Chapter 37 SoJ Episode 3 Chapter 37 Episode 3: Age of Ghosts / Chapter 37: Break Time (5) TL: emptycube Editor: Obelisk It was still day when Chu Youngjin joined them
Chapter 37 ตอนที่ 3 บทที่ 37 ตอนที่ 3: Age of Ghosts / บทที่ 37: Break Time (5) TL: emptycube แก้ไข: Obelisk วันนี้ยังคงมีการเข้าร่วม Young Young
In the beginning, Choi Hyuk wanted to train his karma and his followers
ในช่วงเริ่มต้น Choi Hyuk ต้องการฝึกกรรมและลูกศิษย์ของเขา
That was his original plan
นั่นคือแผนเดิมของเขา
However, Lee Jinhee objected
อย่างไรก็ตาม Lee Jinhee คัดค้าน
“Ehhhh? What! There’s something much more important than that
“ehhhh?
” “Important?” Even Baek Seoin seemed to question her objection
"" สำคัญหรือไม่? "แม้กระทั่ง Baek Seoin ดูเหมือนจะตั้งคำถามเรื่องการคัดค้านของเธอ
“I can let Leader’s obliviousness slide but how can Baek hyung be like this too?” Lee Jinhee who was astonished said
"ฉันสามารถปล่อยให้ภาพวาดของลีดเดอร์หายไปได้ แต่ทำไมถึงทำให้ Baek hyung สามารถเป็นแบบนี้ได้?" ลีจองจิผู้ซึ่งรู้สึกทึ่งมาก
“We have to do that!” However, no one understood her
"เราต้องทำอย่างนั้น!" อย่างไรก็ตามไม่มีใครเข้าใจเธอ
Eventually, she raised her voice in frustration
ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นด้วยเสียงแห้ว
“Aren’t we going to have a funeral?” Those words blew through Choi Hyuk, Baek Seoin, and Chu Youngjin’s empty hearts
"เราจะไปงานศพไม่ได้หรือ?" คำพูดเหล่านั้นพัดผ่าน Choi Hyuk, Baek Seoin และหัวใจที่ว่างเปล่าของ Chu Youngjin
** PTSD
** PTSD
Post-traumatic Stress Disorder
ความผิดปกติของความเครียดบาดแผล
It was the collective term for, amongst others, the lethargy, insomnia, antisocial behavior, and loss of concentration that people experienced after a disaster
เป็นกลุ่มคำสำหรับหมู่คนอื่น ๆ ความง่วงนอนไม่หลับพฤติกรรมต่อต้านสังคมและการสูญเสียความเข้มข้นที่คนประสบหลังจากเกิดภัยพิบัติ
3-day break
พัก 3 วัน
It was great at first
ตอนแรกมันยอดเยี่ยมมาก
However, the more time passed, the more painful it became as hell approached ever closer each day
อย่างไรก็ตามเวลาที่ผ่านไปยิ่งเจ็บปวดขึ้นเรื่อย ๆ
By the third day, the survivor refugee camp’s atmosphere was a mess
จนถึงวันที่สามบรรยากาศของค่ายผู้อพยพผู้ลี้ภัยเป็นไปอย่างราบรื่น
People didn’t try to talk to other people
คนไม่ได้พยายามพูดคุยกับคนอื่น
They didn’t even try to comfort each other
พวกเขาไม่ได้พยายามที่จะกันและกัน
‘My pain is your pain anyways
'ความเจ็บปวดของฉันคือความเจ็บปวดของคุณทุกที
I don’t expect it to get better
ฉันไม่คาดหวังว่ามันจะดีขึ้น
Nothing good will happen by sharing our stories
ไม่มีอะไรที่ดีจะเกิดขึ้นโดยการแบ่งปันเรื่องราวของเรา
Everything is just fucked up
ทุกอย่างลุกขึ้น
’ Even people who looked fine on the outside, when you looked inside, they would be suffering some sort of hardship
แม้แต่คนที่ดูดีอยู่ด้านนอกเมื่อมองเข้าไปด้านในก็คงจะลำบากมาก
It was the same for Choi Hyuk and Baek Seoin
เหมือนกับ Choi Hyuk และ Baek Seoin
Choi Hyuk was currently 18 years old
Choi Hyuk อายุ 18 ปี
You could say that he lacked the experience to immediately think about holding a funeral
คุณอาจบอกได้ว่าเขาขาดประสบการณ์ในการคิดถึงการจัดงานศพ
However, it should have been quite likely for the 26-year-old Baek Seoin to have thought about holding a funeral for his parents, but he hadn’t thought about it even once
อย่างไรก็ตามน่าจะเป็นเรื่องที่นาย Baek Seoin วัย 26 ปีได้คิดเรื่องการจัดงานศพให้กับพ่อแม่ของเขา แต่เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้แม้แต่ครั้งเดียว
They weren’t the only ones
พวกเขาไม่ใช่คนเดียว
From young to old, it was definitely abnormal that no one among the survivors thought about having a funeral
ตั้งแต่เด็กแก่ถึงวัยนั้นมันก็ผิดปกติอย่างแน่นอนที่ไม่มีใครในหมู่ผู้รอดชีวิตคิดถึงการมีงานศพ
Though they might mourn by themselves, no one shared their sorrow with anyone else
แม้ว่าพวกเขาจะโศกเศร้าด้วยตัวเอง แต่ไม่มีใครได้แบ่งปันความเศร้าโศกของตนกับผู้อื่น
They could have been too tired or they might have thought that there was no need to make a big deal out of it
พวกเขาอาจเหนื่อยเกินไปหรืออาจคิดว่าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องใหญ่ออกไป
They might have thought that they would only be criticized if they brought it up after such a vicious experience
พวกเขาอาจคิดว่าพวกเขาจะถูกวิพากษ์วิจารณ์เพียงอย่างเดียวหากพวกเขานำเรื่องนี้ขึ้นหลังจากประสบการณ์อันเลวร้ายเช่นนั้น
Maybe it was because they kept reading each other’s moods that they started to hate everything
อาจเป็นเพราะพวกเขายังคงอ่านอารมณ์ของกันและกันว่าพวกเขาเริ่มเกลียดทุกสิ่งทุกอย่าง
“Still, that’s not right!” However, Lee Jinhee had some sort of strange principle
"ยังไม่ถูกต้อง!" อย่างไรก็ตาม Lee Jinhee มีลักษณะแปลก ๆ
She didn’t care about how others looked at her
เธอไม่สนใจว่าคนอื่นมองเธออย่างไร
She only looked at her own values
เธอมองเฉพาะค่านิยมของเธอเท่านั้น
The stuttering Choi Hyuk, Baek Seoin, and Chu Youngjin were pushed aside
การพูดติดอ่าง Choi Hyuk, Baek Seoin และ Chu Youngjin ถูกผลักออกไป
What if her actions made them uncomfortable? She pushed aside those concerns
เกิดอะไรขึ้นถ้าการกระทำของเธอทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจ?
As she said, “We have to do it! We have to!” with utmost certainty, the passive three’s hearts started to move
ขณะที่เธอกล่าวว่า "เราต้องทำ!
They felt they really had to
พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาต้องการจริงๆ
Baek Seoin rushed to a bank and withdrew some money
Baek Seoin รีบวิ่งไปที่ธนาคารและถอนเงินออก
Since there was an emergency program for the survivors who had lost their bank accounts and cards, he didn’t have any difficulty doing so
เนื่องจากมีโปรแกรมฉุกเฉินสำหรับผู้รอดชีวิตที่สูญเสียบัญชีธนาคารและบัตรของเขาเขาไม่ได้มีปัญหาในการทำเช่นนั้น
Baek Seoin took out all the money he had saved for school
Baek Seoin เอาเงินทั้งหมดที่เขาช่วยไว้สำหรับโรงเรียน
Lee Jinhee had already taken out all the money she had
ลีจองจิได้เอาเงินทั้งหมดที่เธอมีมาแล้ว
Money was something of the mundane life and as that had already disappeared, it had no value
เงินเป็นเรื่องของชีวิตทางโลกและเป็นที่ได้หายไปแล้วก็ไม่มีค่า
With that money, Baek Seoin and Lee Jinhee bought chrysanthemums, incense, food, alcohol, disposable kitchenware, and even borrowed a long table
ด้วยเงินนั้น Baek Seoin และ Lee Jinhee ซื้อเบญจมาศ, ธูป, อาหาร, เครื่องดื่มแอลกอฮอล์, เครื่องครัวใช้แล้วทิ้งและแม้แต่ยืมตารางยาว ๆ
They didn’t leave it to a funeral service company and personally bought everything and had them delivered
พวกเขาไม่ได้ทิ้งมันไว้ใน บริษัท ผู้ให้บริการงานศพและซื้อของส่วนตัวทุกอย่างและส่งมอบให้
Choi Hyuk was like a duckling following the mother duck as he followed behind them
Choi Hyuk ชอบเป็ดหลังเป็ดแม่ขณะที่เขาเดินตามหลังพวกเขา
He did not say anything after hearing the word ‘funeral’
เขาไม่ได้พูดอะไรหลังจากได้ฟังคำว่า 'งานศพ'
As they continued with their preparations, the sun started to set
ในขณะที่พวกเขาเตรียมตัวอย่างต่อเนื่องดวงอาทิตย์เริ่มตั้ง
Marronnier Park
สวน Marronnier
Three tombstones were erected next to the Guardian Choi Miyeon’s burial mound
สร้างอุโมงค์ฝังศพไว้ข้างหลุมฝังศพของการ์เดียนโชยอนยอน
One had Baek Seoin’s parents’ names written on it
หนึ่งมีชื่อของพ่อแม่ของ Baek Seoin ที่เขียนไว้
Chu Youngjin’s girlfriend, Lee Hyejin, was written on another
แฟนหนุ่มของ Chu Youngjin, Lee Hyejin, เขียนในอีกเรื่องหนึ่ง
Finally, Jung Minji’s name was written on the last tombstone
ในที่สุดชื่อของจองมินจิถูกเขียนลงบนแผ่นหินครั้งสุดท้าย
“… Let’s make one for Jung Minji…” They went through with Choi Hyuk’s suggestion of making one for Jung Minji
"... ลองทำของ Jung Minji กันเถอะ ... " พวกเขาเดินผ่านกับคำแนะนำของ Choi Hyuk ในการทำ Jung Minji
The survivors of Seongbuk District watched as Choi Hyuk’s group took apart the sidewalk bricks and erected tombstones made of polished unusable shields and swords with lethargic eyes
ผู้รอดชีวิตของ Seongbuk District มองว่ากลุ่มของ Choi Hyuk ได้แยกอิฐก้อนบนทางเท้าและสร้างอุโมงค์ฝังศพที่ทำด้วยเกราะที่ใช้ไม่ได้แล้วและดาบด้วยดวงตาอันชุ่มชื่น
Some of Choi Miyeon’s admirers recognized Choi Hyuk and helped them
บางคนชื่นชม Choi Miyon ยอมรับ Choi Hyuk และช่วยพวกเขา
Lee Jinhee said to them
ลีจองจิพูดกับพวกเขา
“Misters and ladies, you should make tombstones as well
"คุณแม่และสุภาพสตรีคุณควรจะสร้างสุสานด้วย
I’ll help you
ฉันจะช่วยคุณ
” Of course, they too had lost people dear to them
"แน่นอนพวกเขาก็มีคนรักที่รักพวกเขา
Tears suddenly started to fall at her words
น้ำตาเริ่มตกจากคำพูดของเธอ
“No… We…” They were unable to piece together the words they wanted to say
"ไม่ ... พวกเรา ... " พวกเขาไม่สามารถแปลคำพูดที่พวกเขาต้องการได้
A man among them took a sidewalk brick and engraved a name on it
ชายคนหนึ่งในหมู่พวกเขาเอาอิฐบนทางเท้าและแกะสลักชื่อไว้
It was his daughter’s name
มันเป็นชื่อลูกสาวของเขา
He placed the brick against Choi Miyeon’s burial ground
เขาวางอิฐลงบนพื้นฝังศพของ Choi Miyeon
“For now, I’ll… I’ll do this
"ตอนนี้ฉันจะ ... ฉันจะทำอย่างนี้
It’s shabby but since it’s next to the guardian… so… I’m sorry… sorry, Hyeyeon…” The man was unable to complete his words
มันแย่จัง แต่ตั้งแต่อยู่ข้างผู้ปกครอง ... ดังนั้น ... ฉันขอโทษ ... ขอโทษ Hyeyeon ... "ชายคนนี้ไม่สามารถทำตามคำพูดของเขาได้
Lee Jinhee hugged him and patted his back
Lee Jinhee กอดเขาและตบหลัง
Sob
ร้องไห้
Sniff
สูดอากาศ
The man tried to hold back his tears but once the tears started to fall, they weren’t easy to stop
ชายคนหนึ่งพยายามที่จะกอดน้ำตาของเขาไว้ แต่เมื่อน้ำตาเริ่มลดลงพวกเขาไม่สามารถหยุดได้ง่าย
Tak
ตาก
Tak
ตาก
Whoosh
เสียงหวือ
Baek Seoin lit a match and burned the incense
Baek Seoin จุดประกายและเผาเครื่องหอม
The smoke silently rose up
ควันค่อยๆลุกขึ้น
As the air was still, the smoke rose up in a straight vertical line
เมื่ออากาศยังคงควันขึ้นมาในแนวตั้ง
They burned incense and placed chrysanthemums in front of their parent’s names
พวกเขาเผาเครื่องหอมและวางเบญจมาศไว้ข้างหน้าชื่อพ่อแม่ของพวกเขา
One, two… On his second kowtow, Baek Seoin did not stand up immediately
หนึ่งสอง ... ในช่วงที่สอง Baek Seoin ไม่ได้ลุกขึ้นยืนในทันที
His shoulders were trembling
ไหล่ของเขาสั่น
In his prostrating posture, he kept mumbling something before slowly, slowly getting up
ในท่าทางสุภาพของเขาเขายังคงพึมพำบางอย่างไว้ก่อนหน้าช้า ๆ และลุกขึ้นช้า ๆ
His eyes were red but there were no tears
ดวงตาของเขาแดง แต่ไม่มีน้ำตา
Choi Hyuk watched Baek Seoin’s method and followed it exactly
Choi Hyuk มองดูวิธีการของ Baek Seoin และปฏิบัติตามอย่างถูกต้อง
He placed chrysanthemums in front of his mother’s grave, burned incense and kowtowed twice… Chu Youngjin was the same
เขาวางเบญจมาศไว้ข้างหน้าหลุมศพแม่ของเขาเผาเครื่องหอมและสบถสองครั้ง ... ชูยองจินเป็นแบบเดียวกัน
He followed Lee Jinhee’s words, “You just need to do what Baek hyung did
เขาทำตามคำพูดของลีจองจินว่า "คุณต้องทำในสิ่งที่ Baek hyung ทำ
It’s okay if you cry but let’s not shed too many tears
ไม่เป็นไรถ้าคุณร้องไห้ แต่อย่าให้น้ำตาไหลมากเกินไป
” They each kowtowed in their respective places and then, kowtowed to other tombstones on their way back
"พวกเขาแต่ละคนสับสนในสถานที่ของตนและจากนั้นก็สาบานกับอุโมงค์อื่น ๆ ระหว่างทางกลับ
In front of Baek Seoin’s parent’s tombstone, Choi Hyuk said, “May you rest in peace,” and in front of Lee Hyejin’s, who was the same age as him, he said, “Go to a nice place
ก่อนหน้าหลุมฝังศพของพ่อแม่ของ Baek Seoin Choi Hyuk กล่าวว่า "คุณสบายใจได้ไหม?" และหน้าของ Lee Hyejin ที่อายุเท่ากันเขาพูดว่า "ไปที่ที่ดี
” Finally, in front of Jung Minji’s tombstone, he said, “Rest well
"ในที่สุดตรงหน้าหลุมฝังศพของจองมินจิกล่าวว่า" พักผ่อนได้ดี
You did your best
คุณทำได้ดีที่สุด
” It wasn’t much
"มันไม่มากนัก
It wasn’t touching nor was it odd
มันไม่ได้สัมผัสหรือไม่ก็แปลก
It was simply a process of confirming their deaths
มันเป็นเพียงกระบวนการของการยืนยันการเสียชีวิตของพวกเขา
They didn’t simply think to themselves, ‘Did you die? Did you really die? That easily? Really?’ and gloss over it
พวกเขาไม่เพียงแค่คิดว่าตัวเอง 'คุณตาย?
‘Did you die?’ ‘I died
คุณตายหรือไม่? "ฉันตาย
’ ‘Really?’ ‘Really
' 'จริงๆ
’ ‘Now, what?’ ‘I don’t know… Let’s just do something and sit together
"" ตอนนี้ล่ะ? "" ฉันไม่รู้ ... ขอเพียงแค่ทำอะไรและนั่งด้วยกัน
’ It was simply a formal process where people had invisible conversations like these
"นี่เป็นกระบวนการที่เป็นทางการซึ่งผู้คนมีบทสนทนาที่ไม่สามารถมองเห็นได้เช่นนี้
However, it seemed that people needed this formality
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าคนเราต้องการพิธีนี้
One person, two
หนึ่งคนสองคน
More and more people became interested in their funeral
ผู้คนเริ่มสนใจงานศพมากขึ้นเรื่อย ๆ
“How are you related?” A grandma who sat with a blank expression asked
"คุณเป็นยังไงบ้าง?" คุณยายที่นั่งด้วยท่าทางว่างเปล่าถาม
“They are my parents
"พวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉัน
The ones over there are my friends
คนที่อยู่ข้างในมีเพื่อนของฉัน
” Baek Seoin pointed out towards the newly erected tombstones and explained
"Baek Seoin ชี้ไปที่หลุมฝังศพที่สร้างขึ้นใหม่และอธิบาย
“So sorry for your loss… Sigh
"ขอโทษสำหรับความสูญเสียของคุณ ...
Sorry
ขอโทษ
Still, you are admirable
ยังคงคุณน่าชื่นชม
Very admirable
น่าชื่นชมมาก
” The grandma patted his back
"คุณยายตบหลังเขา
Lee Jinhee approached her
Lee Jinhee เดินเข้ามาหาเธอ
“Grandma
"ยาย
Grandma should make one as well
คุณยายควรทำเช่นกัน
” “Sigh, I’m fine
"" ถอนหายใจฉันสบายดี
You young’uns have it tough… just what is happening
คุณ young'uns มีมันยาก ... เพียงแค่สิ่งที่เกิดขึ้น
What is happening
เกิดอะไรขึ้น
” It was a delicate sight
"มันเป็นสายตาที่ละเอียดอ่อน
Even the grandma who held Lee Jinhee’s hand was wearing leather armor and had a spear on her back
แม้แต่ยายที่จับมือของ Lee Jinhee ใส่ชุดเกราะหนังและหอกบนหลังของเธอ
It was an unimaginable sight a month ago
มันเป็นภาพที่ไม่สามารถมองเห็นเดือนที่ผ่านมา
The world had changed too fast
โลกเปลี่ยนไปเร็วเกินไป
But, even still, the very basic fundamentals might not have changed
แต่ก็ยังคงพื้นฐานพื้นฐานมากอาจไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลง
They shared and sympathized with each other’s pain
พวกเขาแบ่งปันและเห็นอกเห็นใจกับความเจ็บปวดของกันและกัน
“Then please come this way and eat
"แล้วมาด้วยวิธีนี้และกิน
” Lee Jinhee placed some food that was piled to the one side on a disposable plate and put it on top of the table
Lee Jinhee วางอาหารบางอย่างที่ซ้อนกันไปข้างหนึ่งบนจานที่ใช้แล้วทิ้งและวางไว้ด้านบนของตาราง
“Okay… okay
"ตกลงตกลง
” The grandma undid the leather armor and spear
"คุณยายถอดชุดเกราะและหอกหนังออก
She then placed chrysanthemums on each tombstone
จากนั้นเธอก็วางเบญจมาศไว้บนหลุมฝังศพแต่ละหลุม
She gathered her hands and prayed briefly before sitting down on the seat Lee Jinhee prepared for her
เธอได้รวบรวมมือของเธอและอธิษฐานสั้น ๆ ก่อนนั่งลงบนที่นั่ง Lee Jinhee เตรียมพร้อมสำหรับเธอ
That was the start
นั่นคือจุดเริ่มต้น
More and more people started to gather
ผู้คนเริ่มมีส่วนร่วมมากขึ้นเรื่อย ๆ
The people who received Choi Hyuk’s mother, Guardian Choi Miyeon’s grace, came first
คนที่ได้รับแม่ของ Choi Hyuk, พระคุณของ Guardian Choi Miyeon มาก่อน
Even the people who at first complained that this was pointless shut their mouths as more people gathered and looked back upon the memories of their loved ones
แม้กระทั่งคนที่บ่นว่าตอนแรกไม่มีความตั้งใจที่จะปิดปากของพวกเขาขณะที่มีผู้คนจำนวนมากขึ้นรวมตัวกันและมองย้อนกลับไปในความทรงจำของคนที่คุณรัก
An odd atmosphere formed
เกิดบรรยากาศแปลกขึ้น
The public’s participation brought more people to participate
การมีส่วนร่วมของประชาชนทำให้มีผู้คนเข้าร่วมมากขึ้น
Some created tombstones for their loved ones while others engraved the names of the dead on the sidewalk bricks and stacked them in a pile
บางคนสร้างหลุมฝังศพสำหรับคนรักของพวกเขาขณะที่คนอื่นแกะสลักชื่อของคนตายบนก้อนอิฐบนทางเท้าและซ้อนกันในกอง
They kowtowed or prayed and then ate together
พวกเขาสวดมนต์หรืออธิษฐานแล้วกินด้วยกัน
As these actions were repeated by different people, they remembered the sense of kinship and compassion they had for each other
เมื่อการกระทำดังกล่าวเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากคนอื่น ๆ พวกเขาจำความรู้สึกของเครือญาติและความเมตตาที่พวกเขามีต่อกันและกัน
Due to the increasing number of people, the food ran out
เนื่องจากการเพิ่มจำนวนของผู้คนอาหารหมดลง
When that happened, someone bought more
เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้นใครบางคนก็ซื้อสินค้ามากขึ้น
The dinner, that took place when the sunset laid aslant, concluded and the sky grew dark
งานเลี้ยงอาหารค่ำที่เกิดขึ้นเมื่อพระอาทิตย์ตกดินสิ้นสุดลงและท้องฟ้าก็มืดลง
Someone lit a candle
ใครบางคนจุดเทียน
Then, more and more candles were lit
หลังจากนั้นเทียนก็สว่างขึ้น
It seemed like someone had uploaded this funeral gathering online
ดูเหมือนว่ามีคนอัปโหลดงานศพออนไลน์
Somehow the survivors from Mapo and Kangdong District found out and started to gather as well
อย่างใดผู้รอดชีวิตจาก Mapo และ Kangdong District ค้นพบและเริ่มรวบรวมกัน
Even Bae Jinman who resided in the Blue House came
แม้กระทั่ง Bae Jinman ที่อาศัยอยู่ใน Blue House ก็มาถึง
He kowtowed, engraved a great number of names on the sidewalk bricks and stacking them in a pile
เขาโกลาหลจารึกชื่อจำนวนมากบนก้อนอิฐบนทางเท้าและวางซ้อนไว้ในกอง
He then looked for Choi Hyuk, held his hand and nodded a few times before leaving
จากนั้นเขาก็มองหา Choi Hyuk จับมือและพยักหน้าสักสองสามครั้งก่อนออกเดินทาง
He tried his best not to show his tears but he was crying
เขาพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่แสดงน้ำตา แต่เขาก็ร้องไห้
Even though all the food was eaten, the night grew late and it passed midnight, the people still didn’t disperse
ถึงแม้จะกินอาหารทุกมื้อ แต่คืนก็ค่อยๆสุกและล่วงเลยเที่ยงคืนคนยังไม่สลายไป
Bonfires started spouting from various places
กองไฟเริ่มกระโจนจากที่ต่างๆ
People sat around each bonfire
คนนั่งรอบกองไฟแต่ละ
The guard they had against other forces had long since disappeared
ยามที่พวกเขามีกับกองกำลังอื่น ๆ ได้หายตัวไปนานแล้ว
There was no distinction between the young, the old, the men and the women
ไม่มีความแตกต่างระหว่างหนุ่มคนแก่ผู้ชายและผู้หญิง
People moved around freely
คนย้ายไปมาอย่างอิสระ
They were free to share their stories or not to
พวกเขามีอิสระที่จะแบ่งปันเรื่องราวของพวกเขาหรือไม่
Just sitting around these bonfires gave them a warm feeling
แค่นั่งรอบกองไฟเหล่านี้ก็ทำให้พวกเขารู้สึกอบอุ่น
Although it was unknown who had brought it, they heard the rare sound of instruments being played and the sounds of songs being sung
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนนำมาบ้าง แต่พวกเขาก็ได้ยินเสียงเครื่องดนตรีที่หาดูได้ยากและมีเสียงร้องเพลง
Tadak
Tadak
Tadak
Tadak
People blankly stared at the burning flames as they sang songs from their memories in low voices
คนจ้องมองจ้องมองไปที่เปลวไฟที่เปลวไฟขณะที่พวกเขาร้องเพลงจากความทรงจำของพวกเขาในเสียงต่ำ
‘This…’ For some reason, Choi Hyuk became choked up
'นี่ ... ' ด้วยเหตุผลบางอย่าง Choi Hyuk ก็สำลัก
It was like the times he spent with his mother
มันเหมือนกับช่วงเวลาที่เขาใช้เวลาอยู่กับแม่
It was like those peaceful nights where he blankly gazed at his mother working as he slowly drifted off to sleep
เหมือนคืนที่เงียบสงบที่เขาจ้องมองไปที่แม่ของเขาทำงานในขณะที่เขาค่อยๆลอยออกไปนอน
He closed his eyes
เขาหลับตาลง
He wanted to remember the peacefulness and beauty of this moment
เขาอยากจะจดจำความสงบและความงามในขณะนี้
But still… Blaze
แต่ยัง ... Blaze
He placed his hand inside the bonfire
เขาวางมือเข้าไปในกองไฟ
Tadak
Tadak
Tadak
Tadak
A burning flame
เปลวไฟลุกเป็นไฟ
However, his 2-star endurance didn’t easily burn
อย่างไรก็ตามความอดทนระดับ 2 ดาวของเขาไม่สามารถเผาผลาญได้ง่าย
Choi Hyuk blankly looked at his hand that was slowly burning inside the flames
Choi Hyuk มองหน้ามือที่ค่อยๆลุกไหม้อยู่ข้างเปลวไฟ
He decided to remember the tranquility of this night together with the pain of the fire that felt like thousands of blades were rubbing against his hand
เขาตัดสินใจที่จะจำความเงียบสงบของคืนนี้พร้อมกับความเจ็บปวดจากไฟที่รู้สึกเหมือนพันของใบมีดถูกับมือของเขา
He thought this could become the signpost
เขาคิดว่านี่อาจกลายเป็นป้ายบอกทาง
It was uncertain if Baek Seoin and Chu Youngjin had the same thoughts as Choi Hyuk as they both placed their hands in the flames
ไม่แน่ใจว่า Baek Seoin และ Chu Youngjin มีความคิดเช่นเดียวกับ Choi Hyuk เพราะทั้งสองคนวางมือลงในเปลวไฟ
Choi Hyuk laughed as if he found this absurd
Choi Hyuk หัวเราะราวกับว่าเขาพบเรื่องนี้ไร้สาระ
They laughed as well
พวกเขาหัวเราะเช่นกัน
“Crazy
"บ้า
They’re crazy
พวกมันบ้า
” Lee Jinhee was the only one who became startled and gave them a scolding
Lee Jinhee เป็นคนเดียวที่ตกใจและทำให้พวกเขาดูถูก
Since they had their Recovery stat, they would be able to recovery from most burns, but still, why were they doing such foolish things? “Stop it
เนื่องจากพวกเขามีสถิติการกู้คืนพวกเขาจึงสามารถฟื้นตัวจากอาการไหม้ได้มากที่สุด แต่ทำไมพวกเขาถึงทำสิ่งที่โง่เขลาเช่นนี้?
” Lee Jinhee placed her hand in the flames and took each hand away from it
Lee Jinhee วางมือลงในเปลวเพลิงและเอามือออกจากมัน
Their hands were pulled out as their fingers were grabbed by Lee Jinhee’s small hands
มือของพวกเขาถูกดึงออกมาขณะที่มือเล็ก ๆ ของ Lee Jinhee คว้ามือของพวกเขา
It suddenly became a situation where their hands were on top of one another
มันก็กลายเป็นสถานการณ์ที่มือของพวกเขาอยู่ด้านบนของอีกคนหนึ่ง
Choi Hyuk suddenly said lightly as if it was a joke
Choi Hyuk ก็พูดเบา ๆ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก
“Please take care of me
"กรุณาดูแลฉัน
” Awkward laughs
"หัวเราะอึดอัดใจ
And… “Oww… my hand hurts…” Lee Jinhee mumbled as she brushed the hand that was inside the fire
และ ... "โอ้ ... มือฉันเจ็บ ... " ลีจางเก้พึมพำขณะที่เธอขยับมือที่อยู่ในกองไฟ
Like that, the morning of the next day began
เช่นนั้นเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นก็เริ่มขึ้น
The rising sun shined on the countless names engraved in Marronnier Park
พระอาทิตย์ขึ้นที่ส่องลงบนชื่อนับไม่ถ้วนที่ตราตรึงอยู่ใน Marronnier Park
Among them, there was even Song Simin and Yoon Girim
ในหมู่พวกเขามีแม้แต่ Song Simin และ Yoon Girim
People indiscriminately prayed that they all rest in peace
คนสบประมาทอธิษฐานให้ทุกคนพักผ่อนอย่างสงบ
Just what was that night? It was a night where people bonded through feelings of kinship, compassion, and belief that they all understood each other
คืนนี้คืออะไร?
A mosaic made up of individual pieces of their different lives
โมเสกที่สร้างขึ้นจากแต่ละส่วนของชีวิตที่แตกต่างกัน
As if the tragedy where they killed each other never happened… it was a beautiful night
ราวกับว่าโศกนาฏกรรมที่พวกเขาฆ่ากันไม่เคยเกิดขึ้น ... มันเป็นคืนที่สวยงาม
And as if that night had never happened, tragedy struck once again
และราวกับว่าคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้นโศกนาฏกรรมอีกครั้ง
With more misfortune
กับความโชคร้ายมากขึ้น
The morning brightened and their mission began
ตอนเช้าสว่างขึ้นและภารกิจของพวกเขาเริ่มขึ้น