆ่าแมลงสาบได้
When he was young, whenever a bug appeared in his home, Choi Hyuk would have to kill it instead of his mother
เมื่อตอนที่เขายังเด็กอยู่เมื่อใดก็ตามที่มีปัญหาเกิดขึ้นในบ้านของเขา Choi Hyuk จะต้องฆ่ามันแทนที่จะเป็นแม่ของเขา
To the young Choi Hyuk, it was something he took pride in
กับหนุ่ม Choi Hyuk นั่นเป็นสิ่งที่เขารู้สึกภาคภูมิใจ
Because of that, Choi Hyuk had a hunch
เพราะฉะนั้น Choi Hyuk มีลางสังหรณ์
“Damn it… Fuck…” The only place he could go after leaving the classroom was the gym
"แย่จัง ... Fuck ... " สถานที่เดียวที่เขาจะไปหลังจากออกจากห้องคือห้องออกกำลังกาย
Everywhere else was blocked by an opaque wall
ทุกที่อื่นถูกบล็อกโดยทึบแสง
No matter how hard he pushed the opaque wall or how many times he kicked the windows of the gym, it was useless
ไม่ว่าเขาจะผลักดันกำแพงทึบหรือกี่ครั้งที่เขาเตะหน้าต่างของห้องออกกำลังกายก็ไม่มีประโยชน์
There wasn’t even a single person walking outside the window
ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เดินอยู่นอกหน้าต่าง
The whole school was trapped in this damn game
ทั้งโรงเรียนถูกขังอยู่ในเกมที่ด่า
There was a likely chance that it was the same outside
มีโอกาสที่จะเป็นนอกเดียวกัน
Choi Hyuk assumed the worst case scenario
Choi Hyuk ถือว่าเหตุการณ์เลวร้ายที่สุด
‘If a ring appeared in the company mom works in… mom’s probably dead… no, she was murdered
'ถ้าแหวนที่ปรากฏในแม่ของ บริษัท ทำงานใน ... แม่อาจตาย ... ไม่เธอถูกฆาตกรรม
’ In a situation where one could kill another, humans would always kill their opponent
'ในสถานการณ์ที่หนึ่งสามารถฆ่าคนอื่นมนุษย์มักจะฆ่าฝ่ายตรงข้ามของพวกเขา
Choi Hyuk knew this all too well as he had been bullied for a long time
Choi Hyuk รู้เรื่องนี้ทั้งหมดด้วยการที่เขาถูกรังแกมานานแล้ว
Ethics and morals weren’t things all humans instinctively possessed
จริยธรรมและศีลธรรมไม่ได้เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนมีสัญชาตญาณ
There would always be someone who would become endlessly cruel in a situation where there were no consequences
มีคนที่จะกลายเป็นที่โหดร้ายอย่างไม่รู้จบในสถานการณ์ที่ไม่มีผลใด ๆ
There were probably bastards like that in his mother’s company
อาจมีคนชั่วร้ายเช่นนี้ใน บริษัท แม่ของเขา
However, his mother wasn’t like that
อย่างไรก็ตามแม่ของเขาไม่ได้เป็นอย่างนั้น
It would have been better if she was… but Choi Hyuk knew all too well that his mother wasn’t that kind of person
คงจะดีกว่าถ้าเธอเป็น ... แต่ Choi Hyuk รู้ดีว่ามารดาไม่ใช่คนแบบนั้น
If a situation like that arose… his mother would have been murdered
ถ้าสถานการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น ... แม่ของเขาจะถูกฆ่าตาย
Choi Hyuk’s heart burned black with anger and concern
หัวใจของ Choi Hyuk จางลงด้วยความโกรธและความห่วงใย
As he grew up without a father, the meaning of a mother was different from his peers
เมื่อโตขึ้นโดยไม่มีพ่อความหมายของมารดาแตกต่างจากเพื่อนของเขา
He grew up seeing his mother cry every night
เขาเติบโตขึ้นมาเห็นแม่ร้องไห้ทุกคืน
His mother was someone who had brought him pain and sympathy but was also a comrade who he endured the harsh realities of life with
แม่ของเขาเป็นคนที่ทำให้เขาเจ็บปวดและเห็นอกเห็นใจ แต่ก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่เขาทนกับความเป็นจริงอันโหดร้ายของชีวิตด้วย
He had vowed countless times that he would never let his mother cry again and grew up reflecting his actions
เขาได้สาบานว่านับครั้งไม่ถ้วนที่เขาจะไม่ปล่อยให้แม่ร้องไห้และเติบโตขึ้นมาสะท้อนการกระทำของเขา
“Euaaahh!” Choi Hyuk who was about to go crazy in frustration kicked the window rapidly
"Euaaahh!" Choi Hyuk ที่กำลังจะคลั่งไคล้ได้เตะหน้าต่างอย่างรวดเร็ว
The window still wouldn’t budge
หน้าต่างยังไม่ขยับตัว
Words appeared on the window
คำปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง
Yes, get angry
ใช่โกรธ
And angrier
และโกรธ
Kill
ฆ่า
Only then will you kill
เพียงแล้วคุณจะฆ่า
“Ha…” Choi Hyuk blankly stared at the words written on the window
"ฮา ... " ชอยฮยอกจ้องมองที่คำพูดที่เขียนอยู่ที่หน้าต่าง
It felt like freezing water was poured all over his head
มันรู้สึกเหมือนน้ำเย็นเททั่วศีรษะของเขา
The message
ข้อความ
The moment he read that message, he thought that his mother really had died
ตอนที่เขาอ่านข้อความนั้นเขาคิดว่าแม่ของเขาเสียชีวิตจริงๆ
He realized that this game wouldn’t end easily
เขารู้ว่าเกมนี้จะไม่จบลงอย่างง่ายดาย
And that no one could be free in this game
และไม่มีใครสามารถเป็นอิสระในเกมนี้ได้
Just who was it? The one who created this damn game
ใครเป็นใคร?
…Whoever it was
... ใครก็ตามที่เป็น
Choi Hyuk tightly clenched his eyes as he resolved himself
Choi Hyuk ก้มตาให้แน่นขณะที่แก้ตัวเอง
“Okay
“โอเค
I get it
ฉันได้รับมัน
” If what you want is for me to become a killing machine, I’ll become one
"ถ้าสิ่งที่คุณต้องการคือการที่ฉันจะกลายเป็นเครื่องฆ่าฉันจะกลายเป็นหนึ่ง
If you want me to lie on my face and lick your feet, I’ll do it
ถ้าคุณต้องการให้ฉันนอนบนใบหน้าและเลียเท้าของคุณฉันจะทำมัน
I will kill and kill and bow my head again and again and survive until end
ฉันจะฆ่าและฆ่าและก้มศีรษะของฉันอีกครั้งและอีกครั้งและอยู่รอดจนกว่าจะสิ้นสุด
Then
แล้วก็
Then if I can meet you just once… That time, I want to meet your faces and beat each and every one of you to death
ถ้าฉันสามารถพบคุณเพียงครั้งเดียว ... คราวนี้ฉันต้องการจะพบกับใบหน้าของคุณและเอาชนะทุกคนให้ตาย
Choi Hyuk vowed
ชอยฮยอกสาบาน
When he opened his eyes, his face turned cold
เมื่อเขาเปิดตาของเขาใบหน้าของเขาเย็น
** In the gym, the ones who had killed someone were guarded against each other as they kept their distance
** ในโรงยิมคนที่ฆ่าใครบางคนได้รับการคุ้มกันกันและกันในขณะที่พวกเขาเก็บระยะทางไว้
Jung Minji glanced at Hyuk and was surprised but didn’t say anything
Jung Minji เหลือบมอง Hyuk และรู้สึกประหลาดใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร
In the center of the gym, words appeared like a hologram
ในศูนย์ออกกำลังกายคำที่ปรากฏคล้ายกับโฮโลแกรม
[Bonus Game – Preparing] Waiting for the previous game to end… Break time
[เกมโบนัส - การเตรียมความพร้อม] กำลังรอให้เกมก่อนหน้าจบ ... เวลาพัก
Prepare for the future
เตรียมพร้อมสำหรับอนาคต
At first glance it looked like it was telling them to rest but Choi Hyuk didn’t think of it like that
ได้อย่างรวดเร็วก่อนดูเหมือนว่ามันกำลังบอกให้พักผ่อน แต่ Choi Hyuk ไม่ได้คิดเช่นนั้น
Choi Hyuk clearly remembered
Choi Hyuk จำได้อย่างชัดเจน
The message they sent him, ‘get angry,’ the ones who created this game wanted the competitors to become more intense and desperate
ข้อความที่ส่งถึงเขา 'โกรธ' คนที่สร้างเกมนี้ต้องการให้คู่แข่งกลายเป็นที่รุนแรงและหมดหวังมากขึ้น
‘Prepare
‘เตรียมความพร้อม
’ Choi Hyuk kept thinking of that word
Choi Hyuk ยังคิดถึงคำนั้นอยู่
It was the only valid information in the message
เป็นข้อมูลที่ถูกต้องเฉพาะในข้อความเท่านั้น
Choi Hyuk examined the gym
Choi Hyuk ตรวจสอบห้องออกกำลังกาย
There were about 30 students and among those, he found that 4, including Jung Minji, were slowly searching the gym
มีนักเรียนประมาณ 30 คนและในหมู่พวกเขาพบว่า 4 คนรวมทั้งจองมินจิกำลังค้นหาห้องยิมอย่างช้าๆ
They must have come to the same conclusion as Choi Hyuk
พวกเขาต้องมาถึงข้อสรุปเช่นเดียวกับ Choi Hyuk
However, they were moving slowly
อย่างไรก็ตามพวกเขากำลังเดินช้าๆ
‘More and more students will come
'นักเรียนที่มากขึ้นจะมา
Instead of trying to not alert others, it is better to move a step faster than the rest
แทนที่จะพยายามไม่เตือนคนอื่น ๆ ให้ย้ายขั้นตอนไปเร็วกว่าที่อื่น ๆ
’ Choi Hyuk didn’t delay any longer
Choi Hyuk ไม่ได้หน่วงเวลาอีกต่อไป
Instead of caring about what others’ thought, he ran to the middle of the stage
แทนที่จะดูแลเรื่องความคิดของผู้อื่นเขาก็วิ่งตรงกลางเวที
Thud! The karma circulating in his body allowed him to jump up onto the stage in one shot
thud!
Choi Hyuk searched everywhere including the waiting room and behind the curtains
Choi Hyuk ค้นหาทุกที่รวมทั้งห้องรอและหลังม่าน
He searched as if he was smashing through a heap of items
เขาค้นหาว่าเขากำลังทุบตีสิ่งของ
It paid off
จ่ายเงินแล้ว
“Ha… are they telling me to kill more people more easily?” He found a Japanese sword behind the curtain
"ฮา ... พวกเขาบอกฉันให้ฆ่าคนให้ง่ายขึ้น?" เขาพบดาบญี่ปุ่นอยู่หลังม่าน
There was a long strap that could be tied on his belt
มีสายยาวที่สามารถผูกติดอยู่กับสายพานได้
“It’s a sword!” As soon as Choi Hyuk who was making a fuss on top of the stage picked up a sword, the other students were horrified
"มันเป็นดาบ!" ทันทีที่ Choi Hyuk ที่กำลังเอะอะอยู่บนเวทีก็หยิบดาบขึ้นนักเรียนคนอื่น ๆ ก็ตกใจ
They finally understood what kind of situation they were in
ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์แบบไหน
A great commotion rose
ความวุ่นวายอันยิ่งใหญ่ลุกขึ้น
Everyone hurriedly started searching the first floor
ทุกคนเริ่มรีบค้นหาชั้นแรก
Choi Hyuk didn’t even look at the 1st floor
Choi Hyuk ไม่ได้มองที่ชั้น 1
He jumped to the 2nd
เขากระโดดลงไปที่ 2
Swish! Swiish! Choi Hyuk ran across the 2nd floor rails and he swung each curtain in front of the long window aside
หวด!
Swish! When he pushed aside one of the curtains, there were words written on the window
หวด!
[Throne Game, Hidden Rule #9] If a person kills more than 5 people and awakens to a unique skill but is not affiliated with a king, the person receives the rights of the ‘King without subjects’ and 30 free karma points that can be allocated however they want
[Throne Game, Hidden Rule # 9] ถ้ามีคนฆ่ามากกว่า 5 คนและปลุกให้เป็นสกิลที่ไม่เหมือนใคร แต่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพระมหากษัตริย์บุคคลนั้นจะได้รับสิทธิในพระมหากษัตริย์โดยไม่ต้องอาสาสมัครและสามารถทำคะแนนได้ 30 คะแนนฟรี
As soon as Choi Hyuk looked at the words, the words written on the window started to sway, then flew to his forehead and was absorbed
ทันทีที่ Choi Hyuk มองไปที่คำพูดคำที่เขียนลงบนหน้าต่างก็เริ่มแกว่งไปแกว่งไปแกว่งมาที่หน้าผากและถูกดูดซึม
The window became clean once again
หน้าต่างสะอาดขึ้นอีกครั้ง
Just to be sure, Choi Hyuk kicked the windows but like expected, it didn’t budge
เพียงเพื่อให้มั่นใจว่า Choi Hyuk เตะหน้าต่าง แต่คาดว่าจะไม่ขยับตัว
When he looked out and saw that there was no one walking down the street, it gave him a very strange and quiet feeling
เมื่อเขามองออกไปและเห็นว่าไม่มีใครเดินลงถนนก็ทำให้เขารู้สึกแปลกและเงียบมาก
Time passed quickly
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
As more and more students arrived at the gym, the fiercer the search became
เมื่อนักเรียนเข้ามาที่โรงยิมมากขึ้นเรื่อย ๆ การค้นหาที่รุนแรงขึ้น
During that time, Choi Hyuk finished searching the 2nd floor
ในช่วงเวลานั้น Choi Hyuk ได้ค้นหาชั้น 2 เสร็จสิ้น
Additionally, he found a bastard sword, an estoc[1] and 3 more hidden rules
นอกจากนี้เขายังพบว่ามีดาบตัวหนึ่ง [1] และอีก 3 กฎที่ซ่อนอยู่
Now the whole gym was chaotic
ขณะนี้ห้องออกกำลังกายทั้งห้องยุ่งเหยิง
Students ran everywhere to look for weapons, defensive equipment and hidden rules
นักเรียนวิ่งทุกหนทุกแห่งเพื่อค้นหาอาวุธอุปกรณ์ป้องกันและกฎที่ซ่อนอยู่
It wasn’t just the students, even the teachers from the staff room were mixed together and a fight had broken out
ไม่ได้เป็นเพียงแค่นักเรียนแม้แต่ครูจากห้องพนักงานถูกผสมเข้าด้วยกันและการต่อสู้ได้แตกออก
There were even students who had just arrived at the gym and were running around without knowing why
มีแม้แต่นักเรียนที่เพิ่งมาถึงที่โรงยิมและกำลังวิ่งไปรอบ ๆ โดยไม่ต้องรู้ว่าทำไม
Choi Hyuk didn’t show any interest to the chaos
Choi Hyuk ไม่ได้แสดงความสนใจเรื่องความสับสนวุ่นวาย
Instead, he turned his attention to the ceiling
เขาหันกลับไปที่เพดาน
There were steel structures on the ceiling that were like a jungle gym and he felt he could swing there to explored even further
โครงเหล็กบนเพดานมีโครงสร้างเหมือนห้องออกกำลังกายในป่าเขารู้สึกว่าเขาสามารถแกว่งไปที่นั่นเพื่อสำรวจต่อไปได้
‘If there are items hidden there, they must be extraordinary
'ถ้ามีรายการซ่อนอยู่ที่นั่นพวกเขาต้องเป็นเรื่องธรรมดา
’ The early bird gets the worm
นกตัวต้นได้ตัวหนอน
Choi Hyuk grabbed a column near him
Choi Hyuk คว้าคอลัมน์ที่อยู่ใกล้เขา
He used his changed physique for 10 minutes
เขาใช้ร่างกายที่เปลี่ยนไปเป็นเวลา 10 นาที
His karma reinforced hands held the columns like a clamp and endured his weight
มือของเขาเสริมแรงถือคอลัมน์เช่นยึดและทนน้ำหนักของเขา
Choi Hyuk crawled up the column and hung on the ceiling structure
Choi Hyuk คลานขึ้นคอลัมน์และแขวนบนเพดานโครงสร้าง
“Wow… shit
"อืม ... อึ
That bastard’s crazy
คนบ้าคนนั้นบ้า
” The school leader, Choi Junsung, looked up at Choi Hyuk in admiration
หัวหน้าโรงเรียน Choi Junsung มองไปที่ Choi Hyuk ด้วยความชื่นชม
No matter how much stronger your body became due to karma, it wasn’t easy to think of those ideas
ไม่ว่าคุณจะมีร่างกายแข็งแรงมากแค่ไหน แต่เนี่ยมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะคิดถึงแนวคิดเหล่านั้น
“I can’t lose to him
"ฉันไม่สามารถสูญเสียเขาได้
” He followed Choi Hyuk and climbed up to the ceiling
"เขาเดินตาม Choi Hyuk และปีนขึ้นไปบนเพดาน