Chapter 6 The Undying Drama Chapter 6: Goodbyes Down to earth
บทที่ 6 The Undying Drama บทที่ 6: Goodbyes ลงมายังโลก
Bright
สดใส
Reality
ความจริง
These were the first few thoughts that crossed my mind as I left ‘The Poppy Institution’ on my first ever field trip
นี่เป็นความคิดแรก ๆ ที่ข้ามใจของฉันขณะที่ฉันเดินทางจากสถาบัน Poppy Institution ในการเดินทางภาคสนามครั้งแรกของฉัน
As I stepped onto the dirt road, I lowered my raised head, ending my inspection of the sun
ขณะที่ฉันเดินลงไปบนถนนสกปรกฉันได้ยกศีรษะที่ศีรษะของฉันขึ้นและลงจากการตรวจสอบดวงอาทิตย์
A vegetable fragrance wafted into my nose as I did so, filling me with a strange down to earth feeling
กลิ่นหอมของผักโผล่เข้ามาในจมูกของฉันอย่างที่ฉันเคยทำให้ฉันรู้สึกแปลก ๆ กับความรู้สึกของแผ่นดินโลก
The dirt road was demarcated by fences
ถนนสกปรกถูกแบ่งตามแนวรั้ว
On these fences were vines that coiling around them, giving them an impression of sturdiness
บนรั้วเหล่านี้เป็นองุ่นที่ขดตัวอยู่รอบตัวพวกเขาทำให้พวกเขารู้สึกประทับใจ
Behind these fences were large trees shaped like brooms
หลังรั้วเหล่านี้เป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างเหมือนไม้กวาด
Near to these “brooms”, were strange fantastical plants known as “Theats (Tree Wheat)”
ใกล้กับ "ไม้กวาด" เหล่านี้เป็นพืชแปลกประหลาดแปลก ๆ เรียกว่า "Theats (Tree Wheat)"
They, like us, enjoyed the bounties of the earth; the nurturing of the air and the benevolence of the morning dew
เช่นเดียวกับเรามีความสุขกับการได้รับเกียรติจากแผ่นดินโลก
As I took in the sights of the village and farmlands within this forest clearing, I had my first experience of village chic
ขณะที่ฉันได้อยู่ในสถานที่ท่องเที่ยวของหมู่บ้านและพื้นที่เพาะปลูกภายในการล้างทึบนี้ฉันมีประสบการณ์ครั้งแรกของฉันเก๋หมู่บ้าน
A bunch of villagers nodded to us as they walked past as a form of greetings
กลุ่มชาวบ้านพยักหน้าให้เราขณะที่พวกเขาเดินผ่านมาเป็นคำทักทาย
However, I was too distracted to return the greeting
อย่างไรก็ตามฉันก็ฟุ้งซ่านเกินกว่าที่จะกลับมาทักทาย
??: Hagu
??: Hagu
Di Qi Ju: Huh…… Poppy: He said “Hi”
Di Qi Ju: อืม ...... Poppy: เขาพูดว่า "Hi"
Di Qi Ju: Oh… Poppy: Mhm
Di Qi Ju: อ้อ ... Poppy: Mhm
Haha
ฮ่าฮ่า
Poppy secretly chuckled at me as if she had seen through my current state of mind
ป๊อปปี้แอบหัวเราะกับฉันราวกับว่าเธอได้เห็นความรู้สึกของฉันในปัจจุบัน
As we continued along the dirt road, the brown match stick boxes of the village slowly faded away into the distance
ขณะที่เราเดินต่อไปตามถนนสกปรกกล่องไม้ที่จับคู่สีน้ำตาลของหมู่บ้านจางหายไปในระยะไกล
I turned around to face Poppy once more, and just like the previous times, my attention was instantly grabbed by her attire
ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับ Poppy อีกครั้งและเช่นเดียวกับครั้งก่อนหน้านี้ความสนใจของฉันถูกจับทันทีโดยเครื่องแต่งกายของเธอ
Di Qi Ju: I have to say…the get up you wore in that village was really unique
Di Qi Ju: ฉันต้องบอกว่า ... การลุกขึ้นที่คุณสวมในหมู่บ้านนั้นเป็นเอกลักษณ์จริงๆ
Poppy: Are you talking about this? Poppy slightly spread out both her arms but the top of her wide robe did not expand much
Poppy: คุณกำลังพูดถึงเรื่องนี้หรือไม่?
This attire coupled with her hoodie looked like a unique equivalent of a farmer’s attire
เครื่องแต่งกายนี้ควบคู่ไปกับชุดลำลองของเธอดูเหมือนกับชุดเครื่องแบบของชาวนาที่เป็นเอกลักษณ์
Poppy: This apparel has a special name called the “cloak of invisible melons”! Di Qi Ju: Wow that sounds
Poppy: เครื่องแต่งกายนี้มีชื่อพิเศษเรียกว่า "เสื้อคลุมของแตงที่มองไม่เห็น"!
really stupid
โง่จริงๆ
While I say that, I have to admit it’s quite effective
ในขณะที่ฉันบอกว่าฉันต้องยอมรับว่ามันมีประสิทธิภาพมาก
From my inspection of her chest area, I have concluded that: with the way the robe is perched, her body’s figure is actually hidden
จากการตรวจสอบของฉันที่บริเวณหน้าอกของฉันฉันได้ข้อสรุปว่า: ด้วยวิธีการที่เสื้อคลุมจะเกาะอยู่ร่างของเธอถูกซ่อนไว้
While she had straddled my body on my second day of consciousness, I had never seen her upper body carefully since they were at a different elevation
ขณะที่เธอเลื้อยร่างของฉันในวันที่สองของการมีสติฉันไม่เคยเห็นเธอบนร่างกายอย่างรอบคอบเนื่องจากพวกเขาอยู่ในระดับความสูงที่แตกต่างกัน
Hey
เฮ้
Why am I thinking about what I have or have not seen
ทำไมฉันคิดถึงสิ่งที่ฉันมีหรือไม่เคยเห็น
Poppy: Hmm
ป๊อปปี้: อืม
This gaze
นี้จ้องมอง
Don’t tell me you don’t believe in the authenticity of what’s hidden beneath these clothes
อย่าบอกฉันว่าคุณไม่เชื่อในความถูกต้องของสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าเหล่านี้
Di Qi Ju: There’s no point bragging
Di Qi Ju: ไม่ต้องโม้
The act of hiding is like an admission of guilt
การหลบซ่อนเหมือนการรับโทษ
Poppy: How can you say that! The Westrealm religion does not have a clause that requires us to expose our bodies
Poppy: คุณพูดได้อย่างไร!
Poppy: Do you wish to examine them yourself? I swear they are “really beautiful”
Poppy: คุณต้องการตรวจสอบพวกเขาด้วยตัวเอง?
Di Qi Ju:
Di Qi Ju:
Don’t remind me of the sphincter incident
อย่าเตือนฉันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่กล้ามเนื้อหูรูด
By the way, where does this road lead to
โดยวิธีการที่ถนนสายนี้นำไปสู่
Poppy: Don’t worry we are almost there
Poppy: อย่ากังวลเราเกือบจะอยู่ที่นั่น
Look it’s just ahead
มองไปข้างหน้า
As we marched along, the surrounding air changed as well
ในขณะที่เราเดินไปพร้อม ๆ กันอากาศรอบ ๆ ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
The air became more moist and the vegetable fragrance was replaced by a smell reminiscent of spices soaked in water for an extended period of time
อากาศเริ่มชื้นมากขึ้นและกลิ่นหอมจากพืชถูกแทนที่ด้วยกลิ่นที่ชวนให้นึกถึงเครื่องเทศที่แช่ในน้ำเป็นระยะเวลานาน
As the dense forest finally came to an end, what greeted us was an opening
ในขณะที่ป่าทึบสิ้นสุดลงแล้วสิ่งที่ต้อนรับเราคือการเปิด
In the midst of this opening was a lake which was so still, it resembled a mirror
ในระหว่างการเปิดตัวนี้เป็นทะเลสาบที่ยังคงมีลักษณะคล้ายกระจก
A mirror made out of jasper, beautiful and flawless
กระจกทำมาจากแจสเปอร์สวยงามและไม่มีที่ติ
The forest clustered around the lake itself was dyed like the color transition on a painter’s palette as it trailed off into the distance
ป่าคลัสเตอร์รอบทะเลสาบก็ย้อมสีเช่นเดียวกับการเปลี่ยนสีในจานสีของจิตรกรขณะที่มันห้อยลงมาในระยะไกล
The trees become sparser as the forest reached its end, and the terrain transited to a mountainous region
ต้นไม้กลายเป็นกระจัดกระจายเมื่อป่าถึงจุดสิ้นสุดและภูมิประเทศผ่านไปยังพื้นที่ที่เป็นภูเขา
The normally vibrant colors at the edge of the forest were smothered by a white wispy barrier which engulfed the base of the mountain as well, leaving only the mountain peak visible atop the fog
สีสันสดใสปกติที่ขอบของป่าได้ถูกปกคลุมไปด้วยเกือกม้าสีขาวที่ปกคลุมฐานของภูเขาไว้ให้เหลือเพียงยอดเขาที่มองเห็นได้บนยอดเขาหมอก
I would not be surprised if I found immortals living atop these misty mountains
ฉันจะไม่แปลกใจถ้าฉันพบอมตะที่อาศัยอยู่บนยอดเขาเหล่านี้
Perhaps only Jiuzhaigou from Earth could compare to this scene
บางทีจิ่วซิฮาวจากโลกเท่านั้นที่สามารถเปรียบเทียบกับฉากนี้ได้
[1] Poppy: Little Ju, this was where I fished you out from
[1] Poppy: ลิตเติ้ลจูนี่เป็นที่ที่ฉันชักชวนคุณออกไป
Di Qi Ju: Oh? Ah… This was where I entered this world? Di Qi Ju: Sister Poppy
Di Qi Ju: โอ้?
thanks
ขอบคุณ
Poppy: Mhm, You’d better thank me well! Di Qi Ju: Hmph, I have no intention of being courteous… Repaying her? I don’t even have the means to do so
Poppy: Mhm, คุณควรจะขอบคุณฉันดี!
Back to the topic of the mountains; I bet even hardcore urbanites couldn’t resist its charms
กลับไปที่หัวข้อของภูเขา;
Even I had the temptation to just take a dip in the lake’s embrace
แม้ฉันได้รับการทดลองที่จะเพียงแค่หย่อนกายลงในกอดของทะเลสาบ
However, my body would probably protest violent to this
อย่างไรก็ตามร่างกายของฉันอาจจะประท้วงอย่างรุนแรงต่อสิ่งนี้
A stroll along this picturesque lake would be lovely too
การเดินเล่นไปตามทะเลสาบอันงดงามนี้น่ารักมาก
Evidently, it seems Poppy had the same idea as me, as we really did take a stroll along the lake
เห็นได้ชัดว่า Poppy มีความคิดเช่นเดียวกับฉันเพราะเราเดินเล่นไปตามทะเลสาบจริงๆ
Time flew by us as we took in the arresting sights of nature
เวลาบินโดยเราขณะที่เราถ่ายทำในสถานที่ท่องเที่ยวที่จับกุมตัวของธรรมชาติ
By the time I noticed, it had started to turn dark
เมื่อถึงเวลาที่ฉันสังเกตเห็นมันเริ่มมืดขึ้นแล้ว
I lifted my head and saw that two thirds of the sun had already darkened
ฉันเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสองในสามของดวงอาทิตย์มืดไปแล้ว
Di Qi Ju: Time really flew by without me knowing
Di Qi Ju: เวลาบินจริงๆโดยที่ฉันไม่รู้
Don’t tell me we are lost? Poppy: Nope
อย่าบอกฉันว่าเราแพ้?
The boundary between the sun’s bright and dark sides are fixed
เขตแดนระหว่างด้านสว่างและด้านมืดของดวงอาทิตย์จะคงที่
You can find your way around based on this
คุณสามารถหาวิธีของคุณไปได้จากที่กล่าวมานี้
Soon after she said this, we came back to our starting point
ไม่นานหลังจากที่เธอพูดแบบนี้เราก็กลับมาที่จุดเริ่มต้นของเรา
A full day of hiking during which our pace undulated, but we still managed to finish our hike without incident
วันเดินป่าเต็มรูปแบบในระหว่างที่มีการก้าวเดินของเรา แต่เรายังคงจัดการท่องเที่ยวให้เสร็จสิ้นโดยไม่เกิดอุบัติเหตุ
I really owe Poppy a huge favour for taking care of me so well
ฉันเป็นหนี้ Poppy มากสำหรับการดูแลของฉันให้ดี
As we rested our tired feet, we had our meal
ขณะที่เรานอนพักเท้าที่เหนื่อยล้าเรามีอาหาร
Poppy: The night sun is truly stunning
Poppy: ดวงอาทิตย์ตอนกลางคืนสวยงามจริงๆ
Di Qi Ju: Mhm
Di Qi Ju: Mhm
If it’s a world like this, I wouldn’t have any regrets even if I died here
ถ้าเป็นโลกแบบนี้ฉันคงไม่มีความรู้สึกเสียใจใด ๆ แม้ว่าฉันจะตายที่นี่
Ahre? That phrase would have probably sounded cool in a certain country’s culture
Ahre?
Poppy: Is that so? Looks like I can leave you with peace of mind
Poppy: ใช่ไหม?
Di Qi Ju:
Di Qi Ju:
-------!? …
------- !?
Just as the gourmet in me was about to speak up, my mouth seemed to have stopped working
เช่นเดียวกับที่นักชิมคนหนึ่งกำลังพูดขึ้นปากของฉันดูเหมือนจะหยุดทำงาน
Di Qi Ju:
Di Qi Ju:
What? Poppy: I’m sorry Little Ju but it’s time for us to part ways
อะไร?
Poppy: I’m not a permanent resident of this area, my stay here is up
Poppy: ฉันไม่ใช่คนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่นี้อยู่ที่นี่
Di Qi Ju: Then I’ll go with you
Di Qi Ju: แล้วฉันจะไปกับคุณ
Apparently my brain was having a break as well, as I blurted that out without thinking
เห็นได้ชัดว่าสมองของฉันมีอาการผิดปกติเช่นกันขณะที่ฉันโพล่งออกมาโดยไม่คิด
Poppy was my benefactor
Poppy เป็นผู้มีพระคุณของฉัน
She was the person who treated me warmly and even introduced me to this world
เธอเป็นคนที่ปฏิบัติกับฉันอย่างอบอุ่นและแม้แต่แนะนำฉันสู่โลกนี้
Even though we had some minor quarrels, they didn’t affect my desire to rely on her
ถึงแม้เราจะทะเลาะกันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อความปรารถนาของฉันที่จะพึ่งพาเธอ
You could even say this was why I wanted to rely on her
คุณสามารถพูดได้ว่าทำไมฉันถึงอยากพึ่งพาเธอ
Poppy: No, you can’t come with me
Poppy: ไม่คุณไม่สามารถมากับฉันได้
However, reality was cruel
อย่างไรก็ตามความจริงก็โหดร้าย
Di Qi Ju: Why not???? Poppy: Because… Poppy: That
Di Qi Ju: ทำไมไม่?
place I worked with felt the burden on me wasn’t enough and tried to push the responsibility onto me
สถานที่ที่ฉันทำงานด้วยรู้สึกว่าภาระของฉันไม่เพียงพอและพยายามผลักดันความรับผิดชอบให้กับฉัน
They might catch up to me if I remain here any longer
พวกเขาอาจจับฉันได้ถ้าฉันอยู่ที่นี่อีกต่อไป
Di Qi Ju: So you resigned from your job in order to take responsibility?! Poppy: So----Do you know what you just said?? Poppy: Do you understand that if you come with me, you will have to bear this responsibility as well? Along with the consequences
Di Qi Ju: คุณลาออกจากงานเพื่อรับผิดชอบ?!
Poppy: You are pretty much proposing to me with these words!! Are you sure you wish to marry me?? Are you truly sincere about this? Di Qi Ju: Wait wait wait wait------ Why did things take such a sudden turn!? Poppy: Ah
Poppy: คุณสวยมากให้ฉันด้วยคำเหล่านี้ !!
this reaction
ปฏิกิริยานี้
It looks like you weren’t prepared for this
ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้
Di Qi Ju: Being prepared has nothing to do with this
Di Qi Ju: การเตรียมพร้อมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
There’s just too many questionable things you said and I have no idea where to start
มีเพียงสิ่งที่น่าสงสัยมากมายที่คุณพูดและฉันไม่มีความคิดที่จะเริ่มต้น
Poppy: Being with me really isn’t good
Poppy: อยู่กับฉันจริงๆไม่ดี
You will suffer a lot of hardships
คุณจะประสบกับความลำบากมากมาย
Poppy: Besides, don’t you have something you want to do? Poppy: Like
Poppy: นอกจากนี้คุณไม่ได้มีอะไรที่คุณต้องการจะทำ?
returning to your world? My world… That shattered, convulsing earth
กลับสู่โลกของคุณ?
That plague-ridden ruin And that all-consuming tsunami
ภัยพิบัติสึนามิที่ต้องใช้เวลานาน
My parents were lost to me
พ่อแม่ของฉันหลงทาง
Even if I went back, there would be nothing there for me
แม้ว่าฉันจะกลับไปก็จะไม่มีอะไรให้ฉัน
My other relatives? We only meet up once a year and that’s it
ญาติคนอื่นของฉัน?
Friends? They only stuck around me because of my grades
เพื่อน?
As for my goals? Other than reading books and taking tests, what else was I good for? Di Qi Ju: No
สำหรับเป้าหมายของฉัน?
I do not wish to go back
ฉันไม่อยากกลับไป
Di Qi Ju: The only thing I wish to do right now is be with you
Di Qi Ju: สิ่งเดียวที่ฉันต้องการทำตอนนี้คืออยู่กับคุณ
Hmm?! I couldn’t, these mushy words actually came from my mouth!? Unlike a child’s reliance on their parents, I truly wanted to be with her
อืม ?!
I
ผม
have fallen for Miss Poppy!? I’m not sure
ได้ลดลงสำหรับ Miss Poppy !?
But I do know that I do not wish to part with her
แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่ต้องการที่จะมีส่วนร่วมกับเธอ
Poppy: Little Ju… Poppy wrapped both her hands around me and gently embraced me
Poppy: Little Ju ... Poppy ห่อมือทั้งสองไว้รอบตัวฉันและค่อยๆกอดฉันไว้
Poppy: Do you trust me? Di Qi Ju: Mhm
Poppy: คุณไว้ใจฉันไหม
Definitely
อย่างแน่นอน
Surely
อย่างแน่นอน
Poppy: I’ll leave you some guidance on how to survive in this world and teach you how to pursue your desires
Poppy: ฉันจะปล่อยให้คุณมีคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการที่จะอยู่รอดในโลกใบนี้และสอนวิธีติดตามความปรารถนาของคุณ
Di Qi Ju: Miss Poppy!! Di Qi Ju: Don’t be like this…Little Ju
Di Qi Ju: นางสาว Poppy !!
Di Qi Ju: I don’t want to part with you as well… Her voice trembled slightly as she said this
Di Qi Ju: ฉันไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับคุณเช่นกัน ... เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อเธอพูดแบบนี้
She turned around and lifted her head
เธอหันกลับมาและเงยหน้าขึ้น
Why did she lift her head? Poppy: Ever since I left my job, I’ve mostly been alone, but I felt happier and freer than before
ทำไมเธอยกหัวของเธอ?
Poppy: And you Little Ju are the reason why I feel like I can no longer abandon this lifestyle
Poppy: และคุณลิตเติ้ลจูเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่สามารถละทิ้งไลฟ์สไตล์นี้ได้
Poppy: So
Poppy: งั้น
please trust me
โปรดเชื่อฉัน
Once I’ve faced this unavoidable problem, I’ll definitely come back
เมื่อฉันประสบปัญหาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ฉันจะกลับมาแน่นอน
Poppy: So trust me, alright? Poppy: I swear to Westrealm that this will not be an eternal farewell
Poppy: งั้นเชื่อฉันใช่มั้ย?
I still want you to repay me
ฉันยังต้องการให้คุณตอบแทนฉัน
Di Qi Ju: …… Such selfishness and such sincerity
Di Qi Ju: ...... ความเห็นแก่ตัวและความจริงใจเช่นนี้
Is my selfishness just not enough? Not enough to overcome hers? Di Qi Ju:
ความเห็นแก่ตัวของฉันไม่เพียงพอหรือไม่?
Mhm, I trust you
Mhm ฉันไว้ใจคุณ
Di Qi Ju: Definitely, surely
Di Qi Ju: แน่นอนแน่นอน
Di Qi Ju: I still don’t understand Miss Poppy’s situation
Di Qi Ju: ฉันยังไม่เข้าใจสถานการณ์ของ Miss Poppy
But if trusting you will fulfill my wish
แต่ถ้าเชื่อใจคุณจะตอบสนองความต้องการของฉัน
Then I’ll trust you
แล้วฉันจะไว้ใจคุณ
Poppy: Mhm
ป๊อปปี้: Mhm
mhm
mhm
Di Qi Ju: If we have to part
Di Qi Ju: ถ้าเราต้องมีส่วนร่วม
can you leave behind a means of communication? Poppy: Sure
คุณสามารถทิ้งวิธีการสื่อสารได้หรือไม่?
That’s alright
ไม่เป็นไร
As I left her embrace, she gently caressed my face
ขณะที่ฉันกอดเธอไว้เธอค่อยๆเลียหน้าของฉัน
Our tongues embraced each in a warm and wet hug
ลิ้นของเรากอดกอดไว้ในกอดอบอุ่นและเปียก
…
...
Eh? Strange… Why does this sensation feel so familiar? As I opened my eyes in surprise, I spotted at the corners of Poppy’s eyes, the source of this familiar sensation
ใช่มั้ย?
These sparkling jewels were like the sole wrinkle on this flawless lake surface, the last bit of radiance before the night sun
อัญมณีประกายเหล่านี้เป็นเหมือนริ้วรอยบนผิวทะเลสาบที่สมบูรณ์แบบนี้บิตสุดท้ายของความสดชื่นก่อนที่ดวงอาทิตย์ตอนกลางคืน