Chapter 28 Episode 2: Exodus / Chapter 28: Wyvern of Destruction (4) TL: Myoni Edited: Obelisk   The Slave King Song Simin and Yoon Girim
บทที่ 28 ตอนที่ 2: Exodus / บทที่ 28: Wyvern of Destruction (4) TL: Myoni แก้ไขแล้ว: Obelisk กษัตริย์ Slave Song Simin และ Yoon Girim
 Jung Minji had rescued Yoon Girim who was about to become an item during the Bonus Game, but even afterwards, Yoon Girim had trouble getting used to fighting
Jung Minji ได้ช่วย Yoon Girim ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นไอเทมระหว่างเกม Bonus Game แต่แม้กระทั่งหลังจากนั้น Yoon Girim ก็มีปัญหาในการต่อสู้
 However, these days, she was very bright
อย่างไรก็ตามวันนี้เธอสดใสมาก
   Jung Minji found Song Simin and Yoon Girim talking in the hallway
Jung Minji พบ Song Simin และ Yoon Girim กำลังพูดอยู่ในห้องโถง
 They were so affectionate that they didn’t even notice Jung Minji approach them
พวกเขาสนิทสนมกันมากจนไม่ได้สังเกตว่า Jung Minji เข้าใกล้พวกเขา
 Jung Minji briefly looked at Yoon Girim’s smiling face
จองมินจิมองหน้ายิ้มแย้มสั้น ๆ ของยุนกีริม
 It was the same smile she remembered
รอยยิ้มที่เธอจำได้
 It was very beautiful… so unpleasant
มันสวยงามมาก ... ไม่เป็นที่พอใจ
   “Yoon Girim
Yoon Girim
” “Oh? Minji?” Yoon Girim was surprised when Jung Minji called out to her
"" โอ้? 
 Song Simin awkwardly greeted Jung Minji
Song Simin ทักทายกับ Jung Minji อย่างไม่สุภาพ
 “Ahahaha, hello
"Ahahaha สวัสดีค่ะ
” Jung Minji lightly nodded and replied, “Yes
"จองมินเบา ๆ พยักหน้าและตอบว่า" ใช่
 Hello
สวัสดี
” And then, she immediately turned her gaze towards Yoon Girim
"แล้วเธอหันไปมอง Yoon Girim ทันที
 Yoon Girim was afraid of her
Yoon Girim กลัวเธอ
 She couldn’t even meet her eye and kept her head lowered
เธอไม่สามารถแม้แต่จะพบกับตาของเธอและเก็บไว้ที่หัวของเธอลดลง
   At her actions, Jung Minji became even more uncomfortable
ในการกระทำของเธอ Jung Minji เริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น
 She said in a strict voice
เธอพูดอย่างเข้มงวด
 “Yoon Girim, lift your head
"Yoon Girim ยกหัวของคุณขึ้น
” “Uh… uh?” Yoon Girim opened her eyes from nervousness
"" Uh ... uh? "Yoon Girim เปิดตาของเธอจากความกระวนกระวายใจ
 Jung Minji stared into her eyes
Jung Minji จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ
 Yoon Girim didn’t know what to do
Yoon Girim ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร
 Just as Yoon Girim was about to break out into cold sweat, Jung Minji said, “You doing well?” “Huh? Yeah… because of you…” “You say you’re doing well?… You’re doing well, huh…” Jung Minji briefly thought over those words
เช่นเดียวกับยุนกีริมกำลังจะเหงื่อออกหนาว Jung Minji กล่าวว่า "คุณทำได้ดี" "หือ? 
 And then, she coldly said, “I heard you ran away last battle but you’re doing well?” Yoon Girim’s gaze once again fell to the floor
แล้วเธอก็พูดอย่างเย็นชาว่า "ฉันได้ยินมาว่าคุณวิ่งหนีการต่อสู้ครั้งสุดท้าย แต่คุณทำได้ดีแล้ว" สายตาของยุนกีรีมก็พังลงมาอีกครั้ง
 However, Jung Minji didn’t have the slightest thought of letting her go
อย่างไรก็ตามจองมินจิไม่คิดจะปล่อยให้เธอไป
 “Yoon Girim, look up
Yoon Girim เงยหน้าขึ้นมอง
 Are you going to look away when you face monsters?” Yoon Girim couldn’t lift her head at Jung Minji’s words
คุณจะมองไปเมื่อคุณเผชิญกับมอนสเตอร์? "Yoon Girim ไม่สามารถยกหัวของเธอที่คำพูดของจองมินจิ
 Her chin was trembling
คางของเธอสั่น
 Tears were welling up in her big eyes
น้ำตาไหลเข้าตาเธอใหญ่
 Jung Minji only silently looked at her
จองมินจ่อยมองเธออย่างเงียบ ๆ
   Yoon Girim and Jung Minji were in the same class three times
Yoon Girim และ Jung Minji อยู่ในชั้นเดียวกันสามครั้ง
 Although they weren’t best friends, Jung Minji had quite detailed memories of her
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่เพื่อนสนิท แต่จองมินจิก็มีความทรงจำที่ละเอียดมาก
 During peaceful times, she was such a lovely girl with no shadows
ในช่วงเวลาที่เงียบสงบเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและไม่มีเงา
 One summer day, during middle school, Yoon Girim told Jung Minji, “Minji, you must be happy that you’re so pretty
Yoon Girim บอกกับ Jung Minji ว่า "Minji คุณต้องมีความสุขที่คุณสวยมาก
” With an expression void of any jealousy
"ด้วยการแสดงออกถึงความว่างเปล่าของความอิจฉาริษยา
 No, instead, as if she thought, ‘for such a pretty girl to be my friend!’ she showed a boastful expression as she looked at her with a bright smile
ไม่ใช่เช่นเดียวกับที่เธอคิดว่า 'สำหรับสาวสวยที่เป็นเพื่อนของฉัน' เธอแสดงออกอย่างโอ้อวดในขณะที่เธอมองเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส
 That damn friendly smile
ยิ้มที่เป็นมิตร
 Jung Minji was endlessly jealous of her beautiful smile
Jung Minji อิจฉาอย่างไม่หยุดยั้งกับรอยยิ้มที่สวยงามของเธอ
   Even though she possessed such a smile, currently she was in a trembling state where she couldn’t even meet her eyes… Because she was so absurdly weak, Jung Minji felt angry
ถึงแม้ว่าเธอจะมีรอยยิ้มเช่นนี้อยู่ในขณะนี้เธอก็อยู่ในสภาพที่ตัวสั่นไม่สามารถแม้แต่จะได้พบสายตาเธอ ... เพราะเธออ่อนแออย่างไร้เหตุผล Jung Minji รู้สึกโกรธ
   Jung Minji clasped Yoon Girim’s cheeks with her palms
Jung Minji จับแก้มของ Yoon Girim ไว้กับฝ่ามือ
 Yoon Girim trembled like a chick
Yoon Girim รู้สึกตัวสั่นเหมือนลูกไก่
 A beautiful yet pitifully weak life that received endless amounts of love
ชีวิตที่อ่อนแอ แต่น่าสงสารที่ได้รับความรักมากมาย
 Jung Minji pushed her face together so Yoon Girim’s eyes had gathered
จองมินจิผลักใบหน้าด้วยกันเพื่อที่ดวงตาของ Yoon Girim ก็มารวมตัว
   “Yoon Girim
Yoon Girim
 If you don’t kill, you’ll die
ถ้าคุณไม่ฆ่าคุณจะตาย
 Are you scared? If there’s something you’re scared of, kill it
คุณกลัวไหม? 
 Don’t just tremble like a bitch
ไม่เพียงแค่ตัวสั่นเหมือนสุนัขตัวเมีย
 Do you think they are going leave you alone just because you smile friendly or because you tremble?” Unlike her usual cold self, she poured her emotions
คุณคิดว่าพวกเขากำลังจะปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวเพราะคุณยิ้มแย้มเป็นกันเองหรือเพราะคุณสั่นสะเทือน? "ซึ่งแตกต่างจากตัวเองที่เย็นตามปกติของเธอเธอเทอารมณ์ของเธอ
 “Girim
“Girim
 Nice Girim
Girim ดี
 You have to live
คุณต้องมีชีวิตอยู่
 Right? You have to make those damn things unable to kill you
ขวา? 
 Right? How long are you going to lean on others? Do you think men are going to help you until the end? Hmm?” Every time Jung Minji said, “Right?” her voice would get louder
ขวา? 
 Yoon Girim only trembled
ยุนกีริมกลัวตัวสั่น
 “So, sorry
"ขอโทษจริงๆ
” What was she apologizing for? However, Yoon Girim apologized with a mosquito-like voice
"เธอขอโทษอะไร? 
 Jung Minji bit her lips once before moving back
จองมินจิบริมฝีปากของเธอสักครั้งก่อนที่จะเดินกลับ
 “You shouldn’t apologize to me… Haa… Whatever
"คุณไม่ควรจะขอโทษฉัน ... Haa ... อะไรก็ตาม
”   Then Song Simin closely stuck to Yoon Girim’s side
"แล้ว Song Simin ติดอยู่กับ Yoon Girim อย่างใกล้ชิด
 “Haha, don’t worry too much
"ฮ่า ๆ ไม่ต้องห่วงมากเกินไป
 I will protect Girim
ฉันจะปกป้อง Girim
” Step
"ขั้นตอน
 Clank
เสียงลากโซ่
 However, the moment Song Simin approached, Jung Minji reflexively took a step back
อย่างไรก็ตามในขณะที่ Song Simin เดินเข้ามา Jung Minji ก็ตอบกลับมาอย่างกะทันหัน
 Chu Youngjin who was behind her like a shadow stepped forward with a sword in his hand
ชูยองจินที่อยู่ข้างหลังเธอเหมือนเงาก้าวไปข้างหน้าด้วยดาบในมือ
   An awkward moment passed by
ช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจผ่านไป
 However, Jung Minji acted as if nothing happened as her face returned to its cold appearance
อย่างไรก็ตาม Jung Minji ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นขณะที่ใบหน้าของเธอกลับมาปรากฏตัวที่หนาวเย็น
 Song Simin smiled even brighter to get rid of the awkwardness
Song Simin ยิ้มให้สว่างขึ้นเพื่อกำจัดความอึดอัดใจ
 Jung Minji looked at Song Simin before nodding with an expressionless face
จองมินมองไปที่ Song Simin ก่อนจะพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก
 “It’s a relief that the Slave King will protect her
"มันเป็นเรื่องน่ายินดีที่กษัตริย์ Slave จะปกป้องเธอ
 I am always thankful
ฉันรู้สึกขอบคุณเสมอ
” “No need
" "ไม่จำเป็น
 Instead, it is me who is able to live safely because of you
แต่ก็เป็นฉันที่สามารถที่จะอยู่อย่างปลอดภัยเพราะคุณ
” “I’m glad then
"ฉันดีใจจัง
” Jung Minji nodded her head and passed by the two
"จองมินพยักหน้าและผ่านไปสองคน
 Even the moment she was passing them, she kept an appropriate distance
แม้แต่ตอนที่เธอกำลังเดินผ่านเธอก็ยังคงมีระยะทางที่เหมาะสม
   As she was Jung Minji who had taken the throne through spilling blood, besides Chu Youngjin and a few elites, she didn’t give anyone her full trust
ในขณะที่เธอเป็นคนจองมินจิผู้ครองบัลลังก์ผ่านการรั่วไหลของเลือดนอกเหนือจากชูยองจินและชนชั้นสูงไม่กี่คนเธอไม่ได้ให้ความไว้วางใจเต็มร้อย
 Especially if they were other groups and even Song Simin who was her long-time ally wasn’t an exception
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาเป็นกลุ่มอื่น ๆ และแม้แต่ Song Simin ซึ่งเป็นพันธมิตรของเธอเป็นเวลานานก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
 “I say, she’s one sassy queen
"ฉันพูดเธอเป็นราชินีหน้าด้าน
” Song Simin shrugged his shoulders before comforting the crying Yoon Girim
"Song Simin ยิ้มไหล่ของเขาก่อนที่จะปลอบประโลม Yoon Girim ร้องไห้
 “Whew… Girim
"Whew ... Girim
 It was scary, right? The Knight King was saying that because she was worried about you
มันน่ากลัวใช่มั้ย? 
 Still, it was scary
ยังคงเป็นที่น่ากลัว
 Even I was about to piss myself
แม้ฉันกำลังจะปัสสาวะเอง
 Still, it’s okay
ยังคงเป็นไร
” Song Simin hugged Yoon Girim as he patted her back whilst Yoon Girim tried to hold back her tears
"Song Simin กอด Yoon Girim ขณะที่เขาตบหน้าขณะที่ Yoon Girim พยายามกอดน้ำตาไว้
   “Hello
"สวัสดี
”“Ah, yes
"" อ่าใช่
 Hello
สวัสดี
” Baek Seoin passed by them after giving them an awkward greeting
"Baek Seoin เดินผ่านพวกเขาหลังจากให้คำอึดอัดใจ
 Song Simin smiled with an embarrassed expression as he pulled Yoon Girim closer to cover her tears
ซงซุมิยิ้มด้วยท่าทางอายเมื่อดึง Yoon Girim เข้ามาใกล้เพื่อปกปิดน้ำตาของเธอ
     ** Baek Seoin started to move seriously on the 24th day
** Baek Seoin เริ่มเคลื่อนไหวอย่างจริงจังในวันที่ 24
 There were only 6 days before the game would end
มีเพียง 6 วันก่อนที่เกมจะสิ้นสุดลง
 He chose a time when it wasn’t too relaxed yet not too constrained
เขาเลือกช่วงเวลาที่ไม่ผ่อนคลาย แต่ก็ไม่ จำกัด
 It would be difficult if someone changed their decision but there was enough time to adjust
มันอาจเป็นเรื่องยากหากมีคนเปลี่ยนการตัดสินใจ แต่ก็มีเวลาพอที่จะปรับตัวได้
 It was a time Baek Seoin carefully chose
มันเป็นช่วงเวลาที่ Baek Seoin เลือกอย่างถี่ถ้วน
   Though he boasted in front of Choi Hyuk, in reality, he had a lot of worries
แม้ว่าเขาจะโอ้อวดอยู่ข้างหน้า Choi Hyuk แต่ในความเป็นจริงเขาก็มีความกังวลเป็นอย่างมาก
 Of course, he decided to leave it to his analysis
แน่นอนเขาตัดสินใจที่จะปล่อยให้การวิเคราะห์ของเขา
 He believed that he could definitely persuade Jung Minji
เขาเชื่อว่าเขาสามารถเกลี้ยกล่อมให้จองมินจิได้แน่นอน
 However, weren’t people unpredictable? Even his Intuition was useless
อย่างไรก็ตามคนไม่ได้คาดเดาไม่ได้? 
 As his Intuition only activated when his life was in danger
เป็นสัญชาตญาณของเขาเปิดใช้งานเฉพาะเมื่อชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย
 So Baek Seoin’s heart was beating furiously on his way to meet Jung Minji
ดังนั้นหัวใจของ Baek Seoin เต้นอย่างคึกคักไปพร้อมกับ Jung Minji
   ‘Thank God
'ขอบคุณพระเจ้า
’   It was good that he coincidentally watched Jung Minji and Yoon Girim’s conversation
"เป็นการดีที่เขาบังเอิญได้ชมการสนทนาของจองมินจิและยุนกีริม
 Baek Seoin became more confident in his plans
Baek Seoin เริ่มมั่นใจแผนการของเขามากขึ้น
   “Why should I?” So when Jung Minji said these words, he was able to keep his calm
"ทำไมฉันควรจะทำ?" ดังนั้นเมื่อจองมินจิพูดคำเหล่านี้เขาก็สามารถที่จะรักษาความสงบไว้ได้
   “Because we are able to save more people
"เพราะเราสามารถช่วยคนได้มากขึ้น
” Baek Seoin smiled calmly whilst Jung Minji frowned
"Baek Seoin ยิ้มอย่างสงบขณะที่ Jung Minji ขุ่นเคือง
 “Do I have to save people?” A faint ridicule was blended in her voice
"ฉันต้องช่วยผู้อื่นหรือไม่?" เสียงของเธอเยาะเย้ยจาง ๆ
 However, Baek Seoin replied with confidence
อย่างไรก็ตาม Baek Seoin ตอบด้วยความมั่นใจ
 “The number of people who haven’t joined Hyunhae Department Store must not be small, correct?” “So?” “Have you ever… thought about this? As to where all the preschoolers and elementary schoolers are?” “…” Jung Minji closed her mouth
"จำนวนคนที่ไม่ได้เข้าร่วมกับห้างสรรพสินค้าฮยอนฮาต้องไม่เล็กหรือถูกต้องหรือ?" "งั้นเหรอ?" "คุณเคยคิดเรื่องนี้หรือยัง? 
 A chilly expression appeared
การแสดงออกที่หนาวฉ่ำปรากฏขึ้น
 He couldn’t tell what she was thinking right now
เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้
   But Bae Seoin recalled the fussy reaction she showed Yoon Girim
แต่เบยองจงนึกถึงปฏิกิริยาที่ยั่วยวนที่เธอแสดงให้ Yoon Girim
 Wasn’t she unable to simply watch these weak people she despised? Even when she acted coldly in real life, he heard that she was always giving Yoon Girim preferential treatment
เธอไม่สามารถมองดูคนที่อ่อนแอเหล่านี้ที่เธอเกลียด? 
 And another thing
และอีกเรื่องหนึ่ง
 He remembered that she ordered to ‘exclude those who were less than 14 years old’ during the slaughter she led
เขาจำได้ว่าเธอสั่งให้ "ยกเว้นผู้ที่อายุน้อยกว่า 14 ปี" ระหว่างการฆ่าที่เธอนำ
 He had dug up a lot of rumors related to that incident
เขาขุดขึ้นมามีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น
 So Baek Seoin believed his words would get through to her
ดังนั้น Baek Seoin เชื่อว่าคำพูดของเขาจะผ่านเธอ
   “The proportion of adults in this assembly area is unusually high
"สัดส่วนของผู้ใหญ่ในพื้นที่ชุมนุมสูงกว่าปกติ
 There are barely any children
เด็กแทบจะไม่มี
 However, there were originally over 50,000 children in Kangdong District
แต่เดิมมีเด็กกว่า 50,000 คนในเขต Kangdong
 When the game started, these children were at their preschool or elementary schools, and the majority say that they never returned home
เมื่อเกมเริ่มต้นเด็กเหล่านี้อยู่ที่โรงเรียนอนุบาลหรือประถมของพวกเขาและส่วนใหญ่บอกว่าพวกเขาไม่เคยกลับบ้าน
 Though there were a few who returned home or were left alone but… most of them never returned
แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่กลับบ้านหรือถูกทิ้งไว้ตามลำพัง แต่ ... ส่วนใหญ่ไม่เคยกลับมา
 Now, where do you think these children went? Did they all die?” “… What is it you’re trying to say?” “Lee Jinhee discovered this when she went out for reconnaissance
ตอนนี้คุณคิดว่าเด็ก ๆ เหล่านี้ไปที่ไหน? 
 There was a group that protected many elementary schoolers and preschoolers
มีกลุ่มที่ได้รับการคุ้มครองเด็กนักเรียนประถมศึกษาและเด็กก่อนวัยเรียนจำนวนมาก
 Their leader said different rules were given to the children
ผู้นำของพวกเขากล่าวว่ากฎที่แตกต่างกันให้กับเด็ก
 Meaning, there was a way for these children to live
ความหมายมีวิธีสำหรับเด็กเหล่านี้ที่จะมีชีวิตอยู่
 Though the detailed rules were different, anyways, the majority of the children hid in the sewers before the monsters started their attack
แม้ว่ากฎรายละเอียดจะแตกต่างกันก็ตามส่วนใหญ่เด็ก ๆ ก็ซ่อนตัวอยู่ในท่อระบายน้ำก่อนที่มอนสเตอร์จะเริ่มโจมตี
 That leader was trying his best to find and protect these children, as they had all scattered, there wasn’t a suitable method to find them all
ผู้นำคนนี้กำลังพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อค้นหาและปกป้องเด็กเหล่านี้เนื่องจากพวกเขากระจัดกระจายไปทั้งหมดไม่มีวิธีการที่เหมาะสมในการค้นหาพวกเขาทั้งหมด
 These children will probably hide in the sewers until the end of the game
เด็กเหล่านี้อาจซ่อนตัวอยู่ในท่อระบายน้ำจนกว่าจะจบเกม
 Now, let me ask you this
ตอนนี้ขอให้ฉันถามคุณเรื่องนี้
 Would these children, these children who are living in the sewers eating rats, be able to obtain the escape code on the last day?” “…”   Jung Minji was silent
เด็กเหล่านี้เด็กเหล่านี้ที่อาศัยอยู่ในท่อระบายน้ำกินหนูสามารถรับรหัสหลบหนีในวันสุดท้ายได้หรือไม่ "" ... "จองมินก็เงียบ
 With this, he smoothly connected the ‘ki’ and the ‘seung’
ด้วยเหตุนี้เขาจึงเชื่อมต่อ 'ki' และ 'seung'
 Then, with a sense of surprise, he would introduce the ‘jeon’[1]
จากนั้นด้วยความรู้สึกแปลกใจเขาจะแนะนำ 'jeon' [1]
 “But, didn’t we find a new rule? [On the final day, anyone can transmit a rescue signal
"แต่เราไม่พบกฎใหม่หรือไม่? 
]” Jung Minji immediately refuted
] จองมินจี้ปฏิเสธทันที
 “… At the same time, [On the final day, the monsters will start a large-scale invasion
"... ในเวลาเดียวกัน [ในวันสุดท้ายมอนสเตอร์จะเริ่มการรุกรานขนาดใหญ่
]” Baek Seoin shrugged his shoulders
] Baek Seoin ยักไหล่ของเขา
 “Then, I guess it’ll be hard for these children to live
"แล้วฉันคิดว่ามันจะยากสำหรับเด็กเหล่านี้จะมีชีวิตอยู่
 They might pitifully send a rescue signal but who would even care?”   That moment, Jung Minji inwardly thought
พวกเขาอาจจะส่งสัญญาณช่วยชีวิต แต่ใครจะห่วง? "ช่วงนั้นเองจุงมินคิดอย่างลึกซึ้ง
 ‘Bastard…’   If Baek Seoin didn’t say that then Jung Minji would have been able to keep her calm
'ไอ้ ... ' ถ้า Baek Seoin ไม่ได้พูดแบบนี้แล้ว Jung Minji ก็สามารถทำให้เธอสงบได้
 However, when he involved ‘children’ in this, her imagination had already pictured children getting slaughtered by monsters
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเกี่ยวข้องกับ "เด็ก ๆ " ในเรื่องนี้จินตนาการของเธอได้แสดงให้เห็นภาพเด็ก ๆ ถูกฆ่าโดยสัตว์ประหลาดแล้ว
   Throb
การแสดงอารมณ์
   Her heart tugged as if a rough blade was pushing its way between her ribs
หัวใจของเธอดึงเชือกราวกับว่าใบมีดหยาบกำลังผลักดันระหว่างซี่โครงของเธอ
 However, when she thought of how to rescue these children, she didn’t know where to start
อย่างไรก็ตามเมื่อคิดถึงวิธีช่วยเด็กเหล่านี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากที่ไหน
 How many more did she need to kill? What did she have to do and what did she have to sacrifice to persuade the other kings? Jung Minji bit her lips
ต้องฆ่าตัวตายมากแค่ไหน? 
 She replied mixed with bitterness
เธอตอบผสมกับความขมขื่น
   “… The children were distributed karma as well
"... เด็กแจกจ่ายกรรมเช่นกัน
 There is no reason for them to be weak
ไม่มีเหตุผลสำหรับพวกเขาที่จะอ่อนแอ
 They are no different from adults
พวกเขาไม่ต่างจากผู้ใหญ่
” Baek Seoin stared into Jung Minji’s eyes
"Baek Seoin จ้องมองเข้าไปในดวงตาของ Jung Minji
 He could see her pupils trembling
เขามองเห็นลูกศิษย์ของเธอสั่นสะเทือน
 Checkmate
รุกฆาต
 He completed ‘kiseungjeon’
เขาเสร็จสิ้น 'kiseungjeon'
 And Baek Seoin was setting up ‘kyul’
และ Baek Seoin กำลังตั้ง 'kyul'
   “Really? Do you think that simply because children received karma that they would be able to fight like us? Hmmm… Maybe they will
"จริงๆ? 
 Perhaps they will lift their shields and swords that are bigger than them and organize an army to fight the monsters
บางทีพวกเขาอาจจะยกโล่และดาบที่ใหญ่กว่าพวกเขาและจัดกองทัพเพื่อสู้กับพวกมัน
 Since kids these days are scary
ตั้งแต่เด็กวันนี้เป็นที่น่ากลัว
” Baek Seoin’s lips revealed traces of ridicule
ริมฝีปากของ Baek Seoin เผยให้เห็นร่องรอยของการเยาะเย้ย
   Jung Minji was silent for a while
จองมินก็เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง
   Her mind was picturing the final day
จิตใจของเธอกำลังถ่ายภาพในวันสุดท้าย
 Rescue signals shooting up from everywhere
สัญญาณช่วยชีวิตถ่ายภาพได้จากทุกที่
 Groups who ignored them and retreated with the escape code in their hands
กลุ่มที่ไม่สนใจพวกเขาและย้อนกลับด้วยรหัสหนีในมือ
 Rescue signals shooting up behind them… those damn rescue signals… and the children… a scene where the children were being slaughtered by the monsters
สัญญาณช่วยชีวิตยิงขึ้นข้างหลังพวกเขา ... สัญญาณเตือนภัยเหล่านั้น ... และเด็ก ๆ ... ฉากที่เด็กถูกฆ่าโดยมอนสเตอร์
   Throb
การแสดงอารมณ์
   Jung Minji closed her eyes
จองมินซี่หลับตาลง
 Baek Seoin was suggesting that they should fight longer instead of escaping
Baek Seoin แนะนำว่าควรต่อสู้อีกต่อไปแทนการหนี
 ‘But why?’ If they were to rescue on top of escape, they had to keep the Wyvern of Destruction busy longer
'ทำไมล่ะ?' ถ้าพวกเขาช่วยกู้หนีพวกเขาต้องทำให้ Wyvern of Destruction ไม่ว่างอีกต่อไป
 And didn’t that responsibility fall onto Choi Hyuk and the suicide squad? ‘Why are they putting themselves in danger? Don’t tell me they really want to save the children? No way
และความรับผิดชอบนั้นตกอยู่บน Choi Hyuk และทีมฆ่าตัวตายหรือไม่? 
’ No matter how she thought about it, Choi Hyuk wasn’t such a kind-hearted person
'ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงก็ตาม Choi Hyuk ก็ไม่ใช่คนใจดี
   Jung Minji’s mind became filled with confusion
ความคิดของจองมินจิกลายเป็นความสับสน
 However, the thing that was greater than the confusion… Throb… Throb! The pain in her chest
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าความสับสน ... Throb ... Throb! 
   ‘Damn it
'ประณามมัน
’   Grit
'กรวด
 Baek Seoin could hear Jung Minji grind her teeth
Baek Seoin สามารถได้ยิน Jung Minji บดฟันของเธอ
 And at that moment she opened her mouth
และในขณะนั้นเธอก็เปิดปากของเธอขึ้น
   “…So what is your plan?”   A smile appeared on Baek Seoin’s lips
"... แล้วแผนของคุณคืออะไร?" รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของ Baek Seoin
 It was his victory
มันเป็นชัยชนะของเขา