Chapter 64 Episode 4: The Great Colonizing Age / Chapter: Demon King (5) TL: emptycube Editor: Obelisk   ** From the outside, the dome that covered Seongbuk District was opaque, but from the inside, it was transparent
บทที่ 64 ตอนที่ 4: ยุคอาณานิคมที่ยิ่งใหญ่ / บท: ปีศาจกษัตริย์ (5) TL: emptycube Editor: Obelisk ** จากด้านนอกโดมที่ปกคลุมเขต Seongbuk มีความทึบแสง แต่จากด้านในมีความโปร่งใส
 Of course, this place looked to be from outer space instead of Seongbuk District, but the sky they saw outside the dome was still the Earth’s sky
แน่นอนสถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะมาจากอวกาศแทน Seongbuk District แต่ท้องฟ้าที่พวกเขาเห็นนอกโดมยังคงเป็นท้องฟ้าของโลก
 It was currently dusk
ตอนนี้กำลังพลบค่ำ
 Flames spread from Choi Hyuk’s hand as though it would burn the whole world
เปลวไฟแผ่ซ่านออกจากมือ Choi Hyuk ราวกับว่ามันจะเผาทั้งโลก
 {Kiiiiaahh!} The cries of the devil, caught by Choi Hyuk, rang out continuously
{Kiiiiaahh!} เสียงร้องของปีศาจที่ติดกับ Choi Hyuk ดังออกมาอย่างต่อเนื่อง
 The pitiful devil used to be the nightmare of the Seongbuk District awakenees in the past
ปีศาจน่าสงสารเคยเป็นฝันร้ายของ Awakenees ของ Seongbuk District ในอดีต
 The Flaming Devil that melted cement and steel with its endless flames
ปีศาจเปลวไฟที่ละลายซีเมนต์และเหล็กกล้าด้วยเปลวไฟที่ไม่มีที่สิ้นสุด
 The devil that was narrowly held back through Saintess Choi Miyeon’s death
ปีศาจที่ถูกกักไว้อย่างหวุดหวิดผ่านการตายของ Saintess Choi Miyeon
 However, the devil was currently crying
อย่างไรก็ตามปีศาจกำลังร้องไห้อยู่
 Its face, grasped by Choi Hyuk, had become distorted with burns
ใบหน้าของโชอาฮุคที่ถูกจับได้บิดเบี้ยวด้วยการไหม้
 Its cries were desperate, similar to the pleading of a person in tears
เสียงร้องของเขาหมดหวังคล้ายกับการอ้อนวอนของคนที่ร้องไห้
 No human thought that a monster that was filled with killing intent could cry like this
มนุษย์ไม่คิดว่ามอนสเตอร์ที่เต็มไปด้วยความตั้งใจในการฆ่าอาจร้องไห้เช่นนี้
 “Does it hurt? Does this hurt?” Yet, Choi Hyuk felt its cries were insufficient
"มันเจ็บ? 
 The monster that killed his mother, the monster that snickered as he heard his mother’s cries, for a monster like that to cry after this much… Wasn’t this boring to the point of being absurd? “You can’t be like this
มอนสเตอร์ที่ฆ่าแม่ของเขามอนสเตอร์ที่สยองขวัญขณะที่เขาได้ยินเสียงร้องของแม่ของเขาสำหรับมอนสเตอร์เช่นที่จะร้องไห้หลังจากนี้มาก ... ไม่น่าเบื่อนี้ไปยังจุดที่ไร้สาระ? 
” As Choi Hyuk let go, its face, where the eyes, nose, and mouth had melted together, was revealed
"ในขณะที่ Choi Hyuk ปล่อยไปใบหน้าที่ตาจมูกและปากละลายได้ถูกเปิดเผย
 The devil tried to open its mouth to scream, but it wasn’t able to let out a proper cry as its upper and lower lips had merged together
ปีศาจพยายามที่จะเปิดปากของตนเพื่อกรีดร้อง แต่ก็ไม่สามารถที่จะปล่อยให้ออกมาร้องไห้ที่เหมาะสมเป็นริมฝีปากบนและล่างของเธอได้รวมเข้าด้วยกัน
 The sound of air escaping and its cry reverberating from its throat mixed together to sound like the winds from hell
เสียงของอากาศที่หลบหนีและเสียงร้องดังก้องจากลำคอผสมเข้าด้วยกันเพื่อให้เสียงเหมือนลมจากนรก
 Shrriiieek, Guahhh!   was still activated
Shrriiieek, Guahhh! 
 Other monsters didn’t dare approach due to the flame-like feathers fluttering around his body
มอนสเตอร์ตัวอื่น ๆ ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะขนนกเปลวไฟกระพือรอบตัวของเขา
 “There’s still a lot left
"ยังเหลืออีกมาก
” Choi Hyuk grabbed the devil’s leg with his left hand
"Choi Hyuk คว้าขาปีศาจด้วยมือซ้าย
 Its leg burned
ขามันไหม้ไป
 {Krrrr!} Unable to properly scream due to its burning mouth, the devil shrunk in fright
{Krrrr!} ไม่สามารถกรีดร้องได้อย่างถูกต้องเนื่องจากปากที่กำลังไหม้ของมันปีศาจหดหายด้วยความตกใจ
 Choi Hyuk dragged it by its leg as if dragging a corpse
Choi Hyuk ลากมันตามขาของมันราวกับลากซากศพ
 Every step Choi Hyuk took would be engulfed in flames, and the even monsters that were wary from afar became enwrapped in the flames, rolling on the ground before turning to ash
ทุกขั้นตอน Choi Hyuk เอาจะถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงและแม้กระทั่งมอนสเตอร์ที่ได้รับการระวังจากระยะไกลได้กลายเป็นที่ห่อหุ้มอยู่ในเปลวไฟกลิ้งอยู่บนพื้นดินก่อนที่จะหันไปเถ้า
 In an area filled with broken machines, screams sporadically cut off and only the suppressed cries of the devil weakly continued
ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยเครื่องหักเสียงกรีดร้องฉีกขาดเป็นระยะ ๆ และเฉพาะเสียงระงับเสียงของปีศาจที่อ่อนแออย่างต่อเนื่อง
 A strange stillness
ความเงียบสงบแปลก ๆ
 The sound of the devil being dragged could be heard clearly
ได้ยินเสียงของปีศาจที่ถูกลากมาอย่างชัดเจน
 Thunk, thunk, thud! The devil, which was being dragged while head-butting against piles of machines, had, at some point, become sprawled on the ground
Thunk, thunk, thud! 
 The leg Choi Hyuk grabbed had burned and cut off
ขา Choi Hyuk คว้าได้เผาและตัดออก
 The devil was unable to endure the pain as its body flailed around on the ground
ปีศาจไม่สามารถรับมือกับความเจ็บปวดได้เนื่องจากร่างกายของมันแล่นไปทั่วพื้นดิน
 “What the… it cut off?” Choi Hyuk, with an unimpressed look, rubbed his hand that had turned black with ash and grabbed another leg
"สิ่งที่ ... มันตัดออกไป?" ชอยฮยอกด้วยท่าทางไม่รู้สึกประทับใจลูบมือที่เปลี่ยนเป็นสีดำกับขี้เถ้าและคว้าขาอีกข้างหนึ่ง
 His steps were walking towards the ‘eyeless observers’
ขั้นตอนของพระองค์กำลังเดินไปยังผู้สังเกตการณ์ที่ไร้ดวงตา
 Choi Hyuk wanted to hear it
Choi Hyuk อยากได้ยิน
 A collaborative song of the Flaming Devil and their screams
เพลงร่วมกันของ Flaming Devil และเสียงกรีดร้องของพวกเขา
 “Now, now
"เดี๋ยวนี้
 I’ll be gentle so endure for a bit longer
ฉันจะอ่อนโยนเพื่อทนอีกหน่อย
” To prevent the Flaming Devil from becoming dull to the pain, Choi Hyuk lowered the heat
"เพื่อป้องกันไม่ให้ปีศาจเพลิงกลายเป็นหมองคล้ำกับความเจ็บปวด Choi Hyuk ลดความร้อนลง
 Thunk, Thunk
Thunk, Thunk
 The Flaming Devil, which was being dragged while striking into machines, felt a momentary coolness… and learned the unfamiliar emotions of despair and fear
ปีศาจเปลวเพลิงซึ่งถูกลากเข้าสู่เครื่องรู้สึกถึงความเย็นชาชั่วขณะ ... และเรียนรู้อารมณ์ที่ไม่คุ้นเคยของความสิ้นหวังและความกลัว
   ** A purple color swelled up between the red sun like veins
** สีม่วงพองขึ้นระหว่างดวงอาทิตย์สีแดงเช่นเส้นเลือด
 The Berserkers fell into a state of madness over the hallucinations and mental stimulation created by the ‘eyeless observers’
Berserkers ตกอยู่ในสถานะของความบ้ามากกว่าภาพหลอนและการกระตุ้นทางจิตที่สร้างขึ้นโดย 'ผู้สังเกตการณ์ไม่มีรอย'
 The Berserkers’ characteristic boundary, which narrowly hovered between order and disorder, had disappeared, and only disorder remained
อาณาเขตลักษณะของ Berserkers ที่แคบลงระหว่างคำสั่งและความผิดปกติได้หายตัวไปและมีเพียงความสับสนเท่านั้น
 There were some who forgot themselves in the voices of their loved ones, while others jumped in after seeing hallucinations, yet, the result was the same
มีบางคนที่ลืมตัวเองในเสียงของคนที่คุณรักในขณะที่คนอื่น ๆ ก็เพิ่มขึ้นหลังจากเห็นภาพหลอน แต่ผลก็เหมือนกัน
 It was madness
มันเป็นความบ้า
 The ‘eyeless observers’ made the Berserkers emotional, however, the emotions the majority of them possessed were only rage, despair and a madness mixed with spasmodic bursts of pleasure
"ผู้สังเกตการณ์ที่ไร้ดวงตา" ทำให้ Berserkers อารมณ์ แต่อารมณ์ส่วนใหญ่ของพวกเขาครอบครองเป็นเพียงความโกรธความสิ้นหวังและความบ้าผสมกับกระสับกระส่ายระเบิดของความสุข
 The Berserkers, who were unable to resist the eyeless observers’ mental attacks, simply fell into a state of madness
Berserkers ผู้ซึ่งไม่สามารถต้านทานการโจมตีทางจิตของผู้สังเกตการณ์ที่ไม่ใส่ใจได้ก็ตกอยู่ในสภาพแห่งความโง่เขลา
   However, the circumstances were the same for the Berserkers who had resisted the mental attacks
อย่างไรก็ตามสถานการณ์เช่นเดียวกันสำหรับ Berserkers ที่ต่อต้านการโจมตีทางจิต
 Even though they understood the monsters’ tricks, they didn’t care
แม้ว่าพวกเขาจะเข้าใจเทคนิคของมอนสเตอร์พวกเขาก็ไม่สนใจ
 They didn’t attempt to stay calm
พวกเขาไม่ได้พยายามสงบ
 They didn’t resist and left their bodies to fall into the madness guided by the monsters
พวกเขาไม่ได้ต่อต้านและออกจากร่างของพวกเขาที่จะตกอยู่ในความบ้าที่นำโดยมอนสเตอร์
 Why? “Ha
ทำไม? 
 Ha
ฮ้า
 Haha…” Dispirited laughter erupted out
ฮ่าฮ่า ... "เสียงหัวเราะที่น่าตื่นเต้นปะทุขึ้น
 The moment they lost the people dearest to them, the fear, cowardice, and longing from that day, all turned into hallucinations created by the monsters
ขณะที่พวกเขาสูญเสียคนที่รักพวกเขาความกลัวความขี้ขลาดและความปรารถนาจากวันนั้นทั้งหมดกลายเป็นภาพหลอนที่สร้างขึ้นโดยมอนสเตอร์
 Similar the darkness they felt the moment they were about to fall asleep and the confusion they felt when their eyes opened in the morning, the Berserkers suddenly realized
เหมือนความมืดที่พวกเขารู้สึกขณะที่พวกเขากำลังจะหลับและความสับสนที่พวกเขารู้สึกเมื่อสายตาของพวกเขาเปิดในตอนเช้า Berserkers ก็ตระหนัก
 The dullness of their life that continued since that day
ความหมองคล้ำในชีวิตของพวกเขาที่เกิดขึ้นนับตั้งแต่วันนั้น
 They who lived in a partly dream-like state after leaving everything that was beautiful behind
พวกเขาที่อาศัยอยู่ในสภาพเหมือนฝันบางส่วนหลังจากที่ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่สวยงามไว้เบื้องหลัง
 They who lived simply because they hadn’t died
พวกเขาอาศัยอยู่เพียงเพราะพวกเขายังไม่ตาย
 The feeling of futility in their chests that couldn’t be sated after drinking rivers of blood and consuming mountains of flesh
ความรู้สึกของความไร้ประโยชน์ในทรวงอกของพวกเขาที่ไม่สามารถดื่มได้หลังจากที่ดื่มน้ำในแม่น้ำและกินเนื้อที่ของเนื้อหนัง
 And the rage they felt towards the monster bastards that used these memories
และความโกรธที่พวกเขารู้สึกเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดมอนสเตอร์ที่ใช้ความทรงจำเหล่านี้
   Enlightenment? Strategy, tactics? At this moment, the majority of the Berserkers had the same thought
ตรัสรู้? 
 ‘’Fuck that!’ “Keaahhhhh!!” {Keulalalh!} Monsters and Berserkers tangled together
'' Fuck that! '"Keaahhhhhh !!" {Keulalalh!} มอนสเตอร์และ Berserkers พันกัน
 Who was the monster, and who was the human? They were indistinguishable
ใครเป็นสัตว์ประหลาดและใครคือมนุษย์? 
 Slicing with swords, ripping bones with their hands, tearing off veins and smashing heads… The Berserkers charged at the same time
หั่นเป็นชิ้นด้วยดาบตีกระดูกด้วยมือฉีกเส้นเลือดและหัวทุบ ... Berserkers เรียกเก็บเงินในเวลาเดียวกัน
 Whether the monsters responded systematically or not, whether they died or not, until all the monsters were dead, until the Berserkers’ limbs were smashed apart and they died, they would restlessly press forward
ไม่ว่าจะเป็นมอนสเตอร์ที่ตอบสนองอย่างเป็นระบบหรือไม่ก็ตามไม่ว่าจะตายหรือไม่จนกว่ามอนสเตอร์ทั้งหมดจะตายไปจนกว่าแขนขาของ Berserkers จะแตกออกและพวกเขาก็ตายพวกเขาจะกระวนกระวายใจ
 They thought, ‘Whether you die or I die, I just wish for everything to die
พวกเขาคิดว่า 'ไม่ว่าคุณจะตายหรือฉันตายฉันก็อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างตาย
’   Of course, there were a few who maintained their senses
'แน่นอนมีเพียงไม่กี่คนที่รักษาความรู้สึกของพวกเขา
 Lee Jinhee and Bae Jinman were like that
Lee Jinhee และ Bae Jinman เป็นแบบนั้น
 “Come to your senses!” Unable to communicate
"มาถึงความรู้สึกของคุณ!" ไม่สามารถสื่อสารได้
 Lee Jinhee shouted as she looked at the Berserkers who scattered like tiger moths and died along with the monsters
Lee Jinhee ตะโกนขณะที่เธอมองไปที่ Berserkers ที่กระจัดกระจายอยู่เช่นผีเสื้อเสือและเสียชีวิตไปพร้อม ๆ กับเหล่ามอนสเตอร์
 Even if she stopped those who were running out, it would only be for an instant
แม้ว่าเธอจะหยุดผู้ที่กำลังวิ่งออกไป แต่มันก็จะเกิดขึ้นได้ทันที
 Lee Jinhee felt a thorough helplessness
Lee Jinhee รู้สึกลำบาก
 There was no way to stop them
ไม่มีทางที่จะหยุดพวกเขาได้
 “If you continue like this, you’ll die! You crazy bastards!!!” She shouted until her voice was hoarse, but it was useless
"ถ้าคุณยังคงทำเช่นนี้คุณจะตาย! 
 Lee Jinhee looked around her
Lee Jinhee มองไปรอบตัวเธอ
 She looked for a commander who could calm this situation
เธอมองหาผู้บัญชาการที่สามารถสงบสถานการณ์นี้ได้
 Ryu Hyunsung and Baek Seoin
Ryu Hyunsung และ Baek Seoin
 However, even they weren’t in their right minds
อย่างไรก็ตามแม้พวกเขาไม่ได้อยู่ในจิตใจที่ถูกต้องของพวกเขา
   Ryu Hyunsung was a Berserker who ran out faster than anyone
Ryu Hyunsung เป็น Berserker ที่วิ่งเร็วกว่าใคร
 The eyeless observers brought him panic and fear
ผู้สังเกตการณ์ที่ไม่เห็นด้วยทำให้เขาตื่นตระหนกและกลัว
 Thus, he was unable to stop
ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถหยุดยั้งได้
 Although no one knew this, he had a vulnerable mind
แม้ว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แต่เขาก็มีจิตใจอ่อนแอ
 He was weak to stress and had no hostility
เขาอ่อนแอต่อความเครียดและไม่มีความเป็นปรปักษ์
 He was like this since young
เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก
 So, even though he possessed better sword skills than anyone else, he wasn’t selected as an Olympic athlete
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะมีทักษะดาบที่ดีกว่าคนอื่น ๆ เขาก็ไม่ได้ถูกเลือกให้เป็นนักกีฬาโอลิมปิก
 ‘He’s used for practice
เขาใช้เพื่อฝึก
 He doesn’t have the temperament of a victor
เขาไม่มีอารมณ์ของผู้ชนะ
’ That was what his coach would always say, and it was also something Ryu Hyunsung felt in his bones
'นั่นคือสิ่งที่โค้ชของเขาพูดเสมอและมันก็เป็นสิ่งที่ Ryu Hyunsung รู้สึกว่าอยู่ในกระดูกของเขา
 Whenever he stood in official competitions which were more bloodthirsty than hostile, he was unable to display even half of his abilities after succumbing under pressure
เมื่อใดก็ตามที่เขายืนอยู่ในการแข่งขันอย่างเป็นทางการซึ่งเป็นคนที่กระหายเลือดมากขึ้นกว่าที่เป็นศัตรูเขาก็ไม่สามารถแสดงถึงแม้ครึ่งหนึ่งของความสามารถของเขาหลังจาก succumbing ภายใต้ความกดดัน
 That was how he lost all his chances to participate and returned to campus
นั่นเป็นวิธีที่เขาสูญเสียโอกาสในการเข้าร่วมและกลับไปที่มหาวิทยาลัย
 Ryu Hyunsung spent his time lazily sleeping, flopped on his desk, during lectures
Ryu Hyunsung ใช้เวลานอนหลับอย่างนุ่มนวลล้มลงบนโต๊ะทำงานของเขาระหว่างการบรรยาย
 Though it was self-deprecating, perhaps it was because he was naturally meek, but a listless peace wasn’t bad
บางทีอาจเป็นเพราะเขาอ่อนโยนตามธรรมชาติ แต่ความสันติสุขก็ไม่เลว
 However, when he woke up from his nap, what he saw were the blood and flesh of other students
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาตื่นจากหลับนอนสิ่งที่เขาเห็นคือเลือดและเนื้อของนักเรียนคนอื่น ๆ
 Everything changed that day
ทุกอย่างเปลี่ยนไปในวันนั้น
 “Euaahhh!” Ryu Hyunsung wanted to live
"Euaahhh!" Ryu Hyunsung ต้องการจะมีชีวิตอยู่
 He wanted to survive
เขาต้องการที่จะอยู่รอด
 Because he did, he hid all his fear, astonishment and vulnerability deep into his heart
เพราะเขาทำเขาซ่อนความกลัวความตกตะลึงและความเปราะบางไว้ในใจของเขา
 He jumped into terror and wielded his sword more viciously than anyone
เขากระโดดลงไปในความหวาดกลัวและใช้ดาบของเขาเลวร้ายยิ่งกว่าใคร
 Until that horrible feeling dulled
จนกว่าความรู้สึกที่น่ากลัวนั้นน่าเบื่อ
 Now, Ryu Hyunsung endured vicious fights better than anyone and possessed murderous intent
ตอนนี้ Ryu Hyunsung ทนการต่อสู้ที่เลวร้ายกว่าทุกคนและมีเจตนาร้ายแรง
 However, that didn’t mean his true nature had completely disappeared
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าธรรมชาติที่แท้จริงของเขาหายตัวไปอย่างสิ้นเชิง
 He still had nightmares every night
เขายังคงฝันร้ายทุกคืน
 He couldn’t sleep without his sword, and because he wielded his sword in his sleep, he couldn’t sleep with anyone
เขานอนไม่หลับได้โดยไม่ต้องดาบและเพราะเขาใช้ดาบของเขาขณะนอนหลับเขาไม่สามารถนอนกับใครได้
 The ‘eyeless observers’ brought out the loathing that seeped out when he was asleep
'ผู้สังเกตการณ์ที่ไร้ดวงตา' นำความรังเกียจที่บวมออกมาเมื่อเขาหลับ
 As someone who possessed the ‘Mind’s Eye’ trait, he was able to quickly resist it, but fear and astonishment couldn’t be easily repressed once released
ในฐานะที่เป็นคนที่มีลักษณะเป็น 'ดวงตาแห่งจิตใจ' เขาสามารถต้านทานได้อย่างรวดเร็ว แต่ความกลัวและความสยดสยองไม่สามารถถูกกดขี่ได้ง่ายเมื่อปล่อยออกมา
 There only one solution
มีเพียงโซลูชันเดียวเท่านั้น
 Like before
เหมือนก่อน
 He would have to jump into that fear and endure
เขาจะต้องกระโดดลงไปในความกลัวและอดทน
 Until his sensitive senses dulled
จนกว่าความรู้สึกอ่อนไหวของเขาจะจางหายไป
 Ryu Hyunsung threw out his responsibilities as a commander and began to run amuck amongst the monsters
Ryu Hyunsung ได้โยนความรับผิดชอบของเขาในฐานะผู้บัญชาการและเริ่มวิ่งหนีไปท่ามกลางเหล่ามอนสเตอร์
 His unmatched precise and exquisite sword skills shone with murderous ferocity
ความสามารถในการดาบที่แม่นยำและประณีตไม่เหมือนใครของเขาส่องประกายด้วยความโหดร้ายของการฆาตกรรม
   Lee Jinhee sighed
Lee Jinhee ถอนหายใจ
 “Ryu hyung doesn’t look good… Baek hyung? What about Baek hyung?” The only person she could believe in was Baek Seoin
"พี่เรียวดูไม่ค่อยดีนะ ... เบยองฮยอง? 
 Baek Seoin possessed both ‘Intuition’ and ‘Mind’s Eye’
Baek Seoin มีทั้ง 'สัญชาตญาณ' และ 'Mind's Eye'
 As expected, he wasn’t in a state of madness like the other Berserkers
ตามที่คาดไว้เขาไม่ได้อยู่ในสถานะของความบ้าเหมือน Berserkers อื่น ๆ
 However, he didn’t have the ability to control this situation
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้มีความสามารถในการควบคุมสถานการณ์นี้
 He was in a state of listlessness
เขาอยู่ในสถานะของความสับสน
 “Baek hyung! Do something!” Lee Jinhee shouted hurriedly, but Baek Seoin slowly shook his head
"Baek hyung! 
 “What can we do… We can’t stop this
"เราทำอะไรได้บ้าง ... เราไม่สามารถหยุดยั้งการนี้ได้
 We already remembered
เราจำได้แล้ว
” Then, as if he suddenly remembered something, he placed his hands over his eyes and sighed
"จากนั้นราวกับว่าเขาจำได้บางสิ่งบางอย่างเขาวางมือลงบนดวงตาของเขาและถอนหายใจ
 “Haa… Fuck…
"Haa ... Fuck ...
 Fuck this…” The depression he usually felt when he was alone came up and wouldn’t die down
Fuck นี้ ... "ภาวะซึมเศร้าที่เขามักจะรู้สึกเมื่อเขาอยู่คนเดียวขึ้นมาและจะไม่ตายลง
   “What do you mean there’s nothing we can do!” Lee Jinhee became sick of this
"คุณหมายความว่าอะไรที่เราไม่สามารถทำได้!" Lee Jinhee รู้สึกไม่สบายใจในเรื่องนี้
 How was it that all her supposed comrades weren’t of their right mind? Her head ached when she saw these mad Berserkers ripping into the monsters
เธอรู้สึกว่าจิตใจของเธอเป็นอย่างไร? 
 ‘I hate this
'ฉันเกลียดนี้
 I hate it
ฉันเกลียดมัน
’ However, she couldn’t continue hating it forever
'อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถเกลียดมันได้ตลอดไป
 “Haa… What do I do about Youngjin
"Haa ... ฉันจะทำอย่างไรกับ Youngjin
” It was because she knew his circumstances better than anyone else
"เพราะเธอรู้ว่าสถานการณ์ของเขาดีกว่าคนอื่น ๆ
 Chu Youngjin was literally shedding blood tears
ชูยองจินได้หลั่งน้ำตาไหล
 She wasn’t sure how he was using his karma, but the veins in his eyes had popped, and blood mixed with his tears
เธอไม่แน่ใจว่าเขาใช้กรรมของเขาอย่างไร แต่เส้นเลือดในดวงตาของเขาก็ผุดขึ้นมาและเลือดไหลเข้ามาด้วยน้ำตา
 There was no doubt he was hearing the screams of Lee Hyejin, his lover
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาได้ยินเสียงกรีดร้องของลีฮเยจินคนรักของเขา
 When she knew the reason why he couldn’t help but fall into a state of madness, she was distressed and heartbroken
เมื่อเธอรู้เหตุผลที่ทำให้เขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ตกอยู่ในภาวะแห่งความบ้าคลั่งเธอรู้สึกท้อแท้และเสียใจ
 Of course, Lee Jinhee also heard the voices she hated the most
แน่นอน Lee Jinhee ยังได้ยินเสียงที่เธอเกลียดที่สุด
 However, she only felt disgusted, it wasn’t to the point of driving her mad
อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกเบื่อหน่ายมันไม่ได้เป็นจุดที่ทำให้เธอบ้า
 Either way, she didn’t lose anyone dear to her in this mess
ทั้งสองวิธีเธอไม่ได้สูญเสียทุกคนที่รักของเธอในระเบียบนี้
 Hadn’t she left her friends and family behind to come to Seoul? Although it did seem that some of her parkour friends had died… she was only sad
เธอไม่ได้ทิ้งเพื่อนและครอบครัวไว้ข้างหลังเพื่อไปที่กรุงโซล? 
 It didn’t drive her mad
มันไม่ได้ทำให้เธอบ้า
 Instead, she had actually gained good friends like Choi Hyuk, Chu Youngjin, and Baek Seoin after that day
เธอได้รับเพื่อนที่ดีเช่น Choi Hyuk, Chu Youngjin และ Baek Seoin หลังจากวันนั้น
 Lee Jinhee saw Alexei wielding his sword with sunken eyes
Lee Jinhee เห็น Alexei กวัดแกว่งดาบด้วยสายตาที่จมดิ่ง
 “Lyosha! Lyosha! Come back! Hey! Can’t you hear me?! Lyosha!” If it was any other day, he would have come wagging his tail, but as if he couldn’t hear her, he didn’t even look back
“Lyosha! 
 He disappeared amongst the monsters
เขาหายตัวไปท่ามกลางพวกมอนสเตอร์
 Lee Jinhee, who was jumping up and down unable to do anything, spotted someone who still had his senses
Lee Jinhee ผู้กระโดดขึ้นและลงไม่สามารถทำอะไรได้เห็นใครบางคนที่ยังมีความรู้สึกอยู่
 It was Guardian Bae Jinman
เป็น Guardian Bae Jinman
 He tried his best to bring the Berserkers back to their senses
เขาพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ Berserkers กลับสู่ความรู้สึก
 However, it was no use
อย่างไรก็ตามมันก็ไม่มีประโยชน์
 Even when he granted a sense of security and solidarity with his ‘Get up!’, their eyes would momentarily return to normal before falling into a state of madness again
แม้กระทั่งเมื่อเขาได้รับความรู้สึกปลอดภัยและเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับ "ลุกขึ้น!" ตาของพวกเขาก็จะกลับคืนสู่สภาวะปกติก่อนที่จะตกอยู่ในสถานะแห่งความบ้าคลั่งอีกครั้ง
 If he poured all his strength, he may be able to return one or two people to normal, but that would be useless
ถ้าเขาเทความแข็งแรงของเขาทั้งหมดเขาอาจสามารถให้คนหนึ่งหรือสองคนกลับมาเป็นปกติได้ แต่นั่นอาจจะไร้ผล
 Also, it was difficult for Bae Jinman to approach fierce battles
นอกจากนี้ก็ยากสำหรับ Bae Jinman ในการเข้าสู่สงครามที่รุนแรง
 Eventually, Bae Jinman was barely taking care of the Berserkers who had become mad and were injuring themselves
ในที่สุด Bae Jinman แทบไม่ได้ดูแล Berserkers ที่กลายเป็นคนบ้าและทำร้ายตัวเอง
 Nonetheless, the madness was fierce
อย่างไรก็ตามความโหดร้ายรุนแรง
 The Berserkers were wiping away the monsters with incredible vigor
The Berserkers กำลังเช็ดสัตว์ประหลาดออกไปอย่างไม่น่าเชื่อ
 However, unnecessary losses were just as large
อย่างไรก็ตามการสูญเสียที่ไม่จำเป็นก็มีขนาดใหญ่พอสมควร
 Bae Jinman looked at the casualties in regret, but there was nothing he could do
Bae Jinman มองไปที่ผู้บาดเจ็บที่เสียใจ แต่ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้
 Lee Jinhee thought of something good when she saw him
ลีจางนี่คิดถึงสิ่งที่ดีเมื่อเห็นเธอ
 She abruptly grabbed his hand
เธอคว้ามือของเขาอย่างกะทันหัน
 “Guardian!” “Yes?” “I have a good plan! Follow me!”   The place Lee Jinhee dragged Bae Jinman to was in front of Baek Seoin
"Guardian!" "ใช่?" "ฉันมีแผนการที่ดี! 
 Baek Seoin was still depressed and listless
Baek Seoin ยังคงหดหู่และไม่ใส่ใจ
 “Baek hyung! I’m going to turn you back to normal
"Baek hyung! 
 As long as you regain your senses, you can do something
ตราบเท่าที่คุณฟื้นความรู้สึกของคุณคุณสามารถทำอะไรได้บ้าง
” Bae Jinman gazed at Baek Seoin
"Bae Jinman มองไปที่ Baek Seoin
 Baek Seoin was the one who actually led the Berserkers instead of Choi Hyuk, who wasn’t interested in politics
Baek Seoin เป็นคนที่นำ Berserkers แทน Choi Hyuk ซึ่งไม่สนใจการเมือง
 Baek Seoin, who was thoughtful, meticulous, and cheerful, was emitting a depression and listlessness he didn’t show normally in their entirety
Baek Seoin ผู้ซึ่งรอบคอบพิถีพิถันและร่าเริงกำลังเปล่งความว้าวุ่นใจและความสับสนที่เขาไม่ได้แสดงออกมาอย่างครบถ้วน
 He had replied to Lee Jinhee before, but he had further weakened during this time
เขาเคยตอบ Lee Jinhee มาก่อน แต่เขาก็อ่อนแอมากขึ้นในช่วงเวลานี้
 Even when Lee Jinhee and Bae Jinman came close, he didn’t take notice of them
แม้ว่าลีจางเก้และ Bae Jinman จะเข้ามาใกล้ แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตเห็นพวกเขา
 Indeed, in a hellish battlefield where even normal people would become crazy, there was no way Baek Seoin, who suffered from depression, could endure
อันที่จริงในสนามรบที่แม้แต่คนธรรมดาจะกลายเป็นบ้าไปไม่ได้ก็ไม่มีทางที่จะทำให้ Baek Seoin ได้รับความเดือดร้อนจากภาวะซึมเศร้า
 Bae Jinmen felt pained
Bae Jinmen รู้สึกเจ็บปวด
 There was no one who didn’t harbor some sort of hell after that day
ไม่มีใครที่ไม่ได้อยู่ในนรกหลังวันนั้น
 And that hell manifested here and now
และนรกที่ประจักษ์ที่นี่และเดี๋ยวนี้
 It was regrettable
น่าเสียดาย
 Because of this, he wasn’t confident
ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่มั่นใจ
 “… I don’t know if I can succeed with my power
"... ฉันไม่ทราบว่าฉันสามารถประสบความสำเร็จด้วยพลังของฉันได้หรือไม่
 Director Baek is an expert of the Mind’s Eye trait… He had already resisted the eyeless observers’ tricks
ผู้อำนวยการ Baek เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านลักษณะของจิตใจ (Mind's Eye) ... เขาเคยต่อต้านเทคนิคของผู้สังเกตการณ์ที่ไม่มีวันลืม
 The reason why he’s like this now is solely because of his depression…” The only thing the eyeless observed did was pull the trigger
เหตุผลที่เขาเป็นเช่นนี้ในตอนนี้เป็นเพียงเพราะความหดหู่ของเขา ... "สิ่งเดียวที่สังเกตได้ก็คือการดึงเหนี่ยวไก
 Everything else was done by himself
ทุกสิ่งทุกอย่างทำด้วยตัวเอง
 So Bae Jinman wasn’t confident in being able to cut the shackles of Baek Seoin’s depression
ดังนั้นเบย Jinman ไม่มั่นใจในความสามารถในการตัดห่วงของภาวะซึมเศร้าของ Baek Seoin
 Rather than pouring his strength into Baek Seoin, it was better to take care of the Berserkers who were injuring themselves
แทนที่จะผลักพลังลงใน Baek Seoin การดูแล Berserkers ที่ทำร้ายตัวเองดีกว่า
 Since Baek Seoin was quiet
ตั้งแต่ Baek Seoin เงียบ ๆ
   However, Lee Jinhee refuted
อย่างไรก็ตาม Lee Jinhee ข้องปตา
 “No
“ไม่มี
 There’s still a chance
ยังคงมีโอกาส
 Baek hyung isn’t mad like the others!” “Now that I look at it…” Fights erupted everywhere
Baek hyung ไม่ใช่คนบ้าเหมือนคนอื่น! "" ตอนที่ฉันมองมัน ... "การต่อสู้ปะทุขึ้นทุกที
 Those Berserkers, who were affected, became mad and fought the monsters or would injure themselves
ผู้ที่ได้รับผลกระทบ Berserkers กลายเป็นบ้าและต่อสู้กับสัตว์ประหลาดหรือจะทำร้ายตัวเอง
 However, Baek Seoin was simply standing absentmindedly
อย่างไรก็ตาม Baek Seoin ยืนนิ่งอยู่
 Lee Jinhee said, “His Intuition is activating right now
Lee Jinhee กล่าวว่า "ความบังเอิญของเขากำลังเปิดใช้งานอยู่ในขณะนี้
 Even now, he still wants to live! There’s no doubt he’s standing still since it will be life-threatening if he wounds himself or if he jumps towards the monsters! So his survival instincts and his self-destructive instincts are fighting! If you help him a little, you can make it so that his survival instincts win!” At those words, Bae Jinman resolved himself
แม้ตอนนี้เขายังต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ 
 He poured his karma, which was filled with life energy, directly into Baek Seoin
เขาเทกรรมของเขาซึ่งเต็มไปด้วยพลังชีวิตตรงเข้าไปใน Baek Seoin
 It seemed to be of no use for a while
ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์สักระยะหนึ่ง
 Baek Seoin simply stood absentmindedly
Baek Seoin ยืนอยู่อย่างไร้ความปราณี
 However, when Bae Jinman increased his strength, there was an effect
อย่างไรก็ตามเมื่อ Bae Jinman เพิ่มพลังของเขาก็มีผลต่อ
 “Haa…” Baek Seoin let out a big sigh
"Haa ... " Baek Seoin ถอนหายใจออกใหญ่
 He raised his shoulders and then let them fall
เขายกไหล่ขึ้นแล้วปล่อยให้มันร่วง
 He shook his head and blinked his eyes
เขาส่ายหัวและกระพริบตา
 He slowly met Bae Jinman and Lee Jinhee’s gazes and rapped Lee Jinhee’s head
เขาค่อย ๆ ได้พบกับ Bae Jinman และ Lee Jinhee และเคาะหัวของ Lee Jinhee
 He grumbled, “Hey
เขาบ่นว่า "เฮ้
 What do you mean ‘Even now, he still wants to live?’… If you say it like that, it makes me look bad
คุณหมายถึงอะไร "ถึงตอนนี้เขายังอยากจะมีชีวิตอยู่?" ... ถ้าคุณพูดแบบนั้นมันทำให้ฉันดูไม่ดี
” Lee Jinhee rubbed the place she was hit and smiled brightly
Lee Jinhee ลูบสถานที่ที่เธอโดนและยิ้มให้สดใส
 Baek Seoin had returned to normal
Baek Seoin กลับมาปกติ
 “So what!” She shouted before giving him a tight hug
"แล้วล่ะ!" เธอตะโกนใส่ก่อนที่จะกอดเขาแน่น
 In this state, she asked, “But what do we do now? If things stay like this, all the Berserkers will die
ในรัฐนี้เธอถามว่า "แต่ตอนนี้เราทำอะไร? 
” Baek Seoin patted her back as he looked at the situation
"Baek Seoin ตบหน้าหลังของเธอขณะมองสถานการณ์
 In his eyes, it didn’t look like they would all die
ในสายตาของเขามันไม่ได้มีลักษณะเหมือนพวกเขาทั้งหมดจะตาย
 Since Berserkers were still strong
ตั้งแต่ Berserkers ยังคงแข็งแกร่ง
 Still, it seemed around half would die
ยังคงดูเหมือนครึ่งหนึ่งจะตาย
 ‘It’ll be difficult if that happens
มันจะเป็นเรื่องยากถ้าเกิดขึ้น
’ Baek Seoin said to Bae Jinman
Baek Seoin กล่าวกับ Bae Jinman
 “It seems we’ll need your power
"ดูเหมือนว่าเราจะต้องการพลังของคุณ
” Bae Jinman expressed his disapproval
"Bae Jinman แสดงความไม่พอใจของเขา
 “Maybe if there were one or two… If I use my power in a large area, it won’t work
"บางทีถ้ามีสักหนึ่งหรือสองอัน ... ถ้าฉันใช้พลังของฉันในพื้นที่ขนาดใหญ่ก็จะไม่ทำงาน
” Baek Seoin nodded
"Baek Seoin พยักหน้า
 Then he raised his palm and flipped it over
จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นและพลิกมันขึ้นมา
 “That’s why we do the opposite
"นั่นเป็นเหตุผลที่เราทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม
” “Opposite?” “Yes
"" ตรงข้าม? "" ใช่
 I understand now that I’ve experienced it
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าฉันมีประสบการณ์
 This isn’t something we can stop
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถหยุดได้
 Instead, it is better if we blow it up even more
แทนที่จะดีกว่าถ้าเราระเบิดมันมากยิ่งขึ้น
 Make them madder
ทำให้พวกเขาโกรธ
 Detonate it so that they kill the other side before they die
ระเบิดมันเพื่อให้พวกเขาฆ่าด้านอื่น ๆ ก่อนที่จะตาย
” “Haa?” “Huu…” Lee Jinhee and Bae Jinman’s jaws dropped at his extreme suggestion
"Haa?" "HUU ... " ปากของ Lee Jinhee และ Bae Jinman ลดลงเหลือเกิน
 Baek Seoin smiled brightly and said, “Those who seek death will live~”{1}   {1} Baek Seoin was quoting Admiral Lee Sunshin
Baek Seoin ยิ้มอย่างสดใสและพูดว่า "คนที่แสวงหาความตายจะมีชีวิตอยู่ ~" {1} {1} Baek Seoin อ้างพลเรือตรีลีชินชิน
 “Those who seek death shall live
คนที่แสวงหาความตายจะมีชีวิตอยู่
 Those who seek life shall die
คนที่แสวงชีวิตจะต้องตาย
”
”