Chapter 33 Episode 3: Age of Ghosts / Chapter 33: Break Time (1) TL: emptycube Edited: Obelisk   “Did you hear? They say people came out from Kangdong District!” “Really? Are they okay?” “Search for their pictures
บทที่ 33 ตอนที่ 3: ยุคของผี / บทที่ 33: ช่วงเวลาแห่งความสลาย (1) TL: emptycube แก้ไขแล้ว: Obelisk "ได้ยินไหม? 
 They are so savage
พวกมันช่างป่าเถื่อน
” “Just what happened… Holy shit
"" สิ่งที่เกิดขึ้น ... อึศักดิ์สิทธิ์
 They have swords and armor…” “Whoa… They say that people came out from Seongbuk District and Mapo District too
พวกเขามีดาบและชุดเกราะ ... "" โอ้ย ... พวกเขาบอกว่าคนออกมาจากอำเภอซองเบอและเขต Mapo ด้วย
 Just what happened inside?” “That we don’t know…” “Then I wonder if the missing military will come back?” “I don’t know… Fuck, I just wish all this ends quickly
เกิดอะไรขึ้นภายใน? "" เราไม่รู้ ... "" แล้วฉันก็สงสัยว่าทหารที่หายไปจะกลับมา? "" ฉันไม่รู้ ... Fuck ฉันแค่อยากให้เรื่องนี้จบลงอย่างรวดเร็ว
 No one is able to do anything and the world is becoming a mess
ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้และโลกกำลังเป็นระเบียบ
”     ** Choi Hyuk was completely exhausted but due to Baek Seoin’s Intuition, they were able to escape without difficulty
"** Choi Hyuk หมดแรง แต่เนื่องจาก Intuition ของ Baek Seoin พวกเขาสามารถหนีได้โดยไม่ยาก
 As soon as they escaped from Kangdong District, a message appeared
ทันทีที่พวกเขาหนีจากเขต Kangdong มีข้อความปรากฏขึ้น
 [After a 3-day break, your mission will begin
[หลังจากหยุดพัก 3 วันภารกิจของคุณจะเริ่มต้นขึ้น
] To be happy about having a break or to despair at the fact that they had another mission… “Ah, what
] มีความสุขกับการหยุดพักหรือความสิ้นหวังในข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขามีภารกิจอื่น ... "อาอะไร
 There’s more?” Lee Jinhee, who was sort of hoping that everything would end after they escaped Kangdong District, kicked the ground in irritation
มีอะไรอีกหรือ "Lee Jinhee ผู้ซึ่งคาดหวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะสิ้นสุดลงหลังจากที่พวกเขาหนีออกจาก Kangdong District แล้วก็ทำให้พื้นผิวขุ่นเคือง
 “Of course
"แน่นอน
 Do you think they gave us this power for nothing? They probably gave it to us because there’s some reason
คุณคิดว่าพวกเขามอบพลังนี้ให้กับอะไร? 
” Said Baek Seoin as if it was obvious, however, his voice couldn’t help but contain a bit of disappointment
"Baek Seoin กล่าวราวกับว่ามันเป็นที่ชัดเจน แต่เสียงของเขาไม่สามารถช่วย แต่มีความผิดหวังเล็กน้อย
 Chu Youngjin didn’t say a word
ชูยองจินไม่ได้พูดอะไรสักคำ
   The scene of the city in front of them… was unfamiliar
ฉากของเมืองหน้าพวกเขา ... ไม่คุ้นเคย
 “This place is fine
"สถานที่แห่งนี้สบายดี
” Stated Baek Seoin
"ระบุ Baek Seoin
 Choi Hyuk nodded
Choi Hyuk พยักหน้า
 “Really…” When Choi Hyuk scanned the city, he couldn’t help but think that perhaps his mother was okay after all
"จริงๆ ... " เมื่อ Choi Hyuk สแกนเมืองเขาไม่สามารถช่วย แต่คิดว่าบางทีแม่ของเขาก็โอเคหลังจากทั้งหมด
   “Uhh? He’s…” “The King without Subjects
“เอ่อ? 
” As Choi Hyuk’s group exited the transparent wall, the people nearby started to murmur
"ขณะที่กลุ่ม Choi Hyuk เดินออกจากกำแพงโปร่งใสผู้คนที่อยู่ใกล้ ๆ ก็เริ่มบ่น
 Choi Hyuk’s group had escaped a day later than the others
กลุ่ม Choi Hyuk ได้หนีไปหนึ่งวันกว่าวันอื่น
 It was partly due to the fact that they started late and also because they had to take a longer path to avoid monsters
เป็นส่วนหนึ่งเนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาเริ่มล่าช้าและเนื่องจากพวกเขาต้องใช้เส้นทางอีกต่อไปเพื่อหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์
 “I don’t see any policemen or soldiers
"ฉันไม่เห็นตำรวจหรือทหาร
” Baek Seoin was right
Baek Seoin กล่าวถูกต้อง
 They didn’t see any military power that could maintain order
พวกเขาไม่เห็นอำนาจทางทหารใด ๆ ที่สามารถรักษาความสงบเรียบร้อยได้
 At least, the fire department seemed to have taken that role
อย่างน้อยแผนกดับเพลิงดูเหมือนจะมีบทบาทดังกล่าว
 However, they weren’t able to properly control the situation
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้อย่างถูกต้อง
 There was no way that civilians without any firearms could face warriors who had karma
ไม่มีทางที่พลเรือนที่ไม่มีอาวุธปืนสามารถเผชิญหน้ากับนักรบที่มีกรรมได้
 Even if they tried to investigate what had actually happened, the survivors would get pissed off if they didn’t receive food, clothes, living quarters and other things
แม้ว่าพวกเขาจะพยายามตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นจริงผู้รอดชีวิตก็จะโกรธหากพวกเขาไม่ได้รับอาหารเสื้อผ้าที่พักอาศัยและสิ่งอื่น ๆ
 The kings of each group had gone to a meeting with the president last night and hadn’t come out yet
กษัตริย์ของแต่ละกลุ่มได้ไปพบกับประธานาธิบดีเมื่อคืนนี้และยังไม่ออกมา
   “Jung Minji’s words might actually be right
คำพูดของจองมินจิอาจจะถูกต้อง
” Choi Hyuk recalled Jung Minji’s speculation that the police and military might be on their own mission
ชอยฮยอกเล่าถึงการคาดเดาของจองมินจิว่าตำรวจและทหารอาจจะปฏิบัติภารกิจของตนเอง
 Just where were they and what were they doing? It could even be that the mission they would receive after the break would have something to do with them
พวกเขาอยู่ที่ไหนและพวกเขากำลังทำอะไร? 
   Thinking about it, Choi Hyuk felt bad
คิดถึงเรื่องนี้ Choi Hyuk รู้สึกไม่ดี
 It was expected
มันเป็นที่คาดหวัง
 For Jung Minji  to die and for her death to be so unpleasant
สำหรับ Jung Minji จะตายและการตายของเธอจะไม่เป็นที่พอใจเช่นนั้น
 When Chu Youngjin first told him that Jung Minji might have died, Choi Hyuk felt his mind go blank
เมื่อชู Youngjin บอกเขาว่าจองมินจิอาจจะเสียชีวิต Choi Hyuk รู้สึกว่าจิตใจของเขาว่างเปล่า
 He was indifferent about the deaths of others until now
เขาไม่แยแสกับการตายของคนอื่นจนกระทั่งบัดนี้
 He didn’t really feel sad
เขาไม่รู้สึกเศร้า
 Perhaps his indifference was because he didn’t think others as his equal which was why their deaths never heavily impacted him emotionally
บางทีความไม่แยแสของเขาก็เพราะเขาไม่คิดว่าคนอื่น ๆ จะมีความเท่าเทียมกันนั่นคือเหตุผลที่ความตายของพวกเขาไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขาอย่างมากทางอารมณ์
 While the annihilation of the suicide squad did send ripples in his heart, he was more dispirited than sad
ขณะที่การฆ่าตัวตายของทีมฆ่าตัวตายส่งเสียงระทึกในใจเขาก็ยิ่งน่าเศร้าหมองกว่าเศร้า
 An ‘everyone is so weak…’ loneliness
'ทุกคนอ่อนแอมาก ... ' ความเหงา
   But, Jung Minji’s death was different
แต่การตายของจองมินจิก็ต่างออกไป
 He couldn’t believe it and when he heard it, he was really shocked
เขาไม่สามารถเชื่อได้และเมื่อได้ยินแล้วเขาก็ตกใจจริงๆ
 It was because Choi Hyuk had accepted her as his equal
เป็นเพราะ Choi Hyuk ยอมรับเธอเหมือนกัน
 It wasn’t because she was good at fighting but because she was strong as a person
ไม่ใช่เพราะเธอเก่งในการสู้รบ แต่เพราะเธอแข็งแกร่งในฐานะคน
 She was able to see things that he couldn’t see and was able to move people in ways he couldn’t
เธอสามารถมองเห็นสิ่งที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้และสามารถเคลื่อนย้ายคนในแบบที่เขาไม่สามารถทำได้
 When he cooperated with her, Choi Hyuk felt his back was covered
เมื่อเขาให้ความร่วมมือกับเธอ Choi Hyuk รู้สึกว่าเขาถูกปกคลุม
 For her to have died in vain, Choi Hyuk felt sad
สำหรับเธอที่ตายไปอย่างไร้ผล Choi Hyuk รู้สึกเศร้า
 He had thought that he would be able to continue to cooperate with her in the future…   However, Choi Hyuk hurriedly forgot about his sadness
เขาคิดว่าเขาจะสามารถร่วมมือกับเธอในอนาคตต่อไปได้อย่างไรก็ตาม Choi Hyuk รีบลืมเรื่องความเศร้าของเขา
 As there were much more pressing matters
ขณะที่มีเรื่องเร่งด่วนมากขึ้น
 “What you all going to do?” Choi Hyuk asked them… “I don’t have anywhere to go
"สิ่งที่คุณจะทำทั้งหมด?" Choi Hyuk ถามพวกเขาว่า "ฉันไม่มีที่ใดที่จะไป
” Baek Seoin’s reply
"คำตอบของ Baek Seoin
 “I’m going to come back after seeing my mom
"ฉันจะกลับมาหลังจากที่ได้เห็นแม่ของฉัน
” Lee Jinhee
Lee Jinhee
 “… I have nowhere to go
"... ฉันไม่มีที่จะไป
” Chu Youngjin
"ชูยองจิน
   Choi Hyuk nodded his head and said
Choi Hyuk พยักหน้าและพูด
 “I have to go somewhere so I’ll be back
"ฉันต้องไปที่ไหนสักแห่งดังนั้นฉันจะกลับมา
 Let’s meet back here tomorrow or the day after
มาพบกันที่นี่พรุ่งนี้หรือวันรุ่งขึ้น
” “Where are you going?” “To find my mom
"" คุณจะไปที่ไหน? "" ไปหาแม่ของฉัน
 At Seongbuk District
ที่เขต Seongbuk
” “Ah…” Baek Seoin wordless grabbed Choi Hyuk’s shoulder, hoping for the best
"" อ่า ... "Baek Seoin คว้าไหล่ของ Choi Hyuk เอาแต่ใจหวังให้ดีที่สุด
   The group went on the main road between the tents
กลุ่มเดินบนถนนสายหลักระหว่างเต็นท์
 It became noisier where they passed
มันกลายเป็นเสียงดังที่พวกเขาเดินผ่าน
 People who were walking hurriedly made way
คนที่เดินอย่างรีบเร่ง
 Public officials who watched this tilted their heads in curiosity
เจ้าหน้าที่ของรัฐที่เฝ้าดูเรื่องนี้เอียงศีรษะด้วยความอยากรู้
 Choi Hyuk occasionally felt fear and anxiety in the people’s gazes
Choi Hyuk บางครั้งรู้สึกกลัวและความกังวลใน gazes ของผู้คน
 ‘Yeah, you guys probably have a guilty conscience
'ใช่พวกคุณอาจจะมีความรู้สึกผิด
’ However, he decided not to care about it now
"อย่างไรก็ตามเขาตัดสินใจไม่สนใจเรื่องนี้เลย
 His mother was first
แม่ของเขาเป็นคนแรก
 Choi Hyuk separated from his comrades and kicked the ground
Choi Hyuk แยกออกจากสหายของเขาและเตะพื้น
   Bang!   With a single leap, he was able to jump tens of meters
ปัง 
 “He got even stronger…” Said someone with a terrified expression
"เขายิ่งแข็งแกร่งขึ้น ... " พูดด้วยความหวาดกลัว
 “Wha
“วา
 What the!” The spectating public officials had lost sight of Choi Hyuk and were looking around frantically
อะไร! "เจ้าหน้าที่ของรัฐที่มองไม่เห็นสายตาของ Choi Hyuk และกำลังมองไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง
 In their eyes, it looked like Choi Hyuk had just vanished
ในสายตาของพวกเขาดูเหมือนว่า Choi Hyuk เพิ่งจะหายตัวไป
     ** When he arrived at Hyehwa Station, he kicked the ground
** เมื่อมาถึงสถานี Hyehwa เขาก็เตะพื้น
 Crash!! The ground exploded
ความผิดพลาด !! 
 The surrounding people freaked out as they moved back but Choi Hyuk didn’t have the time to care about them
คนรอบข้างก็โผล่ออกมาขณะที่พวกเขาเดินกลับ แต่ชอยฮยอกไม่ได้มีเวลาดูแลพวกเขา
 “Fucking bastards…”   On his way to Hyehwa, he was quite happy
"Fucking Bastards ... " ระหว่างทางไป Hyehwa เขามีความสุขมาก
 The city was quite unscathed and the hope that his mother was still alive inflated in his chest
เมืองนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บและหวังว่าแม่ของเขาจะยังคงมีชีวิตอยู่ในอกของเขา
 However, when he arrived at Seongbuk District, he felt suffocated
อย่างไรก็ตามเมื่อเขามาถึง Seongbuk District เขาก็รู้สึกหดหู่
 A transparent wall
มีผนังโปร่งใส
 It was the same as the one he saw in Kangdong District
เหมือนกับที่เขาเห็นใน Kangdong District
 It meant one thing – his mother had to participate in the survival game
มันหมายถึงสิ่งหนึ่งที่แม่ของเขาต้องมีส่วนร่วมในเกมการอยู่รอด
   It felt like his stomach was being scraped with a blade
รู้สึกว่ากระเพาะอาหารของเขาถูกขูดด้วยใบมีด
 Would he even be able to find any news about her? Would she have died without leaving any traces? His imagination went off and Choi Hyuk was about to go crazy
เขาจะสามารถหาข่าวเกี่ยวกับเธอได้หรือไม่? 
   He frantically looked for someone and asked
เขากระวนกระวายมองหาใครบางคนและถาม
 “Have you seen someone called Choi Miyeon? She’s in her mid-forties
"คุณเคยเห็นคนที่ชื่อชอยมิยองหรือไม่? 
” When he spoke her name, a bitter taste rose to his mouth
"เมื่อเขาพูดชื่อเธอก็มีรสขมเพิ่มเข้าปาก
 His mother who had cared for him as a single mother
แม่ของเขาที่ดูแลเขาในฐานะแม่คนเดียว
 This was why Choi Hyuk used his mother’s last name instead of his father’s without anyone’s knowledge
นี่เป็นเหตุผลที่ Choi Hyuk ใช้นามสกุลของมารดาแทนการที่พ่อของเขาไม่มีใครรู้
 The person who shared his last name
คนที่ใช้นามสกุล
 His only family
ครอบครัวเดียวของเขา
 Even while he said her name, he was already partly in despair
แม้ในขณะที่เขาพูดชื่อของเธอเขาก็หมดหวังแล้ว
 However, he received an unexpected reply
อย่างไรก็ตามเขาได้รับคำตอบที่ไม่คาดคิด
 “Choi Miyeon… Choi Miyeon? Huh? Where have I heard about her? Choi Miyeon… mid-forties… Ah! Are you talking about the saintess?” This was the reply of the first person he asked
"Choi Miyeon ... Choi Miyeon? 
   If there was the Guardian Bae Jinman of Kangdong District, then there was the Saintess Choi Miyeon of Seongbuk District
ถ้ามี Guardian Bae Jinman จาก Kangdong District มี Saintess Choi Miyeon ของ Seongbuk District
 Choi Hyuk was able to find news about his mother without much difficulty
Choi Hyuk สามารถหาข่าวเกี่ยวกับแม่ของเขาได้โดยไม่ยาก
     ** A [Ring of Rebirth] had appeared in Choi Miyeon’s office
** มี [Ring of Rebirth] ปรากฏตัวขึ้นที่ออฟฟิศของ Choi Miyeon
 “Assistant Manager Kang… please come up
"ผู้ช่วยผู้จัดการคัง ... มาด้วยนะ
” Lee Kyungsoo, who was a new recruit, called out to Assistant Manager Kang
"ลีคยองซูผู้ซึ่งได้รับการคัดเลือกใหม่ได้เรียกผู้ช่วยผู้จัดการคังออกมา
 Though Assistant Manager Kang would beat and push Lee Kyungsoo around in and out of the company, physically, he was no match for the new recruit
แม้ว่าผู้ช่วยผู้จัดการคังจะเอาชนะและผลักดันลีคยองซูออกไปจาก บริษัท แต่ร่างกายก็ไม่เหมาะกับการรับสมัครใหม่
 While Lee Kyungsoo was over 180cm tall and a martial artist who had practiced kickboxing since young, Assistant Manager Kang was a clumsy person who had just barely exceed 160cm and had no history of playing any sports
ขณะที่ลีคยองซูมีความสูงกว่า 180 ซม. และเป็นนักต่อสู้ที่ฝึกฝนตั้งแต่คิกบ็อกซิ่งตั้งแต่วัยหนุ่มสาวผู้ช่วยผู้จัดการคังก็เป็นคนซุ่มซ่ามที่เพิ่งผ่านไปไม่เกิน 160 เซนติเมตรและไม่มีประวัติการเล่นกีฬาใด ๆ
 “Uh… Uh, why are you like this? Kyungsoo! It’s me, your hyung! I’m Assistant Manager Kang
"Uh ... Uh ทำไมคุณถึงชอบแบบนี้? 
” Thud, thud
"ทุบตี
 As he approached the ring as if being pulled by something, Assistant Manager Kang pleaded for mercy
ขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้วงแหวนราวกับกำลังถูกดึงโดยบางสิ่งบางอย่างผู้ช่วยผู้จัดการ Kang ได้อ้อนวอนขอความเมตตา
 “Shut up and just get up here…” Lee Kyungsoo had no thoughts of letting him go
"หุบปากและเพิ่งลุกขึ้นมาที่นี่ ... " ลีคุงซูไม่คิดจะปล่อยให้เขาไป
   Swoosh! Thud! However, a person pushed Assistant Manager Kang away and jumped up onto the ring
Swoosh! 
 A woman in her forties
ผู้หญิงอายุสี่สิบ
 It was Choi Miyeon
มันเป็น Choi Miyeon
   “Ah… Chief Designer, why?” Lee Kyungsoo who had no intentions of killing a woman fell into a dilemma
"อา ... หัวหน้านักออกแบบทำไมล่ะ?" ลีคยองซูผู้ซึ่งไม่มีเจตนาในการฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
 To this Lee Kyungsoo, Choi Miyeon sternly said
ถึง Lee Kyungsoo นี้ชอยมิยองกล่าวอย่างเข้มงวด
 “Don’t do this
อย่าทำอย่างนี้
” “Even if you say that… there’s nothing I can do if I want to live
"" แม้ว่าคุณจะบอกว่า ... ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้ถ้าฉันต้องการจะมีชีวิตอยู่
 And Assistant Manager Kang has nothing to say even if I beat him to death
และผู้ช่วยผู้จัดการคังก็ไม่มีอะไรจะพูดแม้ว่าฉันจะเอาชนะเขาไปสู่ความตาย
 Please go down
กรุณาลงไป
 Ah… you can’t go down? Ah fuck, why did you have to come up…!” Lee Kyungsoo was suddenly irritated
อา ... คุณไม่สามารถลงไปได้หรอ? 
 He felt that he wouldn’t feel guilty if he killed Assistant Manager Kang but why did Chief Designer Choi Miyeon have to step in? She had even treated him nicely up until now
เขารู้สึกว่าเขาจะไม่รู้สึกผิดถ้าเขาฆ่าผู้ช่วยผู้จัดการคัง แต่ทำไม Chief Designer Choi Miyeon ถึงต้องเข้ามาด้วย? 
 “Let’s not fight
"อย่าสู้กันเถอะ
” “Ah, then what do you want me to do?! Do you want all of us to just die?” “Yeah
"" อ่าแล้วคุณต้องการให้ฉันทำอะไร?! 
 Let’s do that
ลองทำดูสิ
” “What?” Lee Kyungsoo looked at Choi Miyeon as if she was crazy
"" อะไรล่ะ? "ลีคยองซูมองไปที่ Choi Miyeon ราวกับว่าเธอบ้า
   However, Choi Miyeon tried to persuade him with a strong belief
อย่างไรก็ตาม Choi Miyeon พยายามโน้มน้าวเขาด้วยความเชื่อมั่น
 “I have to kill someone else to live? Then does that mean I should live following the rules like a chess piece? No
ฉันต้องฆ่าคนอื่นให้มีชีวิตอยู่? 
 We are not puppets
เราไม่ใช่หุ่นเชิด
 Instead of being forced and living as a puppet… let’s just die as humans
แทนที่จะถูกบังคับและใช้ชีวิตเป็นหุ่นเชิด ... ขอตายเหมือนมนุษย์
” Her voice was low and her eyes were like burning like embers
"เสียงของเธอต่ำและดวงตาของเธอก็เหมือนการเผาไหม้เหมือนถ่าน
   Lee Kyungsoo was completely speechless
Lee Kyungsoo พูดไม่สมหวัง
 After being momentarily at loss for words, he opened his mouth full of sarcasm
หลังจากนั้นชั่วขณะที่สูญเสียคำเขาเปิดปากของเขาเต็มไปด้วยการถากถาง
 “You do that
"คุณทำมัน
 I don’t want to die
ฉันไม่อยากตาย
” And as if he was a bit uncomfortable, he added
"และราวกับว่าเขารู้สึกอึดอัดใจเขาเสริม
 “It’s not my fault
"มันไม่ได้เป็นความผิดของฉัน
 One side has to die when they come up
ด้านหนึ่งต้องตายเมื่อพวกเขาขึ้นมา
 I never called chief out
ฉันไม่เคยเรียกหัวหน้าออก
” Lee Kyungsoo swung his fist
Lee Kyungsoo เหวี่ยงกำปั้นไว้
 As he was trained, it was a blow that contained both karma and skill
ขณะที่เขาได้รับการฝึกฝนเป็นระเบิดที่มีทั้งกรรมและทักษะ
 However, Choi Miyeon’s reaction was quicker
อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาของ Choi Miyeon เร็วขึ้น
 She avoided his fist, grabbed and pulled his arm and put him down
เธอหลีกเลี่ยงกำปั้นคว้าและดึงแขนขึ้นและวางเขาลง
 Crash! “Uk? Uk! Let go!” “I’m not going to let anyone fight
ความผิดพลาด! 
” Choi Miyeon’s technique was so exquisite that Lee Kyung couldn’t get out no matter how he tried
เทคนิคของ Choi Miyeon งดงามมากจน Lee Kyung ไม่สามารถออกไปได้ไม่ว่าเขาจะพยายามทำอะไร
 Every time he tried to escape, the pressure only became stronger
ทุกครั้งที่เขาพยายามหลบหนีความกดดันก็เริ่มดีขึ้น
 She was strong but her skill was overwhelming
เธอแข็งแรง แต่ทักษะของเธอล้นหลาม
 ‘What kind of woman…’ Lee Kyungsoo, whose pride had taken a blow, tried even harder but it was to no use
'ผู้หญิงประเภทไหน ... ' ลีคยองซูผู้ซึ่งความภาคภูมิใจของเขาได้เข้าสู่กระแสพยายามมากขึ้น แต่ก็ไม่มีประโยชน์
   An hour had passed with them thrashing about
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงพวกเขาก็โหมกระหน่ำ
 A new word appeared above the ring
คำใหม่ปรากฏเหนือวงแหวน
 [Draw] Ting! Choi Miyeon and Lee Kyungsoo were both pushed out of the ring at the same time
[วาด] Ting! 
 People looked at this scene with dumbfounded expressions… It was unreal
คนมองไปที่ฉากนี้ด้วยการแสดงออกที่ท้อแท้ ... มันเป็นเรื่องไม่จริง
 That petite Chief Designer Choi Miyeon who never stopped smiling… suppressed a robust man to the point he couldn’t do anything?   However, even in this situation, there was someone who moved quicker than anyone else
นักออกแบบหัวหน้าเผ่า Choi Miyeon ผู้น้อยที่ไม่เคยยิ้มให้ยับยั้งการยิ้ม ... ยับยั้งชายที่แข็งแรงไปจนถึงจุดที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้? 
 It was Assistant Manager Kang
เป็นผู้ช่วยผู้จัดการคัง
 The Assistant Manager Kang who was about to die by Lee Kyungsoo’s hands and was saved by Choi Miyeon, precisely that Assistant Manager Kang
ผู้ช่วยผู้จัดการคังที่กำลังจะตายด้วยมือของลีคยองซูและได้รับการช่วยเหลือจาก Choi Miyeon อย่างแม่นยำว่าผู้ช่วยผู้จัดการคัง
 “Min Sori! Get up!” He shouted out like lightning as soon as he entered the ring
"Min Sori! 
 She was the youngest and smallest cute female employee
เธอเป็นลูกจ้างหญิงที่น่ารักที่สุดและอายุน้อยที่สุด
 Min Sori’s face paled
ใบหน้าของ Min Sori พึมพำ
   “Move!” Swoosh! Thud! But Choi Miyeon entered the ring again
"ย้าย!" Swoosh! 
 Even while panting, she suppressed Assistant Manager Kang for another hour
แม้ในขณะที่หอบหืดเธอระงับผู้ช่วยผู้จัดการคังอีกหนึ่งชั่วโมง
   [Draw] [Draw] [Draw]   “Ah! Really! Chief, why are you doing this!” As time passed, people started to get heated up
[วาด] [วาด] [วาด] "อา! 
 They were hungry
พวกเขาหิว
 They wanted to go to the washroom
พวกเขาต้องการไปที่ห้องน้ำ
 They wanted to sleep
พวกเขาต้องการที่จะนอนหลับ
 However, Choi Miyeon kept her mouth shut
อย่างไรก็ตาม Choi Miyeon เก็บปากของเธอไว้
 Even when her internals were injured and blood seeped up to her mouth or when her hair was pulled out and the corner of her eye was ripped or when her ribs were broken, she stubbornly held on and dragged it out to a [draw]
แม้ในขณะที่เธอถูกบาดเจ็บและเลือดไหลเข้าปากหรือเมื่อดึงผมออกไปและมุมของตาของเธอถูกฉีกขาดหรือเมื่อกระดูกซี่โครงของเธอหักเธอก็ยังคงยึดติดกับตัวเองและลากมันออกไป
   ‘I still have it
ฉันยังมีมัน
’ She faintly smiled
เธอหัวเราะเบา ๆ
 When she was young, her father would often beat her mother
เมื่อเธอยังเด็กพ่อของเธอมักจะเอาชนะแม่ของเธอ
 Choi Miyeon put her life on the line as she tried to stop her father
Choi Miyeon เอาชีวิตของเธอในบรรทัดขณะที่เธอพยายามที่จะหยุดพ่อของเธอ
  This was the only time when she had ever faced another person
นี่เป็นครั้งเดียวที่เธอเคยเจอคนอื่น
 ‘Now that I think about it, Hyuk might have gotten it from me
'ตอนที่ฉันคิดถึงเรื่องนี้ Hyuk อาจจะได้รับมันจากฉัน
’ When she thought about it now, it was possible
'ตอนที่เธอคิดถึงเรื่องนี้มันเป็นไปได้
 When she looked back at how she held her father back even as her body became bloody at such a young age, it was possible
เมื่อเธอมองย้อนกลับไปว่าเธอกอดพ่อไว้ขณะที่ร่างกายของเธอเริ่มมีเลือดออกในวัยเด็กมันเป็นไปได้
 It was the same now
เหมือนตอนนี้
 Even Lee Kyungsoo who was known to be good at fighting couldn’t do anything to her
แม้แต่ลีคยองซูผู้ซึ่งเป็นที่รู้จักดีในการต่อสู้ก็ไม่สามารถทำอะไรให้เธอได้
   And that was how 24 hours had passed
และนั่นเป็นวิธีที่ผ่านไป 24 ชั่วโมง
   [24 hours have passed since the first match
[ผ่านไป 24 ชั่วโมงนับตั้งแต่นัดแรก
 No more time remaining
ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว
 A hidden rule has been applied
มีการใช้กฎที่ซ่อนไว้
 Choi Miyeon, 11 draws
Choi Miyeon, 11 เสมอ
 7 people attempted to fight, 23 spectators
7 คนพยายามที่จะต่อสู้ 23 ชม
 Calculating karma… final victor Choi Miyeon
การคำนวณกรรม ... final winner Choi Miyon
 Granted a guardian trait
ได้รับลักษณะผู้ปกครอง
] That moment, the 30 people who were left in the company turned into light
] ขณะนั้น 30 คนที่เหลืออยู่ใน บริษัท ได้กลายเป็นแสง
 The shining lights flowed into Choi Miyeon
ไฟที่ส่องลงไปใน Choi Miyeon
 Like the hospital, there was a hidden rule in the [Ring of Rebirth]
เหมือนโรงพยาบาลมีกฎที่ซ่อนอยู่ใน [Ring of Rebirth]
   “Why… why?” However, she was unable to accept this result
"ทำไม ... ทำไม?" อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถยอมรับผลนี้ได้
 She wanted all of them to survive not just herself
เธอต้องการให้ทุกคนรอดชีวิตมาได้ไม่เพียง แต่ตัวเอง
   ** Choi Hyuk heard this story in front of his mother’s grave
** Choi Hyuk ได้ยินเรื่องนี้อยู่ข้างหน้าหลุมฝังศพของแม่
 At Marronnier Park, there was a burial mound made after removing the paved road
ที่ Marronnier Park มีกองเนินศพที่ทำหลังจากถอดถนนลาดยาง
 In front of it was an enormous shield
หน้ามันเป็นโล่ขนาดมหึมา
 ‘The Guardian Choi Miyeon sleeps here after saving Seongbuk District’ was engraved onto the shield
'เดอะการ์เดียน Choi Miyeon นอนที่นี่หลังจากประหยัดเขต Seongbuk' ถูกสลักลงบนโล่
   “It seemed the fact that she lived through the deaths of others… always weighed on her mind
"มันดูเหมือนความจริงที่ว่าเธออาศัยอยู่ผ่านความตายของคนอื่น ๆ ... เสมอชั่งน้ำหนักในใจของเธอ
” The one who told him the story was one of her followers
"คนที่บอกเขาเรื่องนี้เป็นหนึ่งในสาวกของเธอ
 She who had a guilty conscience for surviving by sacrificing the life of others had used her life to save even more people on the final day
ผู้ที่มีจิตสำนึกผิดกับการมีชีวิตรอดโดยการเสียสละชีวิตของผู้อื่นได้ใช้ชีวิตเพื่อช่วยคนมากยิ่งขึ้นในวันสุดท้าย
 When the Wyvern of Destruction appeared in Kangdong District, a Flaming Devil appeared in Seongbuk District
เมื่อ Wyvern of Destruction ปรากฏตัวที่อำเภอ Kangdong แล้วปีศาจเปลวเพลิงปรากฏตัวขึ้นที่เขต Seongbuk
 Choi Miyeon had held the devil back by herself
Choi Miyeon จับตัวปีศาจด้วยตัวเอง
 At first, her followers didn’t know how she was going to face the devil by herself
ตอนแรกสาวกของเธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องเผชิญหน้ากับปีศาจด้วยตัวเองอย่างไร
 Only when they saw the frozen devil and her body collapsed on the ground did they realize she had used her self-sacrifice skill
เฉพาะเมื่อพวกเขาเห็นผีปีศาจแช่แข็งและร่างกายของเธอพังทลายลงบนพื้นดินพวกเขารู้ว่าเธอใช้ทักษะการเสียสละตัวเอง
   The devil didn’t die but it was unable to move until everyone had successfully escaped
ปีศาจไม่ตาย แต่มันไม่สามารถเคลื่อนที่ได้จนกว่าทุกคนจะหลบหนีได้สำเร็จ
   To Choi Hyuk
ถึง Choi Hyuk
   It was… very like his mother to die that way
เป็นเหมือนแม่ของเขาตายอย่างนั้น
   “Uahhhh!!!” Choi Hyuk fell to his knees in front of his mother’s tombstone and howled in sorrow
"Uahhhh !!!" ชอยฮยอกล้มลงคุกเข่าหน้าหลุมฝังศพของแม่และร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก
 Embarrassment and guilt overcame him
ความอับอายและความผิดเอาชนะเขา
 However… a rage beyond that was devouring his heart
อย่างไรก็ตาม ... โกรธเกินกว่าที่กำลังกลืนหัวใจของเขา
   Thump, thump
กระหน่ำ
 Every time his heart beat, rage gushed out instead of blood
ทุกครั้งที่หัวใจวายความโกรธพองออกมาแทนเลือด
 Though her followers were gathering near his crying figure… Choi Hyuk wanted to break each of their necks
แม้ว่าเหล่าสาวกของเธอกำลังชุมนุมอยู่ใกล้ร่างที่ร้องไห้ของเขา ... Choi Hyuk ต้องการที่จะตัดคอของแต่ละคน
 ‘Why is it that my mother died and you lived?’ To Choi Hyuk, hundreds of millions of these bastards were nothing to his mother’s life
ทำไมแม่ของฉันตายไปแล้วและคุณก็ยังมีชีวิตอยู่? Choi Hyuk หลายร้อยล้านของเหล่าร้ายเหล่านี้ไม่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตแม่ของเขา
 Nonetheless, he forcefully swallowed his rage
อย่างไรก็ตามเขากลืนกินความโกรธของเขาอย่างแรง
 Weren’t they lives his mother had died to save?   However, the swallowed rage burned his throat and his chest
ไม่ได้พวกเขาอาศัยอยู่ที่แม่ของเขาเสียชีวิตเพื่อช่วยชีวิต? 
 He felt like he would die
เขารู้สึกเหมือนว่าเขาจะตาย
 He wasn’t able to breathe unless he settled this rage
เขาไม่สามารถหายใจได้เว้นเสียแต่ว่าเขาจะเข้าสู่ภาวะโกรธนี้
 ‘Ah…’ …Now that he thought about it, there was a great target to take it out on
'อ่า ... ' ... ตอนที่เขาคิดถึงมันมีเป้าหมายที่ดีที่จะเอามันออกมา
   ‘Yeah… if the main army didn’t retreat then the suicide squad wouldn’t have been annihilated
'ใช่ ... ถ้ากองทัพหลักไม่ถอยกลับไปทีมฆ่าตัวตายจะไม่ถูกทำลาย
 And who retreated the army? Who left the suicide squad out to die? Someone has to pay for it… This is just an appropriate payback
และใครถอยทัพ? 
’ It was a decent cause
มันเป็นสาเหตุที่ดี
   Grit
ขบ
   Choi Hyuk gritted his teeth as he stood up
ชอยฮยอกก้มหน้าฟันขณะที่ยืนขึ้น
 The followers who looked at Choi Hyuk with sad eyes all wanted to say something
สาวกที่มอง Choi Hyuk ด้วยสายตาที่เศร้าอยากจะพูดอะไร
 However, Choi Hyuk left before they could open their mouths
อย่างไรก็ตามชอยฮยอกทิ้งก่อนที่พวกเขาจะสามารถเปิดปากได้
   As he jumped up onto the roof of the Arko Arts Theater, Choi Hyuk inwardly repeated three words like a spell
ขณะที่เขากระโดดขึ้นไปบนหลังคาของ Arko Arts Theatre Choi Hyuk ได้พูดคำสามคำเช่นคำสะกด
   ‘Get angry
โกรธ
 Kill
ฆ่า
 Only then can you kill
เพียง แต่คุณสามารถฆ่าได้
’ ‘Kill
'' ฆ่า '
 Kill… Kill them
ฆ่า ... ฆ่าพวกเขา
’
’